Δεν υπάρχει πλέον τίποτα αυτονόητο. Όλα υπό αίρεση. Όλα υπό συζήτηση. Και δεν μιλάω για μέτρα, μνημόνια, ενδείκτες και στάχτες. Μιλάω για τα αυτονόητα στοιχεία της ζωής σου, της καθημερινότητας σου. Τις αξίες της κοινωνίας μας, της δημοκρατίας μας, Τις εξουσίες που περιγράφει το Σύνταγμά μας. Την ανθρώπινη υπόστασή σου.
Δεν είσαι άνθρωπος. Δεν είσαι μέλος μιας κοινωνίας. Δεν είσαι πολίτης μιας χώρας. Δεν είσαι ον ελεύθερο. Είσαι αριθμός. Είσαι ένας σειριακός αριθμός που τυχαίνει να βρίσκεσαι κάπου στο χώρο επί γης. Αυτό.
Και η αντίδρασή σου σίγουρα θα είναι: Τώρα το κατάλαβες; ή Τι είναι αυτά που λες; Όμως τώρα πλέον έπεσαν οι μάσκες. Όλοι εμφανίστηκαν με το πραγματικό τους πρόσωπο. Με τις πραγματικές τους επιδιώξεις στο χέρι. Ελπίζω να τους είδες. Τους ένιωσες. Κι αν δεν τους ένιωσες ακόμα, έρχεται και η σειρά σου. Εντάξει, υπάρχουν και οι “αναίσθητοι” συνάνθρωποί μας. Κι αυτούς δεν πρέπει να τους βάζουμε μπροστά. Αν και δεν είναι αρκετοί στην ελληνική κοινωνία.
Στο πεδίο της μάχης, τον διπλανό σου, που τραυματίστηκε, δεν του βάζεις τις φωνές, δεν του ζητάς το λόγο που τραυματίστηκε. Τον κουβαλάς μαζί σου. Του λες ότι θα γίνει καλά. Και τον κουβαλάς. Του μιλάς συνέχεια, ώστε να μην πέσει σε κώμα. Βρίσκεις ένα καλυμμένο μέρος να τον αφήσεις προστατευμένο. Και ειδοποιείς τον τραυματιοφορέα να τον μαζέψει. Να τον πάει στα μετόπισθεν για περίθαλψη. Ή του παρέχεις τις πρώτες βοήθειες. Δεν πρέπει να στραφείς ενάντια στον τραυματία. Δεν πρέπει να αποσπαστείς από την αποστολή σου. Γι' αυτό τα σύγχρονα όπλα στοχεύουν στον τραυματισμό, παρά στον θάνατο. Για να ασχολούνται οι γεροί με τους τραυματίες κι όχι με την αποστολή τους.
Γιατί; Έχουμε πόλεμο; Ξέρω 'γω; Δεν έχουμε; Δες την αναλογία γεννήσεων – θανάτων. Δες την πτώση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Δες γύρω σου. Δες τους συνανθρώπους σου. Τους διπλανούς σου. Το βλέμμα τους τι σου δείχνει; Τους τραυματίες που σφαδάζουν. Τα παιδιά. Τις ουρές στις τράπεζες. Την ερημοποίηση. Ο κόσμος κάθεται μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να ενημερωθεί και να επιβιώσει, παρόλο που έξω δεν πέφτουν βόμβες. (Εντάξει μη μου πεις για τους συνανθρώπους μας που βγαίνουν να το ρίξουν λίγο έξω. Και σε περίοδο πολέμου προβλέπονται άδειες απουσίας...).
Και ποιος είναι αυτός ο αόρατος εχθρός; Ποιος είναι αυτός; Ποια τα όπλα του; Τώρα πλέον φάνηκαν όλοι. Δες τι είναι αυτά που έχασες και ποιος σου τα πήρε. Είσαι ελεύθερος; Μπορείς να δηλώσεις την άποψή σου ελεύθερα; Μπορείς να εργαστείς για να ζήσεις την οικογένειά σου; Μπορείς να εκλέξεις τον αντιπρόσωπό σου στο κοινοβούλιο; Μπορεί αυτός να σε αντιπροσωπεύσει ελεύθερα; Μπορείς να εκλέξεις την κυβέρνησή σου; Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να κυβερνήσει όπως θέλει αυτή; Μπορεί να γίνονται δημοψηφίσματα, χωρίς να θεωρούνται ανωμαλία; Μπορεί η βουλή να ψηφίσει τους νόμους που ζητάνε οι πολίτες; Ποιοι παραγγέλνουν τους νόμους που καλείσαι να τηρήσεις; Ποιον ωφελούν, αν όχι τον πολίτη; Μπορείς να επιλέξεις να μην έχεις καμιά δοσοληψία με τις τράπεζες; Μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο ζωής σου; Μπορείς να έχεις πραγματικά ελεύθερο χρόνο;
Δυστυχώς, αφού όλα τα μετρήσαμε με το χρήμα (ναι αυτά τα χρωματιστά χαρτάκια με τα νουμεράκια .... τα ιερά και τα όσια για τους τραυματίες συνανθρώπους μας), τώρα το χρήμα μαζεύτηκε. Κι εσύ έμεινες με τα χέρια στις τσέπες. Σε μια ουρά να περιμένεις να πάρεις τη δόση σου. Κι αν ξεζαβλακωθείς και θυμώσεις, αντιδράς σε όποιον βρεθεί μπροστά σου. Σε αυτόν που σου δίνει τη δόση σου, στον συνάνθρωπό σου, που περιμένει κι αυτός στην ουρά, σ' αυτόν που έχει όρεξη για κουβέντα. Κι όχι σε αυτόν που, με διάφορες προφάσεις, σε έβαλε να μετρήσεις τη ζωή σου σε χρήμα. Όχι σε αυτόν που σου έμαθε να φανατίζεσαι για την μάρκα του χρήματος, που έχεις ή δεν έχεις στην τσέπη σου. Όχι σε αυτόν που σε έμαθε να ασπάζεσαι και να προσκυνάς τα σύμβολα του “ιδρύματος”, που σου δίνει τη δόση σου. Όχι σε αυτόν που όρισε ποιοι αποφασίζουν για σένα, χωρίς να έχουν εκλεγεί από καμιά πλειοψηφία.
