Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Virtual New World

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση (http://maditianos.blogspot.gr/2013/12/brave-new-world.html) και τις ερωτήσεις που (πολύ σωστά) αναμένει ο ΑΠΛΑ ΚΟΥΚ από τις επόμενες φουρνιές παιδιών, θα ήθελα να φέρω το θέμα περισσότερο κοντά μας χρονικά. Δηλαδή στους τωρινούς ενηλίκους και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ιδιωτικότητά τους στα πλαίσια των κοινωνικών δικτύων και των τεχνολογικών ευκολιών που χρησιμοποιούν/με.
Οι παραπάνω ερωτήσεις μου έφεραν στο μυαλό ερωτήσεις των συγχρόνων μας ενηλίκων, όπως: Τι με νοιάζει αν λένε ότι με παρακολουθούν; Έχω να κρύψω κάτι; Εγκληματίας είμαι; Δεν κάνω κάτι κακό, απλά εκμεταλλεύομαι τις ευκολίες που μου παρέχει το τάδε δίκτυο/ λογισμικό/ gadget. Το δείνα @@@κι με βοηθάει να κερδίσω χρόνο, να αποφύγω τη γραφειοκρατεία, να επικοινωνώ πιο γρήγορα και πιο οικονομικά κλπ.
Δεν είναι οπισθοδρομικός τρόπος σκέψης να κρίνεις πριν χρησιμοποιήσεις ένα τεχνολογικό μέσο τις ανάγκες που θα σου ικανοποιήσει. Δεν είναι στείρα καχυποψία να διαβάσεις τους όρους που θα αποδεχθείς όταν πατήσεις το μαγικό κουμπάκι “I Agree” ή “Συμφωνώ”, που θα σου δώσει πρόσβαση σε μια (δωρεάν συνήθως) ευκολία...
Το να χρησιμοποιείς τον ίδιο προσωπικό σου κωδικό σε ένα πλήθος εφαρμογών – λογαριασμών είναι το ίδιο με το να έχεις το ίδιο κλειδί σε κάθε πόρτα που χρησιμοποιείς στη πραγματική σου ζωή (σπίτι, αυτοκίνητο, δουλειά κ.α). Το να δώσεις έναν κωδικό σου σε κάποιον είναι σαν να δίνεις το κλειδί σου. Το να δίνεις τη δυνατότητα να κρατάει αποθηκευμένο κωδικό μια εφαρμογή, ούτως ώστε να μην τον πληκτρολογείς κάθε φορά, είναι σαν να αφήνεις τα κλειδιά στη πόρτα. Το να έχεις ενεργοποιημένα τα μπισκοτάκια (cookies) στον περιηγητή που χρησιμοποιείς, σημαίνει ότι κάθε Accept, Agree, Συμφωνώ, Like, Αρέσκω... που έχεις πατήσει, κάθε ιστοσελίδα που επισκέπτεσαι μπορεί να καταγράψει τις συνήθειές σου, για να σου προσφέρει μεγαλύτερη ευκολία και αποτελεσματικότητα στην περιήγησή σου.
Βέβαια τις “συνήθειές” σου αυτές μπορεί (το δικαίωμα πολλές φορές δίνεται με ή χωρίς την προειδοποίηση ότι αφού συνεχίσεις να χρησιμοποιείς την ιστοσελίδα – εφαρμογή – δίκτυο προσλαμβάνεται ως αποδοχή της παραχώρησης του δικαιώματος αυτού) να τις μεταβιβάσει ή να τις πουλήσει σε διαδικτυακή διαφημιστική εταιρεία, ώστε να σε ακολουθούν οι διαφημίσεις που αρμόζουν στο προφίλ σου. Αλλά αυτή είναι η ανώδυνη για σένα αγοραπωλησία. Υπάρχουν και πιο επώδυνες, που δεν μπορείς να φανταστείς...
Ένα ακόμα σημείο που χρειάζεται προσοχή είναι οι προωθήσεις στην ηλεκτρονική αλληλογραφία σας. Όταν στέλνεται mail σε όλους τους φίλους σας ένα κείμενο για να “σώσετε τα παιδάκια στην Αιθιοπία που πεινάνε”, να ξέρετε ότι κανένας δεν θα δώσει ένα δολάριο για κάθε αποδέκτη σας. Απλά όλο αυτό το μακρινάρι με τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις αποδεκτών που δημιουργείται, μετά από μερικούς “ευαισθητοποιημένους παραλήπτες”, είναι η κοινωνική δικτύωσή τους και αποτελεί τη βάση για να διερευνηθεί τι είναι αυτό που τους συνδέει.
Όσον αφορά τα δίκτυα που συνδεόμαστε. Ειδικά μετά την διάδοση των smartphones, καλό είναι να ψάξετε λίγο τις ρυθμίσεις της δικτύωσης. Πότε να συνδέεται με ποια δίκτυα, με ποια κάρτα δικτύου – μέσο. Κι αυτό θα σας κάνει να αποφύγετε μόνο τις υπέρογκες εκ παραδρομής χρεώσεις. Το σημαντικότερο είναι το τι στοιχεία έχει δικαίωμα να συλλέγει κάθε εφαρμογή που χρησιμοποιείτε, όταν βρίσκεστε συνδεδεμένος στο διαδίκτυο και που τις συλλέγει.
Η σύνδεση σε ένα δημόσιο δίκτυο δεν είναι τόσο ασφαλής όσο η σύνδεση στο σπίτι σας. Για να γίνει αντιληπτός ο κίνδυνος έκθεσης, χωρίς να ζαλίσω με περισσότερη ανάλυση και όρους άχρηστους για τους χρήστες, φανταστείτε ότι όταν συνδέεστε στο διαδίκτυο η ασφάλειά σας ισοδυναμεί με το να βγείτε σε μια πλατεία, με κλειστά μάτια και δεμένα χέρια και να φωνάζετε ότι είστε διατεθειμένοι να κάνετε σεξ χωρίς προφυλάξεις με όποιον το επιθυμήσει και χωρίς να αντιδράσετε. Τόσο ασφαλές. Εφόσον έχετε ρυθμίσει ένα τείχος ασφαλείας και ένα antivirus, απλά ανοίξατε το ένα μάτι για να βλέπετε τι σας συμβαίνει. Η ασφάλειά σας έγκειται στο αν θελήσει κάποιος περαστικός να εκμεταλλευτεί την περίσταση.
Όσον αφορά τις ηλεκτρονικές φορολογικές δηλώσεις που κάνουμε τα τελευταία χρόνια από το σπίτι μας ή αναθέτουμε σε κάποιον λογιστή, να υπενθυμίσω ότι κι αυτό αποτελεί ένα προφίλ λογαριασμού. Οπότε χρειάζεται username, password για να εισέλθουμε. Για να αναθέσουμε σε άλλο πρόσωπο να κάνει τη δήλωση εκ μέρους μας, πρέπει να του δώσουμε ηλεκτρονική εξουσιοδότηση κι όχι το password. Αλλά τι να περιμένεις, από τη στιγμή που για ένα τόσο σοβαρό προφίλ, σου έδωσαν ένα φάκελο που περιείχε και τα δυο στοιχεία για την είσοδο σε αυτό, χωρίς να σε αναγκάζει να τα αλλάζεις σε τακτά χρονικά διαστήματα! Και μετά απορούμε πως υποκλάπηκαν τα πλήρη φορολογικά στοιχεία 9.000.000 ΑΦΜ!
Τέλος, ο δέκτης gps είναι ένα εργαλείο, οπότε για να παραμείνει εργαλείο δικό σας, αφού εσείς το αγοράσατε (ως συσκευή ή ως εξάρτημα άλλης συσκευής), πρέπει να είστε εξασφαλισμένος ότι χρησιμοποιείται μόνο εν γνώση σας και για δική σας χρήση.
Όσο γι αυτούς που υποστηρίζουν ότι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, ούτε κάτι μεμπτό να φοβούνται, οπότε η παρακολούθηση του ηλεκτρονικού τους στίγματος ή του ηλεκτρονικού τους προφίλ δεν τους πειράζει και δεν παραβιάζει την ιδιωτικότητά τους, θα τους προέτρεπα να αφήνουν τα κλειδιά στη πόρτα του σπιτιού τους, να ξηλώσουν τα παντζούρια, να αφήνουν το αυτοκίνητό τους ανοιχτό και τα κλειδιά πάνω στη μηχανή (για ευκολία), να ζητήσουν από τους αποστολείς της έντυπης αλληλογραφίας τους να μην χρησιμοποιούν φάκελο (και οικολογική συνείδηση!), να μην ψηφίζουν σε παραβάν – κάλπη, αλλά σε μια κατάσταση αναρτημένη στη πλατεία να πηγαίνουν και να γράφουν το όνομά τους και την προτίμησή τους και να μη ξεχνάν κάθε μέρα να κάνουν αυτό που είπαμε με την πλατεία τα κλειστά μάτια και τα δεμένα χέρια....


                                                                                                                               Γ.Χ.Κ.
συνέχεια »

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Brave New World !

 Όχι αυτός ο εφιαλτικός Καινούργιος κόσμος που περιγράφει στο καταπληκτικό μυθιστόρημα του ο Χάξλεϋ, με το απολύτως ιεραρχικό και πανίσχυρο κράτος, με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της γενετικής μηχανικής, της φαρμακοβιομηχανίας και της εφαρμοσμένης ψυχολογίας, της αρνητικής ουτοπίας της  ευημερίας της ασφάλειας, μα και της ανελευθερίας. 
 Αλλά αυτός ο Θαυμαστός κόσμος που μας περιγράφει  η φωνή της καταπιεσμένης συνείδησής του. Η φωνή που ξέφυγε από τα ερέβη αυτού του κόσμου  για να φτάσει μέχρι εμάς.
 <<Έχουμε αισθητήρες στις τσέπες μας που μας παρακολουθούν όπου κι αν πάμε. Σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τα προσωπικά δεδομένα του κάθε ανθρώπου   Ένα παιδί που γεννιέται σήμερα θα μεγαλώσει χωρίς την ιδέα της ιδιωτικότητας. Δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει να έχει κανείς μια ιδιωτική στιγμή, μια μη καταγεγραμμένη σκέψη που δεν θα έχει περάσει από ανάλυση. Κι αυτό αποτελεί πρόβλημα γιατί η ιδιωτικότητα μετράει, είναι αυτό που μας επιτρέπει να καθορίζουμε ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε.  ...οι μέθοδοι παρακολούθησης όπως περιγράφονται στο βιβλίο ''1984'' του Τζορτζ Όργουελ δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που συμβαίνει σήμερα» Ε.Σνόουντεν
 Πριν από λίγες μέρες ξαναδημιούργησα λογαριασμό στο facebook από το οποίο είχα αποχωρήσει λίγο καιρό πριν.  Ξαναβουτώντας λοιπόν στα καθ' όλα στάσιμα και λιμνάζοντα νερά του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου που ζούμε σήμερα, έπρεπε να βρω φίλους. Γιατί σε απομίμηση του παλιού πραγματικού κόσμου, δε νοείτε κοινωνικότητα χωρίς φίλους. Και ενώ στον παλιό κόσμο η φιλία για να σφυρηλατηθεί θέλει παιχνίδι και ταξίδι κι αλητεία, θέλει ξενύχτι κι αμπελοφιλοσοφία, θέλει τέχνη και θυσία, θέλει καυγάδες ,μπελάδες και παιδικά αστεία, στον κατά Zuckerberg κόσμο, αρκούν μερικά κλικ.  Σε ελάχιστο χρόνο και με μερικά πατήματα ενός κουμπιού απέκτησα εκατό τόσους φίλους και αν δεν ήμουν ολιγαρκής θα μπορούσα να αποκτήσω χίλιους. Αυτό συμβαίνει από γενέσεως κοινωνικών δικτύων. Αυτό θα κάνουν κτήμα τους οι επόμενες γενιές. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, ένας  8χρονος τότε πιτσιρικάς και ολοκληρωμένος έφηβος σήμερα, με είχε ρωτήσει: τα windows υπήρχαν από πάντα; Οι επόμενες φουρνιές παιδιών, οι γενημένες εντός των συνόρων του Brave New World, θα ρωτάνε κάτι παλιούς γραφικούς, εκκεντρικούς, και αναρχικούς τύπους σαν εκείνον τον βιβλιοπώλη που ζούσε εκτός συνόρων στο 1984: 
 Θείε γιατί εγώ που είμαι 20 χρονών έχω 568 φίλους κι εσύ δεν έχεις κανέναν; 
 Γιατί εμένα στα γενέθλιά μου μου γράφουν ευχές 450 φίλοι κι εσένα σου χτυπάνε το ποτήρι μόνο τρία άτομα; 
 Γιατί για κάθε τι που λέω εγώ παίρνω 200 like και μαζί σου διαφωνούν οι άλλοι δυο που κάθονται μαζί σου;
 Γιατί μιλάς και γράφεις ενώ μπορείς να τα πεις όλα με ιδεογράμματα; 


                                                                                                                              Απλα Κουκ
συνέχεια »

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Γιορτές ε; Μάλιστα! Και τώρα;

 ...Τώρα υπομονή μέχρι να περάσουν  re-τιτίβισε φίλος κάπου από τη Μεσόγειο.

