Ελλήσποντος.Με όνομα βαρύ σαν Ιστορία.

  Δεν έβαλα φωτογραφία τελικά. Αφού ταλαντεύτηκα ανάμεσα στις πολλές δημοσιευμένες στην ομάδα Μαδυτιανός αποφάσισα να μην βάλω καμιά. Όποια κι αν μπει θα 'ναι άδικο γι' αυτούς που δεν θα συμμετέχουν. Ας επιλέξει λοιπόν ο καθένας από μας αυτή που του αρέσει. Ούτε  θα πιάσω την άκρη του νήματος από το '53 ή το '57 (διχασμός και στο διαδίκτυο για τη χρονιά ίδρυσής του) σημείο ξεκινήματος της ιστορίας του συλλόγου. Θα γράψω πέντε θύμησες από τον Ελλήσποντο της δεκαετίας του '70, που ως πιτσιρικάς παρακολούθησα και της επόμενης δεκαετίας, όταν ως ποδοσφαιριστής της πέρασα αξέχαστες στιγμές.
   Κάπου στις αρχές των 70ς και ως παιδιά της γειτονιάς του γηπέδου αρχίζουμε τις επισκέψεις μας στο παλιό, ανηφορικό και γεμάτο τριβόλια (καλβωτίδες στη δική μας γλώσσα!) γήπεδό μας. Με τρια μέτρα κλίση, με τεράστιες-για τα παιδικά μας μάτια-ξύλινες εστίες και μ' ένα χορτάρι φυσικό κι απότιστο, κουρεμένο που και που απ' τα προβατάκια που εισέβαλαν στον αγωνιστικό του χώρο. Με τον Πίπη τον Μπότη (ο πατέρας του ο μπάρμπα-Νίκος ήτανε τότε πρόεδρος) πρώτο καθοδηγητή, μπαίναμε στα, πάντα ανοιχτά, αποδυτήρια και φορούσαμε κάποιες ξεχασμένες πανβρώμικες γαλανόλευκες φανέλες, που μας ερχότανε λίγο πιο κάτω απ' το γόνατο. Εμβληματική μορφή ο Πίπης αλλά από ποδόσφαιρο λίγα πράγματα. Μας έκανε προπονήσεις στο ποδόσφαιρο σε χαλαρό βραζιλιάνικο ρυθμό! Προπονήσεις γεμάτες ντρίπλες και ιστορίες για γκόμενες, την άλλη μεγάλη του παθολογική αγάπη. Στο τερέν πραγματικοί πρωταγωνιστές ο Νίκος ο Χωματάς, ο Φώτης ο Γιαγλής, ο Μαλλιάς (γαμπρός μας αν δεν κάνω λάθος) ο Αλεκάρας και προπάντων μια μεγάλη ποδοσφαιρική ευφυία, ο Μάκης ο Μακρής. Στα επόμενα χρόνια όταν βρέθηκα συμπαίκτης μ' αρκετούς απ΄αυτούς (ποδοσφαιρικοί Μαθουσάλες γαρ!)  χρειάστηκε προσπάθεια για να ξεκομπλαριστώ και να τους φέρω από το επίπεδο του ινδάλματος στο επίπεδο του συμπαίκτη. Το πάθος, η δύναμη και το ταλέντο περίσσευαν. Σακατεμένοι απ' το γιαπί οι περισσότεροι, έβγαζαν την ψυχή τους για τη μπάλα και το χωριό, που αναστέναζε έξω απ' τα σύρματα.
  Οι πρόεδροι εξ' ίσου εμβληματικές μορφές. Ο συγχωρεμένος ο Κάκος ο Σαρρής με τη χαρακτηριστική του καμπαρντίνα, το βυσσινί NISSAN και τις ιστορικές ατάκες κι ο Δημητρός ο
Σαραμπιμπίνης με την μαγκιά και τον τσαμπουκά του.
  Όλα μοιάζαν μαγικά κι όνειρό μας ν΄ακολουθήσουμε τα βήματα των Λαδοπουλαίων, του Μπακούτσου, των Ζωγράφων κι όλων εκείνων που σ' αυτή τη δεκαετία πήραν το βάπτισμα. Ο Πέρρος παραδίδει μαθήματα πραγματικής προπονητικής τέχνης κι ο Αγάπαθλος σταματάει το κολύμπι και μαθαίνει στους παίχτες το θρυλικό πια ''πέσιμο της γάτας''!!!
  Πολύ ξεχωριστή στιγμή στη δεκαετία η άνοδος της ομάδας στην πολύ δύσκολη τότε, Β' Ερασιτεχνική και η  αξιόλογη πορεία της εκεί.
  Τα χρόνια περνάνε και οι φανέλες με το σηματάκι της ομάδας αλλάζουν χέρια. Μπαίνει άλλη δεκαετία και το  πολύ δραστήριο ΚΚΕ εμφανίζεται παντού. Και στα διοικητικά της ομάδας με μεγάλη όρεξη. Ο Μανούσσος ο Γαληνός κι ο Βαρδής εναλάσσονται στη προεδρία κι εμείς έχουμε βάλει πια τα ποδοσφαιρικά μας παπούτσια. Το γέλιο που πέφτει είναι ατέλειωτο, μπερδεμένο με αγωνία, κούραση, πίκρες και χαρές. Προπονητές πολλοί και διάφοροι. Ο Ρίζος ο Σερραίος γυμναστής μας, ο Κορνέλ (Ρουμάνος διεθνής) κι ο Νίκος ο Ταχυδρόμος ξεχωρίζουν.