Και που φτάσαμε; Πώς τα βλέπεις; Μπορεί μια κυβέρνηση που εκλέγεται από την πλειοψηφία των πολιτών (δεν εξετάζω ποιος ψήφισε τι και γιατί, μια οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση) να ασκήσει την πολιτική της στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας, σύμφωνα με την πολιτική που επικαλέστηκε να εφαρμόσει; Ποιος καθορίζει τις πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων στην εποχή μας; Οι κεντρικές τράπεζες (βλ ΕΚΤ, ΚΤΕ, ΔΝΤ, ESM, EFSF, ΠΚΤ κ.α.) Ποιος ελέγχει την νομισματική πολιτική των χωρών; Οι κεντρικές τράπεζες και οι διάφοροι “ανεξάρτητοι” οργανισμοί. Ποιος ελέγχει τις εμπορικές τράπεζες, με τις οποίες έχεις δοσοληψίες; Οι κεντρικές τράπεζες. Και ποιος εκλέγει τα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών; Κανένας, αφού είναι ανεξάρτητες. Και ποιος εκλέγει τα ΔΣ των ανεξάρτητων οργανισμών που καθορίζουν τα των οικονομικών των κρατών; Κανένας, αφού είναι ανεξάρτητα. Διορίζονται. Ποιος τους διορίζει; Προφανώς, φυσικά πρόσωπα στα οποία λογοδοτούν και στα οποία σταματάει η ανεξαρτησία...
Και επειδή από την πλύση εγκεφάλου κοντεύω να αποθεώσω την “ελεύθερη αγορά”, γιατί όσες εμπορικές τράπεζες έπεσαν έξω, ή μπήκαν μέσα, δεν “μαυρίστηκαν”; Γιατί το εποπτικό τους όργανο, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος (μόνο αυτή έχει δικαιοδοσία), δεν τις συνέτισε όταν έκαναν μεγάλα ανοίγματα. Γιατί όταν έσκασαν οι φούσκες στα χέρια τους δεν τις άφησε να χρεοκοπήσουν; Γιατί τα ΔΣ τους δεν μαυρίστηκαν, ως ανίκανα να διοικήσουν τράπεζα. Γιατί κάτι αντίστοιχο σε οποιαδήποτε εμπορική επιχείρηση, θα θεωρούνταν απολύτως φυσιολογικό εντός της ελεύθερης αγοράς;
Και αφού έχεις αποτινάξει από πάνω σου την ιδιότητα του πολίτη, με τόση περηφάνια για την απολίτικη συμπεριφορά σου, τουλάχιστον χρησιμοποίησε την τελευταία ιδιότητα που σου έχει απομείνει, (εκτός από αυτή του αριθμού) αυτή του καταναλωτή. Χρησιμοποίησε σωστά έστω αυτή. Διαμόρφωσε την καταναλωτική συνείδησή σου, ώστε να στείλεις το μήνυμα ότι ζεις ακόμα. Ότι άφησες τον τραυματία συνάνθρωπό σου στα χέρια του τραυματιοφορέα (ή ότι είσαι ο τραυματιοφορέας) και συνεχίζεις στο μέτωπο μέχρι να ολοκληρώσεις την αποστολή σου. Ποια είναι η αποστολή σου; Οι απόγονοί σου να ζήσουν σε κοινωνίες ηθικές, δημοκρατικές, με αξίες, ιδανικά, ανθρωπιά, που θα έχουν σαν στόχο την εξέλιξή τους και την ανάπτυξη του πολιτισμού τους. Ποιος σου δίνει την αποστολή σου; Μα φυσικά τα παιδιά σου!
Γ.Χ.Κ