"Γιορτές",  μας  έχουνε μάθει από πολύ παλιά να ονομάζουμε αυτό το 12ήμερο  που κλείνει ο χρόνος. Γιορτές της γης, του ηλιακού και φυσικού κύκλου στα παλιά τα χρόνια  όταν Θεός ήταν τα γήινα. Η γέννηση του Θεανθρώπου και τα Θεοφάνια, που στέκονται σαν δείκτες δεξιά και αριστερά από την αλλαγή του χρόνου, εδώ και καμιά 1500 χρόνια. 
Και τώρα, στα "ύστερα του κόσμου", η μεγάλη , η λαμπρότατη γιορτή της αγοράς. Jumbo, χοντροκόκκινη Φιλανδική βερσιόν κάποιου Βυζαντινού Θεολόγου, φωτοστολισμοί, τζίρος της αγοράς, τρενάκια και παγοδρόμια. Καταναγκαστική χαρμόσυνη διάθεση για όσους λίγο λίγο τα φέρνουν βόλτα, κατάθλιψη και ανημπόρια για τους περισσότερους.
 Τώρα λοιπόν που κλείνει η χρονιά, είναι ώρα για αναλογισμούς. Να βάλουμε κάτω τα πεπραγμένα μας και να τα αξιολογήσουμε.Τι καταφέραμε ο καθένας μόνος του. Πως μέσα σ' αυτόν το χρόνο αλλάξαμε και γίναμε καλύτεροι. Τι βιβλία διαβάσαμε, τι μουσικές ακούσαμε, τι αλήθειες εξομολογηθήκαμε και πόσα χαμόγελα μοιράσαμε. Αν έχουμε θετικό πρόσημο σ' αυτά που κάναμε εμείς, πάει καλά. Γιατί αυτά που γίνονται γύρω μας από άλλους για μας, άστα.
 Αφήνουμε μια χρονιά πίσω μας που να πάει και να μην ξανάρθει. Φτωχύναμε λίγο ακόμα σε όλα τα επίπεδα. Φτώχεια στη μουσική χωρίς Λου Ριντ, φτώχεια στις φωνές χωρίς Πόλυ Πάνου. Χωρίς Τσάβες και Μαντέλα να εμπνέουν, αλλά με Ερτογάν και Δένδια να ρίχνουν τρελά (φώτο)σόπια σε Γκεζί και Βελβεντό. Με όλο τον Ευρωπαϊκό κόσμο να διαλαλεί την αποτυχία της συνταγής  Δ.Ν.Τ.-τρόικας, αλλά με τους αντιπροσώπους μας εθισμένους στις "δόσεις". Με ακόμα μια προδοσία της Κύπρου, σε οικονομικό επίπεδο αυτή τη φορά . Με πιο πλούσιες τράπεζες. Με φτωχά τα 10 εκατομμύρια λαού αλλά με πλούσιο το έσχες των αντιπροσώπων τους. Το έσχες, γιατί το πόθεν είναι πιο πλούσιο ακόμα...
 Χωρίς Ε.Ρ.Τ. αλλά με Καψή. Χωρίς πανεπιστήμια αλλά με Αρβανιτόπουλο. Χωρίς παροχές υγείας αλλά με Άδωνη!
 Χωρίς πλέον την δημοτική αστυνομία οι πόλεις έχουνε γυρίσει στην κόλαση του 20ου αιώνα. Τα χωριά ακέφαλα από αυτόνομες κοινότητες και μικρούς δήμους ξαναγυρνάνε δεκαετίες πίσω.
 Με φτηνά  παιχνίδια από το Jumbo με τους πιο κακοπληρωμένους εργαζόμενους στη χώρα. Με φτηνά ρούχα εισαγόμενα από τις φάμπρικες κολαστήρια του Μπαγκλαντές  που όταν καταρρέουν σκοτώνουν εκατοντάδες εργάτες.
 Όμως ας είναι καλά εκείνο το φακιδωμένο Αμερικανάκι με την εφεύρεσή του. Ευλογημένο να είναι το facebook του. Η τέλεια μεταφορά στον ψηφιακό κόσμο της κλασικής πλέον ταινίας του Πίτερ Γουίαρ  "Σε ζωντανή μετάδοση: The Trouman show".
 Όμως και 'κει σύννεφα. Εκτός το ότι είναι περίεργο και μας ρωτάει συνέχεια τί σεφτόμαστε, εκτός το ότι καταγράφει κάθε like, κάθε κείμενο και φωτογραφία, χρησιμοποιεί μας είπαν φέτος και έναν κώδικα που αποθηκεύει   και αυτά που διαγράφουμε πριν καν τα δημοσιεύσουμε. Μιλάμε για μεγάλο ρουφιάνο. Το κάνει λέει και το gmail, αλλά αυτό το κάνει για να μας διευκολύνει αποθηκεύοντας τα στο "πρόχειρο".  Βέβαια όλα αυτά, και πολλά πολλά άλλα, μας τα είπε το παλικάρι ο Έντουαρντ Σνόουντεν. Αυτόν που μας είπε με τον πλέον επίσημο τρόπο, χωρίς σενάρια συνομωσιολογίας πλέον,
ότι καταγράφετε κάθε κίνησή και πολλώ δε μάλλον κάθε σκέψη μας, δεν αποφασίζει να τον προστατέψει καμιά χώρα. Αυτά που μάθαμε επίσημα φέτος απ' αυτόν, για τον ψηφιακό μας κόσμο, κάνουν τους σύγχρονους μεγάλους στοχαστές που προτρέπουν τους ανθρώπους να σταματήσουν να βλέπουν τηλεόραση γιατί μέσω αυτής ελέγχονται , να μοιάζουν με δεινόσαυρους.
 Αυτή την πραγματικότητα αφήνουμε πίσω το 2013.
  Για την ώρα, καλικάντζαροι και παλικάρια ας γίνουμε μαλλιά κουβάρια για καμιά δεκαπενταριά μέρες, και από 'κει και μετά, έχει ο Zackerberg!

Υ.Γ. Επειδή εσχάτως έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας με τον εν λόγω κύριο, αν ανοίξει κανένας το ιστολόγιο και διαβάσει το κείμενο, ας το πατήσει μια δημοσίευση μπας και πάρουμε κανένα dislike!!!

                                                                                                                                     Απλα Κουκ

συνέχεια »

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Οι δάσκαλοί μου...


  Πάνε μήνες που θέλω να γράψω δυο αράδες στο αγαπημένο μου blog για τους δασκάλους μου. Για όλους αυτούς που θετικά ή αρνητικά έμειναν στη μνήμη μου και τόσα χρόνια μετά μπορώ να αξιολογήσω το τι μου δώσανε ή δεν μου δώσανε.
  Τους θυμάμαι σχεδόν όλους νομίζω, στο παλιό πανύψηλο (για τα παιδικά μας μάτια) δημοτικό της Νέας Μαδύτου να προσπαθούν ''να μας κάνουν ανθρώπους''. Τι βαριά κουβέντα θέε μου. Πακέτο με το ''άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο!!!'' ήταν οι μόνιμες κουβέντες-απειλές τους. Θαρρείς κι αν πελεκυθεί το ξύλο δεν θα παραμείνει ξύλο!!!
  Φρεσκοξεμπερδεμένοι απ' τη Χούντα και με μια Χούντα βαθιά ριζωμένη στα κεφάλια τους οι περισσότεροι, βοηθούμενοι κι απ' τις αντιλήψεις της εποχής, φάνταζαν μικροί δικτατορίσκοι στους τέσσερις τοίχους της τάξης. Ίσως όχι τόσο φλεγματικοί όσο οι αντίστοιχοι Εγγλέζοι συνάδελφοί τους που πρωταγωνιστούν στο επικό ''The Wall", αλλά το ίδιο αρτηριοσκληρωμένοι, σχεδόν ''μεθυσμένοι'' από την ηδονή της όποιας μόρφωσης (σε ένα αμόρφωτο εκείνη την εποχή χωριό) και της όποιας εξουσίας τους εξασφάλιζε το καταξιωμένο επάγγελμά τους.
   Πιστεύω πως μεγάλο κομμάτι της κακής χρήσης της εξουσίας στη χώρα μας ανήκει στην κακή εκπαίδευση και στην διαμόρφωση χαρακτήρων χωρίς ισορροπίες και χωρίς αρχές απ' τους δημόσιους λειτουργούς. Για παράδειγμα ο δάσκαλος της Γ' Δημοτικού της εποχής μου, (του οποίου το όνομα για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω) μας δίδαξε με τις ενέργειές του μόνο το μίσος και τον τρόμο. Πολλά χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω την ντροπή και τον πόνο από τον ολοήμερο ξυλοδαρμό που υπέστην μαζί με τον Γιάλεμ και τον Καλλία για μια μπάλα που ''δανειστήκαμε'' από την αίθουσά μας τις απογευματινές ώρες, εκμεταλλευόμενοι το ανοικτό παράθυρο. Πραγματικός τρόμος. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από εκείνη τη χρονιά.
   Πόσο μα πόσο διαφορετική είναι η ανάμνησή μου από τις νηπιαγωγούς! Γλυκομίλητες και ζεστές με όλους μας, κι ας μην θυμάμαι την μορφή τους. Το όνομα της μίας ήταν Δροσούλα, αν η μνήμη μου δεν μ' απατά. Απ' την Α' και την Β' Δημοτικού δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερα, εκτός του ότι όλα ήταν πολύ βαρετά και λόγω του ότι δυστυχώς ήξερα να διαβάζω από νωρίς στα νήπια, με αποτέλεσμα και στους δασκάλους να μην δίνω σημασία και όρεξη για σχολείο να μην έχω.
  Στην Δ' και την  ΣΤ' με τον Αγαμέμνωνα κάναμε πολλά βήματα μπροστά. Ωριμάσαμε μαζί του και μπορέσαμε με άλλο τρόπο ν' αντιμετωπίσουμε αυτά που ερχότανε. Πολλά θα μπορούσανε να 'ταν ακόμη καλύτερα, αν κάποιες στιγμές και με κάποιες τακτικές-και λόγω εποχής- δεν είχαμε μικρά πισωγυρίσματα. Παρ' όλα αυτά νομίζω πως αξίζει να θυμόμαστε τα θετικά, που ήταν σαφώς περισσότερα.
  Στο Γυμνάσιο τα πάντα αλλάζουν. Η Μεταπολίτευση τρέχει να συναντήσει την Αλλαγή και τον Ανδρέα κι ο κόσμος πείθεται πως η Χούντα ήταν ένα κακό όνειρο. Οι καθηγητές μας πολύ νεαροί οι περισσότεροι, γεμάτοι όρεξη για δουλειά και με λαχτάρα για το καινούριο που φαινόταν να 'ρχεται, έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό. Τα Γαλλικά ως ξένη γλώσσα μας κάνανε να κλαίμε απ' τα γέλια μ' έναν πολύ παραστατικό καθηγητή, που το όνομά του μου διαφεύγει. Η εναλλαγή προσώπων στη έδρα μας φαίνεται περίεργη και το δέσιμο είναι τελείως διαφορετικό απ' αυτό του Δημοτικού. Στην Β' Γυμνασίου θυμάμαι μια τεράστια (σχεδόν δίμηνη) απεργία και η τελική κόντρα με την Δεξιά που κατέρρεε. Οι καθηγητές Αριστεροί και Πασοκτσήδες στην πλειοψηφία τους εκούσια ή ακούσια περνάνε μηνύματα.
   Κάπου στη Γ' Γυμνασίου το ''δωμάτιο γεμίζει φως''. Ένας υπέροχος άνθρωπος και εξαιρετικός καθηγητής γίνεται φιλόλογος και Γυμνασιάρχης μας. Σε ώριμη ηλικία αλλά μ' αστείρευτη γνώση κι όρεξη, δεν σταματούσε να μας μαθαίνει πράγματα. Πρωτόγνωρα μονοπάτια, βαθιές σκέψεις, δυνατά συναισθήματα. Ο φιλόλογος πάντα έχει το αβαντάζ σε μια τάξη. Να περάσει ''σβηστός'' ή να ''σημαδέψει'' ζωές. Ο Χρήστος Κώττας (που πριν μερικά χρόνια έφυγε απ' τη ζωή πλήρης ημερών) άνηκε αναμφισβήτητα στην δεύτερη κατηγορία. Κι ας οδηγήθηκα 11 φορές τη χρονιά εκείνη ενώπιόν του, για τα απίστευτα κατορθώματά μου. Μου την ''χάριζε'' πάντα γιατί ήταν δάσκαλος, σύμβουλος, πατέρας και φίλος. Ήταν τα πάντα. Κι ας μας χώριζαν καμιά 40ριά χρόνια. Παραμένει ζωντανός στις μνήμες πολλών μαθητών του, είμαι σίγουρος.
  Τα χρόνια περνάνε και φτάνουμε στο Λύκειο με την Αλλαγή και τους Πασόκους να δίνουν ρεσιτάλ σε μια ''μπερδεμένη'' χώρα. Εμείς λιγάκι αγχωμένοι από την αίσθηση της τελικής ευθείας για τα Πανεπιστήμια (τρομάρα τους!!!) συναντάμε το πιο δυνατό, ετερόκλητο ντουέτο των μαθητικών μας χρόνων. Πετμεζά Θοδώρα και Κοροβίνης Θωμάς.
   Μικρή το δέμας, μα με τεράστιες δυνατότητες κι απίστευτη ικανότητα σκέψης η πρώτη, ήταν η διάδοχος του κυρίου Γυμνασιάρχη. Βαριά η κληρονομιά, τεράστια η άρνηση από μέρους μας οδηγηθήκαμε σε δυναμικές συγκρούσεις μέχρι να ισορροπήσουμε. Τα καταφέραμε και το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Το ότι κρατάμε επαφές τόσα χρόνια μετά, δείχνει τον σεβασμό και την εκτίμηση στο έργο της. Κι αν μπορώ τώρα δα να γράψω δυό αράδες που να μπορούν να διαβαστούν στη Θοδώρα και τον Θωμά τον Κοροβίνη το χρωστάω , σε μεγάλο βαθμό. Ο Θωμάς, απ' την πλευρά του αν και πολύ λιγότερο διάστημα δίπλα μας, μας έδωσε να καταλάβουμε τι σημαίνει ζωή πραγματική. Απαξίωνε τα Αρχαία προς μεγάλη μας χαρά και γέμιζε την τάξη με λόγια, στίχους και συναισθήματα απ' τη γλώσσα που μιλάμε και νιώθουμε. Πιτσιρικάς κι ο ίδιος τότε, δίδαξε σκέψη, χιούμορ, ζωή. Τα ίδια πράγματα βρίσκω ακόμη στα βιβλία του, στα τραγούδια του και στις κρασοκατανύξεις, όταν έχουμε την τιμή.
   Ξεχωριστό κομμάτι στη μαθητική ζωή κρατώ πάντα για την Μαρία την Χριστοφορίδου. Δίπλα μας στην τελευταία δύσκολη τάξη, δίδαξε με τον δικό της, πολύ ιδιαίτερο τρόπο, Αρχαία, Νέα και Λατινικά, δίνοντας νόημα σε πράγματα που δεν συγκινούσαν ούτε την Μάρθα Βούρτση. Εξαιρετικός άνθρωπος, υπέροχη καθηγήτρια.
   Κλείνοντας θέλω να γράψω πως, κάνοντας ένα φλας-μπακ στα μαθητικά μου χρόνια,θα  συμφωνήσω απόλυτα με την άποψη κάποιου φίλου, δάσκαλου στο επάγγελμα, που επιμένει πως η επιρροή των δασκάλων στα παιδιά, είναι φορές που είναι μεγαλύτερη κι απ' αυτή των γονιών. Είναι αυτοί που θα γκρεμίσουν τον τοίχο και θα σου ανοίξουν τον ορίζοντα ή θα τον υψώσουν περισσότερο χτίζοντας με τα δικά τους τούβλα. Νιώθω στ' αλήθεια τυχερός που στα δικά μου μαθητικά χρόνια, ιδιαίτερα στην μέση εκπαίδευση, είχα ανθρώπους που έδειχναν στο φως...
   Να τώρα δα θυμάμαι την φράση της φιλολόγου μου πως κανείς (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων)  δεν έχει λόγο να μην είναι αισιόδοξος..
συνέχεια »

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Μια εικόνα ... χίλιες λέξεις, μια σκέψη ... χίλιες εικόνες.


