17 Νοέμβρη. Μερικές μέρες και αρκετά χρόνια μετά.

   Καθυστερημένα και γεμάτος αμφιβολία,ως συνήθως, το πήρα απόφαση να γράψω πέντε αράδες για ένα θέμα-ταμπού της ελληνικής νεώτερης ιστορίας. 17 Νοέμβρη και Πολυτεχνείο, τί πιστεύαμε, τί πιστεύουμε, πόσο μύθος έμοιαζε, πόσο απογοήτευση ήρθε και εν γένει πόσο ''λάστιχο'' έγινε στο τέλος το όλο θέμα.
  Η αμφιβολία που προανέφερα, (και σύμφωνα με λόγια του απίθανου Μπουκόφσκυ, είναι γνώρισμα των σκεπτόμενων, την στιγμή που οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση) έπρεπε να ξεπεραστεί κι αυτό μου πήρε μέρες. Άλλωστε, αυτή η αμφιβολία και η αναποφασιστικότητα δεν αφήνουν τις κοινωνίες να κάνουν βήμα, οπότε ας μην είμαστε τόσο σίγουροι για την χρησιμότητα τους, εμείς οι δήθεν σκεπτόμενοι.
  Στο Πολυτεχνείο λοιπόν. Στο Πολυτεχνείο που τόσο μαγικό και ηρωϊκό μας έμοιαζε στις αρχές του '80. Με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. άρτι αφιχθέν η τρίωρη σεμνή σχολική τελετή μεταμορφώθηκε σε ολοήμερη grande fiesta, για να τιμήσουμε αυτούς που το άξιζαν αλλά κι αυτούς που δεν το άξιζαν ούτε μια στάλα.
 Κι όλοι εμείς στην πρώτη εφηβεία, ενθουσιασμένοι απ' τις κασσέτες με την τσιριχτή φωνή της Μαρίας Δαμανάκη και την δυναμική παρουσία του Κώστα Λαλιώτη, βρήκαμε νέα είδωλα. Μας έμοιαζε υπεράνθρωπο το να μιλάει κάποιος σ' αυτόν τον πρόχειρο ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά μας έμοιαζε εξίσου ηρωϊκό το ότι κάποιος πέρασε απ' τον επάνω δρόμο, το ότι καποιος είχε ένα κουμπάρο που φώναξε ''Κάτω η Χούντα'' και κάποιος άλλος άκουσε στα γουόκμαν (που δεν υπήρχαν τότε) Θοδωράκη.
   Όλοι ήρωες, όλοι για αδριάντα. Χωρίς κοσκίνισμα και χωρίς κρίση. Γι' αυτό κι αυτοί στην πιο λάιτ εκδοχή αλλάξανε δυο-τρία κόμματα, μέχρι να γίνουν ευρωβουλευτές και να κονομάνε το εικοσαρικάκι κάθε μήνα, και στην πιο hard αγοράσανε χωρίς λεφτά την μισή Πλατεία Βάθης. Πάντως τότε ήτανε στο απυρόβλητο και μόνον εκεί. Διάδοχοι του Μικρού Ήρωα. Γιώργος Θαλάσσης και Κατερίνα ένα πράγμα. Σπίθας κανένας. Όλοι πανέξυπνοι.
  Οι περισσότεροι των ''ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών'' σε βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τί εστί πολιτική. Πολιτικοί ''τιμής ένεκεν'', με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με τόση αχλή να τους περιβάλλει, εύκολα ένιωσαν πανίσχυροι. Χωρίς φόβο και χωρίς έλεγχο πέσανε με τα μούτρα στη μαρμίτα κι αμαυρώσανε χωρίς μεγάλο κόπο, ό,τι πραγματικά αξιόλογο, παράτολμο και ηρωϊκό συνέβη εκείνον τον Νοέμβρη.
   Κι όταν ήρθαν τα μνημόνια και το απίστευτο οικονομικό και κοινωνικό πισωγύρισμα, ο θυμόσοφος λαός δεν άργησε να βρει τον φταίχτη για όλα. Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτή και μόνον αυτή. Υπερβολικό. Κι ο Ανδρέας κι ο Καραμανλής ο Κωνσταντίνος κι ο Μητσοτάκης κι ο Ράλλης, αλλά κι ο νερόβραστος ο Σιμήτης πολύ λίγη σχέση έχουν με το Πολυτεχνείο και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω του ότι οι περισσότεροι εξ' αυτών κάνανε αντίσταση από το εξωτερικό, σκίζοντας το ένα καλσόν μετά το άλλο. Φυσικά και πολλά στελέχη τους, (κυρίως στο ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ) άνηκαν σ' αυτήν τη γενιά, μα το καράβι το βουλιάζει ο καπετάνιος κι όχι ο μούτσος.
