Άλλοι φιλάνε οροθετικούς κι άλλοι τους κλωτσάνε...

Ο Φερνάντο Αγιούτι έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο εχθές 9/1/2019. Γι' αυτούς που θα βαρεθούν να διαβάσουν τον βίο και την πολιτεία του, να σας πω εν ολίγοις πως εκτός από τις επιτυχίες του στην έρευνα, κυρίως των λοιμώξεων και ειδικά του AIDS, ο επιστήμονας με το χαρακτηριστικό επώνυμο (στα ιταλικά ''aiuti'' σημαίνει ''βοηθάς'') έγινε πασίγνωστος όταν το μακρινό '91, φίλησε στο στόμα μια 25χρονη Ιταλίδα οροθετική, δείχνοντας στην, διστακτική εώς άκρως ρατσιστική τότε ανθρωπότητα, πως οι άνθρωποι με την νόσο δεν είναι για την  Σπιναλόνγκα. Μπορούν να ζήσουν αρκετά φυσιολογικά, μπορούν να αγγίξουν, να πάνε στον οδοντίατρο, να φιληθούν, να συναναστραφούν με κόσμο. Ο εξαίρετος λοιμωξιολόγος έζησε μια ζωή αφιερωμένη στην επιστήμη και στον συνάνθρωπο κι ευτύχησε να βλέπει ανθρώπους με τη νόσο, μα και την ίδια την κοπέλλα που φίλησε (52χρονη πιά), να ζούνε πολλά πολλά χρόνια. Με λίγα λόγια είδε το AIDS που κυριολεκτικά ''θέριζε'' κόσμο, να γίνεται μια χρόνια ασθένεια, τουλάχιστον για τον πολιτισμένο κόσμο.
  Δεν ξέρω αν ο Dottore πέρασε στην απέναντι όχθη, ηθελημένα ή όχι. Στα 83 του, με περίπου 20 ημέρες μακριά από τα εργαστήρια και το νοσοκομείο του, κανείς δεν ξέρει αν ο θάνατός του οφείλεται σε ατύχημα ή αυτοκτονία. Και οι δυο εκδοχές πιθανές, μα ίσως δεν έχει και μεγάλη σημασία. Το πέρασμά του απ' τη Γη, έτσι ή αλλιώς ήταν σπουδαίο.
  Δεν ξέρω επίσης, πότε θ' αρχίσει τα ραντεβού του στον Άλλο Κόσμο και ποιους θα δει. Ποιους συναδέλφους και ποιους ασθενείς. Τον Φλέμμινγκ ίσως με την πενικιλίνη του, τον Παστέρ με τα εμβόλιά του, τον Ερρίκο Ντυνάν με τον σπουδαίο Ερυθρό Σταυρό του ή θα το πάει παλιότερα και θα βρει τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό. Άγνωστο. Άγνωστο κι ενδιαφέρον. Πόσα θα πούνε απλά και καθημερινά μα κι άλλα ακαταλαβίστικα, μα σημαντικά. Ίσως να βρει τον Ροκ Χάτσον, τον πρώτο επώνυμο που έφυγε στιγματισμένος, να τα πούνε λιγάκι για το πόσο εύκολα ο κόσμος ξεχνάει και περιθωριοποιεί. Πόσο εύκολα απομακρύνεται, κοιτώντας την δουλίτσα του.
  Δεν υπάρχει περίπτωση φυσικά, ένας τέτοιος γιατρός να μην δει τον τεράστιο, από κάθε άποψη Φρέντυ Μέρκιουρι. Να μην του μιλήσει με τις ώρες, να μην τον φιλήσει φιλικά, να μην του πει πόσο άτυχος ήτανε που του 'ρθε το μικρόβιο νωρίς και δεν μας έγραψε καμιά κατοσταριά τραγούδια ακόμη για να γουστάρουμε.
  Είμαι σίγουρος πως ο Dottore θα μιλάει με τις ώρες με τον κάθε ασθενή, τον κάθε ανώνυμο ή επώνυμο, που άφησε τα εγκόσμια νωρίς και άδοξα, για ν' ακούσει ιστορίες απ' τον καθένα με δάκρυ και πόνο, ιστορίες γεμάτες απόγνωση και ενοχή. Ιστορίες με βλέμματα δικών και ξένων, πνιγμένα στην άγνοια και στον φόβο.
   Εδώ άλλαξε δραματικά τη πορεία της νόσου, αλλά και της ποιότητας ζωής των ασθενών ο γιατρός Φερνάντο. Μ' εκείνο το απίθανο φιλί του διέλυσε τον αναίτιο φόβο και την ντροπή. Εκεί θα συνεχίσει ν' αναζητά και να επουλώνει πληγές . Νομίζω πως θα βρει και τον Ζακ. Δεν ξέρω αν θα 'ναι ντυμένος  "χλωμή βασίλισσα " ή "αλλιώτικο παιδάκι ". Δεν έχει σημασία νομίζω.  Ίσως ν' ακούσουνε παρέα τον Παυλίδη και το υπέροχο τραγούδι του, που βρίσκεται στην κορυφή της ανάρτησης. Ίσως να πούνε κι άλλα ,παρά το χάσμα γενεών που τους χωρίζει, μα σίγουρα θα συμφωνήσουν πως σ' όποιο σημείο της Ζωής κι αν περπατάς , έχεις ανάγκη να σε φιλάνε κι όχι να κλωτσάνε...