Το καλοκαίρι τελείωσε. Το φθινόπωρο είναι σε εξέλιξη. Ο κατεργάρης προχωράει προς τον πάγκο του. Ο πάγκος τον περιμένει. Ξύλινος, άβολος, σκληρός, γεμάτος ακίδες και μια κλίση προς τα εμπρός - αποτέλεσμα του βάρους που κάθεται τόσα χρόνια πάνω του. Λες και κάνει ότι μπορεί για να μην ξανακαθήσει ο κατεργάρης σ' αυτόν.
Ο κατεργάρης απ' την άλλη, καθώς τον βλέπει αναρωτιέται πως θα ξανακαθήσει στον πάγκο. Δύσκολο. Ξεσυνήθισε. Μα πώς καθόταν μέχρι τώρα; Είναι άβολος, με ακίδες και γέρνει. Ακόμα κι αν καταφέρει να καθήσει, μπορεί να πέσει προς τα μπροστά... Και ποιος έχει όρεξη να πάει μπροστά αυτή την εποχή;
“Όποιος πηδάει πολλά παλούκια” ... ξέρεις τι λένε... “γι' αυτό κάτσε στα αυγά σου”. Στην κυριολεξία ποιος δεν έχει πηδήξει έστω κι ένα παλούκι; Στην κυριολεξία ποιος έχει κάτσει πάνω σε αυγά;




Με τα λόγια χτίζεις ανώγεια και κατώγεια. Χωρίς λόγια;


Εδώ και καιρό οι λέξεις έχασαν τα νοήματα. Τα νοήματα ψάχνουν να βρουν λέξεις να στεγαστούν. Οι αντίλογοι και οι διάλογοι, πια, πρέπει να αναλύονται και να ερμηνεύονται. Οι μονόλογοι προπορεύονται πάντα. Τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα κείμενα θα ακολουθήσουν; Κανείς δεν ξέρει.
Η ιστορία κάνει κύκλους και η ελληνική γλώσσα έχει αποδείξει ότι με τον πλούτο της μπορεί να καλύψει κάθε περιφέρεια κύκλου που θα κληθεί να περιγράψει. Κι αυτή η ικανότητά της πρέπει να εκμεταλλευτεί απ' όσους μιλάνε αυτή τη γλώσσα.
Στην καθημερινότητά μας, που η ενημέρωσή μας αποτελείται από αποδοχή απόψεων – φανατική προσήλωση υπέρ ή κατά όσων γινόμαστε δέκτες, αλλά και της πολύβουης σιωπής του διαδικτύου, η περιγραφική ικανότητα της γλώσσας μας είναι το τελευταίο κάστρο.
Η άμυνα του κάστρου αυτού, με τα όπλα που φέρει εντός των τειχών, θα επιτευχθεί με την καθημερινή ομιλία και γραφή. Με το να περιγράφουμε αυτά που μας συμβαίνουν, αυτά που ζούμε. Ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια, περιγράψτε την στο διπλανό σας. Μόλις την ακούσει το αυτί σας και το αυτί του από ανθρώπινη φωνή – οικία φωνή, θα αντιληφθεί ο εγκέφαλος πια είναι η πραγματικότητα.
Όμως για να ακούγονται οι φωνές, πρέπει να υπάρχουν και αυτιά ανοιχτά. Για να υπάρχουν γραπτά, πρέπει να υπάρχουν και μάτια ανοιχτά. Πώς αλλιώς θα γίνει διάλογος;
Δεν θέλουμε διάλογο; Μας βολεύει η τακτική “βλέπε, άκου, σώπα”; Ή ακόμα χειρότερα η τακτική “μην ακούς τίποτα, είναι χάσιμο χρόνου”; Σε μια κοινωνία για να παραμείνουν κυρίαρχες οι αρχές τις δημοκρατίας, πρέπει να διαφυλάξουμε την ισότητα στον διάλογο. Την ισότητα στο δικαίωμα της επιχειρηματολογίας πάνω σε μια άποψη. Την ισότητα στην επεξεργασία των επιχειρημάτων που δεχόμαστε. Την ισότητα στην εξέτασή τους.
Αν μας κουράζουν όλα αυτά, τότε οδηγούμαστε αλλού ... Αν δεν θέλουμε πολλές απόψεις, αν περιμένουμε να μας πουν τη μια που θα αποδεχτούμε, για να τελειώνουμε, αν σταματήσουμε να εκφραζόμαστε, το κάστρο “έπεσε”. Απλά μας άφησαν να ζούμε μέσα σ' αυτό, ως αντάλλαγμα για την υποδειγματική σιωπή μας. Εύγε μας...

                                                                                                                                         Γ.Χ.Κ.
συνέχεια »

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Και τώρα???

  Τι γίνεται τώρα? Που μείναμε? Που σταματήσαμε? Από που να το ξαναπιάσουμε? Την χάσαμε τη μπάλα ή μπορούμε ακόμη να την κοντρολάρουμε?
  Μακρά αγρανάπαυσις στο blog από την αφεντιά μου, λόγω έλλειψης χρόνου, διάθεσης και έμπνευσης. Σαφώς μικρότερη αλλά αξιοπρόσεκτη αγρανάπαυση κι από τους υπόλοιπους του blog που μέχρι τις 6 Αυγούστου, ''γέμιζαν'' με τα γραφόμενά τους, ενδιαφέροντα και μη, τις σελίδες του ''Μαδυτιανός''. Κατόπιν αυτής της ημερομηνίας, πιστοί ακόλουθοι του Ουμπέρτο Έκο, (που 'λεγε πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις), τα ''σταυρώσαμε'' και κρατάμε για το κεφάλι μας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας χωρίς να τους εκθέτουμε.
  Τελικά το μακρύ, θερμό ελληνικό καλοκαίρι μάλλον δεν ευνοεί την ενασχόληση με τα κουμπάκια. Είναι που 'χουμε συνηθίσει κιόλας ό,τι περίεργο συμβαίνει στις ζωές μας εδώ και 3-4 χρόνια και δεν ξεκινάμε να το γράψουμε.
  Αξίζει πάντως να σημειωθεί όλη αυτή η κίνηση που υπήρξε στο χωριό τις μέρες του πανηγυριού, (γιατί ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε για τα πανηγύρια, κι αυτό είναι πολύ-πολύ ευχάριστο). Είναι απίστευτα παρεξηγημένη η έκφραση ''είσαστε για τα πανηγύρια''. Ναι ρε είμαστε. Είμαστε και καλά κάνουμε. Ξεδίνουμε, γουστάρουμε, πανηγυρίζουμε και σ' όποιον αρέσει.
  Δεν μπορώ να παραλείψω επίσης την επαναδραστηριοποίηση του θρυλικού Ελλησπόντου Μαδύτου και σε επίπεδο ανδρικής ομάδας (οι ακαδημίες ποτέ δεν έπαψαν να λειτουργούν!). Το καμάρι της Μαδύτου ξαναμπαίνει στις τέσσερις γραμμές και μπράβο στα παιδιά που ''τρέχουν'' την υπόθεση. Δεν είναι εύκολο σ' ένα χωριό που κυριολεκτικά βογγάει, να 'χεις το κέφι ν' ασχοληθείς με κάτι κοινωφελές. Άξιοι θαυμασμού λοιπόν διοίκηση και ποδοσφαιριστές που δίνουν έναν αισιόδοξο τόνο καταμεσίς στα δύσκολα.
   Κατά τ' άλλα με περίεργα μαθηματικά και ιδιοφυείς αλχημείες, προσπαθούν να μας πείσουν πως κάτι αλλάζει. Ψυχολογικά ίσως, γιατί στην πράξη απολύτως τίποτα δεν έχει αλλάξει, παραμόνο το ότι το συνηθίσαμε. Πιθανώς κι αυτό να βοηθάει. Πιθανώς είναι το πρώτο βήμα. Απάντηση δεν έχω τώρα. Ίσως τις κρύες νύχτες του χειμώνα με περισσότερο χρόνο και όρεξη, να ξαναπάρουν φωτιά τα πληκτρολόγια και να το ψάξουμε διεξοδικότερα.
   Καλό μικρό υπόλοιπο καλοκαιράκι λοιπόν με τις τελευταίες βουτιές για φέτος στις ομορφότερες θάλασσες του κόσμου και ...τα λέμε....
 
συνέχεια »

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Το νερό νεράκι

  Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν,  εκεί στα μακρινά 1980 μ.χ. ,όταν τα χωριά διοικούνταν από την κοινότητα και τον πρόεδρό της, ένα μεσοκαλόκαιρο, υπήρχε πρόβλημα στην υδροδότηση του χωριού. Οι μπαξέδες που ήταν στο φουλ και στην εποχή τους μένανε απότιστοι και οι γνωστές φιγούρες καταστηματάρχες της εποχής, ο Φρόυντ και ο Σπούκεν, δεν μπορούσαν να καταβρέχουν με τις ώρες την άσφαλτο παίζοντας με τους περαστικούς.
 Όλη αυτή η ανακατωσούρα που προκαλούσαν οι παρατεταμένες διακοπές στην υδροδότηση του χωριού, "έβγαινε" κάθε πρωί στον καθρέφτη της Μαϋτιανής ζωής, στα "εργατικά". Στο μεγάλο αυτό ταξικό σχολείο για γενιές και γενιές  νέων οικοδόμων.  Το τί μπινελίκια άκουγε τότε ο Όχουνος και τί γενεές 14 τον περνούσαν κάθε πρωί δεν περιγράφεται.
 Το μεγάλο ρωνιό μέσα στο λεωφορείο ήταν ο Καραϊσκάκης. "Τί έγινε ρε παιδιά πρωί-πρωί και φωνάζεται για το νερό, γανιασμένοι είστε;"
 Τότε όμως υπήρχε ο "Κοντός" να του ρίξεις προσωπικές ευθύνες, αποποιούμενος φυσικά τις δικές σου. Έριχνες και ένα μπινελίκι στα πολ(ι)τάκια που τον ψήφιζαν και τον έβγαζαν και κάπου εκεί τελείωνε η αυτοκριτική σου. Τώρα;  Τώρα μετά τον παραλογισμό των λογαριασμών της ύδρευσης-αποχέτευσης-κουνουποκτονίας, πώς να τα βάλεις με κάποιους που δεν ξέρεις ; Τώρα πώς να τα βάλεις με τους Σταυρινούς που δικαιολογημένα ψήφισαν τον δικό τους άνθρωπο. Πώς να τα βάλεις με τα πολ(ι)τάκια που δεν επηρεάζουν πλέον το αποτέλεσμα. Πού να βρεις τώρα τράγο να του φορτώσεις τα κρίματά σου και να τον πέμπψεις  βαθιά στην έρημο. Άστα! Κάθεσαι λοιπόν και περιμένεις να έρθει το νερό κατά τις 12 το βράδυ και λες, πάλι καλά...
Υ.Γ. Γανιάζω: βγάζω γάνα στη γλώσσα/ταλαιπωρούμαι/διψώ πολύ. Από το λεξικό του Τεγόπουλου-Φυτράκη
συνέχεια »

