Το
καλοκαίρι τελείωσε. Το φθινόπωρο είναι
σε εξέλιξη. Ο κατεργάρης προχωράει προς
τον πάγκο του. Ο πάγκος τον περιμένει.
Ξύλινος, άβολος, σκληρός, γεμάτος ακίδες και μια κλίση προς τα εμπρός - αποτέλεσμα
του βάρους που κάθεται τόσα χρόνια πάνω
του. Λες και κάνει ότι μπορεί για να μην
ξανακαθήσει ο κατεργάρης σ' αυτόν.
Ο
κατεργάρης απ' την άλλη, καθώς τον βλέπει
αναρωτιέται πως θα ξανακαθήσει στον
πάγκο. Δύσκολο. Ξεσυνήθισε. Μα πώς καθόταν
μέχρι τώρα; Είναι άβολος, με ακίδες και
γέρνει. Ακόμα κι αν καταφέρει να καθήσει,
μπορεί να πέσει προς τα μπροστά... Και
ποιος έχει όρεξη να πάει μπροστά αυτή
την εποχή;
“Όποιος
πηδάει πολλά παλούκια” ... ξέρεις τι
λένε... “γι' αυτό κάτσε στα αυγά σου”.
Στην κυριολεξία ποιος δεν έχει πηδήξει
έστω κι ένα παλούκι; Στην κυριολεξία
ποιος έχει κάτσει πάνω σε αυγά;
Με τα λόγια
χτίζεις ανώγεια και κατώγεια. Χωρίς
λόγια;
Εδώ
και καιρό οι λέξεις έχασαν τα νοήματα.
Τα νοήματα ψάχνουν να βρουν λέξεις να
στεγαστούν. Οι αντίλογοι και οι διάλογοι,
πια, πρέπει να αναλύονται και να
ερμηνεύονται. Οι μονόλογοι προπορεύονται
πάντα. Τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα
κείμενα θα ακολουθήσουν; Κανείς δεν
ξέρει.
Η ιστορία κάνει κύκλους και η ελληνική
γλώσσα έχει αποδείξει ότι με τον πλούτο
της μπορεί να καλύψει κάθε περιφέρεια
κύκλου που θα κληθεί να περιγράψει. Κι
αυτή η ικανότητά της πρέπει να εκμεταλλευτεί
απ' όσους μιλάνε αυτή τη γλώσσα.
Στην καθημερινότητά μας, που η ενημέρωσή
μας αποτελείται από αποδοχή απόψεων –
φανατική προσήλωση υπέρ ή κατά όσων
γινόμαστε δέκτες, αλλά και της πολύβουης
σιωπής του διαδικτύου, η περιγραφική
ικανότητα της γλώσσας μας είναι το
τελευταίο κάστρο.
Η άμυνα του κάστρου αυτού, με τα όπλα
που φέρει εντός των τειχών, θα επιτευχθεί
με την καθημερινή ομιλία και γραφή. Με
το να περιγράφουμε αυτά που μας συμβαίνουν,
αυτά που ζούμε. Ακόμα και την παραμικρή
λεπτομέρεια, περιγράψτε την στο διπλανό
σας. Μόλις την ακούσει το αυτί σας και
το αυτί του από ανθρώπινη φωνή – οικία
φωνή, θα αντιληφθεί ο εγκέφαλος πια
είναι η πραγματικότητα.
Όμως για να ακούγονται οι φωνές, πρέπει
να υπάρχουν και αυτιά ανοιχτά. Για να
υπάρχουν γραπτά, πρέπει να υπάρχουν και
μάτια ανοιχτά. Πώς αλλιώς θα γίνει
διάλογος;
Δεν θέλουμε διάλογο; Μας βολεύει η
τακτική “βλέπε, άκου, σώπα”; Ή ακόμα
χειρότερα η τακτική “μην ακούς τίποτα,
είναι χάσιμο χρόνου”; Σε μια κοινωνία
για να παραμείνουν κυρίαρχες οι αρχές
τις δημοκρατίας, πρέπει να διαφυλάξουμε
την ισότητα στον διάλογο. Την ισότητα
στο δικαίωμα της επιχειρηματολογίας
πάνω σε μια άποψη. Την ισότητα στην
επεξεργασία των επιχειρημάτων που
δεχόμαστε. Την ισότητα στην εξέτασή
τους.
Αν μας κουράζουν όλα αυτά, τότε οδηγούμαστε
αλλού ... Αν δεν θέλουμε πολλές απόψεις,
αν περιμένουμε να μας πουν τη μια που
θα αποδεχτούμε, για να τελειώνουμε, αν
σταματήσουμε να εκφραζόμαστε, το κάστρο
“έπεσε”. Απλά μας άφησαν να ζούμε μέσα
σ' αυτό, ως αντάλλαγμα για την υποδειγματική
σιωπή μας. Εύγε μας...
Γ.Χ.Κ.