   Και κλείνοντας αυτό το κειμενάκι με τις σκόρπιες σκέψεις μου, θα σας πω πως πιστεύω ότι είχαμε μια σχετικά λάιτ Χούντα σε σχέση μ' αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν ακόμη σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Αν ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους όπως τον Ιούλη του '43, 400.000 στην κατεχόμενη Αθήνα ( κόντρα στους Γερμανούς που δεν υπολόγιζαν τίποτα) η Χούντα θα 'χε πέσει σε μια εβδομάδα. Όταν όμως ήμασταν όλοι κλεισμένοι στα σπιτάκια μας και οι ηγέτες στα Παρίσια και τις Σουηδίες, οι πιο ανεγκέφαλοι και δειλοί δικτάτορες της Παγκόσμιας Ιστορίας παρέμειναν στην εξουσία επτά μαύρα χρόνια.
   Σαφώς και υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Σαφώς και βασανίστηκε κόσμος στα κρατητήρια. Σαφώς και υπήρξαν εξορία, βία και διακρίσεις, δεν το συζητώ. Η εντύπωση που μου 'χει μείνει όμως (και φαντάζομαι σε πολλούς από εσάς), είναι πως αυτοί που βασανίστηκαν, που πλήρωσαν για τα πιστεύω τους κι αυτοί που στ' αλήθεια αγωνίστηκαν για την πτώση της Χούντας, βρίσκοταν πάντα σε μια γωνιά να παρακολουθούν με πίκρα όλα αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν ακόμη στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης....

συνέχεια »

Ernesto...

    Che Guevara θα νομίσεις. Λογικό. Τουλάχιστον για όσους με ξέρουν έστω και λίγο....
   Χρόνια ''περιφερόμενος'' στην Αριστερά, με τον Τσε στο εφηβικό μου δωμάτιο, φτιαγμένο από τα χρυσά χέρια της Ντίνας της Ρούσσου (παλιάς, αγαπημένης συμμαθήτριας), με Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας και την αδιαπραγμάτευτη μαγκιά του Τσε να τριγυρνάει στην ψυχή, όλη την ζωή μας, τί πιο φυσιολογικό από το να γράψω κι εγώ πέντε αράδες για τον πιο άφθαρτο ήρωα της εφηβείας και όχι μόνο;
   Ε, λοιπόν όχι! Δεν έχει Τσε το κειμενάκι. Μόνο Ernesto έχει. Δομινικανός, κοντοχωριανός του Τσε, πάνω-κάτω. Με την ίδια νοοτροπία πάνω κάτω.
  Συστηθήκαμε και κουβεντιάσαμε μια-δυο φορές πριν καμιά 20ρια μήνες όταν βρεθήκαμε στην ίδια παρέα σ' ένα ταξίδι μoυ στον Άγιο Δομίνικο, μια μικρή χώρα-νησί στην κόψη Ατλαντικού και Καραϊβικής, καμιά 10ρια ώρες με το αεροπλάνο από τη χώρα μας και καμιά ωρίτσα από το Μαϊάμι-Γη της Επαγγελίας για όλους τους λαούς, της εκεί περιοχής. Φτώχια μαύρη στην τουριστική αυτή χώρα, που μοιράζεται το ίδιο νησί με την Αϊτή, η οποία παρεμπιπτόντως βρίσκεται σε πολύ-πολύ χειρότερη μοίρα από τον Άγιο-Δομίνικο. Οι κάτοικοι σκούροι εώς κατάμαυροι, γνωστοί από χρόνια στην πατρίδα μας, κυρίως οι γυναίκες, για την ''εισαγωγή'' τους είτε ως σύζυγοι ναυτικών, είτε ως δυναμικά στελέχη των επαρχιακών στρηπτηζάδικων των '80ς. Όχι ιδιαίτερα όμορφες, με σωματότυπο που παραπέμπει στους μακρινούς προγόνους από την Αφρική. Πρώτη βιομηχανία της χώρας ο τουρισμός, δεύτερη, η εξαγωγή ανδρών και γυναικών στην Εσπερία, κυρίως, με πιο πολιτισμένο τρόπο αυτή τη φορά. Παντρεύονται Κεντροευρωπαίους-ες, στέλνουν μηνιάτικο στην οικογένεια που περιμένει στην πατρίδα κι όταν συμπληρώσουν τον απαιτούμενο χρόνο, νομιμοποιούνται στην νέα χώρα διαμονής τους και συνήθως αποχαιρετούν τους συντρόφους τους. Αυτή η διαδρομή των περισσοτέρων, με φωτεινές εξαιρέσεις, όπως είναι φυσικό.