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Οι δικές μας αλάνες

Μετά την επιτυχία του Γουέμπλει και την σε πρώτη προβολή και ακρόαση των ποδοσφαιρικών κατορθωμάτων των Κούδα , Χατζηπαναγή και των άλλων νότιων μάγων της μπάλας, οι οποίοι όλοι (πλην Χατζηπαναγή) ξεκίνησαν κλοτσώντας στις αλάνες, φτιάξαμε και 'μεις τις δικές μας!
 Το παλιό χωμάτινο γήπεδο ήταν το επίκεντρο και η μήτρα που γέννησε, ότι έχει σχέση με αθλητισμό στη Μάδυτο. Η προσπάθεια και η επιχείρηση αναμόρφωσης και συμμόρφωσης του με τα τότε σύγχρονα στάνταρ της εποχής, το κράτησαν κλειστό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τότε "αναγκαστήκαμε" να βγούμε στις αλάνες. Σε κάθε γειτονιά στήθηκε το αυτοσχέδιο γήπεδο.
 Στο δρόμο μπροστά από το σπίτι του Μπουμ, οι πέτρες-εστίες μετά τον αγώνα πηγαίναν στην άκρη για να περνάν τα κάρα.
 Στο οικόπεδο δίπλα στο σπίτι του Ζαφειρίου, ο αγώνας διακόπτονταν από τα κάρα-αυτοκίνητα-τρακτέρ που διέσχιζαν το δρόμο που το έτεμνε  διαγώνια .
 Στο οικόπεδο κάτω από το γήπεδο δίπλα στις ελιές του Σουρβαλή, είχε γίνει προσπάθεια να στήσουμε  μόνιμες εστίες με κανονικά ξύλινα δοκάρια από σανίδια, για να σταματήσει επιτέλους αυτή η αέναη διένεξη που προκαλούσαν οι νοητές εστίες.
 Αργότερα όταν καθιερώθηκε το Χάβικο ταλέντο, στήθηκε γήπεδο ανάμεσα στου Πασά, στου Τίγρη και στου Λαθρίδη.
 Αυτά ήταν τα "απογευματινά" γήπεδα-σημεία συνάντησης· εκεί που οι αντίπαλοι ήταν γειτονιές ή διευρυμένες παρέες χωρίς ηλικιακά ή άλλα όρια.
 Τα "πρωινά" γήπεδα στο Δημοτικό ήταν κι αυτά πολλά και το καθένα ήταν η έδρα μιας τάξης. Οι αγώνες που δίνονταν εκεί, ήταν ανάμεσα σε αντιπάλους της ίδιας τάξης και πολύ σπάνια ανάμεσα σε διαφορετικές τάξεις, γιατί αυτές οι αναμετρήσεις κατέληγαν να αναδεικνύουν νικητή την μεγαλύτερη τάξη που έδερνε την μικρότερη!
 Το γκρέμισμα λοιπόν του παλιού δημοτικού παρέσυρε μαζί του και παλιές συνήθειες. Τα αγωνιστικά τερέν για το "πόλεις και χωριά" και της "Λάκας", στατικά παιχνίδια με τζιτζιλόνες, μάνες ,καφάδες, και κατραμόκολους ή του "κυνηγητού" μ' αυτές, αντικαταστάθηκαν από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα.
 Στο αλσάκι με τα πεύκα στη σημερινή θέση του δημοτικού, ήταν το γήπεδο της τρίτης· εκεί παίζανε  όλα: οι καραμπόλες πάνω στα πεύκα (μπάλας και παίχτη), το κρυφτούλι με τη μπάλα γύρο από το δέντρο και ότι άλλο ευτράπελο δημιουργούσε ο εν λόγω αγωνιστικός χώρος.
 Απέναντι από την είσοδο του λυόμενου-προσωρινού σχολείου και πίσω από την σειρά με τα τεράστια κυπαρίσσια, ήταν το μακρόστενο γήπεδο της τετάρτης .
 Και μπροστά στης μηλιές ήταν φυσικά το μεγάλο καλό γήπεδο της έκτης. Εκεί που οι μικρότεροι το πατούσαμε μόνο το απόγευμα!
 Το κενό της μια τάξης το δημιούργησε η εκλεπτυσμένη τάξη-φουρνιά του Κούτου, του Τζούβελ , και του Λαδόπουλου, που έπαιζε μπάσκετ. Ναι,γιατί υπήρχε και το χωμάτινο γήπεδο μπάσκετ του σχολείου, που το "περίεργο" Καλοπούλι και ο Τζούβελ το ξέρανε καλύτερα από το σπίτι τους.
 Το χωμάτινο του βόλεϊ στο δημοτικό, φιλοξενούσε μεγαλειώδεις αγώνες πολύ πριν την εμφάνιση του Σαμαρά και του Ντράγκοβιτς στα παρκέ της Α' εθνικής.
 Στα τσιμεντένια γήπεδα του μπάσκετ και του βόλεϊ στο Γυμνάσιο, έδινε ρεσιτάλ ο Καμπίτσης ο γυμναστής και ο Γιαννούλης από το Σταυρό με τα 2 μέτρα του ο καθένας.
 Τα αντίστοιχα στρωμένα με 3Α του νέου γηπέδου, δεν τα τιμήσαμε. Πως να τα τιμήσεις άλλωστε με την έμπνευση που είχαν να τα στρώσουν μ' αυτό το υλικό.
 Αυτές λοιπόν ήταν οι αλάνες της Μαδύτου που εξέθρεψαν γενιές και γενιές παιδιών , απ' τις οποίες
άλλοι έγιναν ποδοσφαιριστές και άλλοι όχι.
 Υ.Γ. Ζητήθηκε από αφανή εργάτη του Ελλησπόντου, να γράψει το blog για την εκδήλωση που ετοιμάζει στις 9 του μηνός. Δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται. Αυτά πρέπει να τα γράψουν οι διοργανωτές. Η συνεισφορά του"Maditianos" μ' αυτό το κείμενο, έγκειται στην προσπάθεια αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος για τον Ελλήσποντο που ξεκίνησαν τα παιδιά που ανέλαβαν τις τύχες του.
                             
                                                                                                                                    Κουκ


συνέχεια »

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Ως πότε θα τρώμε τις σάρκες μας;



Οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς, οι μαθητές με τους εκπαιδευτικούς, οι γονείς με τα παιδιά, οι νέοι με τους γέρους, οι δημόσιοι (υπάλληλοι) με τους ιδιώτες, η αστυνομία με τους διαδηλωτές, οι εργοδότες με τους εργαζομένους, οι πτυχιούχοι ΑΕΙ με αυτούς των ΤΕΙ, οι ιδιοκτήτες με τους ενοικιαστές, οι έμποροι με τους χοντρέμπορους, οι έμποροι με τους πελάτες, οι ταξιτζήδες με τους υπόλοιπους, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ με τους υπόλοιπους, οι εφοριακοί με τους φορολογούμενους, οι τελωνιακοί με τους εισαγωγείς, οι εφοριακοί με τους τελωνιακούς, οι συνδικαλιστές με τους εργαζομένους, οι εργολάβοι με τους υπόλοιπους, οι αυθαίρετοι με τους νόμιμους, οι λαθραίοι με τους νόμιμους, οι γνήσιοι με τους σικέ, οι οδηγοί αυτοκινήτου με τους μοτοσυκλετιστές, οι ποδηλάτες με τους πεζούς και τα αυτοκίνητα, οι οικολόγοι με τις πολυεθνικές, οι θεωρητικοί με τους πρακτικούς, οι χριστιανοί με τους μουσουλμάνους ή τους προτεστάντες, οι πιστοί με τους άπιστους, οι άνεργοι με τους εργαζόμενους, οι ΠΑΟΚτζήδες με τους Αριανούς, οι Γαύροι με τους Βάζελους, οι Βένετοι με τους Πράσινους, οι trendy με τους emo, οι MAC-maniac με τους “παραθυρόφιλους”, οι αισιόδοξοι με τους απαισιόδοξους... (Μπορείτε να συνεχίσετε μόνοι σας, είμαι σίγουρος μπορείτε...)
Αυτό που θέλω να πω απλά είναι ότι η οπαδοποίηση γύρω από δυο ή τρεις πόλους (όρος που χρησιμοποιείται περισσότερο απο τα ΜΜΑποβλάκωσης παρά από τους φυσικούς) και ο αλληλοσπαραγμός, που προκύπτει κάθε φορά, σηκώνουν τόση σκόνη, όση χρειάζεται για να καλυφθεί το πραγματικό πρόβλημα. Ο φανατισμός των πόλων δεν αφήνει να εξελιχθεί κάποιος διάλογος. Και χωρίς διάλογο δε βρίσκεις ούτε καν τι είναι αυτό, πραγματικά, που σου φταίει, πόσο μάλλον τη λύση. Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η απόσπαση της προσοχής και η εξάντληση της σκέψης στην επιβίωση/νίκη του ενός εκ των δυο. Αν κατά λάθος υποπέσει στην αντίληψή τους το πραγματικό πρόβλημα είναι τόσο εξαντλημένοι, ώστε να ψελλίσουν “εγώ θα το λύσω αυτό;”
Εντάξου, παραδώσου σε μια ομάδα, φανατίσου, είμαι σίγουρος ότι έχεις βρει μια ομάδα για κάθε περίπτωση διαφωνίας – πόλωσης. Και νομίζεις θα φτιάξεις το προφίλ σου αθροίζοντας τις ομάδες στις οποίες είσαι ενταγμένος... Νομίζεις ... Η ζωή δεν είναι μέσο “κοινωνικής δικτύωσης”, είναι η παρουσία σου μέσα σε πραγματικές κοινωνικές ομάδες. Οι άνθρωποι που μπαίνουν σε καλούπια, όταν στεγνώσει η ουσία τους, γίνονται τοίχοι. Περίμενε το επόμενο βάψιμό σου. Άλλοι θα διαλέξουν το χρώμα που θα πάρεις. Άλλοι θα διαλέξουν το κάδρο που θα σου κρεμάσουν. Κι αν σε ξεχάσουν κάνε παρέα με αράχνες....

ΥΓ: 20 Ιουλίου 2013: 39 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο. Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ανέφεραν σχεδόν τίποτα για τη μαύρη αυτή επέτειο. Γιατί τις ημέρες αυτές ήταν απασχολημένα με τις “βόμβες” που έπεφταν για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τις επισκέψεις ξένων πολιτικών στη χώρα κι άλλα άσχετα- σχετικά...
Στην Κύπρο έχει διενεργηθεί επίσημη έρευνα για το τι πραγματικά συνέβη την περίοδο εκείνη. Έτσι συντάχθηκε ο λεγόμενος “Φάκελος της Κύπρου”. Ο οποίος φτάνει σε συμπεράσματα για το ποιοι ευθύνονται, ποιοι υπέγραφαν συμφωνίες, ποιοι επωφελήθηκαν και επωφελούνται ως σήμερα. Στις ΗΠΑ έχουν αποχαρακτηριστεί τα έγγραφα που αποδεικνύουν το ποιοι έστηναν τη σκακιέρα πάνω στη Κύπρο. Ο Φάκελος αυτός στάλθηκε στην Ελλάδα, διαψεύστηκε – αμφισβητήθηκε το πόρισμά του από τα ελληνικά ΜΜΕ, χωρίς να δημοσιοποιηθεί το περιεχόμενό του στους Έλληνες πολίτες και τελικά μπήκε σε κάποιο συρτάρι. Αν δημοσιευτεί ποτέ αυτή η έρευνα, η οποία συνεχίζεται, οι Έλληνες θα καταλάβουν τι συμβαίνει από τότε ως σήμερα στη χώρα. Θα αλλάξουν πολλά πράγματα στην νεότερη ιστορία της χώρας...
                                                                                                                                              Γ.Χ.Κ
συνέχεια »

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Πόσο ρεύμα καίνε 20 λάμπες;



Οι θεατές έρχονται, με τα καρεκλάκια τους (όπως θυμάμαι τις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες σε διάφορες εκδηλώσεις του χωριού) στο θέατρο “Μάδυτος”. Η είσοδος του θεάτρου εντυπωσιακή, μια αψίδα δέντρων να σχηματίζεται, κάτω απ' την οποία περνά ο κόσμος και παίρνει ένα είδος ευλογίας. Πέρασμα ανάλογο με αυτά των θρησκευτικών τελετουργικών (κάτω από τον επιτάφιο, κάτω από το πετραχήλι του ιερέα). Ο δρόμος τους οδηγεί σε ένα έμβλημα του Ελλησπόντου – έργο τέχνης από επεξεργασμένο μέταλλο.
Εκεί στήνουν τα καρεκλάκια, σε κατάλληλη απόσταση από το έμβλημα. Καταλαβαίνουν ότι αυτό θα αποτελεί την αυλαία του θεάτρου. Άλλοι θα το παρομοίαζαν με τέμπλο ναού. Περιμένουν να δουν τη παράσταση. Οι προσδοκίες μεγάλες. Τους δημιουργήθηκαν από την επιβλητική είσοδο και από το γεγονός ότι στο βάθος, πίσω από την αυλαία τη διάφανη, φαίνεται ότι κάτι υπάρχει. Προφανώς θα ετοιμάζεται η παράσταση.
Αφού καλλιεργήσει τη προσδοκία του με φανταστικές εικόνες από την παράσταση που πρόκειται να δει, λίγο αργότερα αρχίζει να ανησυχεί. Δε βλέπει να κινείται τίποτα στο βάθος, ενώ αρχίζει να σουρουπώνει. Ούτε φώτα βλέπει να ανάβουν. Κάποια στιγμή και υπό το φόβο μήπως η παράσταση αναβλήθηκε, αποφασίζει να αφήσει το καρεκλάκι και να πάει στα παρασκήνια να ρωτήσει, να δει τι συμβαίνει.
Καθώς περνάει πίσω από την αυλαία, η ανησυχία του μεγαλώνει. Έχει ήδη νυχτώσει. Ούτε ένα φως. Ούτε ένας άνθρωπος. Συνεχίζει και βλέπει κάτω, καθώς περπατάει στο σκοτάδι. Αν ήταν να παιχτεί η παράσταση δεν θα είχαν προετοιμάσει το σανίδι της σκηνής; Δε θα είχαν μπαλώσει τις τρύπες; Δε θα είχαν καθαρίσει; Παρακάτω διαπιστώνει ότι λείπουν οι λάμπες. Φαίνεται ότι κάποτε είχε λάμπες. Δε θα υπήρχαν και δε θα άναβαν αν ήταν να παιχτεί η παράσταση; Πρέπει να είναι καιρό κλειστό το θέατρο.
Συνεχίζοντας στο δρόμο δεν βλέπει κίνηση. Μόνο μετά από λίγη ώρα συναντά κάποιες φιγούρες. Σκυθρωπές, συνοφρυωμένες, δεν του ρίχνουν ούτε ένα βλέμμα. Κάτι τους απασχολεί. Κάτι σχετικό, υποθέτει, με την παράσταση. Μεγάλη σιωπή. Μόνο μια φιγούρα του ρίχνει ένα φευγαλέο βλέμμα, ίσως και από λάθος. Αλλά σ' αυτό το βλέμμα πρόλαβε να διακρίνει τι ήθελε να πει: “Τι θες και συ τώρα; Μη τολμήσεις να μιλήσεις, κανείς δεν έχει τη διάθεσή σου.”
Όμως άλλα πράγματα του είχαν περιγράψει για το θέατρο αυτό. Για ηθοποιούς εύθυμους, αγέρωχους, που πατούσαν γερά στο σανίδι. Που τέτοια περίοδο περπατούσαν πάνω-κάτω στη σκηνή και έκαναν τη λεγόμενη “βόλτα”. Πάνω στη βόλτα τους συζητούσαν όλα τους τα προβλήματα, τους προβληματισμούς, μοιράζονταν χαρές, λύπες, τα νέα του χωριού, σχολίαζαν τις εκδηλώσεις, τις ειδήσεις, κανόνιζαν τις δουλειές τους..... Έτσι όπως του το περιέγραψαν κατάλαβε ότι με την παράσταση “Βόλτα” δίδασκαν στους θεατές πως δεν χρειάζεται κινητό τηλέφωνο, ούτε προσωποβιβλίο... για να ζήσεις.
Τι να υποθέσει; Ότι έκλεισε το θέατρο; Ότι δεν βρίσκουν πια θεατές; Ότι δεν θέλουν να περπατάνε; Ότι δεν έχουν σενάριο για την παράσταση, θέματα να συζητήσουν; Ότι δεν έχουν ηθοποιούς; Μήπως κάνουν περιοδεία αλλού; Μήπως δεν έχουν λάμπες; Μήπως δεν έχουν λεφτά για το ρεύμα που καίνε οι λάμπες; Πόσο κάνει το ρεύμα που καίνε 20 λάμπες; Πόσο κάνει η διάθεση του ανθρώπου;