  Προπονητές εντός αγωνιστικού χώρου όλοι. Ο καθένας και μια άποψη. Ο Δημητράκης αυτόκλητος βοηθός προπονητού, πριν, κατά και μετά την διάρκεια του παιχνιδιού ανέπτυσσε συνεχώς απόψεις και θεωρίες, τις οποίες ενίοτε άλλαζε, προκαλώντας πραγματικό χάος. Ό,τι δεν αναπτύσσετο επαρκώς κατά την διάρκεια του αγώνα, εξηγούταν με την βοήθεια ποτηριών και κούπων του καφέ στο ορμητήριό μας, στου Φρόυντ. Στ' αριστερά της ομάδας η αφεντιά μου με τον Ινδιάνο συμπληρώναμε την τριάδα των πολυλογάδων τσακίζοντας τα νεύρα των προπονητών. Από κοντά κι ο Τάμπυ και η σπίθα, πυρκαγιά!!! Χιλιάδες στιγμές έντασης αλλά και γέλιου με αποκορύφωμα την επιτυχία του μοναδικού στην καριέρα του γκολ, του Γιάννη του Μπακάλη. Υποδοχή και σαμπάνιες για τον θριαμβευτή, ιστορίες που κρατάνε 20χρόνια για τους υπόλοιπους. Δικαιολογημένα τα πανηγύρια γιατί το να πετυχαίνεις γκολ, ειδικά σε σημαντικά ματς είναι κυριολεκτικά γκ@βλ@!!! Είναι πραγματική πεμπτουσία και με καμιά άλλη απόλαυση δεν μπορεί να συγκριθεί μ' αυτό.
 Οι μεταβάσεις μας στα κάπως απομακρυσμένα χωριά θρυλικές. Πότε με τα εργατικά λεωφορεία και πότε με σαράβαλα που παθαίναν λάστιχο. Οι διαδρομές απίστευτες. Μαυρούδες και Ξηροπόταμοι με ημιάγριους κατοίκους μας δυσκολεύαν τη ζωή. Παγωνιές και λάσπες ξεπερνιόταν χωρίς ισοθερμικά κι αηδίες.Τοπικά ντέρμπυ με Σταυρό κι Ασπροβάλτα με μείζον γκομενικό ενδιαφέρον. Κυριακάτικα ποδοσφαιρικά πρωινά που ''μύριζαν'' απ' τη μπόμπα του Σαββάτου. Και οι φίλαθλοι πάντα εκεί. Ο Γρηγόρης ο Περήφανος με την χαρακτηριστική φωνή, ο Πασχάλης με το με το μπλέ ημιφορτηγάκι, ο Ατσίδας που γύρευε να παίξουμε με τα εξτρέμια, ο Κούδας που στην καρδιά του μας ''μπέρδευε'' με τον ΠΑΟΚ και τόσοι άλλοι!
  Δεν θα μπω την διαδικασία να ξεχωρίσω παίχτες γιατί όσους κι αν θυμηθώ, άλλους τόσους θα ξεχάσω. Ήταν όλοι τους πολύ καλά παιδιά και οι περισσότεροι πολύ καλοί παίκτες. Σχεδόν όλοι απ' το χωριό, εξ' ου και η αγάπη για τη φανέλα. Πολύ σημαντική επίσης η συμβολή των προπονητών σ' ό,τι μαθαμε και σ' ό,τι δεν μάθαμε.
   Τελευταίους άφησα τους παράγοντες που νομίζω πως επιτελούν το δυσκολότερο έργο, χωρίς προσωπικό κέρδος, παρά μόνο τρέξιμο και κούραση.
  Τις επόμενες δύο δεκαετίες χάνω λιγάκι την επαφή και θα 'θελα κάποιος πιτσιρικότερος να πάρει τη σκυτάλη και να περιγράψει . Πάντως η ομάδα σ' αυτά τα τελευταία χρόνια διετέλεσε στην Α' Ερασιτεχνική και είχε πολλούς καλούς παίκτες. Τώρα μοιραία διανύουμε την εποχή των ισχνών αγελάδων. Το γαλανόλευκο της φανέλας μας ακολουθεί τη μοίρα του Ελληνικού γαλανόλευκου. Είμαστε εκτός πρωταθλημάτων εξαιτίας έλλειψης εσόδων σ' ένα χωριό που φυτοζωεί. Δεν θα κρατήσει για πολύ αυτή η αποχή. Αργά η γρήγορα η ομάδα θα ξαναβρεί το δρόμο της και θα γίνει πάλι το καμάρι της Μαδύτου.
   Γιατί ο ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΣ είναι Ιστορία. Και η Ιστορία δεν πεθαίνει!!!