Το νερό νεράκι

  Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν,  εκεί στα μακρινά 1980 μ.χ. ,όταν τα χωριά διοικούνταν από την κοινότητα και τον πρόεδρό της, ένα μεσοκαλόκαιρο, υπήρχε πρόβλημα στην υδροδότηση του χωριού. Οι μπαξέδες που ήταν στο φουλ και στην εποχή τους μένανε απότιστοι και οι γνωστές φιγούρες καταστηματάρχες της εποχής, ο Φρόυντ και ο Σπούκεν, δεν μπορούσαν να καταβρέχουν με τις ώρες την άσφαλτο παίζοντας με τους περαστικούς.
 Όλη αυτή η ανακατωσούρα που προκαλούσαν οι παρατεταμένες διακοπές στην υδροδότηση του χωριού, "έβγαινε" κάθε πρωί στον καθρέφτη της Μαϋτιανής ζωής, στα "εργατικά". Στο μεγάλο αυτό ταξικό σχολείο για γενιές και γενιές  νέων οικοδόμων.  Το τί μπινελίκια άκουγε τότε ο Όχουνος και τί γενεές 14 τον περνούσαν κάθε πρωί δεν περιγράφεται.
 Το μεγάλο ρωνιό μέσα στο λεωφορείο ήταν ο Καραϊσκάκης. "Τί έγινε ρε παιδιά πρωί-πρωί και φωνάζεται για το νερό, γανιασμένοι είστε;"
 Τότε όμως υπήρχε ο "Κοντός" να του ρίξεις προσωπικές ευθύνες, αποποιούμενος φυσικά τις δικές σου. Έριχνες και ένα μπινελίκι στα πολ(ι)τάκια που τον ψήφιζαν και τον έβγαζαν και κάπου εκεί τελείωνε η αυτοκριτική σου. Τώρα;  Τώρα μετά τον παραλογισμό των λογαριασμών της ύδρευσης-αποχέτευσης-κουνουποκτονίας, πώς να τα βάλεις με κάποιους που δεν ξέρεις ; Τώρα πώς να τα βάλεις με τους Σταυρινούς που δικαιολογημένα ψήφισαν τον δικό τους άνθρωπο. Πώς να τα βάλεις με τα πολ(ι)τάκια που δεν επηρεάζουν πλέον το αποτέλεσμα. Πού να βρεις τώρα τράγο να του φορτώσεις τα κρίματά σου και να τον πέμπψεις  βαθιά στην έρημο. Άστα! Κάθεσαι λοιπόν και περιμένεις να έρθει το νερό κατά τις 12 το βράδυ και λες, πάλι καλά...
Υ.Γ. Γανιάζω: βγάζω γάνα στη γλώσσα/ταλαιπωρούμαι/διψώ πολύ. Από το λεξικό του Τεγόπουλου-Φυτράκη

συνέχεια »

Οι δικές μας αλάνες

Μετά την επιτυχία του Γουέμπλει και την σε πρώτη προβολή και ακρόαση των ποδοσφαιρικών κατορθωμάτων των Κούδα , Χατζηπαναγή και των άλλων νότιων μάγων της μπάλας, οι οποίοι όλοι (πλην Χατζηπαναγή) ξεκίνησαν κλοτσώντας στις αλάνες, φτιάξαμε και 'μεις τις δικές μας!
 Το παλιό χωμάτινο γήπεδο ήταν το επίκεντρο και η μήτρα που γέννησε, ότι έχει σχέση με αθλητισμό στη Μάδυτο. Η προσπάθεια και η επιχείρηση αναμόρφωσης και συμμόρφωσης του με τα τότε σύγχρονα στάνταρ της εποχής, το κράτησαν κλειστό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τότε "αναγκαστήκαμε" να βγούμε στις αλάνες. Σε κάθε γειτονιά στήθηκε το αυτοσχέδιο γήπεδο.
 Στο δρόμο μπροστά από το σπίτι του Μπουμ, οι πέτρες-εστίες μετά τον αγώνα πηγαίναν στην άκρη για να περνάν τα κάρα.
 Στο οικόπεδο δίπλα στο σπίτι του Ζαφειρίου, ο αγώνας διακόπτονταν από τα κάρα-αυτοκίνητα-τρακτέρ που διέσχιζαν το δρόμο που το έτεμνε  διαγώνια .
 Στο οικόπεδο κάτω από το γήπεδο δίπλα στις ελιές του Σουρβαλή, είχε γίνει προσπάθεια να στήσουμε  μόνιμες εστίες με κανονικά ξύλινα δοκάρια από σανίδια, για να σταματήσει επιτέλους αυτή η αέναη διένεξη που προκαλούσαν οι νοητές εστίες.
 Αργότερα όταν καθιερώθηκε το Χάβικο ταλέντο, στήθηκε γήπεδο ανάμεσα στου Πασά, στου Τίγρη και στου Λαθρίδη.
 Αυτά ήταν τα "απογευματινά" γήπεδα-σημεία συνάντησης· εκεί που οι αντίπαλοι ήταν γειτονιές ή διευρυμένες παρέες χωρίς ηλικιακά ή άλλα όρια.
 Τα "πρωινά" γήπεδα στο Δημοτικό ήταν κι αυτά πολλά και το καθένα ήταν η έδρα μιας τάξης. Οι αγώνες που δίνονταν εκεί, ήταν ανάμεσα σε αντιπάλους της ίδιας τάξης και πολύ σπάνια ανάμεσα σε διαφορετικές τάξεις, γιατί αυτές οι αναμετρήσεις κατέληγαν να αναδεικνύουν νικητή την μεγαλύτερη τάξη που έδερνε την μικρότερη!
 Το γκρέμισμα λοιπόν του παλιού δημοτικού παρέσυρε μαζί του και παλιές συνήθειες. Τα αγωνιστικά τερέν για το "πόλεις και χωριά" και της "Λάκας", στατικά παιχνίδια με τζιτζιλόνες, μάνες ,καφάδες, και κατραμόκολους ή του "κυνηγητού" μ' αυτές, αντικαταστάθηκαν από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα.
 Στο αλσάκι με τα πεύκα στη σημερινή θέση του δημοτικού, ήταν το γήπεδο της τρίτης· εκεί παίζανε  όλα: οι καραμπόλες πάνω στα πεύκα (μπάλας και παίχτη), το κρυφτούλι με τη μπάλα γύρο από το δέντρο και ότι άλλο ευτράπελο δημιουργούσε ο εν λόγω αγωνιστικός χώρος.
 Απέναντι από την είσοδο του λυόμενου-προσωρινού σχολείου και πίσω από την σειρά με τα τεράστια κυπαρίσσια, ήταν το μακρόστενο γήπεδο της τετάρτης .
 Και μπροστά στης μηλιές ήταν φυσικά το μεγάλο καλό γήπεδο της έκτης. Εκεί που οι μικρότεροι το πατούσαμε μόνο το απόγευμα!
 Το κενό της μια τάξης το δημιούργησε η εκλεπτυσμένη τάξη-φουρνιά του Κούτου, του Τζούβελ , και του Λαδόπουλου, που έπαιζε μπάσκετ. Ναι,γιατί υπήρχε και το χωμάτινο γήπεδο μπάσκετ του σχολείου, που το "περίεργο" Καλοπούλι και ο Τζούβελ το ξέρανε καλύτερα από το σπίτι τους.
 Το χωμάτινο του βόλεϊ στο δημοτικό, φιλοξενούσε μεγαλειώδεις αγώνες πολύ πριν την εμφάνιση του Σαμαρά και του Ντράγκοβιτς στα παρκέ της Α' εθνικής.
 Στα τσιμεντένια γήπεδα του μπάσκετ και του βόλεϊ στο Γυμνάσιο, έδινε ρεσιτάλ ο Καμπίτσης ο γυμναστής και ο Γιαννούλης από το Σταυρό με τα 2 μέτρα του ο καθένας.
 Τα αντίστοιχα στρωμένα με 3Α του νέου γηπέδου, δεν τα τιμήσαμε. Πως να τα τιμήσεις άλλωστε με την έμπνευση που είχαν να τα στρώσουν μ' αυτό το υλικό.
 Αυτές λοιπόν ήταν οι αλάνες της Μαδύτου που εξέθρεψαν γενιές και γενιές παιδιών , απ' τις οποίες
άλλοι έγιναν ποδοσφαιριστές και άλλοι όχι.
 Υ.Γ. Ζητήθηκε από αφανή εργάτη του Ελλησπόντου, να γράψει το blog για την εκδήλωση που ετοιμάζει στις 9 του μηνός. Δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται. Αυτά πρέπει να τα γράψουν οι διοργανωτές. Η συνεισφορά του"Maditianos" μ' αυτό το κείμενο, έγκειται στην προσπάθεια αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος για τον Ελλήσποντο που ξεκίνησαν τα παιδιά που ανέλαβαν τις τύχες του.
                             
                                                                                                                                    Κουκ

συνέχεια »