(Παρακαλώ οι αποτιμήσεις της διάθεσης ή της ζωής του ανθρώπου να γίνονται σε Ευρώ.)

                                                                                                                                              Γ.Χ.Κ
συνέχεια »

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Άρτος και θεάματα

 Φαίνεται λοιπόν πως έχουμε κατακτήσει την Ουτοπία.
  Και το παράδοξο είναι ότι δεν το έχουμε καταλάβει οι πολίτες-κάτοικοι της Ελλαδιστάνδης .  Δεν εξηγούνται  αλλιώς η κακεντρέχεια , τα παράπονα , η γκρίνια  και η μιζέρια  απέναντι στον Άρχοντα-τοπάρχη μας, που τις ιδέες και τις πράξεις του πολλοί εζήλεψαν
 Ενώ λοιπόν το ανθρωπολόι φωνασκεί για ελλείψεις σε ζωτικής σημασίας υπηρεσίες για την καθημερινότητά του, τα γραμμένα και οι ανακοινώσεις του (εκάστοτε ) Άρχοντα-τοπάρχη από το (διαδικτυακό ) μπαλκόνι άλλα αποδεικνύουν.
 Αποδεικνύουν ότι όλα τα προβλήματα του φέουδου είναι λυμένα. Οι μαχαλάδες του λάμπουν από καθαριότητα· οι δουλοπάροικοι εργάτες  είναι πληρωμένοι στην ώρα τους· η γραφειοκρατεία του καλολαδωμένη , λειτουργική και φυσικά οι γραφιάδες καλοπληρωμένοι· τα σχολεία του καλοσυντηρημένα και το χειμώνα σκασμένα από ενέργεια για την θέρμανση τους· οι βιβλιοθήκες του γεμάτες με Η/Υ και βιβλία και ανοιχτές φυσικά για το κοινό· δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι αλλιώς αφού ήταν προσωπική δέσμευση και τάμα Του.
  Και πάνω απ' όλα για να μην ξεχνάμε την μητέρα γη, τα περιβαλλοντικά θέματα είναι πρώτα στην ατζέντα του Άρχοντα . Τα θέματα αυτά τα αναλαμβάνει προσωπικά ο ίδιος γι' αυτό και τα περισσότερα είναι λυμένα. Οι αποχετεύσεις , οι βιολογικοί καθαρισμοί, οι βόθροι, η ανακύκλωση, η λαθρο-υλοτομία, όλα.
 Πως λοιπόν θα μπορούσε ο Άρχοντας, αν δεν είχε λύσει όλα τα παραπάνω θέματα επιβίωσης (άρτου) του λαού του, να προχωρήσει αφειδώς  και στην παροχή θεαμάτων για την ψυχαγωγία αυτού του λαού; Μου λέτε;
 Με λυμένα λοιπόν όλα τα ελάσσων προβλήματα λαού και διοίκησης, περνάμε στο μείζων που είναι η προβολή του Άρχοντα ( και των συν αυτώ) .
 Τι γιουροβιζιονικοί συνδημότες και τί φασίστες ψάλτες θα παρελάσουν από τις πλατείες του βασιλείου για να υμνήσουν την μεγαθυμία του Ενός,  δεν λέγετε . Ότι ποιοτική συναυλία  πετάχτηκε από τους μανατζαρέους πάνω στο γραφείο του Άρχοντα, αγοράστηκε με τα χιλιάδες ευρώ από τα ξέχειλα ταμεία του φέουδου. Και έπειτα το μικρόθυμο πόπολο γκρινιάζει ότι δεν έχει παροχές.
 Άσε που ο Άρχοντας στα πλαίσια της περιβαλλοντικής του πολιτικής,  υποσχέθηκε ότι μαζεύοντας ποτήρι-ποτήρι το τηγανόλαδο από τις τηγανισμένες μελιτζάνες θα υπέρ-ζεσταθούν τα σχολεία. Γιατί προφανώς η διοίκησή του έκανε εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα που τα μέτρησε όλα: πόσο τηγανόλαδο θα μαζέψουν, πόσο θα κοστίσει για να το μαζέψουν ( εργατοώρες-μεταφορά-αποθήκευση),  πόσο θα κοστίσει να το μεταφέρουν μπρος πίσω στα πανεπιστήμια και πόσο θα πάρουν τα πανεπιστήμια. Και αφού η μελέτη και οι μελετητές του υπέδειξαν ότι "βγαίνει" και ότι θα ξεχειλίσει από βιοντήζελ το χειμώνα , αποφάσισε σαν αντιστάθμισμα και επιβράβευση των πολιτών για τη οικονομία τους, να τους αγοράσει  και μερικά θεάματα!
  Καλή διαμονή στην ονείρωξη της καλοκαιρινής ουτοπίας να έχουμε!
                                                                                                                                                   Κουκ


συνέχεια »

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

«Ανάπτυξη» ενστίκτων και «ύφεση» πνεύματος



Γνώση πολεμική, που αποκτήσαμε μόνο από ταινίες, που έχουν παιχτεί στη τηλεόραση και από τους τελευταίους πολέμους που έχουμε παρακολουθήσει από τη τηλεόρασή μας επίσης, αποτελούν τα εξής δυο:
1. Ο εισβολέας σε μια χώρα, προκειμένου να επιτύχει καίρια πλήγματα στον αμυνόμενο, θέτει ως στόχους σημαντικά κτίρια, εγκαταστάσεις, οργανισμούς, εργοστάσια, αεροδρόμια, λιμάνια, γέφυρες, μεγάλους δρόμους – κύριους οδικούς άξονες, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση, ηλεκτροδότηση, πηγές ενέργειας. Βέβαια, όλα αυτά επειδή είμαστε αρκετά «πολιτισμένοι», αντί να βομβαρδιστούν ή να ανατιναχτούν, μπορούν και να αγοραστούν. Ακόμα καλύτερα να ανταλλαγούν, να παραχωρηθούν.
2. Ακόμα, κατά τη διάρκεια πολέμου δεν χτυπιούνται νοσοκομεία (κόκκινος σταυρός – διεθνές σύμβολο), δεν χτυπιέται άμαχος πληθυσμός, δεν χτυπιούνται σχολεία, δεν χτυπιούνται όσοι παραδίδονται ως αιχμάλωτοι.... και πολλά άλλα, απορρέοντα από το δίκαιο του πολέμου, το διεθνές δίκαιο, ακόμα και από τη λεγόμενη «ηθική» του πολέμου. Κι αν χτυπηθούν, υπάρχουν διαδικασίες – που καθορίζονται βέβαια από την έκβαση του πολέμου (βλέπε νικητής ή ΟΗΕ, Διεθνές Δικαστήριο, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) – για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Ή κάποιο «συγγνώμη, λάθος» πολλές φορές και λίγο σπρώξιμο από ΜΜΕ, ώσπου συγχωρείται – ξεχνιέται.
Επισκεπτόμενος την ιστοσελίδα του ΤΑΙΠΕΔ, μου γεννήθηκαν πολλοί συνειρμοί. Περίεργες σκέψεις. Άγρια ένστικτα. Ένστικτα επιβίωσης. Είναι πολύ ωραία ιστοσελίδα. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους τους Έλληνες φορολογούμενους, άλλωστε την έχουν πληρώσει. Είναι αρκετά «διαδραστική»... http://www.hradf.com/gr
Συνεχίζοντας τη πλοήγηση, στη προσπάθειά μου να ενημερωθώ, είδα νοσοκομεία να ερημώνουν, νοικοκυρές σε απόγνωση να παίρνουν φαγητό από συσσίτιο και να το βάζουν στη κατσαρόλα, σχολεία (συμπεριλαμβανομένων όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) να υπολειτουργούν, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού «παραδομένο» μέσα στη κατάθλιψή του, που ενώ φωνάζει «παραδίδομαι» ακόμα χτυπιέται. (Σημ. Το ΕΣΡ απαγόρευσε, με οδηγία, σε τηλεοπτικούς σταθμούς να δείχνουν εικόνες εξαθλίωσης, γιατί προκαλούν... ).
Τότε αναίρεσα τις προηγούμενες σκέψεις μου. Δεν είναι πόλεμος αυτός. Κάτι άλλο πρέπει να είναι. Τα άγρια ένστικτά μου εξημερώθηκαν. Ξέχασα ότι η επιβίωσή μου είναι πρώτο μου μέλημα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Δεν είναι έκτακτη ανάγκη. Είναι καθημερινότητα. Θα συνηθίσω. Υπομονή. Όλοι γύρω μου υπομονή κάνουν. Τα γαϊδούρια. Τα άλογα. Τα άλαλα. Τα μπάλαλα. Κι αυτό μου λένε: «Υπομονή, θα συνηθίσεις». Μόλις «πεθάνω» θα πουν: «κρίμα, πάνω που είχε συνηθίσει να ζει έτσι, σ` αυτή τη κατάσταση. Κρίμα, ατυχία!».
Και να θυμίσω σ' αυτό το σημείο, ότι θάνατος δεν είναι μόνο ο σωματικός. Ο πνευματικός θάνατος είναι εξίσου σημαντικός. Ο λήθαργος του πνεύματος κάνει τον άνθρωπο παθητικό. Κι ο παθητικός άνθρωπος θα συμβιβάζεται και θα βρίσκει πάντα τη βολή του στο πιο αντίξοο περιβάλλον.
Μπορούμε, λοιπόν, να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τη νοημοσύνη μας και τα ένστικτά μας, επαναλαμβάνοντας καθημερινά στον καθρέφτη (πολύ τον δουλεύουμε τον καθρέφτη τελευταία...) - εξάλλου χρόνο έχουμε αρκετό, ειδικά οι άνεργοι – ότι δεν ζούμε σε πόλεμο. Δεν μας τον έχει κηρύξει κανείς. Δεν έχουμε αλλάξει νοήματα στις λέξεις, δεν πεθαίνουμε, δεν σβήνουμε, δεν πρόκειται για γενοκτονία, δεν καταστρέφονται γενιές, δεν θα τη πληρώσουν οι νέοι και οι αγέννητοι ακόμα (δεν ξέρω αν θα έχουν το δικαίωμα ή την ελευθερία να λέγονται Έλληνες μόλις γεννηθούν ή θα γυρίζουν πάνω στη γη κρύβοντας τη καταγωγή τους για να επιβιώσουν).

Έδώ μπορείτε να πάρετε μια γεύση της στιγμιαίας αποτίμησης του χρέους της χώρας: http://www.nationaldebtclocks.org/debtclock/greece

Εδώ μπρορείτε να δείτε την περιουσία του δημοσίου που αξιοποιείται/ ή και πωλείται με όλα τα στοιχεία (σχεδόν):
Και μετά από που θα έχει έσοδα το κράτος;;;! Φανταστείτε!


