Το αστέρι όμως στην κορυφή όλων αυτών των χιλιοπαιγμένων ασμάτων δεν θα μπορούσε να μην είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς με τα δικά του Χριστούγεννα. Το βιντεάκι-εισαγωγή σ' αυτό το τραγούδι αναφέρεται. Βιωματικοί στίχοι για τον Φοίβο, αλλά και για τον Χρήστο, τον Πάνο, τον Νίκο, τον Γιάννη, τον καθένα μας.
Αναμνήσεις από παιδικές φάτσες και κόκκινες μύτες. Από τρίγωνα (που δεν τα πολυγουστάραμε και τα παρατούσαμε εδώ κι εκεί) και παγωμένα χεράκια. Ξυλιασμένα πόδια και ξυλόσομπες στο παλιό δημοτικό της Μαδύτου (φοιτήσαμε εκεί εως τον Μάη του '78 και τον προσεισμό του κυρίως σεισμού).
Όλα μοιάζαν τόσο διαφορετικά. Μπορεί να 'ταν τα μάτια μας ''μικρότερα'', μα όλα φάνταζαν μαγικότερα. Μετρούσαμε αντίστροφα τις μέρες μόνοι μας σαν έμπαινε ο Δεκέμβρης και δεν περιμέναμε το Jumbo να μας τις μετρήσει. Ξύλινα τα δέντρα, κομμένα απ' τις πλαγιές τις Βαρβάρας, χωμένα σε τενεκέ (τυροκομίας συνήθως!) και τοποθετημένα κοντά στον πίνακα της τεράστιας τάξης των 35 ψυχών. Βαμβάκι σκορπισμένο να παριστάνει το χιόνι και στολίδια-αποθέωση του κιτς, μα τόσο γλυκά κι όμορφα συνάμα, που δεν ξεχνιούνται ούτε σε δυό ζωές.
Βαριές τσάντες, ανάλαφρη διάθεση και δάσκαλοι που σου τη ''σβούριζαν'' χωρίς να απολογούνται στον Ευαγγελάτο. Σεμνή σχολική γιορτή, μπουμπούνες που ξεχνούσαν τα ποιήματα και διακοπές χειμωνιάτικες. Το κρύο πάντα δυνατό. Οι παροιμίες αληθινές. Τ' Άγι' Αντρέα αντρείωνε και της Άγιας Βαρβάρας το βαρβάρωνε πραγματικά ο καιρός. Όχι όπως τώρα, που μέχρι Δεκέμβρη ονειρευόμαστε παραλίες.
Κι ύστερα κάλαντα με δυάδες-max τριάδες- για να μην έχουμε πολλά μερτικά. Οι θείες που προσπαθούσαν ''ζούλα'' να δώσουν κανένα φράγκο παραπάνω στον εκλεκτό και να χαλάσουν την ομοιογένεια της ομάδος, και οι ''άμιες'' που προσκολλημένες στην εποχή των παγετώνων μας έδιναν ρόδια και γλυκά και μας έκαναν έξαλλους! Τόσο απίστευτοι ήμασταν που θυμάμαι πως δεν διστάζαμε να κάνουμε κι απογευματινή βάρδια στην δεξιά (καθώς ανεβαίνουμε) πλευρά του χωριού.
''Στραβωμένοι'' με την Χριστουγεννιάτικη λειτουργία, πηγαίναμε μόνο αν κρατούσαμε τα εξαπτέρυγα. Για εκκλησία φεύγαμε, στους δρόμους καταλήγαμε με μπάλες ποδοσφαιρικές για να λασπώσουμε τα γιορτιάτικα ή με χιονόμπαλες για να σπάσουμε καμιά τζαμαρία. Μα και μέσα στο σπίτι το δέντρο έπεφτε τουλάχιστον μια φορά κατά την διάρκεια των γιορτών υπαιτιότητά μας και το ανάλογο ''μπερντάκι'' έπεφτε επίσης, από τις επί μονίμου εξοργισμένες μαμάδες (τι σατανάδες ήμασταν!).
Ο πατέρας-Αϊ Βασλης στις ζωές μας δεν μας άφηνε να μπούμε στην διαδικασία ύπαρξης ή μη του Κόκα-κολάτου Παχύσαρκου γέροντα. Δεν μας ένοιαζε στο κάτω-κάτω της γραφής. Τα δώρα έρχοταν στην ώρα τους κι ας μην είχαμε χρήμα για σκόρπισμα. Νοικοκυραίοι όλοι, χωρίς διακοποδάνεια και χρυσές πιστωτικές, φρόντιζαν να δηλώνουν παρόντες στις ανάγκες μας.
Ο χρόνος που άλλαζε, οι μαμουνιές από μαμάδες και μπαμπάδες με τις βασιλόπιττες και ο Αγιασμός της λίμνης. Αυτό κι αν δεν ήταν θρύλος. Νόμιζα πως όλη τη χρονιά ζούσα για τη στιγμή που θα κατεβούμε στην παγωμένη Βόλβη για να δούμε τους τεράστιους (για τα παιδικά μας μάτια) 18-20άρηδες να διαγωνίζοναι για την υπέρτατη τιμή. Έναν μήνα διαρκούσαν οι ιστορίες μας για το πως βούτηξαν, ποιος πάγωσε, ποιος προσπέρασε. Πραγματικό You tube!!!
Τελικά δεν κάνει λάθος ο Φοίβος που μιλάει για θερμοκοιτίδες και χωριά. Πραγματικά πρέπει να 'σαι πιτσιρίκος για να νιώσεις αληθινές γιορτές. Έστω κι ως διακοπή απ' το ρουτινιάρικο σχολείο. Ή τουλάχιστον να ζεις σε χωριό. Να ζεις σε χωριό και να μην το έχεις ξεχάσει. Για να πεις τα κάλαντα στους δρόμους, για να κάνεις τζερτζελέ στην πλατεία με τους λουκουμάδες για να αστειευτείς με τον συγχωριανό σου για τη ζωή χαρισάμενη που περνάει ο τόπος μας.
Ευτυχία οι γιορτές αδέρφια. Ευτυχία γιατί είμαστε παρόντες και γιατί τις ζούμε. Έστω και με λιγότερα λεφτά, όπως παλιά. Έστω και με ξυλόσομπες.
Σημασία μεγάλη έχει λοιπόν να μην γίνουμε η ''Αγέλαστη Πολιτεία και οι καλικάντζαροι''. Γιατί είναι μεγάλη κατάρα να περιμένεις να σε σώσουν οι καλικάντζαροι.
Κι αυτό, πάνε χρόνια που μας συμβαίνει...
Μα εδώ αρχίζει άλλο παραμύθι....
Υ.Γ. Δεν ξέρω ποιες ακριβώς εκδηλώσεις θα γίνουν στη Νέα Μάδυτο την περίοδο των γιορτών. Αν ξέρει κάποιος, ας μπει στον κόπο να τις αναρτήσει στην ομάδα. Το μόνο που θα εκφράσω είναι ο βαθύτατος θαυμασμός κι η εκτίμησή μου στους ανθρώπους που με επιτυχία μικρή ή μεγάλη (δεν έχει σημασία) φτιάχνουν πράγματα, δηλώνουν παρόντες στα πολύ-πολύ δύσκολα που περνάμε.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου