" Αν δεν ήταν τόσο μεγάλη η αντίσταση της ύλης,
αν η ψυχή μπορούσε να παρασύρει το σώμα της
χωρίς το βάρος του να λιγοστεύει την ορμή της,
τότε τα πλάσματα της φύσης ίσως να φτάσουν τα πλάσματα της τέχνης"
Τελικά λες εκείνο το περιβόητο Μιλένιουμ να ήταν η αποφράδα μέρα για την Ελλάδα;
Όσο περνάν τα χρόνια και απομακρυνόμαστε από τα πάρτι εκείνης της μέρας τόσο νομίζω ότι ο ιστορικός χρόνος θα την τοποθετήσει ως το σημείο καμπής των ομιλούντωνν την Ελληνική.
Πριν το 2000 οι πνευματικοί ταγοί της χώρας και δεν μιλάω για τους πολιτικούς γιατί αυτοί από τους Πεισιστρατίδες μέχρι τον αιώνα τον άπαντα θα είναι ίδιοι, αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι του πνεύματος ήταν από άλλη πάστα.
Κουβαλούσαν μέσα τους ως ιστορική μνήμη την Μικρασιατική καταστροφή, τους αγώνες που έδωσαν οι ίδιοι ενάντια σε ξένους κατακτητές στην περίοδο της κατοχής, τις στερήσεις, τη φτώχεια και το Εθνικό όνειδος του Εμφυλίου πολέμου. Τις απηνείς διώξεις ενός τιμωρητικού καθεστώτος που ενέσκηψε μετά από όλα αυτά. Το Μακρονήσι, τη Γιούρα, τον Άι Στράτη και τον συγχρωτισμό τους με καθημερινούς κατατρεγμένους ανθρώπους, που ήθελαν ή τέλος πάντων ονειρεύονταν να αλλάξουν τον κόσμο και έδιναν την ζωή τους γι αυτό.
Κουβαλούσαν μέσα τους τα σκοτάδια που επέβαλε η χούντα και η ΕΑΤ-ΕΣΑ, την λογοκρισία αλλά και την Άνοιξη του Παριζιάνικου Μάη και το Πολυτεχνείο των Φοιτητών, των οικοδόμων και του απλού κόσμου. Όλα αυτά, καλώς ή κακώς σμιλεύουν χαρακτήρες. Σμιλεύουν ανθρώπους που όταν κληθούν να μεταλαμπαδεύσουν γνώση, να ψυχαγωγήσουν, να κρίνουν ανθρώπους ή έργα, να ενεργήσουν ή να απέχουν το κάνουν με περισσή φρόνηση.
Όχι γα να εξειδανικεύσω το παρελθόν ή να γενικεύσω, αλλά κάπως έτσι είναι. Η εκπαίδευση και η παίδευση σε κάνουν καλύτερο ή τέλος πάντων σε κάνουν κάποιον.
Η ζωή και ο ξεριζωμός της Διδούς Σωτηρίου την έκανε να δώσει τα μεγάλα διηγήματα.
Οι εκπατρισμένοι μουσικοί έστησαν το ρεμπέτικο
Η πορεία του Θεοδωράκη και του Καμπανέλη τους έκανε να γράψουν το Μαουτχάουζεν.
Ο Ρίτσος, ο Κουν, ο Σαμαράκης, ο Μποστ και το ανθρώπινο μέτρο έριξαν την βαριά σκιά τους σε κάθε μορφή τέχνης και πνευματικής διεργασίας μέχρι το γύρισμα του αιώνα.
Εκεί εμφανίστηκαν οι "εκσυγχρονιστές" της πολιτικής (καμουφλαρισμένος άκρατος καπιταλισμός) και έριξαν χρήμα στην αγορά για να εξαγοράσουν συνειδήσεις.Περάσαμε μια δεκαετία με Ολυμπιακούς και EUROΖαγοράκηδες να τρέφουν το εγώ του λαού και το χρήμα των "εκσυγχρονιστών" να τρέφει εξαγοράζοντας την τέχνη.
Ήρθε η οικονομική καταστροφή σκορπίζοντας μύρια όσα δεινά στην κοινωνία.
Σύσσωμος σχεδόν ο μπουκωμένος με κρατικό χρήμα καλλιτεχνικός κόσμος σιώπησε. Μάλιστα τον ενοχλούσε η φτώχεια·δεν ταίριαζε με την αισθητική του.
Ο Γαϊτάνος γούσταρε τον τσαμπουκά της Χρυσής Αυγής. Την Δημουλά την ενοχλούσαν οι μετανάστες που έπιαναν τα παγκάκια της γειτονιάς της. Η Λένα Διβάνη αποκαλούσε τζαμπατζή τον 18χρονο που σκοτώθηκε κάνοντας σκαλομαρία. Ο Μάλαμας ενοχλήθηκε από πανό των εκπαιδευτικών σε συναυλία του. Ο Μαραβέγιας ζητούσε να πάψει η οχλαγοή για τον Ρωμανό για να βγει στα παγκάκια να φιλήσει το κορίτσι του. Ο Μπέζος υπέγραφε το κείμενο των 58 ως μια ύστατη προσπάθεια διάσωσης του Βενιζελικού ΠΑΣΟΚ. Της Σώτης Τριανταφύλου της κάνει αμόρφωτος ο πρωθυπουργός· δεν είναι δα και αντάξιος της παγκόσμιας αναγνωριστικότητας της στον κόσμο της λογοτεχνίας... Ο Πορτοκάλογλου θυμήθηκε ξαφνικά το 2015 ότι το πρόβλημά μας είναι η τρίμηνη κυβέρνηση και έβγαλε τραγούδι.
Πού ήταν όλοι αυτοί όταν βουλιάζαμε στη απόγνωση; όταν αυτοκτονούσαμε για χρέη; όταν ξενιτευόμασταν;
'Όταν το '10 το '11 το '12 ήμασταν στους δρόμους, τα χημικά τα έτρωγαν ως μπροστάρηδες ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος.
Γι' αυτό λοιπόν η ανθρωποφαγία των social media ενάντια σε κάθε έναν απ' αυτούς. Τώρα έχουμε την δυνατότητα να κρίνουμε εμείς οι ταπεινοί, όχι οι κριτικοί. Και εμείς έχουμε ως ένα τον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο. Την τέχνη και τον ανθρωπισμό. Θέλουμε Πικάσο να περιγράφει την καταστροφή με κραυγές. Θέλουμε Τζακ Λόντον να αυτοκτονεί τον Μάρτιν Ήντεν όταν δεν κατάφερε να μείνει άνθρωπος. Θέλουμε Ουγκό να ζει ο ίδιος τους Αθλίους του. Θέλουμε Manu Chao να μας "γνωρίζει" τη ΒΙΟΜΈ και να ανεβάζει στη σκηνή τα κινήματα. Και δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο όπως λέει και ο ποιητής!
Γαβριάς