« Χρωστάμε σε όσους πέρασαν,
θα `ρθούνε, θα περάσουν,
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.» Κωστής Παλαμάς

                                                                                                                                           Γ.Χ.Κ
συνέχεια »

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Είναι η ΕΡΤ, ηλίθιε

 Ένα απίστευτο μούδιασμα και μια ζαλάδα με έχουν κυριεύσει από τη μέρα που μας "άδειασε" το καθεστώς όταν "μαύρισε" την ΕΡΤ . Τα οικονομικά  "πλαγιοκοπήματα" που δεχόμαστε και ανεχόμαστε, έχουν πάρει το δρόμο τους και ρολάρουν απρόσκοπτα χωρίς προβλήματα. Τώρα ήρθε η ώρα να εμβολίσουν και  τον εθνικό κοινωνικό ιστό.
  Με τεράστιο οικονομικό κόστος που φυσικά θα πληρώσουμε πάλι εμείς. Να πούμε για τις αποζημιώσεις των υπαλλήλων που σε ένα χρόνο θα έχουν πάλι προσληφθεί στον καινούργιο φορέα; (εκτός φυσικά της ΔΗΜΑΡ) Να πούμε για τις τεράστιες ρήτρες που θα πληρώσει το Ελληνικό δημόσιο (εμείς δηλ)  στις διάφορες αθλητικές λίγκες εγχώριες και διεθνείς για την ακύρωση των μεταδόσεων ή τις ρήτρες για τον χαμένο διαφημιστικό χρόνο αυτών των μεταδόσεων ή  για τα χαμένα χρήματα των πληρωμών για τις διοργανώσεις που τρέχουν αλλά δεν αναμεταδίδονται ή για τα χαμένα δισεκατομμύρια € από τη μη διανομή του ψηφιακού σήματος που πλέον αναλαμβάνει κατ΄ αποκλειστικότητα το σύμπλεγμα Ψυχάρη, Μπόμπολα, Αλαφούζου, Κυριακού μέσω της Digea  .
  Όλα αυτά όμως "οπαδέ της ομάδας και του κόμματος σκύλε", μπορεί να τα γράφουν ή να μην τα γράφουν τα ιστολόγια που έχεις πρόσβαση και διαβάζεις. Μπορεί να τα λένε ή όχι  οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες που διαβάζεις.
 Όλα αυτά τα "μέσα" μαζί όμως, δεν μπορούν να κάνουν την ΕΡΤ:
 -Την δορυφορική ΕΡΤ που ήταν ο συνδετικός κρίκος της Ελλάδας και 5 εκατομμυρίων Ελλήνων διάσπαρτων στον κόσμο· εκτός κι αν πιστεύεις ότι αυτόν τον ρόλο μπορεί να τον αναλάβει η Μενεγάκη και ο Αντένα.
 - Τα αληθινά σενάρια της ΕΡΤ3 με το αξεπέραστο μουσικό σήμα των τίτλων, του Αμπλιανίτη.
 - Την πρωινή ραδιοφωνική ζώνη του 958
 - Τις  "ανιχνεύσεις" του Σαββίδη· την μόνη εκπομπή λόγου σε όλο το τηλεοπτικό στερέωμα που τα θέματα τα αναπτύσανε καθηγητές Ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων και όχι πολιτικάντηδες της δεκάρας.
 - Το ραδιόφωνο που έκαναν σε πανελλήνια εμβέλεια ο Πετρίδης ο Κονκαλίδης και ο Παπαστεφάνου.
 - Το πανάκριβο "στην" υγειά μας του Παπαδόπουλου που μπροστά του στηνόταν οι μισές Ελληνικές οικογένειες και όλος ο απανταχού Ελληνισμός κάθε Σαββατόβραδο.
 - Τις "ιστορίες του μπουζουκιού" του Γιώργου Τσάμπρα.
 - Τις"ίληνες  τις μπίληνες τις αλαμαλακούσιες"  και τα "παραμύθια του λαού μας" της Αγνής Στρουμπούλη.
 - Τα βραχέα και μεσαία ερτζιανά, που μόνο η ΕΡΤ εξέπεμπε και που μας συνοδεύανε σε κάθε ταξίδι επαγγελματικό ή αναψυχής  στις άγονες γραμμές των θαλασσών και των βουνών μας, εκεί που δεν συμφέρει να εκπέμπει ο real και ο Σκάι.
 - Τις εκπομπές του Γιάννη Τσολακίδη.
  - Το "κάθε τραγούδι και την ιστορία του" του Δεύτερου
 - Τις αναγνώσεις του Τσιφόρου από τον Μποσταντζόγλου.
 - Τους "ανταποκριτές"
 - Το "Βάλκαν εξπρές"
 - Τις μουσικές του Χατζηδάκη που δεν θα τις ξανακούσουμε ποτέ από κανένα κοσμοράδιο.
 -  Το "αλάτι της γης" του κορυφαίου μουσικολόγου μας Λάμπρου Λιάβα.
 -  Τα "Ελλήνων δρώμενα" που μας μετέφεραν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
 -  Το "κάθε τόπος και το τραγούδι του" του Γιώργη Μελίκη.
 - Τον  Φέρη που μας δίδασκε ρεμπέτικο μέσα από τις εκπομπές του.
 - Το ραδιόφωνο του "κόσμος" που μας ταξίδευε στις μουσικές γειτονιές του πλανήτη .
  - Την μετάδοση της Κυριακάτικης λειτουργίας.
 -  Το "σαν σήμερα" από το αρχείο της ΕΡΤ , του Παπαδόπουλου.
 -  Την κλασσική μουσική παιδεία που μας δίδασκε το "Τρίτο"
  Όλα αυτά μαζί όμως μπορούν και κάνουν τον 'Ελληνισμό".  Η ΕΡΤ μέσω των παραπάνω, μέσω των εκατοντάδων εκπομπών και δράσεων, αναπαρήγαγε το αξιακό σύστημα του Ελληνισμού. Ήταν ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών που συνθέτουν τον Ελληνισμό. Το μαύρο της ΕΡΤ , η ατιμωρησία της ανορθογραφίας ακόμα και στα γραπτά των εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια , τα greeklis των αγράμματων , διαρρηγνύουν την Ελληνική κοινωνική συνοχή και συνέχεια. Με ότι έχει αυτό σαν αποτέλεσμα.
 Αντίο λοιπόν  εποχή της Ελληνικής συνδεδεμένης κοινωνίας. Αντίο εποχή που μπορούσες να κατεβάσεις αγανακτισμένους στις πλατείες, να παλέψεις, να πάρεις αγκαζέ  τον  Θεοδωράκη και τον Γλέζο και να φας μαζί τους δακρυγόνα. Να απεργήσεις, να σε υποστηρίξουν άλλες εργατικές ομάδες και να κερδίσεις ή να χάσεις .
 Καλημέρα εποχή της πληθυσμιακής ομάδας αποτελούμενης από καταναλωτές που ο καθένας κοιτάει το τομάρι του και αναπαράγει αυτά που του φυτεύουν στο μυαλό οι νεοφιλελέδες αφεντικοί του.
 Καλημέρα εποχή του μαύρου . Γιατί να ξέρουμε πως οι μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζονται οι παπαγάλοι, συμβαίνουν σε κοινωνίες που βρίσκονται σε άνοδο και  δημιουργικό πυρετό.
 Στις κοινωνίες που βρίσκονται σε κάθετη και ελεύθερη πτώση, έρχονται οι χρυσές αυγές.

 * Ο τίτλος είναι δανεισμένος και παραφρασμένος από το bes tseller πλέον βιβλίο του Ν.Μπογιόπουλου <<Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε>>

                                                                                                                                                 Κουκ

 
  
συνέχεια »

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Καλοκαίρι...

   Καλοκαίρι. Ζέστη. Άπνοια. Άδειασμα.
   Όλα μαζί μ' ένα παράξενο μπέρδεμα για το τι πραγματικά θέλουμε. Πόσα πράγματα θέλουμε για να 'μαστε καλά, και τι απ' αυτά είναι πραγματικά αναγκαίo για να 'μαστε καλά.
   ''Ξεφουσκώσαμε'' όσον αφορά τα επαναστατικά μας, ανεχόμαστε τον Μπουμπούκο για υπουργό και επανακάμπτουμε στις παραλίες VIP (τύπου Νάμμος-Ψαρρού και Καλό Λειβάδι) για να γιορτάσουμε την βαθειά εισπνοή. Την εντύπωση (σχεδόν βεβαιότητα) πως δεν έχει πιο κάτω από 'δω. Όπως έχω όμως ξαναγράψει, η φράση ''Πιάσαμε πάτο?'' παίρνει πάντα ερωτηματικό κι όχι τελεία. Κανείς και ποτέ δεν ξέρει που είναι ο πάτος.
   Λίγα πράγματα μοιάζουν σίγουρα, και συνάμα απογοητευτικά. Δεν αλλάζουμε με τίποτα. Ό,τι κι αν πάθουμε, ό,τι κι αν μας συμβεί. Για μια τζούρα χλιδής πολύς-πολύς κόσμος πουλάει τα πάντα. Για μια ξαπλώστρα-μούρη, για ένα τραπέζι-Παολοπαντελίδη και δυο δισκάκια με λουλούδια, για ένα Armani και για μια Vouitton πουλάμε την ψυχή μας.
  Οι Έλληνες (Αχιναίοι κατά την πλειοψηφία τους, μα όχι μόνο) που επανέκαμψαν μετά από τριετή  διακοπή, λόγω φόβου κυρίως, για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, μου το επιβεβαίωσαν  εμφατικά. Φιγούρα και λιγούρα, μούρη κι Άγιος ο Θεός. Θέλουμε τα ίδια, μας συναρπάζουν τα ίδια κενά και ανούσια (κατ' εμέ πάντα) που μας συνάρπαζανε και πριν. Απλά θέλουμε να τα κάνουμε όλα ξοδεύοντας λιγότερα, για να είμαστε και στο πνεύμα της εποχής.
  Παρ' όλα αυτά, είναι καλοκαίρι και φαίνεται. Χαθήκαμε λίγο-πολύ απ' τα πληκτρολόγια, λόγώ φόρτου εργασίας (φτου-φτου) και ποιος ξέρει πότε θα τα ξαναπιάσουμε για να σχολιάσουμε τετριμμένα και μη. Ευτυχώς νέο αίμα έχει εμφανιστεί στα κουμπάκια του Μαδυτιανός για να δώσει ενδιαφέρον σ' αυτούς που το παρακολουθούν και ανάσες σ' αυτούς που ''αγραναπαύονται''.
  Μπράβο στα παιδιά που γράφουν, τους διαβάζω ανελλιπώς κι ελπίζω από Φθινόπωρο να γράφουμε παράλληλα σ' αυτό το παράλληλο σύμπαν που ζούμε....
  ΚΑΛΟ-ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ-ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΝΙΑ ΣΤΙΣ ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!
 
συνέχεια »

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.*


.. φτάσαμε να διανύουμε το καλοκαίρι του 2013. Της χρονιάς δηλαδή - σύμφωνα με τις προβλέψεις των πολιτικών αλλά και των οικονομολόγων που κυριαρχούσαν στα τηλεοπτικά παράθυρα το 2010- όπου η κρίση θα ήταν μια κακή ανάμνηση και στο σύνολο της θα ήταν περισσότερα τα ωφέλει παρά η ζημία που θα είχε επιφέρει.
Ναι. Εδώ είναι που γελάμε. Δυστυχώς όμως με την σημερινή κατάντια δεν αρμόζει το γέλιο διότι είμαστε για κλάματα. Εμείς. Όχι οι πολιτικοί. Αυτοί απλά κάνουν την δουλειά τους και όπως έχουμε καταλάβει όλοι, σίγουρα, η δουλειά τους δεν είναι να προστατεύσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας και των  πολιτών της. Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις όμως, συνειδητοποιώ ότι κάνω ένα μεγάλο λάθος. Όχι, δεν καταλάβαμε ‘’όλοι’’ ότι αυτοί που κυβερνούν μας θέλουν δούλους. Για κακή μας τύχη, στην σημερινή Ελλάδα, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα καφενεία, στις παραλίες, νέοι άνθρωποι – οι αυριανοί πολιτικοί? – και μη, είναι υπέρμαχοι των παρατάξεων που έφεραν αυτό το χάλι. Μερικοί προσπαθούν να σε πείσουν μάλιστα με το εξής καταπληκτικό επιχείρημα
‘’ Ε και ποιον να ψηφίσω τον Τσίπρα; Είναι επικίνδυνος, θα μας καταστρέψει. Το ΚΚΕ όλο όχι λέει. Ο Καμένος μόνο λόγια είναι’’
Όλα αυτά που ζούμε σήμερα**, αν διαδραματίζονταν σε μια κινηματογραφική ταινία το έτος 2004 -σε μια φαινομενικά ‘’χρυσή’’ περίοδο για την Ελλάδα-  άραγε τι θα σκεφτόμασταν καθώς θα την παρακολουθούσαμε;
Θα είχαμε την υπομονή να δούμε στην οθόνη την εξαθλίωση ενός λαού χωρίς την αντίδρασή του ή μήπως θα θεωρούσαμε άκρως υπερβολική την τόσο εμφανή αδράνεια;
Έχω την εντύπωση πως θα βγαίναμε από τις αίθουσες αρκετά απογοητευμένοι και μετανιωμένοι που πληρώσαμε για να δούμε κάτι τόσο ακατανόητο, χαρακτηρίζοντάς την  μάλιστα ως  χειρότερη ταινία της χρονιάς.
Κι όμως, χωρίς ακόμη να το έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι, πρωταγωνιστούμε στο πιο κακογραμμένο σενάριο. Η διαφορά μας με τους πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ότι αυτοί θα συμμετείχαν σε αυτό, παρά μόνο με την θέληση τους. Και για να κάνω και την αυτοκριτική μου, εντάξει, ωραία όλα αυτά. Ωραίες οι σκέψεις, ωραίοι οι προβληματισμοί αλλά αυτό δεν αρκεί. Είναι πολύ λίγο. Είναι αργά για να μένουμε μόνο στις αναφορές. Οι καταστάσεις επιβάλλουν δράσεις. Επιβάλλεται η ανταλλαγή απόψεων με σκοπό την εξεύρεση λύσεων. Και όσο για τους καταστροφολόγους, όχι, δεν μπορούμε να λύσουμε εμείς το πρόβλημα της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Μπορούμε όμως να συμβάλουμε ώστε να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα του τόπου μας  με αποτέλεσμα να γίνει η ζωή μας καλύτερη. Ας ξυπνήσουμε απ τον λήθαργο, ας γίνει αυτός ο ιστότοπος η αρχή για να ξεμουδιάσουμε. Εσύ που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτό το κείμενο, πάρε το πληκτρολόγιο και γράψε τι σε ενοχλεί στην Μάδυτο(και όχι μόνο). Πώς νομίζεις ότι μπορεί να λυθεί αυτό?
Τι προτείνεις ώστε να ανασάνει οικονομικά το χωριό? Θα μπορούσε για παράδειγμα να λειτουργήσει ένας συνεταιρισμός με τοπικά προϊόντα(κους-κους,γιουφκάδες κτλ);
Πως νομίζεις ότι θα λυθεί η παράνομη κοπή και πούληση ξύλων από τα βουνά της Μαδύτου;
Με ποιον τρόπο θεωρείς ότι θα έπρεπε να ξυλεύεται το βουνό μας έτσι ώστε να μην καταστρέφεται;
Ποιος θα ήθελες να είναι ο ρόλος του αγροτικού συνεταιρισμού;
Τι προσδοκείς από τον πολιτιστικό σύλλογο;
Με ποιο τρόπο κατά την γνώμη σου θα ξαναζωντανέψει το χωριό;
Σου αρέσει ο πεζόδρομος; Η πλατεία; Η λίμνη; Πως θα ήθελες να ήταν;
Κεφάλαιο βιβλιοθήκη; Έθιμα; Βιολογικός καθαρισμός; Σκουπίδια;
Οι πολιτικοί μας έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν όραμα, δίψα για καρέκλα μόνο έχουν. Ας τους δείξουμε πως εμείς έχουμε..
Καν’ το  χθες. Το σήμερα είναι αργά..



* Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τις 10 αρχές του Μαχάτμα Γκάντι.

**http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7_%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82_2010-2013 (εδώ αναλυτικά, για όσους θέλουν να δουν τι επιπτώσεις είχαμε ως σήμερα)


                                                                                                                            Καπόνιας Δήμος

συνέχεια »

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Ποιός ΔΑΤΗΔΙΡ πρώτος;

Όλοι τη δέρνουν, όλοι τη χτυπούν απ' τη πλευρά που βρίσκονται και προς τα εκεί που θέλουν να τη πάνε και μετά ερωτοτροπούν μαζί της. Ο λόγος για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Κουτσή,στραβή; Είναι όμως δημόσια.
Κι ως δημόσιο αγαθό θα πρέπει καταρχήν να παρέχεται και έπειτα όλοι μας να φροντίζουμε, ώστε να λειτουργεί, για τον λόγο που υπάρχει. Να διορθωθούν τα σημεία στα οποία χωλαίνει και να παρέχει στον πολίτη ενημέρωση και ψυχαγωγία.
Με αφορμή το νέο όνομα, που ανακοινώθηκε ότι θα της αποδοθεί, το ΝΕΡΙΤ (Νέα Ελληνική Ραδιοφωνία Ίντερνετ και Τηλεόραση), μου δημιουργήθηκε η απορία: Ίντερνετ ή Διαδίκτυο; Ποια είναι η ελληνική λέξη; Το Ίντερνετ είναι greeklish ή englinika. Ή κάνω λάθος; Η πιστή απόδοση του όρου internet στα ελληνικά είναι διαδίκτυο. Άρα γιατί ΝΕΡΙΤ; Γιατί “Ι”; “Δ” Διαδίκτυο. Κι αφού το ΝΕΡΔΤ είναι δύσκολο στη προφορά και αποκρουστικό ως brandname, πως να το προωθήσεις στην αγορά των ΜΜΕ;
Προτείνω, λοιπόν, το ΔΑΤΗΔΙΡ (Δημόσια Ανεξάρτητη ΤΗλεόραση ΔΙαδίκτυο Ραδιόφωνο). Προφέρεται ευκολότερα (ειδικά από Μαδυτιανούς). Προωθείται ευκολότερα. Περιγράφει ακριβώς κάποιες καταστάσεις στις οποίες περιπέφτει κατά καιρούς... Επιπλέον, μπορεί να μετατραπεί εύκολα, με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, σε ΘΑΤΗΔΙΡ (Θεωρητικά Ανεξάρτητη Τηλεόραση Διαδίκτυο Ραδιοφωνία) όποτε χρειαστεί....
Άλλες τέτοιες ονομασίες θα μπορούσαν να είναι:
ΝΕΡΙΤ ΑΛΗ ΜΟΥΣΤΑΦΑ (Αν αρχίσει να μεταδίδει τουρκικές σειρές)
ΕΜΠΡΟΣ (Ενημερωτικό Μέσο Προσανατολισμού Ραδιοφωνικών και Οπτικοακουστικών Σημάτων)
ΠΙΣΩ (Πρότυπο Ίδρυμα Συσκότισης – Ωραιοποίησης)
PUTA MANTRE (Public Transaction Agency of Multipuple Access Nodes in Television Radio Entertainment)
ΤΟ ΡΑΔΙΚΙ (Τηλεοπτικό Οπτικοακουστικό Ραδιοφωνικό Διαδικτυακό Κινηματογραφικό Ίδρυμα)
ΔΑΝΕΡΤ (Δημόσια ΑΝανεωμένη Ελληνική ΡαδιοΤηλεόραση)
ΔΑΠΑΕΙ (Δημόσιο Ανεξάρτητο Πληροφοριακό Άσπηλο Ενημερωτικό Ίδρυμα)
ΓΔΑΡΤΣ (Γενικό Δίκτυο Ανεξάρτητης ΡαδιοΤηλεόρασης)


ΥΓ:
1. Το όνομα ΝΕΡΙΤ νομίζω ότι σημαίνει στα εβραϊκά κερί αναμένο και ονομάζουν έτσι και τα κορίτσια (ή αλλιώς ΝΕΡΑ) που τυγχάνουν να γεννηθούν κατά την περίοδο Χάνουκα (με μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο το βρήκα).

2. Η μαύρη οθόνη πονάει ακόμα. Οι φέρουσες συχνότητες, που τελικά δεν φέρουν κάτι, κραυγάζουν την απώλεια του φερόμενου σήματος... Κι αν οι συχνότητες γεμίσουν “παράσιτα” δύσκολα καθαρίζουν. Και για να καθαρίσουν θέλει πολύ γνώση, πολύ δουλειά, πολύ διάβασμα και καθαρή ατμόσφαιρα...
3. H DIGEA είναι δημόσια; Είναι ιδιωτική; Ως πάροχος μήπως αποτελεί μονοπώλιο;


                                                                                                                                        Γ.Χ.Κ.
συνέχεια »

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Θλίψη


 Βλέπεις το livestream από την Κων/πολη, πόλεμος κανονικός· νέοι, παιδιά, ηλικιωμένοι, άντρες και  γυναίκες παλεύουν με τις αύρες, τα καυστικά και τα χημικά·οδοφράγματα και ιατρεία εκστρατείας. Οι Τούρκοι πολεμάνε ενάντια στον νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα Ερντογάν, που έχει φτάσει την Τουρκία στην πρώτη θέση του Ο.Ο.Σ.Α. με τις μεγαλύτερες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Οπότε να ξέρετε η ταμπακιέρα δεν είναι για τα δέντρα του Γκεζί.
 "Γυρνάς" ιστοσελίδα και πας ραδιομέγαρο. Απογοήτευση. Ένα πλήθος εν πλήρη τάξη και αρμονία ψέλνει: "μην παρακαλώ σας μη, μη παρακαλώ σας μη, μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε την χώρα μου...". Να τους θυμίσει κάποιος να "πιάσουνε" τον Θούριο... ίσως εκεί δώσει βάση ο τοποτηρητής!
 Την άλλη μέρα η διαμαρτυρία κορυφώνεται με Μπετόβεν και μαθήματα τάνγκο.
  Και στο καπάκι βγαίνει ένας αντιπολιτευόμενος πολιτικάντης, που θέλει να γίνει καθεστώς στη θέση του καθεστώτος  και δηλώνει, ότι η κυβέρνηση έχει χάσει την κοινωνική αποδοχή και πρέπει να πάμε σε εκλογές. Τέτοια.
 Όταν μακράν το μεγαλύτερο Μ.Μ.Ε. της χώρας, με την δυνατότητα να φτάνει σε κάθε σπίτι, αυτοκίνητο και υπολογιστή ( ποιο f/b και ποιο twitter) δεν έχει την δυνατότητα να κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο, τότε άστο.
 Όταν από τους  100 περίπου "φίλους" μου στο f/b ηλικίας 20 με 30, δεν εξέφρασε απολύτως κανένας έστω και τον πιο μικρό προβληματισμό για το θέμα, αλλά ανεβοκατεβάζουν φωτογραφίες  με τις παραλίες και τα καινούργια μαγιό, τότε άστο. Και το ωραίο είναι ότι στις εκλογές θα τα βάζουν πάλι με τους ηλικιωμένους.
 Γι' αυτό λοιπόν φίλοι μου, ας αποσυρθούμε ήσυχα στην ουτοπία της παραλίας και της σεζλόνγκ και ας αφήσουμε την Άτροπο να κάνει την δουλειά της.
                                                                                                                                     Κουκ

 
συνέχεια »

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Εσύ ποιόν λύκο ταΐζεις;

Εκείνο που φτάνεις στο αμήν και τα βάζεις με τον εαυτό σου που για ακόμη μια φορά συνομιλείς με έναν άνθρωπο που φοραει παρωπίδες και ξέρεις  πως είναι δώρων άδωρο να τον κάνεις να σε ακούσει -να σεβαστεί την γνώμη σου και αν διαφωνεί να το κάνει παρουσιάζοντας τα σωστά επιχειρήματα-  αλλά παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις γεμάτος αγανάκτηση ποτέ, δεν μου το δικαιολόγησα . Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να δέχονται – ακούν- σέβονται  την γνώμη του άλλου. Το βιώνεις καθημερινά. Στην οικογένεια , στην δουλεία, στους φίλους , παντού. Ποια να είναι άραγε η αιτία που ένας άνθρωπος συνεχίζει να μάχεται τόσο φανατικά ώστε να υπερασπίσει την άποψη του, ακόμα κι όταν τα επιχειρήματα του συνομιλητή του είναι πιο στιβαρά τεκμηριωμένα ενώ  τα δικά του μένουν στο ‘’ξέρω εγώ πολύ καλά δεν θα πεις εσύ έμενα’’  ;
Τι είναι; Ξεροκεφαλιά; Εγωισμός; Άμυνα του χαρακτήρα; Βλακεία; Όπως και να ονομάζεται, ένα είναι σίγουρο. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον όσο συνεχίζουμε να λειτουργούμε με κλειστά μυαλά. Είναι χρέος μας να αλλάξουμε επιτέλους, να μάθουμε από τα λάθη μας αλλά και από τα λάθη των προηγούμενων γενεών ώστε να δώσουμε τις σωστές βάσεις στα παιδιά μας. Είναι καιρός να μάθουμε να συζητάμε, να μάθουμε να διαφωνούμε, να μάθουμε να ανταγωνιζόμαστε δίχως μίσος, να μάθουμε βοηθάμε και  να αγαπάμε δίχως ανταλλάγματα.
Είναι λυπηρό να ακούς πως στην Νέα Μάδυτο τα ελάχιστα μαγαζιά που παλεύουν να κρατηθούν ανοιχτά,  έχουν ανοίξει έναν πόλεμο καταγγελιών και μηνύσεων μεταξύ τους.
Είναι λυπηρό να ακούς τόσα πικρόχολα σχόλια γιατί μια ομάδα ανθρώπων ασχολείται με αγάπη και μεράκι με τον παραδοσιακό χορό αλλά και τα πολιτιστικά δρώμενα ενός χωριού.
Είναι λυπηρό να ακούς πως ένας άλλος σύλλογος  αρνείται να δώσει  - παρά μόνο έναντι αμοιβής- τον μουσαμά που τοποθετείτε στην εξέδρα για να χορέψουν τα παιδιά του μπαλέτου και της ρυθμικής.
Είναι λυπηρό να μοιράζονται τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και την άλλη μέρα ένα χωρίο ολόκληρο να ασχολείται με το ποιος πήρε και αν τα είχε πραγματικά ανάγκη.
Είναι λυπηρό να ντρεπόμαστε επειδή αναδείξαμε σε τηλεοπτικό σταθμό την ανεργία που μαστίζει τον τόπο που ζούμε.
Είναι λυπηρό να μην αποδεχόμαστε την πραγματικότητα. O εχθρός δεν είναι ο γείτονας-σύντροφος-συνεργάτης μας αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Ένα ινδιάνικο ρητό μας λέει πως πάνω σε ένα βράχο συνομιλούσε ένας παππούς με τον εγγονό του. Ο πρώτος εξηγούσε  πως κάθε άνθρωπος κρύβει μες την ψυχή του δύο λύκους όπου είναι σε συνεχή μάχη μεταξύ τους.
Ο ένας αντιπροσωπεύει την κακία, το μίσος, την αλαζονεία, την διχόνοια, την προσβολή, την απληστία, το ψέμα, την ματαιοδοξία, την υπεροψία και το εγώ.
Ο άλλος αντιπροσωπεύει το καλό, την αγάπη, την ευγένεια, την ελπίδα, την ταπεινοφροσύνη, την ειρήνη, την αλήθεια, την ηρεμία, την φιλανθρωπία και την ευσπλαχνία.
Τότε, ο εγγονός του τον ρωτά γεμάτος απορία ‘’ και τελικά παππού; Ποιος κερδίζει; ’’
‘’Αυτός που ταΐζεις παιδί μου ’’
Εσύ ποιόν λύκο ταΐζεις;
                                                                                                                            Καπόνιας Δήμος
συνέχεια »

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Διατροφικό σκάνδαλο: Βρέθηκαν ίχνη σκ@τού σε παξιμάδια...




