Εσύ πετάς ΧΑΡΤΑΕΤΟ???

  Χαρταετός ή σαϊτα,αετός ή πλι το θέμα κοινό και εξαιρετικά ενδιαφέρον.Το πέταγμά του.Μιλάμε πάντα για τον αετό που φτιάχνουμε τηρώντας το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας κι όχι για το περήφανο πτηνό,τον πραγματικό βασιλιά των αιθέρων.Η όλη ιεροτελεστία του φτιαξίματος,του πετάγματος,της εφευρετικότητας και των τρυκ που συνόδευαν την υπόθεση του χαρταετού,πολύ όμορφα δόθηκε σε προηγούμενη ανάρτηση από τον συμπλογκιστή μου ''maditiano'',έτσι ώστε για να μην επαναλαμβανόμαστε,εκ των πραγμάτων μου μένει ν'ασχοληθώ με τη μεταφορική έννοια του όρου ''πετάω αετό''.
    Ξεκινάω εξηγώντας το τι σημαίνει στην πιτσιρικαρία(κάθε ηλικίας) η παραπάνω φράση,για να καλύψω το ενδεχόμενο να μας διαβάζουν κάποιοι στα χρόνια της μάνας μου και να πιστέψουν πως ''λαλήσαμε''με την κρίση και μέρα νύχτα ασχολούμαστε με τα πουλιά.Η φράση λοιπόν,''πετάει χαρταετό'' ακούγεται στα clubs κυρίως από απελπισμένα κοριτσάκια,εκεί γύρω στα 2007-8 υπονοώντας τα αφηρημένα,ζαλισμένα,μπερδεμένα και φοβισμένα αγοράκια.Αγοράκια που ευρισκόμενα στις παρυφές της κρίσης και στην αρχή της αφραγκιάς,ακούσια ή εκούσια πετούν χαρταετό αποφεύγοντας τις ''κακοτοπιές''μιας σχέσης.Ανεξήγητο για τα κορίτσια της δικής μου εφηβίας το να δείχνουν ανοιχτά την προτίμησή τους σε κάποιο αγόρι και να κάνουν το πρώτο βήμα.Τις λίγες φορές που κάποια κοπελιά θα τολμούσε να κάνει την πρώτη κίνηση η κατάληξη του θέματος ήταν προδιαγραμμένη.NO MERCY.SEX KI OPOIOS ANTEΞ!!!
   Τώρα τα πράγματα σηκώνουν συζήτηση.Όχι πως μια όμορφη γυναίκα που θα τολμήσει να ανοιχτεί,στις μέρες μας,σε κάποιον άνδρα δεν θα βρει ανταπόκριση αλλά το ενδεχόμενο είναι υπαρκτό.Από την ανάγκη να εκφραστεί αυτή τους ακριβώς η ανάγκη,οι πανούργες γυναίκες ανακάλυψαν τον όρο ''πετάει αετό''.Το αγοράκι έπαψε να είναι κυνηγός,προτιμά πολλές φορές την virtual ανταπόκριση,που είναι και στανταράκι κι έγινε μέρα με τη μέρα δειλό και φοβικό.Το μεγαλύτερο αγόρι που δεν αφήνει το σπίτι και την  μαμά που ταϊζει και δεν ζαλίζει,έχασε το ''ένστικτο του δολοφόνου''.Ο άφραγκος,ο νεόπτωχος,ο άνεργος κ.λ.π. αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να πετάξει αετό.Δεν έχει ούτε την όρεξη,ούτε το κέφι να ''της πετάξει τα μάτια έξω΄΄κι έτσι μοιραία ''πετάει το πουλί''.
   Ο κόσμος γύρω μας,ολοένα και περισσότερο προβληματισμένος  άρχισε ν' ακολουθεί την παραπάνω συνήθεια.Σιγά-σιγά μπήκε και σε άλλους τομείς της ζωής μας η παραπάνω έκφραση,κι όχι μόνο στα γκομενικά.Οι πολιτικοί μας με πρωτοστάτη τον George γίνανε εξπέρ στο πέταγμα του αετού.Καταστρέφεις την χώρα κι ανακοινώνεις ευθαρσώς πως ''Απέτρεψα τα χειρότερα!!!Έσωσα την πατρίδα!!!''Τι σημαίνει το παραπάνω?Ιδιωτεύεις,είσαι στην κοσμάρα σου,κοινώς·πετάς χαρταετό!!!
   Το άλλο το αγόρι που φαίνεται να πιστεύει στα θαύματα,ο διοπτροφόρος πρώην κολλεγιόπαις,ο Antonio,δίνει σαφώς την εντύπωση ότι κι αυτός ασχολείται με το άθλημα.Διαφορετικά τι θα τον έκανε ν' αποζητάει σώνει και καλά να γίνει πρωθυπουργός στη χώρα του ''λεφτά δεν υπάρχουν???''Οι παχουλοί αντιπρόεδροι και οι αδιάβαστοι υπουργοί νομίζω πως δεν αντιστέκονται επίσης,στο σπορ.Όλοι στην κοσμάρα τους.Νομίζεις πως ζουνε σ' άλλη χώρα.Αλλού βαράν τα όργανα,αλλού χορεύει η νύφη.Το πέταγμα αετού στο DNA τους.
   Μα η τρελή μας δυστυχία,η αμαρτία που πληρώνουμε πανάκριβα,είναι αυτό που πολλάκις η ιστορία μας εδίδαξε:οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν!Κι αφού τα τελευταία 30-40 χρόνια οι ηγέτες μας αδιάκοπα πετούσαν το πουλί(κάποιοι απ' αυτούς με πλήρη συνείδηση της πράξης τους),κι εμείς χειροκροτούσαμε φανατισμένα,έχουμε σίγουρα την συμμετοχή μας στο πέταγμα.
   Πετούσαμε τον δικό μας αετό,όταν ο λαοπρόβλητος φώναζε ''Τσοβόλα δώστα όλα'' και κατέληγε συναλλασόμενος με τους Κωσκοτάδες.Πετούσαμε τον δικό μας αετό,στα Βατοπαίδια και στις κάθε λογής γαλαζοπράσινες λοβιτούρες.Βολεύει γενικά να ''πετάς αετό''.Είναι ξεκούραστο.Χωρίς ευθύνες,χωρίς προβληματισμό.Κι αυτό μας αρέσει ως ιδιοσυγκρασία.Ο Έλληνας τα θέλει όλα τακτοποιημένα γύρω του,χωρίς να νοιάζεται για τον τρόπο.Αρκεί που είναι τακτοποιημένα και του αφήνουν το χρόνο για να πετάξει αετό.Μόνο που,όπως πολύ έξυπνα το έχουν θέσει τα κορίτσια,όταν πετάς χαρταετό ποτέ δεν θα καταφέρεις να νιώσεις τη χαρά του sex.Το πολύ-πολύ να νιώσεις  χαρά για το χαρτζηλίκι που σου 'δωσε(δάνεισε) κανένας Ευρωπαίος ''φίλος''σου προκειμένου ν' αγοράσεις κανένα κουβάρι σπάγγου ακόμη,κι ανέμελα να συνεχίσεις ΝΑ ΠΕΤΑΣ ΑΕΤΟ....
  

συνέχεια »

Άντε ρε Άνοιξη....έλα....

     Συμπαθέστατη λόγω φωνής,λόγω φάτσας αλλά και λόγω έκδηλης και διαρκούς ταλαιπωρίας με το βάρος της(χαρακτηριστικό της μέσης Ελληνίδας)η Σοφία Βόσσου συντρόφεψε κάποια απ' τα πρώτα μετεφηβικά μας φλερτ.Χωρίς πολλά σουξε κατάφερε να τραγουδιέται,χρόνια μετά,κυρίως για 2-3 επιτυχίες που είχε σε συνεργασία με το ακατανόμαστο(κι αχώνευτο!!!)αγόρι-πρώην μαϊντανό της ελληνικής σώου-μπιζ,τον Αντρέα τον Μικρούτσικο(όνομα και πράγμα!).Το ότι στις μέρες μας και η ως άνω κυρία ''μαϊντάνεψε''(τι ρήμα ανακάλυψα ο γλωσσολόγος!),δεν ενοχλεί ιδιαίτερα,γιατί''κρίσης παρούσης πάσα ντροπή παυσάτω'',που θα λέγανε και οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
    ''Άνοιξη'',ο τίτλος του γνωστότερου (μαζί με το''Φιλαράκι'')άσματος της καλλιτέχνιδος,μας εκπροσώπησε το '91 στο περίφημο ευροπανηγυράκι.Αφού το τραγούδι ''φορτσάρησε''για κάποιους μήνες,εξαφανίστηκε επί μακρόν,για να επανεμφανιστεί καμιά δεκαετία αργότερα για να συντροφέψει άλλες άνοιξες της ζωής του τόπου.
    Τι να πρωτοθυμηθούμε?Την άνοιξη του χρηματιστηρίου που θα γέμιζε λεφτά τον κάθε πικραμένο?Την άνοιξη του ελληνικού αθλητισμού που γέμισε ντοπαρισμένο τσίγκο την ψωροπερηφάνια μας?Ή την άνοιξη του ενιαίου νομίσματος που θα μας έφερνε ισότιμους και αναβαθμισμένους-κατά συρροήν βιαστές αριθμών και καταστάσεων-στην ελίτ της Ευρώπης?Όπου κι αν γυρίσω η Ελλάδα με πληγώνει,πολύ σοφά μας λέει ο ποιητής...
     Κι όμως αυτή τη φορά έρχεται μιά άνοιξη που ο καθένας μας χωριστά,μα κι όλοι μαζί,την έχουμε πραγματικά ανάγκη.Δεν θα σας μιλήσω για την άνοιξη της ανάπτυξης,ούτε για την άνοιξη που θα φέρει η διαφαινόμενη εκλογή του παλαι ποτέ πολιτικοανοιξιακού πρωταγωνιστή των εξελίξεων.Τέρμα τα θαύματα.Δεν τα πιστεύουμε πια.Ακόμη κι αν ποτέ συμβούν στη δύσμοιρη Ελλαδίτσα μας θα 'μαστε τόσο δύσπιστοι,που ο άπιστος Θωμάς θα μοιάζει αμελητέα ποσότητα μπροστά μας.
     Μιλώ,λοιπόν,για την πραγματική άνοιξη,την μια από τις 4 εποχές του χρόνου.Την πιο όμορφη,από τις εποχές,όπως την χαρακτήριζαν τα βιβλία και με περισσό ζήλο προσπαθούσαν, μάταια,να μας πείσουν οι δάσκαλοί μας στις πρώτες τάξεις.Αυτή την αίσθηση πως κάτι αλλάζει,έστω και στη φύση,την έχει ανάγκη ο καθένας μας νομίζω.Φέτος πιο πολύ από ποτέ.Φέτος που ο χειμώνας ήταν μακρύς,δύσκολος και καταθλιπτικός.Φέτος που τα μέτρα πονέσανε πιο πολύ,που αγγίξανε ακόμη περισσότερο κόσμο.Φέτος που περισσότεροι Έλληνες από ποτέ(τα τελευταία πολλά χρόνια)έμειναν άνεργοι και χτυπημένοι από τ'αποτελέσματα του συστήματος και της ανοησίας μας ως λαού.
    Δεν πιστεύω σε μαγικά ραβδάκια,ούτε έχω πειστεί πως πιάσαμε τον πάτο,ώστε να αισιοδοξώ πως υπάρχει αχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ.Όμως ακόμη και το μυαλό σου λειτουργεί διαφορετικά όταν φοράς μπουφάν χοντρό,σκούφο και γάντια και διαφορετικά όταν είσαι μ' ένα μπλουζάκι.Και για να δούμε και την πρακτική πλευρά του θέματος?Δεν πληρώνεις θέρμανση!Το θέμα σημαντικότατο πλέον, λόγω της γενικής οικονομικής δυσπραγίας αλλά και λόγω υπερβολικής αύξησης της τιμής του αναχρονιστικού,πλέον,πετρελαίου.Ας μην ξεχνάμε ακόμη,πως φεύγοντας ο χειμώνας,μειώνονται σαφώς οι πιθανότητες να παγώσουν και κυριολεκτικά(γιατί μεταφορικά έχουν παγώσει για τα καλά!) οι άστεγοι συμπολίτες μας.Αυτή η ολοένα αυξανόμενη κοινωνική ομάδα,θύμα του αδηφάγου συστήματος,πέρασε πραγματικά εφιαλτικές στιγμές αυτόν το χειμώνα με τις χαμηλές θερμοκρασίες από τη μια και την αδιαφορία ή την ολιγωρία μισομεθυσμένων δημάρχων από την άλλη.
     Ακόμη-ακόμη,τις ανοιξιάτικες μέρες μπορείς να περπατάς με τις ώρες,χωρίς να παγώνεις και χωρίς να ζητάς τους ταληρίσιους καφέδες στη ζεστασιά.Και στο κάτω-κάτω είναι δεδομένο πως στην Ελλάδα,κυρίως εξ'αιτίας του τουρισμού υπάρχει σαφώς μεγαλύτερη περίπτωση να κινηθεί κάτι  τους ζεστούς,παρά τους κρύους μήνες.
     Έτσι κι αλλιώς μας έχουν προσγειώσει για τα καλά.Έτσι κι αλλιώς έγινε ξανά,δυστυχώς,ζητούμενο η επιβίωση.Ας περιμένουμε την αυριανή μέρα λοιπόν με μια στάλα αισιοδοξίας.Ας ελπίσουμε το ανοιξιάτικο αύριο να 'ναι:
     ''ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡO ΑΠΟ TO 'ΧΘΕΣ...''
Υ.Γ.1 Από πολλά και διάφορα ορμώμενος,ξεκίνησα να γράψω για το εθνικό μας σπορ(ανδρικό κυρίως),το ''πέταγμα του χαρταετού''.Τα μεσημεριανά ούζα(άλλο εθνικό σπορ)λειτούργησαν ανασταλτικά στην ολοκλήρωση του κειμένου,οπότε η δημοσίευσή του θα γίνει τις επόμενες μέρες και....κατόπιν εορτής(για να ολοκληρώσουμε με τα εθνικά σπορ!)
Υ.Γ.2 Όσοι από σας μπαίνετε στη ευχάριστη,ελπίζω,ταλαιπωρία να μας διαβάζετε,κάντε και κανένα κλικ στα διαφημιστικά μπανεράκια που ξεφυτρώνουν δεξια κι αριστερά.Που ξέρετε μπορεί μ' αυτόν τον τρόπο,κάποια στιγμή,το μπλογκ να γίνει ένα σκαλάκι καλύτερο....

