Τους θυμάμαι σχεδόν όλους νομίζω, στο παλιό πανύψηλο (για τα παιδικά μας μάτια) δημοτικό της Νέας Μαδύτου να προσπαθούν ''να μας κάνουν ανθρώπους''. Τι βαριά κουβέντα θέε μου. Πακέτο με το ''άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο!!!'' ήταν οι μόνιμες κουβέντες-απειλές τους. Θαρρείς κι αν πελεκυθεί το ξύλο δεν θα παραμείνει ξύλο!!!
Φρεσκοξεμπερδεμένοι απ' τη Χούντα και με μια Χούντα βαθιά ριζωμένη στα κεφάλια τους οι περισσότεροι, βοηθούμενοι κι απ' τις αντιλήψεις της εποχής, φάνταζαν μικροί δικτατορίσκοι στους τέσσερις τοίχους της τάξης. Ίσως όχι τόσο φλεγματικοί όσο οι αντίστοιχοι Εγγλέζοι συνάδελφοί τους που πρωταγωνιστούν στο επικό ''The Wall", αλλά το ίδιο αρτηριοσκληρωμένοι, σχεδόν ''μεθυσμένοι'' από την ηδονή της όποιας μόρφωσης (σε ένα αμόρφωτο εκείνη την εποχή χωριό) και της όποιας εξουσίας τους εξασφάλιζε το καταξιωμένο επάγγελμά τους.
Πιστεύω πως μεγάλο κομμάτι της κακής χρήσης της εξουσίας στη χώρα μας ανήκει στην κακή εκπαίδευση και στην διαμόρφωση χαρακτήρων χωρίς ισορροπίες και χωρίς αρχές απ' τους δημόσιους λειτουργούς. Για παράδειγμα ο δάσκαλος της Γ' Δημοτικού της εποχής μου, (του οποίου το όνομα για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω) μας δίδαξε με τις ενέργειές του μόνο το μίσος και τον τρόμο. Πολλά χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω την ντροπή και τον πόνο από τον ολοήμερο ξυλοδαρμό που υπέστην μαζί με τον Γιάλεμ και τον Καλλία για μια μπάλα που ''δανειστήκαμε'' από την αίθουσά μας τις απογευματινές ώρες, εκμεταλλευόμενοι το ανοικτό παράθυρο. Πραγματικός τρόμος. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από εκείνη τη χρονιά.
Πόσο μα πόσο διαφορετική είναι η ανάμνησή μου από τις νηπιαγωγούς! Γλυκομίλητες και ζεστές με όλους μας, κι ας μην θυμάμαι την μορφή τους. Το όνομα της μίας ήταν Δροσούλα, αν η μνήμη μου δεν μ' απατά. Απ' την Α' και την Β' Δημοτικού δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερα, εκτός του ότι όλα ήταν πολύ βαρετά και λόγω του ότι δυστυχώς ήξερα να διαβάζω από νωρίς στα νήπια, με αποτέλεσμα και στους δασκάλους να μην δίνω σημασία και όρεξη για σχολείο να μην έχω.
Στην Δ' και την ΣΤ' με τον Αγαμέμνωνα κάναμε πολλά βήματα μπροστά. Ωριμάσαμε μαζί του και μπορέσαμε με άλλο τρόπο ν' αντιμετωπίσουμε αυτά που ερχότανε. Πολλά θα μπορούσανε να 'ταν ακόμη καλύτερα, αν κάποιες στιγμές και με κάποιες τακτικές-και λόγω εποχής- δεν είχαμε μικρά πισωγυρίσματα. Παρ' όλα αυτά νομίζω πως αξίζει να θυμόμαστε τα θετικά, που ήταν σαφώς περισσότερα.
Στο Γυμνάσιο τα πάντα αλλάζουν. Η Μεταπολίτευση τρέχει να συναντήσει την Αλλαγή και τον Ανδρέα κι ο κόσμος πείθεται πως η Χούντα ήταν ένα κακό όνειρο. Οι καθηγητές μας πολύ νεαροί οι περισσότεροι, γεμάτοι όρεξη για δουλειά και με λαχτάρα για το καινούριο που φαινόταν να 'ρχεται, έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό. Τα Γαλλικά ως ξένη γλώσσα μας κάνανε να κλαίμε απ' τα γέλια μ' έναν πολύ παραστατικό καθηγητή, που το όνομά του μου διαφεύγει. Η εναλλαγή προσώπων στη έδρα μας φαίνεται περίεργη και το δέσιμο είναι τελείως διαφορετικό απ' αυτό του Δημοτικού. Στην Β' Γυμνασίου θυμάμαι μια τεράστια (σχεδόν δίμηνη) απεργία και η τελική κόντρα με την Δεξιά που κατέρρεε. Οι καθηγητές Αριστεροί και Πασοκτσήδες στην πλειοψηφία τους εκούσια ή ακούσια περνάνε μηνύματα.