συνέχεια »

Με έναν τόσο δα λοστό να σπάζουμε τζαμάκια...

   Δεν νευριάζω εύκολα. Θες τα χρόνια που περνάνε, θες η εμπειρία της ζωής, θες το ότι παίρνεις χαμπάρι πως δεν αλλάζει τίποτε, όλα μαζί και το καθένα χωριστά, συντελεί στο να νευριάζω λιγότερο και με ελάχιστα πράγματα. Ακόμη και με την τσιριχτή, ανόητη φωνή του Αδώνιδος, δεν νευριάζω. Απορώ που τον βλέπω παντού, απορώ που κάποιοι, αρκετοί ίσως, τον παίρνουν στα σοβαρά και τον υπολογίζουν, μα δεν τον αφήνω να περάσει στα ενδότερα του εγκεφάλου μου και να με επηρεάσει. Ίσα που χαμογελάω με πίκρα για την κατάντια μας που και που...
   Με εξόργισε στ΄αλήθεια, κι όχι απλά με νευρίασε, το γεγονός που γέμισε τα sites, με τον πατέρα και τον ανάπηρο γιό του, που επί 45 λεπτά περίμενε στη ράμπα, έναν Νεοέλληνα μαλάκα να πάρει το αυτοκίνητό του και να ανοίξει τη διάβαση. Διάβασα το γεγονός, διάβασα και τα εκατοντάδες σχόλια εδώ κι εκεί, που μιλούσαν για παιδεία, ωριμότητα, σεβασμό, πολιτισμό, αστυνόμευση. Μπήκα στον πειρασμό να γράψω την ιδέα μου. Κάποιοι γελάσανε, κάποιο με ψιλοκράξανε, κάποιοι χειροκροτήσανε θερμά.
  Κατ' αρχάς πριν πάρω φόρα κι αναλύσω την ιδέα μου, να σας επισημάνω πως πιστεύω ακράδαντα στο μάθημα της οδικής συμπεριφοράς. Είναι αναγκαιότατο, είναι δείγμα πολιτισμού και συμβάλλει στο να εξελιχθούμε ως κοινωνία, περισσότερο απ¨όσο συμβάλλλουν τα Αρχαία και τα Μαθηματικά. Πιθανότατα, σώζει και ζωές. Μας χρειάζεται απαραίτητα για να ξεφύγουμε επιτέλους από την εποχή των Παγετώνων που βρισκόμαστε ως άτομα και ως χώρα, σ΄αυτόν τον τομέα. Δεν θα κάνω παραπάνω τον Ιαβέρη, τον ακούσαμε, τον γνωρίζουμε και μακάρι να ακολουθούμε και τις συμβουλές του.
  Μεγάλη η παρένθεση, αν και όχι άσχετη, αλλά γυρίζω στον ανάπηρο, την ράμπα και την ιδέα μου.
Λοιπόν ο πατέρας της ιστορίας και αυτός που έσπρωχνε το αμαξίδιο μπήκε στην διαδικασία, και μπράβο του, να μείνει εκεί και να περιμένει τον μαλάκα να γυρίσει, ενω θα μπορούσε με την βοήθεια των περίπου 20 ατόμων που μαζεύτηκαν, να βρει διέξοδο και να συνεχίσει τον Γολγοθά του μέχρι τον επόμενο μαλάκα, που βιαστικός θα παρατήσει το κολοάμαξό του στην επόμενη ράμπα.
  Η Αστυνομία εκλήθη αλλά δεν εμφανίσθη μετά από 45 λεπτά, όπως ήταν φυσικό, δικαιολογημένα ή όχι. Κανείς δεν ξέρει φυσικά το αν η Αστυνομία έβρισκε γερανό και αν αυτός ερχόταν εγκαίρως, κανείς δεν ξέρει επίσης για το αν η κλήση που θα επιβάλλονταν θα πληρωνόταν κιόλας και εάν η στέρηση πινακίδων ή διπλώματος θα ήταν πραγματική ή αντικείμενο ρουσφετιού κάποιου πολιτικού γραφείου. Κι ας πούμε πως όλα λειτουργούσαν όπως πρέπει, στη επόμενη ράμπα? Ξάνα τηλέφωνα, αστυνομίες, γερανοί, 45λεπτα κ.λ.π., κ.λ.π. Όσο για τα αποτελέσματα μιας συντονισμένης προσπάθειας απ΄τον πυλώνα της παιδείας, θα είχαμε σαφώς αποτελέσματα σε μια ή δυο γενιές, σε 25 ή 50 χρόνια δηλαδή, όταν ο καημένος πατέρας-κινητήριος δύναμη του αμαξιδίου θα βρισκότανε σε κάποιο ΚΑΠΗ ή στο Β' Νεκροταφείο και ο ανάπηρος γιος σε κάποια ψυχιατρική κλινική, να προσπαθεί να διαχειριστεί της ζωής του τα αδιαχείριστα.
   Προτείνω λοιπόν τόσο για τα αναπηρικά αμαξίδια, αλλά και για τα παιδικά    καρότσια με τις ταλαίπωρες μαμάδες να υπάρχει ως αναγκαίο αξεσουάρ ένα μικρό λοστουδάκι με αιχμηρή άκρη. Σε κάθε σταματημένο αυτοκίνητο σε διάβαση, ράμπα ή θέση στάθμευσης αναπήρου (χωρίς την ειδική κάρτα στην περίπτωση της θέσης στάθμευσης) να έχει το δικαίωμα ο θιγόμενος να σπάζει κι ένα τζαμάκι ή παρμπριζάκι του οχήματος που ενοχλεί. Η παραπάνω πράξη να μην εμπίπτει στην περίπτωση της αυτοδικίας και κανείς να μην καταδικάζεται ακόμη και αν γίνει αντιληπτός. Η εξαίρεση της παραπάνω πράξης από την περίπτωση της αυτοδικίας να διαρκέσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα π.χ. 5 μήνες ή 5 χρόνια ή 50 χρόνια. Μέχρι να σταματήσουμε να είμαστε ανόητοι, μισάνθρωποι, μαλάκες. Σε 10 ημέρες τα αποτελέσματα που θα 'χει ένα τέτοιο μέτρο θα είναι εξαιρετικά. Κανείς δεν θα θέλει να τρέχει σε συνεργεία να αλλάζει τζάμια, που οι ασφαλιστικές δεν θα αποζημιώνουν, εάν η θραύση θα έχει αυτά τα χαρακτηρίστικά.
   Ίσως να φαίνεται αστείο όλο αυτό, ίσως και λίγο επικίνδυνο. Ίσως πάλι φαίνεται να ταιριάζει σε άλλες εποχές και Πολιτείες, μα εγώ δεν πείθομαι καθόλου πως μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα με άλλο τρόπο. Δυστυχώς.

συνέχεια »