συνέχεια »

Έτσι πετούσαμε το πλι εμείς...

   Εκεί , στα τέλη του '70 προτού ανακαλύψουμε τα κούλουμα και τον καθωσπρεπισμό της Καθαράς Δευτέρας πετούσαμε το πλι και όχι τον χαρταετό, που πολύ αργότερα μάθαμε ότι λέγεται έτσι.

   Με το που άνοιγε το τριώδιο άρχιζαν οι ετοιμασίες για την κατασκευή του. Στις πέριξ από τους μπαξέδες λόχμες από καλαμιές , στου ''Μέγκα'' και στα ''πεντάρια''  ή στο μπαξέ του μπάρμπα Νούφριου , γινόταν οι μεγάλες επιδρομές για τα καλάμια του σκελετού. Τα νάιλον τα βρίσκαμε εύκολα από τις συσκευασίες των λιπασμάτων , που ήταν πεταμένες παντού στον κάμπο ή έξω από τα σπίτια των κάθε λογής καλλιεργητών ή χρησιμοποιούσαμε αυτές που μας είχαν μείνει από τις χιονοτσουλήθρες του τελευταίου χιονιού. Για σπάγκο χρησιμοποιούσαμε το ψαρόνημα - ράμμα των οικοδόμων γονιών μας , που είχαν πάντα στα εργαλεία τους ,  στην αποθήκη . Αφού συγκεντρωνόταν το υλικό της σεζόν, το πλι ήταν έτοιμο  μέσα σ' ένα απόγευμα. Και λέω το υλικό της σεζόν , γιατί ποτέ δεν μας έφτανε ένα πλι για όλη την εποχή που το πετούσαμε, αφού ή θα έσπαγε , ή θα κοβόταν το ράμμα και θα το χάναμε , είτε  θα το ξεχνούσαμε και θα το παρατούσαμε κάπου.

   Την τεχνική της κατασκευής του , ήμουν τόσο μικρός όταν μου την έδειξαν που δεν θυμάμαι ούτε ποιός ούτε πότε. Μου φαίνονταν τόσο  φυσικό να το φτιάχνω , σα να περπατούσα  . Καλάμια , τσουβάλια λίπασμα ,ράμμα και αλεύρι με νερό για τα κολλήματα. Ζύγια , ουρές, φύγαμε. Κρεμούσαμε το πλι στον ώμο και βουρ για το γήπεδο , το σημείο αναφοράς της εποχής εκείνης . Όλα εκεί γίνονταν. 

    Ανάλογα με την φορά του αέρα και τα πλια. Κατά δεκάδες στον ουρανό του γηπέδου . Κόντρες , ποιός αμολάει περισσότερο ράμμα, ποιανού πάει ποιο ψηλά. Τη μία στέλναμε  γράμματα πάνω στον ουρανό.Το γράμμα ήταν ένα κομμάτι χαρτί που το βάζαμε χαμηλά στο ράμμα και ο αέρας το πήγαινε πάνω στον ουρανό , ευχή και τάμα. Την άλλη δερνόμασταν για το ποιο πλι μπέρδεψε τ' άλλα και τα 'ριξε . Και την τρίτη  έβρισκε όλα τα ράμματα δεμένα στον τράφο του γηπέδου ή καρφωμένα στο χώμα . Τα πλια  να πετάνε πάνω από το γήπεδο στον ουρανό και εμείς να επιδεικνύουμε την τέχνη μας στις ντρίπλες , τα τακουνάκια ΄, τα κλαδέματα και τα καλαμίδια στο χαλίκι της γης .

   Το βιολί αυτό κρατούσε σχεδόν μέχρι το Πάσχα. Χωρίς μπαμπάδες να ζητάνε ευγενικά συγνώμη που μπλέχτηκε ο χαρταετός μας με του διπλανού και χωρίς μαμάδες να μας φωτογραφίζουν σε κάθε μας βήμα. Το ίδιο σκηνικό παντού γύρο από το χωριό , Σουλτάρα , βραχούδ , εκκλησάκια , Νεολαία. 

   Τα πλια μας πρωτόγονα , τετράγωνα συνήθως και φυσικού μεγέθους , καθότι χειροποίητα .  Ώσπου μια χρονιά το θάμα . Εμφανίζεται ο γιος του έμπορα με το πρώτο ετοιματζίδικο . Στο μπόι μας σχεδόν , εξάγωνο, χάρτινο και πολύχρωμο. με σπάγκο πλέον και λαβή για να τον τυλίγεις . Χαρταετός σωστός . Τόσο μεγάλος που τον κρατούσαμε  δυο- τρεις όταν πετούσε  να μην  τον πάρει ο αέρας . Για να τον κατεβάσουμε επιστρατευόταν ολόκληρο σχέδιο και ομάδα δράσης .

  Με το κατέβασμα του χαρταετού πλέον , έπεσε και η αυλαία μιας ολόκληρης εποχής. Μας έφυγε κάθε όρεξη για τις απαρχαιωμένες κατασκευές μας . Είχαμε εμποτιστεί με το μικρόβιο της προόδου . Νέα ήθη θα έρχονταν πλέον στη ζωή μας σε κάθε επίπεδο .  Φύγαμε από την ιδιοκατασκευή , από το χειροποίητο και περάσαμε στο ετοιματζίδικο , που έρχεται από κάθε γωνιά της γης. Το ένα δίνει ευτυχία , το άλλο άνεση .

    Η ιστορία θα δείξει πιο δίνει μακροζωία.

                                                                                                                   

                                                                                                     Καλή Σαρακοστή!!!

συνέχεια »

καλό κατευόδιο μπάρμπα Στέφανε..

Σήμερα το μεσημέρι κηδεύτηκε στη Νέα Μάδυτο ο Στέφανος Χανός . Για τους παλαιότερους, είναι εκείνη η κλασική πλέον φιγούρα του κουτσού ,που αλώνιζε την πλατεία και όχι μόνο . Κλητήρας της πάλε ποτέ κοινότητας της Μαδύτου . Βοηθός του διατελέσαντος για ένα τέταρτο του αιώνα περίπου , γραμματέα Λεωνίδα Ρίζου· εκ δεξιών  και εξ απορρήτων τριών προέδρων  και γενικότερα η ψυχή της κοινότητας για 30 περίπου χρόνια , κρατώντας κυριολεκτικά τα κλειδιά του κοινοτικού καταστήματος .
   Πανταχού παρόν και έτοιμος για λύσεις στα προβλήματα του οικισμού. Αυτός που κούρευε την πρασινάδα στην παλιά πλατεία , αυτός που έβαφε τα παγκάκια και τα πεζοδρόμια. Ο υδρονομέας του χωριού που είχε κάνει τα αντλιοστάσια , δωμάτια του σπιτιού του ,  τόσο συχνά που τα επισκεπτόταν . Δικό του καθήκον η χλωρίωση ,  η καθαρότητα  και ποσότητα του νερού που πίναμε , πλυνόμασταν και ποτίζαμε.  Δική του δουλειά η αποκατάσταση των σπασμένων σωλήνων ύδρευσης. Φόρτωνε το χαρακτηριστικό καρότσι του με τα υδραυλικά σύνεργα και τραβούσε κούτσα κούτσα προς κάθε γωνία του χωριού , για να σκάψει με τον κασμά και το φτυάρι , να βουτηχτεί μέχρι τη μέση στα λασπόνερα,για να αποκαταστήσει τη βλάβη. Ήταν αυτός που φρόντιζε να είναι φωτισμένα τα παιδικά μας νυχτοπερπατήματα ( κάτι που ενοχλούσε τα ζευγαράκια) . Χαρακτηριστικό το πτυσσόμενο κοντάρι του με την χούφτα , που μ' αυτό  άλλαζε τις λάμπες στους φανοστάτες του χωριού. Παιδιά όντας,σπάζαμε με τις σφεντόνες τις λάμπες στους φανοστάτες και βάζαμε στοίχημα , πόσο θα κάνει να το πάρει χαμπάρι ο μπάρμπα Στέφανος , να 'ρθει να τις αλλάξει .
   Χαρακτηριστική η φιγούρα του τα απογεύματα στην πλατεία,  να σπρώχνει το καρότσι του γεμάτο ξύλινα κιβώτια με σουρωτές , πορτοκαλάδες Φλώρινα και ρετσίνες ''Πλάκα''. Μιας και εκτός όλων των άλλων , διατηρούσε και ένα μικροσκοπικό πρατήριο αλκοολούχων και μη, ποτών , μέσω του οποίου ''ανδρώθηκα και βγήκα στην δουλειά'' κι εγώ
    Με το φευγιό του κλείνει  ένας μεγάλος κύκλος ανθρώπων που υπηρέτησαν το χωριό. Και σε μεγαλύτερη κλίμακα την Ελλάδα . Ένας κύκλος ανθρώπων που με ανιδιοτέλεια , αγάπη και πενιχρά μέσα υπηρέτησαν το κοινωνικό σύνολο . Που χωρίς να ξέρουν από ''γενιές του πολυτεχνείου'' , ζιβάγκο, κλαδικές και λαμόγια  , χωρίς να περιμένουν επιδοτήσεις , πακέτα Ντελόρ , Μ.Ο.Π. , ΕΣΠΑ και δουλειές με μίζες, δούλεψαν για να δημιουργηθεί όλος αυτός ο τεράστιος δημόσιος πλούτος. Ο δημόσιος αυτός πλούτος , ο κόπος αυτών των ανθρώπων, που από μία εποχή και μετά άρχιζε να υποθηκεύετε μέρα τη μέρα για να εξυπηρετήσει το Κωστοπούλειο  life style . Και ήρθε η μέρα  πλέον που δεν έμεινε τίποτα από την δουλειά τους.
Φεύγουνε λοιπόν   από τον μάταιο τούτο κόσμο ,προδομένοι απ' αυτούς που πιστέψανε και με την αγωνία για το μέλλον των επόμενων γενεών να τους κυριεύει.
   Καλό παράδεισο μπάρμπα Στέφανε....

συνέχεια »

Κωλοέλληνες!!!

    Νεοέλληνας,κατά Τζιμάκο ή κωλοέλληνας κατά Σαββόπουλο το αποτέλεσμα δεν είναι και πολύ διαφορετικό.Κάνει σαφές το τι πιστεύουμε,ο καθένας χωριστά κι όλοι μαζί,για τους κατοίκους αυτής εδώ της χώρας.Κι επειδή ζούμε σ' αυτό το περιβάλλον και τα προτερήματα της φυλής τα περνάμε ''σβηστά'',τα ελαττώματα είναι αυτά που κάνουν σαφώς περισσότερη εντύπωση.Είναι σαν αυτό που συμβαίνει στις μακροχρόνιες σχέσεις(εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων):εστιάζεις πάντα στις αδυναμίες του άλλου και σ'αυτά που σ' εκνευρίζουν,ξεχνώντας πιθανώς τα πολλά καλά στοιχεία που μπορεί να έχει ο χαρακτήρας του.
    Έτσι λοιπόν κι εγώ,με τέτοια διάθεση για ''μοίρλα'',ξεκινώ να γράψω για πράγματα που ο καθένας μας κάποια στιγμή έχει σκεφτεί.Με παράπονο αληθινό,γιατί πιστεύω πραγματικά πως είμαστε ράτσα έξυπνη,ζούμε σε τόπο ευλογημένο κι έχουμε μια βαριά(ασήκωτη θα έλεγα)κληρονομιά.Δεν θα μπω στη διαδικασία να ψάξω για το αν είμαστε γνήσιοι απόγονοι Αχαιών ή Δωριέων,Αθηναίων(όπως πολύ εμπεριστατωμένα αναφέρει η ανάρτηση''να περνάει η ώρα,να μαθαίνουμε και κάτι'')ή Σπαρτιατών.Εξέταση DNA ας κάνουν οι πατεράδες που αμφιβάλλουν για τα παιδιά τους.Εμείς γεννηθήκαμε εδώ,είμαστε Έλληνες και τα υπόλοιπα περί καθαρότητας του αίματος και ''Αρείας φυλής''ανήκουν σε άλλες οδυνηρές εποχές.
    Ίσως,πραγματικά,αυτή η βαριά κληρονομια να μας φορτώνει με βάρος κι απαιτήσεις απ' αυτούς που μας κρίνουν.Ίσως πάλι να λειτουργεί ως παράγοντας εφησυχασμού σε μας τους Νεοέλληνες.Δώσαμε,σου λέει τα φώτα μας στην Υφήλιο,πρέπει οι πάντες να μας χρωστούν ευγνωμοσύνη και σεβασμό.Εξάλλου μια ταμπελίτσα στα πάρκα της Ασπροβάλτας(στα '80s,δεν νομίζω να υπάρχει πια)έγραφε χαρακτηριστικά:''Το πράσινο είναι πολιτισμός και μην ξεχνάτε ότι ο πολιτισμός ξεκίνησε από την Ελλάδα",προσπαθώντας να αποτρέψει τις στρατιές αθίγγανων από την στρατοπέδευση τους στο γκαζόν.Ο πανέξυπνος Έλλην,χάραξε με σουγιά κάτω από την επιγραφή:''μόνο που ξέχασε να γυρίσει'',αναφερόμενος στον πολιτισμό.Όχι ότι το παληκάρι είχε άδικο,αν και ο τρόπος που το εξέφρασε έδειχνε και τον δικό του πολιτισμό.Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια.
   Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για όλες τις εξοργιστικές κυριολεκτικά συμπεριφορές μας απέναντι στον συνάνθρωπο,τον συμπολίτη και την πατρίδα.Ξεχωρίζω αναμφισβήτητα,το κομάτι οδήγησης-παρκαρίσματος,στο οποίο καθόλου δεν απέχουμε από τον Τρίτο κόσμο.Ειμαστε γάιδαροι και παρκάρουμε,όπου γουστάρουμε(εξ'αυτής της ανάγκης και το γνωστό αυτοκόλλητο),αδιάφορο αν υπάρχει ράμπα αναπήρων,αν κλείνουμε την μισή γωνία,αν εμποδίζουμε τους πεζούς ή αν κλείνουμε την έξοδο σε άλλα αυτοκίνητα.Εμείς παρκάρουμε έτσι γιατί:''έλα μωρέ για 5λεπτάκια το άφησα"ή ''σπάσαν τα νερά της γιαγιάς που ήταν έγγυος σε τρίδυμα''ή''έπαθε το σκυλάκι μου αλλεργικό σοκ''ή είδα την Καίτη να φιλιέται με τον Γιώργο και κατέβηκα να τους σαπίσω στο ξύλο''και άλλες πανέμορφες δικαιολογίες.(Το πιο απαράδεκτο μακράν το κλείσιμο ή το παρκάρισμα σε θέσεις αναπήρων,ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ!!!)
    Το οδηγικό μας ταμπεραμέντο δεν σταματάει εδώ.Λεωφορειογραμμές-κουρέλια με την ανοχή του ανύπαρκτου κράτους,διαβάσεις καρμανιόλες,πραγματικές παγίδες για Ευρωπαίους και όχι μόνο,που έχουν συνηθίσει να βλέπουν τα αυτοκίνητα να κοκκαλώνουν πραγματικά την στιγμή που πεζός θα ακουμπήσει το πόδι του στον δρόμο.Ακόμη και στις θεωρητικά υπανάπτυκτες χώρες τύπου Βουλγαρία-Τουρκία-Σερβία αλλά και Ταϋλάνδη,Ινδονησία κ.λ.π.αυτή είναι η συμπεριφορά των οδηγών.Για μας κενό γράμμα η διάταξη του Κ.Ο.Κ.
   Φωνάζει χρόνια ο Καββαθάς στους 4Τ για την μανία μας να σκοτώνουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας με τη ραλλιστική μας σπιρτάδα σε δρόμους-λαιμητόμους,αλλά εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.Αναφέρεται σ' άλλους κι όχι σε μας.
   Ένα άλλο ίδιον της φυλής,είναι η αναζήτηση του τρόπου προσπέρασης ατόμων που βρίσκονται εμπρός μας στην ουρά.Στην εφορία,στις τράπεζες,ακόμη και στα σούπερ-μάρκετ.Όπου δούμε ούρα,ο νους μας στην προσπέραση.Ειδικότητα στο παραπάνω σπορ οι ηλικιωμένες γυναίκες,που συγκεντρώνουν ό,τι χειρότερο έχει αυτή η ράτσα.Πονηριά και ωχαδερφισμό.Στα ζόρια υψώνουν και τον τόνο της φωνής,εμπιστευόμενες στο δόγμα''φωνάζω γιατί με πνίγει το δίκιο''ή ''δεν ντρέπεσαι να τα βάζεις με μια κυρία?"και όλα καλά.Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν οι πιο πάνω κυρίες ή κύριοι συνοδεύουν και μικρά παιδιά,εξασφαλίζοντας έτσι την διαιώνηση του ''εθίμου''!
    Κι ένας άνθρωπος που δεν σέβεται τον συνάνθρωπό του,είναι απίθανο να σέβεται το περιβάλλον και κατ'επέκταση την πατρίδα του.Κάδοι ανακύκλωσης γεμάτοι με ό,τι τραβάει η ψυχή σου.Το μπαλκόνι σου να αδειάσει κι όλα καλά.Έτοιμη δικαιολογία πάντα.Μα γιατί δεν μαζεύουν τα σκουπίδια?Γιατί δεν φτιάχνουν τους δρόμους?Γιατί δεν βάζουν έναν υπάλληλο παραπάνω?Άλλοθι στη συμπεριφορά μας και την ανοησία μας.Εγώ θα φτιάξω τον κόσμο?Μα απάντησε μου ποιός είναι ο κόσμος?Εγώ,εσύ κι ο γείτονας.Το παιδί μου και το δικό σου.Κι ο κόσμος και η πατρίδα.Έμεις είμαστε μάγκες.
    Χρόνια ολόκληρα το δόγμα στα χαζά κατ' εμάς αμερικανάκια είναι το''μην κοιτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα,αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα''.Σ' εμάς αντίστοιχα,συγχαρητήρια στον καθένα που καταφέρνει να μην πληρώσει εφορία.Ακόμη και ένθετα σε εφημερίδες:''πώς θα γλυτώσετε απ' τις δαγκάνες της εφορίας!!!''.Σ'οποιαδήποτε χώρα του κόσμου η εφημερίδα με τέτοιο τίτλο θα 'κλεινε την άλλη μέρα.Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε μπροστά μας τα τελευταία 2 χρόνια(μαζί με άλλες πολλές αιτίες).
     Άλλο τρελό χούι της φυλής,το μέσον.Από πάντα και δια πάντα.Γι αυτό και το έχουμε ονοματίσει με πολλές λέξεις.Μέσον,βίσμα,άκρη,γνωστός κ.λ.π.Απαραίτητο αξεσουάρ για όλα.Από το να βρεις δουλειά εώς το να βρεις τραπέζι στα μπουζούκια!(αν και τελευταίως ελέω κρίσης στα μπουζούκια τα πράγματα λασκάρισαν).Ειδικότητά μας η ανεύρεση της ''άκρης''.Κι όταν τη βρούμε καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια.''-Ξέρεις έχω άκρες εγώ,κι έτσι...''Κοινωνική καταξίωση.Αξιοκρατία μηδέν.Τα αποτελέσματα γνωστά.
   Όχι πως τα ελαττώματά μας σταματουν εδώ.Δεν μπορώ να παραβλέψω την εφευρετικότητά μας σε δικαιολογίες ή τις φωνές μας στις παραλίες.Μη γελιέστε.Τα παιδιά των ξένων είναι πάνω-κάτω το ίδιο παλαβά σαν τα δικά μας,μόνο που αν θες το 2χρονο να επιστρέψει στην ξαπλώστρα σου σηκώνεσαι και το μαζεύεις αντί να κραυγάζεις από 35,5 μέτρα μακρυά.Όπως επίσης δεν μπορώ να μην σημειώσω και την καπνιστική μας επίδοση παντού και πάντα,αγνοώντας βρέφη,γέρους κι όποιους δυστυχείς ενοχλεί ο καπνός μας.Μα τι λέω τώρα?Εμπρός στην κρίση,όλα είναι λεπτομέρειες!!!Να μας κόψουν και το τσιγάρο,να πάθουμε κατάθλιψη?Είναι κι αυτό μια άποψη.
   Να μην κουράσω παραπάνω,μέρες που είναι.Ο καθένας μας μπορεί να συνεχίσει γράφοντας τουλάχιστον άλλα τόσα,γι'αυτά που τον τρελαίνουν σ' αυτή τη χώρα.Όμως πριν γυρίσει το κεφάλι δεξιά κι αριστερά ψάχνοντας τον φταίχτη  ας αναλογιστεί πόσες φορές ''πλήγωσε''ο ίδιος την πατρίδα και τον πολιτισμό της.Αυτοκριτική χωρίς δικαιολογίες.Και που ξέρεις,ίσως όλο αυτό που περνάμε μας κάνει ν'αγαπήσουμε λίγο παραπάνω την Ελλαδίτσα μας.Ίσως μας κάνει λιγότερο παρτάκηδες,λιγότερο αγενείς και λιγότερο αδιάφορους για την κοινωνία και τα αδύναμα μέλη της.Ίσως μας κάνει επιτέλους λιγότερο ΓΑΙΔΑΡΟΥΣ!!!
   

συνέχεια »

Να περνάει η ώρα , να μαθαίνουμε και κάτι...

   Το παρακάτω κείμενο είναι μία λαογραφική-ηθογραφική έρευνα που έκανα πριν δύο χρόνια και  την οποία την παρουσίασα σε ένα ταξίδι του χορευτικού στην Αθήνα . Το ταξίδι , είχε πραγματοποιηθεί με σκοπό να παρουσιάσουμε  Μικρασιατικούς  χορούς στην εκδήλωση κοπής της πίτας του σωματίου Μαδυτίων των Αθηνών. Το κείμενο παρατίθεται όπως είχε γραφτεί τότε (προ κρίσης) . Όποιον τον κουράσει το μέγεθος του , στο τέλος ακολουθεί βιντεάκι με αυθεντικούς , περήφανους χορευτές, γνήσιους απόγονους της Διονυσιακής κουλτούρας .



Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν...

Τ        

                Είμαστε  μια χορευτική ομάδα που πάμε να δώσουμε μια παράσταση με ζεϊμπέκικους

χορούς μπροστά στους συμπατριώτες μας  Μαϋτιανούς,  της Αττικής. Ας μάθουμε λοιπόν μερικα πράγματα για την καταγωγή των χορών αλλά επ ευκαιρία  να θυμηθούμε και μερικά για την δικιά μας.

                 Συμπατριώτες μας λοιπόν οι Αθηναίοι από δυο πλευρές , πρώτα ως Μαδυτιανοί  

            και δεύτερον γιατί η Μάδυτος ιδρύθηκε ως αποικία από την αρχαία Αθήνα. Τον 7ο π.χ.

αιώνα μια ομάδα αριστοκρατών Αθηναίων με επικεφαλής τον Μιλτιάδη, στάλθηκαν

από τον Κλεισθένη ,τον ιδρυτή της Αθηναϊκής δημοκρατίας ,να αποικήσουν τα στενά του Ελλήσποντου  ,για τους ευνόητους λόγους έλεγχου του θαλάσσιου εμπορίου . Το πρώτο

αυτό κύμα ακολούθησε πολυπληθής ομάδα Αθηναίων ,η οποία και τελικά διαμόρφωσε

ηθικά ,πολιτιστικά ,γενεαλογικά και διοικητικά την περιοχή , με όσα  κουβάλησαν

από την πατρίδα τους. Οι ίδιοι έδωσαν και το όνομα στην καινούργια τους πόλη. Οι 

Αθηναίοι χρονικογράφοι αναφέρουν τον μύθο, ότι οι Διόσκουροι (Κάστωρ και

Πολυδεύκης) ήταν οι προστάτες τοπικοί θεοί , οι πολιούχοι της πόλης κατά κάποιο

τρόπο. Οι κάτοικοι , ορκιζόμενοι στους δυο Διόσκουρους για να επικυρώσουν τον λόγο

τους, έλεγαν <<μα(τους) Δις>>, συν τω χρόνο έγινε Μάδυτο . Αργότερα , οι Τούρκοι την έλεγαν Μάυτο και όλη την περιοχή Ατζέ Αμπάτ που σημαίνει θαυμάσια τοποθεσία. Η

σημερινή Μάδυτο του Ελλησπόντου δεν έχει τη θέση που είχε στην αρχαιότητα , αφού

τότε τις πόλεις τις έχτιζαν σε υψώματα και μακριά από την ακτή . Μια ύστερη θέση της πόλης, την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου ήταν στη θέση Κυνός Σήμα . Είναι η περιοχή για όσους έχουν επισκεφθεί τα μέρη , νότια του σημερινού χωριού, στο κάστρο

με τις οχυρωματικές θέσεις, το σημερινό Τσαμ Μπουρνού ( Ακρωτήριο Πεύκων). Η

πόλη της Μαδύτου στην μακραίωνη ιστορία της ακολούθησε τις διοικητικές

ανακατατάξεις της λεκάνης του Αιγαίου. Αθηναίοι , Λάκωνες , Πέρσες ,Ρωμαίοι ,

Βυζάντιο , Καταλάνοι , Φράγκοι , Οθωμανοί, για να καταλήξει από το 1922 και δώθε

στα όρια του σημερινού Τούρκικου κράτους.

Η οικονομία της Μαδύτου ήταν πολύ ανθηρή και εν αντιθέσει μ' αυτή της Νέας Μαδύτου ,ήταν κατακερματισμένη σε πάρα πολλούς τομείς. Ένα μέρος είχε να κάνει με την γεωργία,  την πρωτογενή παραγωγή στα χωράφια και στα τσιφλίκια , την μεταποίηση στους νερόμυλους , στους γιαχανάδες και στις βαμβακομηχανές και τελικά στην προώθηση σε 

όλη την Ευρώπη  ,με τα καράβια των Μαδυτιανων καραβοκυραίων που κατασκευάζονταν στους Μαδυτιανούς ταρσανάδες από ντόπιους μαστόρους.

Άλλο μεγάλο κομμάτι της οικονομίας , το είχαν τα κεραμοποιεία στα οποία κατασκεύαζαν πήλινα αγγεία , κεραμίδια , τούβλα , σωλήνες , τα οποία και στέλνονταν στην ευρύτερη επικράτεια.

   Όμως το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα και αυτό που συνέβαλε τα μέγιστα στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου, ήταν αυτό των οικοδόμων, των λεγόμενων μαστόρων.

Οι χίλιοι περίπου Μαδυτιανοί μαστόροι ήταν ξακουστοί σε όλη την επικράτεια . Χάρη 

στους συγχωριανούς Χ¨ Ανδρέα και τους αδερφούς Γαϊτανάκη που ήταν αυτοκρατορικοί αρχιτέκτονες , κατόρθωσαν να προσελκύσουν την εμπιστοσύνη υψηλόβαθμων Οθωμανών αξιωματούχων,  στους οποίους έχτιζαν τα σπίτια αλλά και δημόσια κτήρια . Μάλιστα μετακληθέντες Μαδυτιανοί μαστόροι από την Πόλη στην Άγκυρα , υπό την προστασία του Μουσταφά Κεμάλ έχτισαν το μέγαρο της πρώτης βουλής του Τούρκικου κράτους. Από αυτούς τους μαστόρους που οι περισσότεροι δούλευαν στην Πόλη και κάποιοι  στα Δαρδανέλια και πηγαινοέρχονταν με τα λεγόμενα μαστορικά καΐκια ,  εισήγετο μεγάλος πλούτος στην Μάδυτο. Αυτός ο πλούτος αξιοποιήθηκε από πολύ νωρίς για τη μόρφωση 

 των νέων με το πρώτο σχολείο να ιδρύεται το 1599 .  Έκτοτε και με μικρά διαλείμματα η εκπαιδευτική διαδικασία μέσω διαφόρων σχολείων κράτησε μέχρι το ξερίζωμα του πληθυσμού.

  Ένας πληθυσμός , που  η πολιτιστική του ταυτότητα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή

της Μικρασίας , λόγω  της εμπορικής δραστηριότητας και των μαστόρων που

ταξίδευαν συνέχεια . Έτσι οι χοροί ,τα τραγούδια και οι μουσικές που ακούγονταν στα

γλέντια και στα πανηγύρια , ήταν φερμένα από την ενδοχώρα της Μικρασίας . Ακούστε

πως περιγράφει μια σκηνή του πανηγυριού ο Απόστολος Σιταράς , ο συγγραφέας του

βιβλίου < Η ΜΑΔΥΤΟΣ> : Εις το μέσον της κατασκηνώσεως υπήρχεν αρκετός χώρος ,

όστις εφωτίζετο την νύχτα με φωτοβόλους δαυλούς τους λεγόμενους μασσαλάδες . 

Ενταύθα στήνετο χορός τον οποίο εκανόνιζε ο ζουρνάς και το νταβούλι, με τους 

λαγγεμένους ρυθμούς που μοιάζουν με ανυπόμονες ερωτικές επικλήσεις , μέσα σε μια σεληνόφωτη όαση και από το άλλο μέρος τα εγχώρια μουσικά όργανα με την περίφημη λατέρνα και την ξακουστή γκάιντα .

           Ας  πάμε λίγο και στους ζεϊμπέκηδες και στους ζεϊμπέκικους χορούς . Η ετυμολογία 
        του  ονόματος τους χάνεται στους λαβύρινθους θρακικών και φρυγικών ριζών. Πολλοί
        λαογράφοι ασχολήθηκαν με αυτούς, με την καταγωγή και τη ρίζα του ονόματος τους , 

       αλλά κανένας δεν αποδεικνύει τίποτα . Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι Τούρκοι και 

       δη Οθωμανοί . Μέχρι τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας

η λέξη ζειμπέκ προκαλούσε αποτροπιασμό στους ανθρώπους της εξουσίας . Το ίδιο

μίσος έτρεφαν φυσικά και οι ίδιοι προς την Οθωμανική εξουσία στην οποία δεν

υποτάχτηκαν ποτέ . Ήταν οι κοινωνικοί ληστές της Αιγιακής Μικρασίας και κατά

τόπους και περιοχές ήταν η μάστιγα του πληθυσμού. Αυτό που τους χαρακτήριζε και

τους έκανε να ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο ήταν η εντυπωσιακή τους

ενδυμασία .( Για όσους ήταν στο φεστιβάλ της Πργάμου, ήταν ένα παιδικό γκρουπ που φορούσε μπλε κοντοβράκια και γιλέκα και χόρευαν ομαδικά ζεϊμπέκικο) . Βάση λοιπόν

της ενδυμασίας τους γίνονταν τα μεγάλα πογκρόμ εναντίων τους από τους πασάδες . Οι σημερινοί Τούρκοι τιμούν παρά πολύ τις φορεσιές των ζειμπέκων και των γενίτσαρων ,

δυο κοινωνικών ομάδων που κυνήγησε και κατάσφαξε η Οθωμανική εξουσία . Τους ζειμπέκους τους τιμούν γιατί στον τελευταίο Ελληνοτουρκικό πόλεμο του '22 , βλέποντας

ότι χάνουν την ελευθερία τους από τον Ελληνικό στρατό  ,συντάχθηκαν για πρώτη φορά

με τους Τούρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ , σχηματίζοντας τα άτακτα σώματα του 

στρατού του ,τους επονομαζόμενους τσέτες , οι οποίοι κατάσφαξαν τον Ελληνικό 

πληθυσμό .

     Γράφει η Αγγέλα Παπάζογλου στο βιβλίο ντοκουμέντο << Τα ονείρατα της άκαυτης και 

της καμένης Σμύρνης >> ¨¨¨ Οι ζεϊμπέκηδες ήταν κάτι κοντά βρακάκια με γυμνά πόδια 

σαν τσι διαόλοι , γεμάτοι από πάνω ίσαμε κάτω, με σούβλες ξουράφια , μαχαίρια , ναργιλέδες , τανάλιες , μπαλτάδες σαν κινούμενο χασαπιό ήτανε ,τσιγκέλια , αλυσίδες και 

τα είχανε κρεμασμένα σε κάτι ζώνες, σαλιχλίκια τα λέγανε. Το κεφάλι τους ήτανε γεμάτο σαρίκια, πατωσιές πατωσιές σαν τον πύργο της Βαβέλ αψηλά. Μπροστά μεριά ήβλεπες να ξεπροβαίνει το μούτρο , η φρίκη , όπως βλέπεις ξαφνικά και σου κόβονται τα πόδια σου ,

ένα άγριο θηρίο που είναι έτοιμο να σου χιμήξει και σε αγριοκοιτά . Όσους σκοτώνανε 

τόσα σαρίκια καρφώνανε στο κεφάλι τους. Άμα σκοτώνανε πάνω από δέκα είχαν το 

δικαίωμα να βάλουν μονοκόμματο φέσι. Εμαζευόντουστε πέντε – έξι και ηρχούντουστε 

και σου χτυπούσαν την πόρτα, και άκουγες τα βήματα τους να πλησιάζουν όπως ένα

αναμμένο δαδί στο βαρέλι, που είναι γεμάτο μπαρούτι και κρεπέρνει και γίνονται όλα 

λίμπα και δεν μένει τίποτα όρθιο ούτε η ίδια η φωτιά. Την εσπάγανε την πόρτα άμα δεν 

την άνοιγες και χώνανε μέσα το μούτρο τους και μόλις το έβλεπες έτρεχε μες το κορμί 

σου ένας παγωμένος ηλεχτρισμός , και έτσι όπως είχανε πέσει πάνω σου και σε σφίγγανε , ρώταγες με δίχως αναπνοή , τι θέτε? Κορίτσια.

Αυτά τα θάματα κάνανε οι τσέτες και τα ζειμπέκια οι σκυλότουρκοι ,που δεν είχανε καμία

σχέση με τους Τούρκους τους άλλους ,τον λαό τον Τούρκικο.Το τραγούδι και τον χορό 

δεν το δημιουργήσανε ούτε οι τσέτες , ούτε οι γιουρουκηδες, ούτε τα ζειμπέκια , ούτε οι γλειτσαχείληδοι φονιάδες . Το ζεϊμπέκικο είναι χορός αρχαίος , Θρακιώτικος , 

Μακεδονικός . Οι ζεϊμπέκηδες ήρθαν από τη Θράκη στο Ντεμίσι και στ¨ Αιντίνι. Αλαξοπιστίσανε γινίκανε σκυλότουρκοι και το σουλτανάτο τους έστελνε πάντα εναντίων 

των χριστιανών. Ήταν τραμπούκοι του σουλτάνου, ζαπτιέδες… σιγά σιγά απέκτησαν 

δύναμη και πήγαν να  κάνουν ότι ο Αλήπασας στην Ήπειρο. Αλλα τους έζωσε με πολύ στρατό ο σουλτάνος και τσι κατέσφαξε. Όσοι γλύτωσαν γινίκανε χειρότεροι από τσι 

πρώτοι. Ξαναφόρεσαν τα κοντά βρακιά και γύριζαν πάλι για πλιάτσικο, για ληστείες, 

ατιμίες και τέτοια . Μ' αυτές τις ατιμίες που κάνανε μόνο στους χριστιανούς, γίνανε τς εμπιστοσύνης του σουλτάνου πάλι και ξανά ζανταρμάδες ζαπτιέδες από την αρχή. Και οι γιουρούκηδες ήταν το ίδιο. Ήτανε πρώτα χριστιανοί και μετά είχαν τουρκέψει.

Τώρα τι πρέπει να γένει; Επειδή χορεύανε αυτοί ζεϊμπέκικο να μην το χορεύουμε εμείς; 

Το ζεϊμπέκικο είναι από τότε που έγινε ο κόσμος. Κι ο κόσμος χάνεται μες στο παραμύθι,στη Θράκη… χάνεται μες στην ιστορία. Αυτά τα καθάρματα λοιπόν που εμείς

τα λέγαμε τα κάπαλα τση πληγής  ξέρανε τι πάει να πει ρυθμός; Αλήθεια , πιστεύουνε πως αυτοί οι λιγούρηδες, οι γλειτσαχείληδοι που κλέβανε κορίτσια, μπόρεσαν να

ανακαλύψουν πως δεν υπάρχει μόνο ο ρυθμός ο φανερός του βαδίσματος εν-δυο , αλλά υπάρχει και ο μυστικός , ο αόρατος ρυθμός τση καρδιάς; Στα ενεά όγδοα, στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου... Το ζεϊμπέκικο είναι αρχαίος χορός Ελληνικός.>>

  Ο ζεϊμπέκικος χορός περιέχει με τον δικό του τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία του ενθουσιασμού ,της έκστασης, του μυστικιστικού πάθους και της εξουθένωσης, τα οποία 

είναι τα χαρακτηρίσματα των Διονυσιακών οργιαστικών χορών , γι'αυτό και πολλοί σύγχρονοι Έλληνες μελετητές όπως ο Γιάννης Τσαρούχης υποστηρίζει ότι είναι μέγα

λάθος η γνώμη , ότι το ζεϊμπέκικο είναι τούρκικος χορός . Ο Τσαρούχης, μετά από εμπεριστατωμένη έρευνα πίστευε οτι οι ζεϊμπέκηδες ήταν Έλληνες, Μακεδόνες , 

Θρακιώτες που ακολούθησαν τον Μεγαλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και

μετά τον θάνατο του εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Μαύρης θάλασσας , ασχολήθηκαν 

με τα ζώα και το εμπόριο τους και έγιναν γνωστοί ως μακελάρηδες λόγω της δουλειάς 

τους ,να σφάζουν τα ζώα ,χασάπηδες .. Αυτοί λοιπόν δημιούργησαν τον ζεϊμπέκικο, έναν πυρρίχιο χορό που στην αρχή χορευονταν με σπαθιά και γιαταγάνια ,ως ανάμνηση των πολεμικών τους κατορθωμάτων. Από γενιά σε γενιά ,αφού είχαν γίνει ξακουστοί και η 

φήμη τους είχε εξαπλωθεί, θέλησαν να απαθανατίσουν και το ηρωικό τους πέρασμα από 

τον Γρανικό ποταμό , όταν στην εκστρατεία για να περάσουν τον ποταμό, πιάστηκαν από 

τους ώμους ως ανθρώπινη αλυσίδα. Άρχισαν να πιάνονται πέντε – έξι ζεϊμπέκηδες από 

τους ώμους δυο βήματα μπρος δυο βήματα πίσω , δυο πλάγια δεξιά δυο πλάγια αριστερά. Αυτός ο χορός ονομάσθηκε μακελαρικος , που με τους αιώνες εξελίχθηκε στο σημερινό 

2/4 χασάπικο . Στα χρόνια του Βυζαντίου και άλλοι λαοί μιμήθηκαν τους Ζεϊμπέκηδες και χόρευαν παραφθαρμένους ζεϊμπέκικους χορούς αλλά πάντα στο ρυθμό των 9/8.

Αργότερα οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν , η μάλλον μαγάρισαν τον ζεϊμπέκικο αρχικό χορό των Ελλήνων και δημιούργησαν διάφορες παραλλαγές του , όπως επίσης προσπάθησαν να οικειοποιηθούν και τον καρσιλαμά , ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα είναι Σλαβικός αντικριστός χορός.

   Ας πάμε σε μια έρευνα ενός καθηγητή που θήτευσε κάποτε και στο λύκειο της

Μαδύτου , του Θωμά Κοροβινη. Γράφει λοιπόν ο φίλος μας ο Θωμάς ότι οι λαογράφοι χωρίζουν τα ζειμπεκικα σε δυο κατηγορίες, α) τα βαριά ζειμπεκικα-αγιρ ζειμπεκλερ

και β) στα γρήγορα ζειμπεκικα-γιουρουκ ζειμπεκλερ. Ο καμηλιερικος ζεϊμπέκικος είναι δημιούργημα των Ελλήνων των νοτιοδυτικών περιοχών της Μικρασιας- δηλαδή Σμύρνη

, Αιβαλι, Φώκιες , Βουρλά. Ο ακρογωνιαίος λίθος του νεώτερου ζεϊμπέκικου είναι η δημιουργία του ''Αιβαλιωτικου ζεϊμπέκικου'' και του χασάπικου χορού το Πολιτικο χασάπικο. Από τότε μέχρι σήμερα όλα τα ζειμπεκικα στηρίζονται στο Αιβαλιωτικο και 

στο Απτάλικο και τα χασάπικα στο Πολίτικο . Ο ζεϊμπέκικος θεωρείται σύμφωνα με την παράδοση καθεαυτού αντρικός χορός. Ωστόσο σε μερικές περιοχές επικράτησε η συνήθεια να τον χορεύουν σπανιότερα και  γυναικες.Στην παραδοσιακή του εκτέλεση ,  είναι  ομαδικός   χορός. Γενικά οι χορευτές του ζεϊμπέκικου διακρίνονται από ορισμένα αμετάβλητα χαρακτηριστικά: το περήφανο και αρρενωπό ύφος, τη σοβαρότητα, την αξιοπρέπεια, τη λεβεντιά και την αφοσίωση στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του χορού.Οι τρεμουλιαστές κινήσεις, οι χειρονομίες ,τα νάζια και τα παιχνιδίσματα, στοιχεία που χαρακτηρίζουν άλλους ανατολίτικους χορούς είναι ξένα προς το πνεύμα του ζεϊμπέκικου. Ο ζεϊμπέκικος παρακολουθεί τη συνέχεια μιας μακραίωνης πολιτιστικής παράδοσης. Η εκτέλεση του , βασίζεται σε καθορισμένους κανόνες ευπρέπειας και αυστηρής χορευτικής συμπεριφοράς. Αυτό ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ.  Εξάλλου , η  γλαφυρή πένα του Μυριβήλη  το αποδεικνύει στο διήγημα του <<Ο Βασίλης ο Αρβανίτης>>:

 '' Όμως συχνά τον έπιανε το μεράκι του γυρισμού. Τότες σηκωνόταν κ' ερχότανε στο χωριό μας να γλεντήσει . Το καφενεδάκι του Διαμαντόγλου άναβε και κόρωνε από το ραβαΐσι του χορού και το ντουφεκίδι. Τότες πήγαινε να του κάνει παρέα κάθε παλικάρι που είχε στημόνια  για να αντέξει ως το πρωί το πιοτί το τραγούδι και το χορό. Το χωριό βούιζε ως το πρωί από τις ντουφεκιές, τα βιολιά και τα λαούτα. Κοντά η ανατολή από την ακρογιαλιά μας , ως κι από 'κει ερχότανε  με  τα όργανά τους οι νταουλτζήδες και οι ζουρνατζήδες οι πιο ξακουστοί , μουσουλμάνοι από την φυλή των ζεϊμπέκων. Για 'κείνον ερχότανε , για τον Ντελή-κανή. Τα τούμπανα τους βαρούσαν βαθιά σα μακρινές βροντές του Θεού και οι ζουρνάδες τσίριζαν παράφωνα και υστερικά με κάτι ξυλένιους ήχους. Τα θεόρατα τούμπανα κ' οι ζουρνάδες έβγαζαν ένα άγριο και μονότονο ήχο , βαρύ και μεθυστικό . Ζάλιζε το μυαλό του ανθρώπου να τον ακούς ,σε γέμιζε μελαγχολία και σε γοήτευε. Τα παλικάρια σαν ερχότανε στο κέφι και άναβαν τα αίματα , δεν τους έφταναν πια τα βιολιά και τα λαγούτα να ξεδόσει το αβάσταχτο μεράκι της καρδιάς . Τα 'διώχναν και γύρευαν  τα τούμπανα της Ανατολής. Θα ήτανε στοχάζουμε ,τα παλιά αίματα , που ξυπνούσαν μέσα τους κι αποζητούσαν τους πρωτόγονους ρυθμούς από την προϊστορία της φυλής...... Παίζανε κάτι σκοπούς όλο καημό , κάτι χαβάδες Ασιάτικους .
Οι ήχοι ερεθίζαν σαν το ρακί κ΄έκαναν τα παλικάρια να χουγιάζουν από Διονυσιακό πάθος. Τραβούσαν τις κάμες και χόρευαν τρομαχτικούς πυρρίχιους. Χόρευαν αργά και αγέλαστα όλοι μαζί έναν μεγάλο κυκλικό ζεϊμπέκικο, μεγαλόπρεπα  ,γύρο από τους νταουλτζήδες. Μεθυσμένοι ως την τρέλα , όμως αυστηρά πειθαρχημένοι κάτω από την τάξη του ρυθμού που κυβερνούσε την έκσταση τους .....  Ήταν φορές που το καλούσε ο χορός και τα παλικάρια γέρναν όλοι με μιας , ως τη γη, πατούσαν και κάναν τα τζάμια να τρέμουν.Τα χέρια αντάμωναν στη μέση του κύκλου , που έπαιρνε πάλι τη γύρα του από την ανάποδη τώρα . αυτή η κίνηση είχε κάτι από μια μυστική ειδωλολατρική τελετή''  
    Ο τρόπος οργανικής εκτέλεσης του χορού ,παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία με την κλασική εκδοχή να υποστηρίζει ότι ο παραδοσιακός ζεϊμπέκικος εκτελείτε με δυο

μουσικά όργανα : ενός πνευστου του ζουρνα  και ενός κρουστου του τυμπανου . Φυσικα

με την παροδο του χρονου προστίθενται  κι άλλα όργανα όπως το κλαρινο, τα ζιλια, ο

ταμπουρας το τουμπελεκι τα κουταλια, η Πολιτικη λατερνα και εσχατως το πιανο.

     Ένας δημοσιογραφος του Αγγλόφωνου περιοδικου magazin ,περιγράφει ένα γλέντι στη Λέσβο: ακούγεται το εκστασιακο χαμηλόφωνο χτύπημα του μικρού τυμπανόξυλου ,του τσουμπουκ , εκ του παραλλήλου με τά δυνατά χτυπήματα του μεγαλου τυμπανόξυλου , του τοκμακ. Ο πρώτος ζουρνάς που συνοδεύει το τύμπανο , παράγει ένα μονότονο ήχο παίζοντας για πολλές ώρες πάνω στο ίδιο μουσικό μοτίβο. Αυτός ο σταθερός ήχος, που μοιάζει ατέρμονος , θυμίζει την ατελείωτη ροή του χρονου.Ο δευτερος ζουρνάς αντίθετα μας αφηγείται μια πλούσια ιστορια.. Ωστόσο καθεμία από τις ασυνήθιστα εκτεταμένες μουσικές φράσεις ενώνεται στο τέλος με το σταθερό σκοπό του πρώτου ζουρνα. Και ακριβώς την ώρα που συναντιούνται οι δυο ζουρνάδες, το τσοκμακ χτυπάει στο τύμπανο αιφνιδιαστικά με άγρια δύναμη. 

 Αυτά είναι ....!!!!!!

συνέχεια »

''keep walking''...σιωπηλοί και λυπημένοι...

Συνέχισε να περπατάς.Είσαι αναγκασμένος να περπατάς!!!.Είσαι καταδικασμένος να περπατάς!!!.
   ''Keep walking''Greece είναι το τελευταίο μότο της καμπάνιας της γνωστής εταιρείας διάθεσης του Γιάννη του Περιπατητή,άξιου απογόνου των Αριστοτελικών φιλοσόφων της Περιπατητικής Σχολής.Μια σχολή που και μετά τον θάνατο του ιδρυτή της συνέχισε να διαλογίζεται περπατώντας.
     Εκ τότε,τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει.Οι Έλληνες ως ράτσα σταματήσαμε να περπατάμε.Πήραμε τ' αμάξια μας,τα τρένα μας και τελευταίως τα αεροπλάνα μας και μηδενίσαμε τις αποστάσεις.Σπίτι-καφενείο 19,3 δευτερόλεπτα με το Ι.Χ.αντί για 4,5λεπτά αντίστοιχος χρόνος για να βαδίσουμε την ίδια απόσταση.Όλα γίνανε γρηγορότερα,ευκολότερα(?)και πιο άνετα(τρομάρα μας!!!).Ξαναρχίζουμε το περπάτημα κάπου μεταξύ πρώτου και δευτέρου καρδιακού,στην ''λεωφόρο του by-pass''[η παραλιακή της Σαλονίκης,για τους αμύητους],στα βουνά και τα λαγκάδια ή στα ποτάμια και τα γιοφύρια.Πάντα αναγκασμένοι και σχεδόν ποτέ από επιλογή και ευχαρίστηση.Ακόμη και, οι αντίστοιχοι με τους Αριστοτελικούς Περιπατητικούς,σημερινοί φοιτητές δεν ξεκουνιούνται εύκολα, με εξαίρεση τις περιπτώσεις υπερβολικής αφραγκιάς.Το περπάτημα για μας τους Νεοέλληνες υπήρξε ταμπού.Ίσως γιατί από το '21 και μετά δεν σταματήσαμε να κυνηγιόμαστε στους γκρεμούς και στις κορφές.Πότε κυνηγούσαμε τους εχθρούς,πότε κυνηγιόμασταν από  εισβολείς και όταν πια ησυχάζαμε απ'αυτά ρίχναμε ένα κυνηγητό μεταξύ μας για να διατηρούμε τη φόρμα μας.
     Μετά από τόσο και τόσο περπάτημα είπαμε ν'αράξουμε.Πιάσαμε θέσεις-κλειδιά στις μπάρες και στις πίστες,κι αρχίσαμε τα νταλαβέρια με τον Γιάννη τον Περιπατητή,τον πασίγνωστο σε όλους Jonny Walker.Περιποιεί τιμή μεγάλη στην πατρίδα,το ότι μια πολυεθνική-κολοσσος έκανε ολόκληρη διαφημιστική καμπάνια με θέμα την κρίση που βιώνουμε.Για να κάνω λιγάκι και τον δικηγόρο του διαβόλου,να σας θυμίσω πως επί σειρά ετών είμαστε πρώτοι σε κατανάλωση ουίσκι παγκοσμίως,σε απόλυτο αριθμό,και φαντάζομαι πως η παραπάνω μάρκα θα κατέχει τα πρωτεία.Λογικό λοιπόν μετά την νέα κατάσταση με την κρίση και την τεράστια αύξηση των φόρων,ειδικά στα ποτά,να έχει δει κατακόρυφη μείωση στα κέρδη της.Παρ'αυτά η βοήθειά της καλοδεχούμενη,με την ελπίδα να ευαισθητοποιήσει λιγάκι την αποχαυνωμένη Ευρώπη.Να της θυμίσει ότι μιλάμε γι' ανθρώπους κι όχι γι' αριθμούς ξερούς.Ο μοναδικός μοχλός πίεσης που μπορεί να ασκηθεί στις κυβερνήσεις της αντιπαθητικής χοντγγγγούλας και του Γάλλου πηδηχτούλη είναι οι λάοι τους.Λαοί που στέκονται υπνωτισμένοι,να μας βλέπουν να καίμε πλατείες,να τρώμε χημικά και να δερνόμαστε ασύστολα.
     Αυτούς τους λαούς πρέπει να ταρακουνήσουμε,αυτούς πρέπει με κάποιο τρόπο να τους κάνουμε να στρέψουν το κεφάλι προς εμάς,να μας δουν με συμπάθεια να καταλάβουν τι συμβαίνει και να φωνάξουν στους πολιτικούς τους: Ξυπνήστε!!!Πατάτε ανθρώπους για να μην πατήστε τα νούμερα των ελλειμμάτων και των επιτοκίων.
    Αφορμή του κειμένου που διαβάζετε κι όλη αυτή η φλυαρία περί περπατήματος,μια ιδέα ενός μέλους του maditianos,για έναν εξαιρετικό τρόπο διαμαρτυρίας,που αν οργανωθεί σωστά θα κάνει όλη την Ευρώπη να μας δει διαφορετικά.Να μας δει ως έναν λάο που υποφέρει από λάθη των ηγετών του κι από παιχνίδια του κεφαλαίου.
   Να μαζευτούμε λοιπόν όσο το δυνατόν περισσότεροι,πιθανώς σε δύο σημεία στην Ελλάδα-Αθήνα,Σαλονίκη-έξω από τα ιστορικά κέντρα,για να μην έχουμε τα γνωστά ευτράπελα,και να περπατήσουμε μια απόσταση 5-10χιλιομέτρων,μαυροντυμένοι,σιωπηλοί και λυπημένοι.Χωρίς πλακάτ,χωρίς συνθήματα,χωρίς ΠΑΜΕ και χωρίς έλα.Δεκτοί μόνο πολίτες,χωρίς πανό και χωρίς όνομα.Μόνο ελληνικές σημαίες.Σαν να πηγαίνουμε σε κηδεία,Στην κήδεία της Ελλάδος.Στον κάθε συνειδητοποιημένο Ευρωπαίο,θα φανεί πως συμβαίνει κάτι που αυτός επιτρέπει.Και πιστέψτε με υπάρχει πολύς κόσμος που θα ευαισθητοποιηθεί από μια τέτοια κίνηση.Αρκεί να γίνει σωστά,με όγκο αλλά χωρίς παλμό.Λυπημένα.Έτσι όπως,είτε το θέλουμε είτε όχι,είναι τώρα η χώρα μας.
    Ακούγεται τρελό και ίσως φαίνεται αναποτελεσματικό.Στο πρώτο σκέλος θα συμφωνήσω γιατί είναι αρκετά τρελό και πολύ-πολύ δύσκολο,όμως όσον αφορά την αποτελεσματικότητά του τα πράγματα είναι διαφορετικά.Νομίζω πως μια τέτοια εικόνα έχει περισσότερη δύναμη από την εικόνα ημιαπολίτιστων που καίνε τα ιστορικά τους κτίρια.Πονάει πολύ στον πολιτισμένο κόσμο να βλέπει αντίστοιχα πολιτισμένους να υποφέρουν.Ως τώρα,και λυπάμαι που το λέω,η εικόνα που έχει περάσει προς το εξωτερικό(και το λέω από ιδία πείρα),είναι εικόνα Βόρειας Αφρικής,κάτι σαν την Αραβική άνοιξη, ή ακόμη χειρότερα εικόνα τρίτου κόσμου.Και δυστυχώς ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να συμπονάει αληθινά αυτούς που θεωρεί όμοιούς του.
    Το πιθανότερο είναι αυτή η πολύ καλή σκέψη να μείνει σκέψη και τίποτε άλλο,όμως η ιστορία της ανθρωπότητας διδάσκει πως αν δεν κυνηγούσαμε το ανέφικτο τι θα είχε ως τώρα επιτευχθεί???

συνέχεια »

Διακρίνω μια ψυχρασία ή ιδέα μου είναι;

.

  Χθες το βράδυ ο πολιτιστικός σύλλογος πραγματοποίησε την καθιερωμένη πλέον εκδήλωση του ''τσικνίσματος'' , στην πλατεία του χωριού .
   Η εκδήλωση , όπως και κάθε είδους δρώμενο που λαμβάνει χώρα στη πλατεία , έχει πρωταρχικό σκοπό να φέρει τους κατοίκους του χωριού  πιο κοντά . Να μαζευτούνε οι κάτοικοι που δεν συνευρίσκονται στην καθημερινότητά τους, που είναι θαμώνες διαφορετικών καφενείων , διαφορετικών ηλικιών ,  άνδρες και γυναίκες , σώφρονες και άφρονες.  Η   συμμετοχή σ' αυτές τις εκδηλώσεις  σου δίνει την δυνατότητα ,περιφερόμενος από παρέα σε παρέα  κρατώντας ένα ποτήρι κρασί ,   ουσιαστικής  επικοινωνίας ( που τόσο έχουμε ανάγκη) , κάτι που δεν μπορούν να σου προσφέρουν τα  στενά όρια του τραπεζιού ενός  μαγαζιού .
   Ένας άλλος λόγος για την πραγματοποίηση της χθεσινή εκδήλωσης ήταν , ότι : αφού βοηθήσουμε όλοι ανιδιοτελώς  εκμηδενίζοντας  την ματαιοδοξία μας και αφού ταυτιστούμε με το συμφέρον του συλλόγου και ουχί προσώπων  ,  να καταφέρουμε να την καταστήσουμε κερδοφόρα. Μια κερδοφορία η οποία χρειαζόταν για να μπορέσει ο σύλλογος  να διοργανώσει τα κούλουμα  την Καθαρά Δευτέρα , μιας και η κοινότητα δεν έχει ''μαντήλι να κλάψει''.
     Τρίτος σκοπός της εκδήλωσης , ήταν μήπως και μπορέσει μέσα από την κερδοφορία να αυξήσει τα αποθεματικά του συλλόγου τα οποία βαίνουν συνεχώς μειούμενα λόγω   χρηματοδότησης  του          '' χορευτικού '' .
   Και πάμε λοιπόν .  Έχουμε την ομάδα του χορευτικού που νιώθει πικαρισμένη γιατί το Δ.Σ αρνήθηκε εκ πρώτης με ομοφωνία στην ψηφοφορία , την διοργάνωση του Χριστουγεννιάτικου χορού.  Άρνηση που αιτιολογήθηκε αλλά φευ δεν εισακούσθηκε . Διατυμπανίζοντας χθες αυτήν την πίκα , δεν πλησίασε καν να ευχηθεί καλή επιτυχία στα μέλη του συλλόγου . Δεν απομακρύνθηκε καν από την φωτιά της . Όσοι από το χορευτικό ήταν παρόντες , γιατί πολλοί απαξίωσαν καν να έρθουν στην πλατεία. . Οπότε   ο πρώτος σκοπός, ο σκοπός της επικοινωνίας μεταξύ μας απέτυχε παταγωδώς και απέτυχε από θιασώτες και καλά  του  μότο ''όλοι μαζί παιδιά ''.
    Για την κερδοφορία της εκδήλωσης ούτε λόγος .  Η παγωμάρα του άνεργου χωριού οφθαλμοφανής .
 Την εκδήλωση όμως της Καθαρά Δευτέρας θα την οργανώσει ο σύλλογος , φυσικά όσο πιο φτωχά γίνεται . Και καλούμε  πάλι όλους τους μεγαλοσχήμονες , που χθες δεν δώσανε δεκάρα, να πρωτοστατήσουν και τότε .
     Όταν σύσσωμη η χορευτική ομάδα δεν πρωτοστατεί σε κάθε είδους εκδήλωση του  συλλόγου που γίνεται για διεύρυνση των ταμειακών αποθεμάτων του ,  συγνώμη αλλά η πρώτη που θα δεχθεί τις συνέπειες νομοτελειακά είναι αυτή  . Αν οι του  χορευτικού , καθοδηγούμενοι από εμπάθεια προς πρόσωπα και καταστάσεις , απέχουν από την οργάνωση  και την συμμετοχή στις εκδηλώσεις, έχουν συνειδητοποιήσει τί ιό κουβαλάνε μέσα τους και με τι ταχύτητα θα τον  εξαπλώσουν όταν αναλάβουν;
   Αν τα συμπεράσματά μου θεωρηθούν  λανθασμένα , θα εκτιμούσα πάρα πολύ μια δημόσια γόνιμη αντιπαράθεση . Για όσους μπορούν . Αυτοί που σχολιάζουν κρυφά με την παλάμη μπροστά στο στόμα δεν με ενδιαφέρουν.
   Υ.Γ. Εκλογές πλησιάζουν και το βήμα είναι εδώ ,για να ακουστούν όλες οι απόψεις

συνέχεια »

Είσαι κι εσύ πρεζάκι του facebook???

     Δεν ξέρω αν τα κατάφερα τελικά να ανεβάσω στην κορυφή της ανάρτησής μου το τραγουδάκι που συχνά-πυκνά σιγοψιθυρίζω αναλογιζόμενος την ''κατάντια''μας,όχι ως κράτος και ως οικονομία μα ως ενεργοί πολίτες,ενήλικοι και ανήλικοι,κορίτσια και αγόρια,Πασοκτσήδες(φτου κακά)και λοιποί,Παοκτσήδες κι Αρειανοί,(οι ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΙΣ είμαστε ανέκαθεν υπεράνω έξεων και μαλακίας!!!).Το τραγούδι λοιπόν έχει τίτλο:''είμαι κι εγώ πρεζάκι του facebook!!!".(αν δεν κατάφερα να το ανεβάσω,ο σκουντούφλης,το βρίσκετε στο yu tube με τον προαναφερόμενο τίτλο).
     Θέμα-φωτιά,ξεπερνάει σε ενδιαφέρον μνημόνια,μνημόσυνα,Μέρκελ,Παπαδήμους,ΓΑΠ(αλήθεια που χάθηκε αυτό το παλικάρι?),ΜΑΠ(?),ΦΑΠ και TΕΣΤ ΠΑΠ!Μπροστά στο f/b τίποτα δεν μετρά!!!
     Πριν συνεχίσω ν'αραδιάζω σκέψεις και απερισκεψίες γι' αυτόν το διάβολο,που τόσο ξαφνικά αλλά και δυναμικά μπήκε στη ζωή μας,θα σας πω,πως καθόλου κέφι δεν έχω να σας γράψω κι άλλα,μικρά ή μεγάλα για συγκεντρώσεις και πορείες.Αρκετά το ζαλίσαμε,άκρη δε βγαίνει,το πολύ-πολύ να σας μαύριζα λιγάκι παραπάνω την ψυχή,πράγμα ανώφελο και άχρηστο.Το 'πε κι ο Σαββόπουλος στο τεράστιο ''Άγγελος εξάγγελος''.''Αφου δεν είχε νέα ευχάριστα να πει,καλύτερα να μη μας πει κανένα...''Κι εγώ ευχάριστα νέα δεν έχω να σας πω και δεν είναι δύσκολο να το καταλάβετε...
    Πάμε λοιπόν με θάρρος και τόλμη να δούμε,τι είναι αυτή η τρέλα που κατέκτησε τους πάντες?Ξεκίνησε ως τρόπος ''γκομενικής δικτύωσης'',μα τώρα πια πέρα από τον πρωταρχικό σκοπό του,που δεν έπαψε ποτέ να επιτελει,εξυπηρετεί και πολλές άλλες ανάγκες μας(?).
    Πάντως ''Εν αρχή ην'' το πήδημα,από πάντα και για πάντα.Πιτσιρίκια κάθε ηλικίας βρίσκουν παλιούς συμμαθητές σε κάθε φάση της ζωής τους,με τα γνωστά επακόλουθα.Κάθε λογής Άνναμπελς γυρνάνε να πάρουν και να ξαναπάρουν τα γλυκύτατα και γευστικότατα αμύγδαλα,από τον βουκόλο που απλόχερα τα προσφέρει.Κοιλιές,φαλάκρες,κυτταρίτιδες και άλλα ευχάριστα που μας συμβαίνουν με το πέρασμα του χρόνου δεν εμποδίζουν τις νοσταλγικές επανενώσεις.
    Τα αληθινά πιτσιρίκια,με σαφώς λιγότερες ενοχές χτυπάνε τα ελπιδοφόρα κουμπάκια με άλλους τρόπους,μα με τους ίδιους στόχους.Οι βαθμοί στο σχολείο γίνονται θέμα αντιπαράθεσης(αέναον)όπως επίσης και η θέση στον υπολογιστή,αν δεν υπάρχουν 3-4τέτοιοι μέσα στο σπίτι.Η λύση:απαγορεύουμε στον μικρό-μικρή την χρήση του P/C με πρόφαση τους βαθμούς και το πρόβλημα πάυει να υπάρχει.
    Δεν χρειάζονται πια πράγματα και θάματα για να γίνει το κόντακτ.Ένας κοινός φίλος ή το επώνυμο αρκούν.Το να γράφεις ωραία αποκτά ιδιαίτερη αξία ξανα,όπως τον καιρό που τα ντροπαλά αγόρια έγραφαν φλογερά ποιήματα στις ''μωρές παρθένες''.Η εξωτερική εμφάνιση δεν έχει πια τόσο μεγάλη σημασία.Όλοι ''κλέβουν''στις φωτογραφίες τους και μπορούν αξιοπρεπώς να χτίσουν ένα προφίλ,πριν τη ψυχρολουσία(όχι απαραίτητα) της τετ-α-τετ συνάντησης.
    Πέραν του γκομενικού όμως,τα τελευταία 1-2χρόνια έχει δημιουργηθεί πραγματική κοινωνική δικτύωση,ανάμεσα σε ανθρώπους που οι αποστάσεις,η ανασφάλεια και η βαρεμάρα(γιατί άραγε?)εμποδίζουν.Μουσική,κοινή καταγωγή,ποδοσφαιρικές ομάδες ή κοινά ενδιαφέροντα μας κάνουν να επικοινωνούμε μέσω του υπολογιστή κι ό,τι ήθελε προκύψει.Γιατί να μην κοροιδευόμαστε,κι εκεί προκύπτουν έλξεις και μαγνητισμοι
    Πάντως είναι γεγονός πως με την δικτύωση ένα βράδυ στο σπίτι αποκτάει σαφώς περισσότερο ενδιαφέρον από το να βλέπεις στην T.V. τους Τρεμοπρετεντέρηδες που σε κάνουν να τρέμεις.Οι πιο μυημένοι στο παιχνίδι ''κτυπάνε''και τα ποτάκια τους,τύπου ''είμαι σε μπαρ''κι όλα βαίνουν καλώς.VIRTUAL REALITY μάγκες!!!Πιο  δικτυωμένοι σημαίνει τις περισσότερες φορές πιο αποστειρωμένοι κι ανθρωποφοβικοί.Μεγάλη ασφάλεια το κουμπάκι φίλε.Δεν μ' αρέσεις?Σε κλείνω.Διαγράφω και τους φίλους σου για μεγαλύτερη ασφάλεια.
    Έχω τον τοίχο μου,έχεις τον δικό σου.Ζωγραφίζω και κάνω γράφιτι στον ωραίο μου τοίχο,φτιάχνω ένα προφίλ μ' όλα όσα έχω ονειρευτεί,μιλάω όποια γλώσα θέλω,χωρίς εξετάσεις πιστοποίησης.Χόμπυ ό,τι χλιδάτο υπάρχει στον πλανήτη κι ελάττωμά μου το πάθος για τελειότητα,που λένε και οι συνεντευξιαζόμενες μοντέλες!Είναι κι αυτό ένα κομμάτι του μύθου που 'χει φτιάξει το φάτσα/λίμπρο(αλά Ιταλικά!)Είσαι ό,τι δηλώσεις κι ό,τι θα ήθελες να είσαι.Μακριά από την πραγματικότητα,που μοιραία απομυθοποιεί.
    Φαγητά έχουν καεί,εργατοώρες έχουν απωλεσθεί,σπίτια έχουν διαλυθεί,άνθρωποι χαμένοι από χρόνια έχουν ξαναβρεθεί,διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις έχουν επιτευχθεί με την τεράστια δύναμη που διαθέτει το δίκτυο.Με τα θετικά του και τ' αρνητικά του.Είναι ''πρέζα''που μπορεί να σε ''χώσει''άσχετα με την ηλικία σου.Πολλώ δε μάλλον αν είσαι πιτσιρίκος και δεν έχεις καταλάβεις το ότι ''άλλο να γαμάς κι άλλο να ακούς ιστορίες για γαμήσια''.
    Κλειστές ομάδες,ωραίες ή μασσονικές,κουτσομπολίστικες ή επικοδομοιτικά ''ενημερωτικές'',πάνε κι έρχονται.Ανοιχτές ομάδες με αφίξεις κι αναχωρήσεις εκούσιες κι ακούσιες γεμίζουν τους τοίχους μας.Φίλοι που έχουν 20φεισμπουκικούς φίλους και μεγάλη την πιθανότητα να 'χουν περισσότερους  αληθινούς φίλους κι άλλοι δυστυχείς που μετρούν τετραψήφιο αριθμό ''απατηλών φίλων''και μηδενικό αριθμό πραγματικών φίλων.Όλα αυτά είναι τα νέα φρούτα.
     Like αληθινά και γνήσια,like υστερόβουλα και ύποπτα.Like για το onore,like για το amore!!!Τα πάντα όλα!!!Φίλοι που θέλω να διαγράψω και δεν μπορώ για λόγους ευθιξίας και add που αποδέχομαι για λόγους μαλακίας!!!(συμβαίνει και αντίστροφα φαντάζομαι!!!).Το μεγάλο δράμα πάντως συμβαίνει με τους(τις)πρώην!!!Ποιός διαγράφει πρώτος,ποιός δεν διαγράφει γιατί ντρέπεται ή γιατί θέλει να παρακολουθεί(όλοι κρύβουμε έναν ντέτεκτιβ μέσα μας!)και άλλα ευτράπελα.Ένας πραγματικός μικρόκοσμος,θέατρο της ζωής και του παραλόγου.
    Θα μπορούσα στ' αλήθεια να γράφω για ώρες,περιγράφοντας τις κόκκινες ενδείξεις ειδοποίησης,κεντρίσματα της αναμονής και της περιέργειάς μας,ή τα μηνυματάκια-παιχνίδια φαντασίας και απογοήτευσης.Τις προσπάθειες που κάνει κάθε γκόμενα που σέβεται τον εαυτό της να μάθει τον κωδικό του καλού της,για να ελέγχει τα έρποντα και τα ιπτάμμενα,ή τις ενοχλητικές συζητήσεις του τρίτου σου εξάδερφου που σε βρήκε εύκαιρο.Τεράστιο το θέμα σύντροφοι!(το σύντροφοι πάει στο f/b εννοείται).
    Η μεγάλη μου ένσταση στην όλη ιστοριά,δεν είναι ο εθισμός,το μέτρο και όποιος ακόμη κίνδυνος κρύβεται στις όμορφες πληκτρολογήσεις.Η μεγάλη μου διαφωνία είναι στον όρο ''φίλος''.Δεν ξέρω αν η Αγγλική έχει τον πλούτο να βρει κάτι καταλληλότερο.Ίσως το known ή κάτι διαφορετικό.Πάντως όχι το ''φίλος''.Είναι το λιγότερο ιεροσυλία.Όποιος έχει αποκτήσει πραγματικούς φίλους σ'αυτό το ωραίο ταξίδι μπορεί να με καταλάβει.
    Μακριά από την αντιπαθητική χοντρογερμανιδούλα κι από τον ύποπτα γελαστό Γάλλο,μακριά από τους ντόπιους πολιτικούς του πήγαινε-έλα και τους κερδοσκόπους που κλωτσάνε το σκαμνί της γκιλοτίνας μας,ελπίζω να σας έκανα να ξεχαστείτε λιγάκι.Σταματώ λοιπόν την φλυαρία γιατί.......
.....έχω μηνύματα στο facebook...γιατί είμαι κι εγώ...''πρεζάκι του facebook''
   
   

συνέχεια »

Ω ξείν’ αγγέλλειν τοκογλύφοις ότι...

 

«Ω ξείν’ αγγέλλειν τοκογλύφοις ότι τήδε κείμεθα ταις υπηρετών αυτών πράξεσι  πειθαναγκαζόμενοι»

Του Σωτήριου Καλαμίτση

Διερωτήθηκε σε χθεσινό του άρθρο ο εξαίρετος Διογένης ο Κυνικός, αν οι κυβερνήτες μας είναι ανάλγητοι ή ανίκανοι.  Και τα δύο είναι αγαπητέ Κυνικέ.

Είναι ανάλγητοι, διότι είναι χοντρόπετσα, παχύδερμα και παμφάγα   ερπετά που..

γλείφουν εκεί που φτύνουν, που φτύνουν εκεί που έγλειφαν, που τους φτύνουν και νομίζουν ότι άρχισε ψιλόβροχο.

Είναι ανίκανοι, διότι ουδέποτε εργάσθηκαν, δεν έχουν κολλήσει ένσημα και ανελίχθηκαν ελέω πλούσιων γάμων ή γάμων με θυγατέρες ισχυρών φεουδαρχών του τόπου.

Είναι ανάλγητοι, διότι ουδέποτε είδαν τον έλληνα, τον συμπατριώτη τους, τον ψηφοφόρο τους ως άνθρωπο με αγωνίες, πόνο και μόχθο. Τον έβλεπαν ανέκαθεν μόνον ως ψήφο επί τόσα μέλη της οικογενείας.

Μιλούσαν για Δημοκρατία και έπρατταν δικτατορικά. Αυτό εξακολουθούν να κάνουν.

Έσυραν τον ελληνικό λαό στον όλεθρο για να κάνουν τα κέφια των διεθνών τοκογλύφων. Ουδέποτε άρθρωσαν πατριωτικό λόγο. Αυτοί έφαγαν όλα τα δανεικά, αυτοί τα απέκρυψαν για να συρθούμε στο ευρώ, αυτοί έκαναν Τ10 το Τ3, αυτοί μας αποκάλεσαν διεφθαρμένους, αυτοί μας έβαλαν στην εντατική, αυτοί μας φόρτωσαν με το ζόρι στον Τιτανικό αυτοί διόγκωσαν το έλλειμμα για να μας σύρουν στο ΔΝΤ, αυτοί προσπαθούν να πνίξουν όποιον δικαστικό λειτουργό επιμένει να εφαρμόζει τον νόμο και βεβαίως την ισονομία. Αυτοί οι Δημοκράτες του γλυκού νερού, με το οποίο γεμίζουν τους παράνομους  υδατοσυλλέκτες τους.

Αυτοί είναι υπεύθυνοι για όλα. Δεν περιμένω, βεβαίως, από ανίκανους να αναγνωρίσουν την ανικανότητά τους, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας γαμώ το σ’ αυτό το Κοινοβούλιο να τους κατηγορήσει ευθέως για το έγκλημα που έχουν διαπράξει; 

Ως πότε θα είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε φληναφήματα περί Δημοκρατίας;

Ως πότε θα μας καταδυναστεύουν τενεκέδες τύπου  Πρωτόπαππα, Σπηλιωτόπουλου, Διαμαντοπούλου,  Αβραμόπουλου, Καρατζαφέρη, Μπεγλίτη, Παπουτσή,  Σαμαρά, Πεταλωτή,  Μόσιαλου και τόσων άλλων ων ουκ έστιν αριθμός; Όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι που το παίζουν ηγέτες και δεν ενδιαφέρονται παρά για το βόλεμα της οικογένειάς τους, αφού θα έχουν προηγουμένως εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των καναλαρχών, των εκδοτών και των λοιπών φεουδαρχών.    

Κλητήρες των τοκογλύφων είναι. Μικρόνοες  που εξακολουθούν να μας εμπαίζουν έχοντας υφαρπάξει την ψήφο μας.  Έχουν φτάσει στο σημείο να προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εκλογές είναι όλεθρος στην κατάντια που μας έχουν φέρει. Αυτοί οι Δημοκράτες, τα αποβράσματα των χαμαιτυπείων. Και έχουν το θράσος να επικαλούνται και το Σύνταγμα, το οποίο δήθεν τιμούν και τηρούν.

Αγαπητέ μου Κυνικέ δεν είναι μόνον αυτά τα δύο που ανέφερες. Είναι και άλλα πολλά. Είναι απατεώνες, λυμεώνες, ψεύτες, απάτριδες, ριψάσπιδες, κουκουλοφόροι, προδότες, γομάρια, αλήτες, καραγκιόζηδες, πουλημένα τομάρια, αποβράσματα. Είναι κακοποιοί του κοινού ποινικού δικαίου και έχουν αδιαπέραστη ασπίδα το άρθρο 86.

συνέχεια »

Λεσβίες και Λέσβιες...

 Christos Rizos

Ο Θωμάς ο Κοροβίνης υπήρξε καθηγητής στο Λύκειό μας στη Μάδυτο(τον θυμούνται σίγουρα οι συνομήλικοί μου).Ως συγγραφέας έγραψε 10 βιβλία,με πιο επιτυχημένο το ''Ο γύρος του θανάτου''που απέσπασε το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος 2011.Στην χθεσινή κρασοκατάνυξη,μας παραχώρησε(εξ ημισίας με την Παράλλαξη)το παρακάτω διήγημα,που έχει διαλόγους στα Μυτηλινιά που είναι σχεδόν όμοια με τα Μαδυτιανά.Πολύ σύντομα θα 'χουμε κείμενα αποκλειστικά για το Maditianos,για πολύ ενδιαφέροντα θέματα.

Λεσβίες και Λέσβιες

- αφήγημα για τη Λέσβο και τις κυρίες της, που βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό-

Τον παλιό καιρό -και για να μη μπερδευόμαστε, στις αρχές της δεκαετίας του' 50- η Μυτιλήνη, πρωτεύουσα της πολύπαθης αλλά ένδοξης νήσου Λέσβου, ήταν η πιο μεγάλη και σημαντική πόλη του ανατολικού νησιωτικού Αιγαίου, μ' ένα ωραίο λιμάνι, το πρώτο σ' ένα μεγάλο νησί, με σπουδαία παράδοση στα γράμματα και τις τέχνες και γνωστή στην υφήλιο όχι ακόμη για το μεγάλο λυρικό της, τον Ελύτη, αλλά για τη μεγάλη λυρική της, την πρώτη των πρώτων ποιήτρια όλων των εποχών, τη Σαπφώ. Ήταν μια τρανή χώρα, το διαλαλούσε και το δημοτικοφανές άσμα, που τραγουδούσε με παραπανίσια έμφαση στις ιδιοτυπίες της λεσβιακής ντοπιολαλιάς η Βέμπο:

Η Μυτιλή'ν' μας είνι

ένα τρανό χωριό,

έχει σαράντα σπίτια

κι ένα καμπαναριό.

-Κ' νήσ' του, κνήσ' του, κουμματέλ',

σα βαρκούλα, σαν καϊκέλ'.

-Γω του κνω κι κείνου κλαίει,

του διαβόλ' του μπασταρδέλ'.

Μόλις είχαμε βγει απ' τον αδελφοφάγο εμφύλιο και η Λέσβος, θαυμαστά ανεπτυγμένη μέσα στη σχετική αυτοδυναμία, που της διασφάλιζε η ντόπια εξαγώγιμη παραγωγή του λαδιού και της ελιάς, διέθετε έναν πεισματάρη και περήφανο πληθυσμό, που δεν εξαργύρωνε με διαβατήρια «εθνικοφροσύνης» το κυνηγημένο φρόνημά του για να διευκολύνει την επιβίωσή του. Η Αθήνα δεν τους έστελνε ούτε δίφραγκο, είχε ξεγραμμένο αυτό το μακρινό «κόκκινο βράχο», που τον κατοικούσαν όλο Κουκουέδες και «μιάσματα», όμως και οι αγέρωχοι Αιολείς «την είχαν γραμμένη στα τέτοια τους». Η επικοινωνία με τον Πειραιά γινόταν μ' ένα μεγάλο βαπόρι, τη γνωστή ΣΑΠΦΩ, που χαϊδευτικά το' λέγανε οι ντόπιοι «το Σαμφέλ'» ή «το Ζαμφέλ'», για να ξορκίσουν τα κακά συναπαντήματα των ταξιδευτών με τα δαιμόνια του πελάγους. Η ΣΑΠΦΩ και τίποτ' άλλο. Ήταν ο θεός τους. Ούτε αεροδρόμιο είχαν φτιάξει ακόμη, ούτε πολλά δρομολόγια πλοίων της γραμμής εκτελούνταν. Κι όταν, καιρού επιτρέποντος, έφτανε το βαπόρι, κόσμος και ντουνιάς, κάθε λογής, κατέβαινε στην προκυμαία. Κυρίως οι έμποροι, οι λαδάδες, οι εμπορικοί πράκτορες, οι μεσίτες της ελαιοπαραγωγής. Μα και οι ταχυδρόμοι, οι συγγενείς των ταξιδιωτών, οι ναυτικοί, και λαός, πολύς λαός, που στηνόταν εκεί για το χάζι.

Ξένοι δεν πολυπατούσαν στη Λέσβο. Ο Τεριάντ, ο μαικήνας της τέχνης, που ανέδειξε τον Θεόφιλο κι ο ποιητής Εμπειρίκος που ταξίδεψε με τον Ελύτη για να δουν τα έργα του, ήταν εξαιρέσεις. Άιντε και κάποιο αρχαιολόγοι. Οι λέξεις «τουρισμός» και «τουρίστας» ήταν στο λαό μας σχεδόν άγνωστες.

Κάποιο αυγουστιάτικο απόγεμα του 1951, μόλις το βαπόρι άραξε στο νησί και πριν αρχίσει να ξεφορτώνει την πραμάτεια του, κατέβηκε πρώτα απ' όλους με λαχτάρα ένα παράδοξο ντουέτο. Ήταν δυο κοπέλες, γύρω στα τριάντα, με ξενικό αέρα και τρόπους λεπτούς, κοντούλες, ραφινάτες, με κομψά ψάθινα καπελάκια και ελαφρά φορέματα. Μόλις πατούν το έδαφος, σκύβουν κατανυκτικά κι οι δυο και με σεβασμό και συγκίνηση μεγάλη ασπάζονται το χώμα. Η μία, μάλιστα, απ' αυτές πήρε με ολοφάνερο καημό λίγη σκόνη με τη χούφτα της και βγάζοντας το καπελάκι της πασπάλισε με αβρές κινήσεις ιεροτελεστίας την κορυφή της κεφαλής της.

Δυο γριές Μυτιληνιές, παλιογκαιρίσιες, η Αμέρσα και η Ελένη, που' χανε δει τα μάτια τους πολλά, έμειναν σαστισμένες με το θέαμα. -Μαρή, Αμέρσα, διές, τι ειν' τούτες; -Τι ξέρου γω, μωρέλι μ'; Ξένες, μωρό μ', ξένες. -Ε, καλά, φ'λούν το χώμα, μαρή, τι ειν', τούτες; -Θα' ν' είν' περιηγήτριες, μωρό μ'. Ήρθαν κι πέρσι τέσσερις ξέν', αντρόγυνα, μωρέλι μ', και γύρευγαν να παν στου Μόλυβο.

Ελάτε, κοριτσάκια,

να κατουρήσουμι,

να φτιάξουμε λασπούδα,

να σουβαντίσουμι.

Κ' ν'ησ' του, κ'νήσ' του, κουμματέλ',

σα βαρκούλα, σαν καϊκέλ'.

-Γω του κνω κι κείνου σκουζ',

θα' ν το σκάσω σαν καρπούζ'.

...ακουγόταν η πλάκα του καφενείου του λιμανιού πάντα με την υποβλητική φωνή της Βέμπο. Οι νεαρές Γαλλίδες, η Υβέτ και η Ελέν, αναζητούσαν κάποιον που να γνωρίζει γαλλικά να συνεννοηθούν. Όταν είδαν κι απόειδαν, άρχισαν να αραδιάζουν λέξεις και τοπωνύμια. -Εμείς, Φρανσέ, ισί Μιτιλέν, εμείς Σαπφώ, Ερεσσούς, Ερεσσούς, Εμείς Σαπφώ, πάμε Ερεσσούς, αρχαία, Σαπφώ, ουί. -Πως σε λεν σένα; Ιγώ Ελεν', εσύ; ρώτησε η Ελένη. -Μουά Ελέν, οσί. -Μαρή, ίδιο όνομα έχετε, είπε η Αμέρσα. Δεν είχες ένα θειο στην Αστράλια; Να μην ειν' αξαδέρφη σ'; -Για ρώτα τ' ν' άλλη, μαρή Μερσούδα. -Ιγώ Αμέρσα, ισύ; -Μουά Υβέτ, είπε η Γαλλιδούλα. -Μπράβο, μπράβο. Ε, κι γυρεύετε να πάτε σ'ν Ερεσσό; Δεν έχει τίπουτα εκει, μωρέλι μ', ερημιά είνι.

Εκείνη την ώρα πλησιάζει κάποιος ηλικιωμένος ευειδής αστός της Μυτιλήνης γνωρίζων και την γαλλικήν. -Σωπάτε, καλέ, είπε στις δύο γριές, να συνεννοηθώ με τις κοπέλες. Αφού η κατάλληλη συνδιάλεξη έληξε, ο κύριος έστειλε με ένα ταξί τις δυο Γαλλιδούλες στην Ερεσσό με συστατική επιστολή στο πρόεδρο του χωριού να τις εξυπηρετήσει. Ίσως να ήταν οι πρώτες υποψιασμένες κοπέλες που πατούσαν συνειδητά τα χώματα της Λέσβου για να τιμήσουν την αρχαία πρόγονό τους, τη Σαπφώ. -Γιατί τις έδιωξες, ρε άθρωπε; ρώτησε η Αμέρσα. -Δεν τις έδιωξα. Τις βοήθησα. Τις έστειλα εκεί που ήθελαν να πάνε, στο λιμάνι της αρχαίας Ερεσσού. -Και γιατί μωρέλι μ'; -Εκεί, εδίδαξεν η μεγίστη Σαπφώ, το καύχημα του νησιού μας. Οι κόρες αυτές είναι οπαδοί του σαπφικού έρωτος. Πρόκειται περί άλλης μορφής έρωτος, άκρως διαδεδομένου εις την νήσον μας κατά τους αρχαίους χρόνους. Και μην περιγελάτε τα αρχαία έθη, όλα τα σήμερον ευρέως γνωστά, τα εγνώριζον κάλλιον οι αρχαίοι. -Δηλαδή; -Φερ' ειπείν, έλεγαν, αποπαρθενόω, τουτέστιν διακορεύω ή ξεπαρθενεύω, αποψωλοβίωτος, δηλαδή ο ζων εκ της βαλάνου του, λαϊκιστί ζιγκολό, αστυσία, δηλαδή ερωτική ανικανότης, σφίγκτρια, ίσον πόρνη, μοιχεία και μοιχαλίς, τα γνωστά εις όλους, γλαφυρός, το οποίον σημαίνει φιλομόφιλος με αποτριχωμένα οπίσθια, και άλλα τινά.

Κοίτα σα βρεις μια γ'ναίκα,

να τα 'ν' πάρ'ς με του στεφάν',

εξόν και βρεις μια χήρα,

τουν πόνο σ' για να σ' γιάν'.

-Σα δε χορέψ 'ς τον Ησαία,

δεν έχει τ' νύχτα μεγαλεία.

Αχ, αγγελο-αγγελομάτ',

έβγα στο σεργιάν' κομμάτ'.

...ακουγόταν ακόμη η Βέμπο απ' το γραμμόφωνο.

-Τούτες οι νεαρές, λοιπόν, συνηθίζουν να συνέρχονται εις ερωτικήν, συναισθηματικήν και σαρκικήν επικοινωνίαν. - Δηλαδή, όπως κάνει ο άντρας με τη γ' ναίκα; ρώτησε η Ελένη. -Μάλιστα. -Μαρή, άκ' σες, Μερσούδα, α πα, πα, παγαίνεν η μια με τ' ν' άλλη! -Ε, μαρή, γούστο τ'ς, τι σε μέλλ'; Αφού δε γκαστρώνονται, ας παγαίνεν. Τ' μαμή πλερώνεν', για τα γεννητούρια; Και δε με λες, ρε άθρωπε, πως τις λεν τούτες; -Τούτες τις λεν λεσβίες. -Αμ, τι λες, μωρό μ; Αμα είναι τούτες λεσβίες, τότε εμείς τι είμαστε; Λεσβίες είμαστε και μεις. Απ' τ' Λέσβο δεν είμαστι; Αμ, τι είμαστι; -Εσείς, κυράδες μου, είστε Λέσβιες. -Αμ' τι μας λες; λεσβίες τ 'ς λένε τούτες, Λεσβίες είμαστε κι εμείς. Κι έτσι, να μην έχει κανείς παράπονου. Θα' χουμι δυο λογιώ Λεσβίες.

  

συνέχεια »