Κάπου στη Γ' Γυμνασίου το ''δωμάτιο γεμίζει φως''. Ένας υπέροχος άνθρωπος και εξαιρετικός καθηγητής γίνεται φιλόλογος και Γυμνασιάρχης μας. Σε ώριμη ηλικία αλλά μ' αστείρευτη γνώση κι όρεξη, δεν σταματούσε να μας μαθαίνει πράγματα. Πρωτόγνωρα μονοπάτια, βαθιές σκέψεις, δυνατά συναισθήματα. Ο φιλόλογος πάντα έχει το αβαντάζ σε μια τάξη. Να περάσει ''σβηστός'' ή να ''σημαδέψει'' ζωές. Ο Χρήστος Κώττας (που πριν μερικά χρόνια έφυγε απ' τη ζωή πλήρης ημερών) άνηκε αναμφισβήτητα στην δεύτερη κατηγορία. Κι ας οδηγήθηκα 11 φορές τη χρονιά εκείνη ενώπιόν του, για τα απίστευτα κατορθώματά μου. Μου την ''χάριζε'' πάντα γιατί ήταν δάσκαλος, σύμβουλος, πατέρας και φίλος. Ήταν τα πάντα. Κι ας μας χώριζαν καμιά 40ριά χρόνια. Παραμένει ζωντανός στις μνήμες πολλών μαθητών του, είμαι σίγουρος.
Τα χρόνια περνάνε και φτάνουμε στο Λύκειο με την Αλλαγή και τους Πασόκους να δίνουν ρεσιτάλ σε μια ''μπερδεμένη'' χώρα. Εμείς λιγάκι αγχωμένοι από την αίσθηση της τελικής ευθείας για τα Πανεπιστήμια (τρομάρα τους!!!) συναντάμε το πιο δυνατό, ετερόκλητο ντουέτο των μαθητικών μας χρόνων. Πετμεζά Θοδώρα και Κοροβίνης Θωμάς.
Μικρή το δέμας, μα με τεράστιες δυνατότητες κι απίστευτη ικανότητα σκέψης η πρώτη, ήταν η διάδοχος του κυρίου Γυμνασιάρχη. Βαριά η κληρονομιά, τεράστια η άρνηση από μέρους μας οδηγηθήκαμε σε δυναμικές συγκρούσεις μέχρι να ισορροπήσουμε. Τα καταφέραμε και το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Το ότι κρατάμε επαφές τόσα χρόνια μετά, δείχνει τον σεβασμό και την εκτίμηση στο έργο της. Κι αν μπορώ τώρα δα να γράψω δυό αράδες που να μπορούν να διαβαστούν στη Θοδώρα και τον Θωμά τον Κοροβίνη το χρωστάω , σε μεγάλο βαθμό. Ο Θωμάς, απ' την πλευρά του αν και πολύ λιγότερο διάστημα δίπλα μας, μας έδωσε να καταλάβουμε τι σημαίνει ζωή πραγματική. Απαξίωνε τα Αρχαία προς μεγάλη μας χαρά και γέμιζε την τάξη με λόγια, στίχους και συναισθήματα απ' τη γλώσσα που μιλάμε και νιώθουμε. Πιτσιρικάς κι ο ίδιος τότε, δίδαξε σκέψη, χιούμορ, ζωή. Τα ίδια πράγματα βρίσκω ακόμη στα βιβλία του, στα τραγούδια του και στις κρασοκατανύξεις, όταν έχουμε την τιμή.
Ξεχωριστό κομμάτι στη μαθητική ζωή κρατώ πάντα για την Μαρία την Χριστοφορίδου. Δίπλα μας στην τελευταία δύσκολη τάξη, δίδαξε με τον δικό της, πολύ ιδιαίτερο τρόπο, Αρχαία, Νέα και Λατινικά, δίνοντας νόημα σε πράγματα που δεν συγκινούσαν ούτε την Μάρθα Βούρτση. Εξαιρετικός άνθρωπος, υπέροχη καθηγήτρια.
Κλείνοντας θέλω να γράψω πως, κάνοντας ένα φλας-μπακ στα μαθητικά μου χρόνια,θα συμφωνήσω απόλυτα με την άποψη κάποιου φίλου, δάσκαλου στο επάγγελμα, που επιμένει πως η επιρροή των δασκάλων στα παιδιά, είναι φορές που είναι μεγαλύτερη κι απ' αυτή των γονιών. Είναι αυτοί που θα γκρεμίσουν τον τοίχο και θα σου ανοίξουν τον ορίζοντα ή θα τον υψώσουν περισσότερο χτίζοντας με τα δικά τους τούβλα. Νιώθω στ' αλήθεια τυχερός που στα δικά μου μαθητικά χρόνια, ιδιαίτερα στην μέση εκπαίδευση, είχα ανθρώπους που έδειχναν στο φως...
Να τώρα δα θυμάμαι την φράση της φιλολόγου μου πως κανείς (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν έχει λόγο να μην είναι αισιόδοξος..