Ανάστατη η ελληνική κοινωνία μετά από ελέγχους σε παξιμάδια που προορίζονταν για κατανάλωση από Έλληνες πολίτες. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, στα μικροβιολογικά εργαστήρια της ΜΚΟ “Προστασία στο Παξιμάδι του Έλληνα”, βρέθηκε ότι σε παξιμάδια που υπήρχαν σε σπίτια καταναλωτών, ανιχνεύτηκαν ίχνη σκ@τού...

Έντρομοι οι καταναλωτές σπεύδουν να ελέγξουν τα παξιμάδια τους. Την ίδια ώρα διακρίνεται διχασμός στις αντιδράσεις των πολιτών. Κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν τα παξιμάδια τους, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι δεν τους ενοχλεί η όποια νοθεία έχουν υποστεί. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι προσέρχονται στα εργαστήρια της ΜΚΟ “Προστασία στο Παξιμάδι του Έλληνα”, με όλα τους τα υπάρχοντα-παξιμάδια προς εξέταση. Ο εκπρόσωπος τύπου της Οργάνωσης προειδοποιεί: “Παρακαλούνται όλοι οι κάτοχοι παξιμαδιών, οποιουδήποτε τύπου, να τα μεταφέρουν στα εργαστήρια για εξέταση. Σε περίπτωση που βρίσκεται κάτι ύποπτο σε αυτά θα αποσύρονται. Η Οργάνωση μάχεται, με υπερβάλλοντα ζήλο, για την προστασία των Ελλήνων καταναλωτών”.

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, από αύριο το πρωί σε κάθε κεντρική πλατεία πόλης ή χωριού θα υπάρχουν ειδικά συνεργεία που θα συγκεντρώνουν τα παξιμάδια των πολιτών, ώστε να εξεταστούν στα εργαστήρια της Οργάνωσης “Προστασία στο Παξιμάδι του Έλληνα”.

Οι Υπουργοί Εσωτερικών και Υγείας σε κοινή ανακοίνωση κάνουν έκκληση στους πολίτες – κατόχους παξιμαδιών να τα παραδώσουν στην Οργάνωση, καθώς είναι η πλέον αρμόδια για το θέμα. “Πάνω απ' όλα προέχει η υγεία των πολιτών”.

Εκτός ελέγχου είναι η κατάσταση σε μεγάλους δήμους της χώρας, όπου άρχισαν, από σήμερα κιόλας, να συγκεντρώνουν παξιμάδια στις πλατείες. Την ίδια ώρα, όσοι δεν έχουν πάρει σοβαρά το θέμα δημιουργούν έκρυθμες καταστάσεις, αγοράζοντας στη μαύρη αγορά και χωρίς παραστατικά ύποπτα παξιμάδια, που δεν έχουν ελεγχθεί ακόμα. Ακόμη, σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρήθηκαν “τρομοκρατικά” χτυπήματα σε σημεία συγκέντρωσης παξιμαδιών από ταραχοποιά στοιχεία και μπαχαλάκηδες..., που είτε πήραν παξιμάδια για τις οικογένειές τους, είτε άρχισαν να τρώνε ύποπτα παξιμάδια, προκλητικά, μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος.

Ο δήμαρχος Χ.Χ. που ήταν παρών σε μια τέτοια τρομοκρατική ενέργεια, δηλώνει χαρακτηριστικά: “Πρόκειται για τρομοκράτες.... δεν σκέφτονται την υγεία τους, ούτε τις οικογένειές τους, ούτε τους συνδημότες τους, που τρομοκρατούν με τέτοιες ενέργειες. Ήδη είχαμε ηλικιωμένους που λιποθύμησαν μόλις τους είδαν...”.

Τέλος, να προσθέσουμε ότι αμέσως μόλις ενημερώθηκε ο αρμόδιος υπουργός για τα περιστατικά αυτά, υποσχέθηκε ότι είναι θέμα ημερών όλες οι εταιρείες παραγωγής παξιμαδιών να τοποθετήσουν Serial Number σε κάθε παξιμάδι, ώστε να υπάρχει πλήρης έλεγχος στη διακίνησή τους. Ενώ, θα απαγορεύεται η κατανάλωση χειροποίητων παξιμαδιών, αφού δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί η νοθεία τους με σκ@τό. Δεσμεύτηκε δε, ότι το συντομότερο δυνατό θα κατατεθεί σχετικός νόμος για ψήφιση, με τη διαδικασία του κατεπείγοντως, ο οποίος μάλιστα θα προβλέπει τσουχτερά πρόστιμα σε όσους συλλαμβάνονται με παξιμάδια στη κατοχή τους, για τα οποία δεν έχουν τα απαραίτητα παραστατικά.


Μαρτυρίες καταναλωτών από το συγκεντρωμένο πλήθος σε πλατεία συγκέντρωσης παξιμαδιών:
  • Να τους πιάσουν...
  • Όσοι σκέφτηκαν να κερδοσκοπήσουν με μια τέτοια νοθεία, δεν είναι άνθρωποι...
  • Πάλι καλά που έβλεπα τηλεόραση και έπεσα πάνω σε έκτακτο δελτίο... παραλίγο να το έτρωγα...
  • Δεν σεβάστηκαν, τα λαμόγια, το παξιμάδι του κοσμάκη. Ελπίζω να τους πιάσουν και να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά...
  • Μας χάλασαν το καλοκαίρι... και πάνω που άλλαζε το κλίμα. Ιούνιο μήνα να τρέχουμε στις πλατείες, με τα παξιμάδια στο χέρι; Δε σέβονται τίποτα...
  • Αυτό είναι τρομοκρατικό χτύπημα. Σαμποτάζ...
  • Ιγώ, παιδίμ' δεν τρώγω παξμάδια. Ευτχώς. Να 'ναι καλά η μασέλα...
  • Εγώ άλλο θέλω να πω, πού βρέθηκαν τόσα παξιμάδια; Από πού τα βρήκαν αυτοί όλοι; Προτείνω να τα δηλώνουμε στη φορολογική δήλωση από 'δω και μπρος, να ξεκαθαρίσει το τοπίο... Πόθεν έσχες, κύριε, τα παξιμάδια;;;

Γ.Χ.Κ.




συνέχεια »

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Τα τσκαλαριά

Ιούνιος λοιπόν  και καλοκαίρι σύμφωνα με την λαϊκή μέτρηση των εποχών που βασίζεται στην αγροτική παραγωγή και στους κύκλους ζωής στην ύπαιθρο.
Ένα από τα πολλά που κουβάλησαν μαζί τους οι πρόσφυγες παππούδες μας από τη Μικρασία, ήταν η τέχνη της κεραμοποιίας και η ικανότητα να επιχειρούν πάνω σ' αυτή. Έτσι μόλις αποφασίσθηκε να στεριώσουν στο βάλτο που λεγόταν Στρόλογγος (στάρι-λόγγος, σταρόλογγος- στρόλογγος)  τα επόμενα κιόλας χρόνια άρχισαν κάποιοι να ασκούν αυτή την τέχνη για να επιβιώσουν.
  Σε ιστοσελίδα κάποιων από την Βαρβάρα, στην ιστορία του χωριού τους αναφέρουν ότι προπολεμικά το χωριό τους το χτίσανε Μαϋτιανοί μαστόροι με υλικά που έφτιαχναν οι ίδιοι. Πριν στηθούν μόνιμα τα τσκαλαριά στα βάλτα της λίμνης, πηγαίναν και τα έστηναν πρόχειρα σε όποιο μέρος υπήρχε ανοικοδόμηση, για να προμηθεύσουν με υλικά τους μαστόρους.
 Οι παππούδες μου και από τις δύο πλευρές των γονιών μου έκαναν την ίδια δουλειά  και ο Χαλιάλιος και ο Λαδόπουλος· Παίρναν το τσούρμο, τους εργάτες και βγαίναν στο δρόμο. Βαρβάρα, Νέα Ευκαρπία, Μαυροθάλασσα, Γιαννιτσά, Άγιος Βασίλειος.


Μετά τον πόλεμο, όταν άρχισε να ομαλοποιείται  η κατάσταση, να φτιάχνονται οι δρόμοι και να εμφανίζονται τα πρώτα φορτηγά αυτοκίνητα, αλλάξανε τα πράγματα. Κάτω από το δρόμο και μπροστά από τη λίμνη, η οποία έφτανε μέχρι πιο πάνω από το κτήριο των σφαγείων ( που έγινε μετά), όλο εκείνο το μέτωπο από τη Γράβα μέχρι το Πανηγύρι γέμισε με τσκαλαριά, με τσκούρια και με καμίνια.
                          Του Χωματά, του Λαδόπουλου, του Σημάκια του Μπιλιάνη, του Σάββα του Λιάππη και του Τσολιά από τη μεριά του Μάκου. Κάτω από του Ψόφιου και προς τη Γράβα ήταν του Κασκάβα, του Χαλιάλιου, του Γκάγκλα , του Τήνια, του Τούλου, του Δαγδιλένη , του Νούφριου που το δούλευε ο Τσιμπούκης, του Γιώργη του Παπάζογλου, του Παναγιώτη του Τσουκαλά, του Καρατζά του Αποστόλη, του Βασίλη του Χάβου, του Διαλεχτού, του Σαφή, του Γιανακούδ, του Βουγιούκα. Ήταν όλα στημένα εκεί επειδή η διαδικασία χρειαζόταν νερό.
  Ήταν η τοπική βιοτεχνία, που έριχνε νερό στο μύλο που  κινούσε το χωριό. Μόλις έμπαινε το καλοκαίρι, όλη η Μάυτο γύριζε γύρω απ΄τα τσκαλαριά. Τσούρμο κατεβαίναν  οι οικογένειες και οι εργάτες αξημέρωτα ακόμα στις 4.00 το πρω,ί για να μπουν στο τσκούρ πριν βγει ο ήλιος απ΄το Σουγλιάνι. Το τσκουρ ήταν ένας λάκος που μέσα σ'αυτόν γινόταν η διαδικασία ζύμωσης του χώματος με νερό για να φτάσει να γίνει το εύπλαστο υλικό που μπαίνοντας στα καλούπια θα έδινε τα τούβλα και τα κεραμίδια. Όλη η διαδικασία φυσικά γίνονταν αποκλειστικά με την ανθρώπινη δύναμη χωρίς καμιά μηχανική υποστήριξη· να γεμίσει το τσκουρ με χώμα κουβαλημένο με ξύλινα βαριά καροτσάκια με σιδερένια ρόδα, να πατηθεί με τα πόδια για να πλαστεί, να ξανακουβαληθεί πάλι για να πάει στον πάγκο  και να μπει στα καλούπια, να ξανακουβαληθούν τα τούβλα και τα κεραμίδια πλέον στο αλώνι για να τα ξεράνει ο ήλιος και μετά να ξανακουβαληθούν για να μπουν στο καμίνι  να ψηθούν.
 Όλη εκείνη η περιοχή ήταν σαν ένα μελίσσι που βούιζε. Οι εργάτες που δούλευαν μέσα, οι οικογένειες που κατέβαιναν για να πλύνουν τα ρούχα τους στη λίμνη και να τα απλώσουν στις λυγαριές και στα σύρματα του Ψόφιου. Οι αραμπάδες που πηγαινοέρχονταν για να τροφοδοτήσουν τα τσκαλαριά με χώμα· Τα κάρα και τα φορτηγά που μπαινοβγαίνανε για να φορτώσουν τούβλα και κεραμίδια φεύγοντας προς κάθε κατεύθυνση. Τα κορίτσια που ανεβοκατέβαιναν με τα σεβερτασί για το φαγητό των εργατών και  που πολλές φορές είχαν συναντήσεις που καταλήγανε σε αρραβώνες...
  << Μπουμπούνιζε ή φόρτωνε ο καιρός, άιντε τρέχαμε να πάμε κάτω να μαζέψουμε 2000 κεραμίδια και 5000 τούβλα για να μην τα χαλάσει η βροχή. Και καλά άμα ήταν μέρα και το παίρναμε με χαμπάρι, όταν έβρεχε τη νύχτα; πηγαίναμε το πρωί και όλος ο κόπος της προηγούμενης μέρας ήταν ένα χαλί από λάσπη· τα μαζεύαμε,  ξανά στο τσκουρ και άιντε πάλι από την αρχή.
 Την παραμονή του παναγηριού  δε δουλεύαμε· πηγαίναμε όμως από την προηγούμενη το απόγευμα  να δουλέψουμε όλο το βράδυ με το φεγγάρι -γιατί ο Αύγουστος έχει φεγγάρια- για να μη χάσουμε τη μέρα. Και μετά στο παναγήρι ήμασταν ρημαγμένοι.
 Ένα παναγήρ ανήμερα ήρθαν δυο φορτηγά να φορτώσουν 10.000 τούβλα· οι ζουρνάδες και τα νταούλια ήταν στο φόρτε τους και 'μεις φορτώναμε ·άστα. Τουλάχιστον εμείς δε δίναμε βερεσέ. Τα πληρωνόμασταν στο φόρτωμα.
  - Μπα εμείς τα δίναμε βερεσέ και μετά έτρεχε ο καημένος ο μπαμπάς μου με το κάρο στο Σταυρό να πάρει καμιά δραχμή από το Μπελτέ, από το Μαγουνάκη, κι άλλους κι άλλους... Είχε να πάρει 100 τον δίναν δέκα· γινόντουσαν αυτοί και 'μεις πεθαίναμε στην πείνα. Άστα... >>
 




 Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία είναι του 1930. Η δεύτερη του 1934. Η τρίτη  και η τέτερτη του 1937 από την Ευκαρπία και η πέμπτη του 1958.
  Υ.Γ. Ίσως στο μέλλον όταν χορτάσουμε την προγονολατρεία της βράκας και των μουσικών όλης της Βαλκανικής αλλά όχι του χωριού μας, ασχοληθούμε  κάποια στιγμή  για να αναδείξουμε τη πρόσφατη ιστορία μας τιμώντας έτσι, τους ίδιους μας τους γονείς.
                                                                                                                                                Κουκ










συνέχεια »