   Μακρύς ο πρόλογος, απαραίτητος νομίζω, για να θέσω σε γενικές γραμμές τον τρόπο ζωής του Ερνέστο. Εργαζόμενος στην TUI (ο μεγαλύτερος Παγκόσμιος Τουριστικός Οργανισμός), με μισθό γύρω στα 350 ευρώ, ιδιαίτερα προνομιούχος για τα δεδομένα της χώρας. Πρόσφατα χωρισμένος από πολύμηνη σχέση με την Ιταλίδα συνάδερφό του, ξεκίνησε με τα λίγα ιταλικά του και τα πολύ καλύτερα αγγλικά του να μου περιγράφει τη ζωή του, κυρίως απαντώντας σε ερωτήσεις μου.
   Γύρω στα 35 , ψηλός , αδύνατος και πολύ χαμογελαστός όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της χώρας. Με την όχι και μικρή πείρα μου στα του τουρισμού, άρχισα να φαντάζομαι το γενικό προφίλ του τύπου. Καλούτσικος μισθός, εμφάνιση μέτρια, ηλικία σωστή για να είναι το σούπερ καμάκι της ''κουρασμένης'' Ευρωπαίας που ψάχνει λιμάνι. Μεθύσια εδώ κι εκεί, αλλαγές στα κρεβάτια, ανεμελιά, με λίγα λόγια η χαρά της ζωής. Γι αυτό χαμογελάει όλη την ώρα σκέφτηκα, έμπειρος γαρ.
   Όσο προχωρούσε η κουβέντα, τόσο μου 'ρχότανε οι κεραμμύδες κατακέφαλα. Ο Ερνέστο προσπαθεί να θρέψει την χήρα μάνα του, προσπαθεί να ξεχρεώσει ένα σπίτι με ενάμισυ δωμάτιο (δάνειο για τα επόμενα 15 χρόνια) και μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της αδερφής του, από τρεις διαφορετικούς άνδρες παρακαλώ. Μη βιαστείτε να τα ''χώσετε'' στην αδερφή, συμβαίνει κατά κόρον το παραπάνω φαινόμενο στην Δομινικανή κοινωνία.
   Χαίρεται που τα καταφέρνει ο Ερνέστο κι ας δουλεύει κάθε μέρα κανένα δεκάωρο. Είναι περήφανος που η μάνα του δεν είναι στο δρόμο. Φουσκώνει σα διάνος, όταν λέει πως τα ανήψια του δεν είναι σε κάποιο από τα υποτυπώδη ιδρύματα-κολαστήρια της χώρας. Τα μάτια του λάμπουν όταν μιλάει για της ομορφιές της πατρίδας του. Ντρέπεται για την -όχι άδικη- φήμη των συμπατριωτών του. Ευχαριστεί τον Θεό (Καθολικός) κάθε 5 λεπτά ο Ερνέστο. Χαμογελάει πλατιά σε κάθε ευκαιρία ο Ερνέστο με τα κάτασπρα, σχεδόν αφρικανικά, δόντια του. Τον ήξεραν όλοι στην παρέα (Ευρωπαίοι όλοι, εργαζόμενοι στην ίδια εταιρία) τον Ερνέστο και τον συμπαθούσαν, όχι άδικα.
 Πάντα πρώτος στη δουλειά του, πάντα ευδιάθετος κι ας ήταν σχεδόν σίγουρος πως η Ιταλίδα πρώην του, τον ''έστειλε'' γιατί δεν έπαψε ποτέ να τον θεωρεί λιγάκι παρακατιανό κι ας ήξερε πως πολλοί απ' την ευρωπαϊκή παρέα μας σκέφτοταν περίπου το ίδιο.
   Το χαμόγελο του Ερνέστο χάθηκε μόνο για ένα λεπτό, όταν η ιστορία της ζωής του πήγε στον (οκτάχρονο) γιό που έχασε πριν έξι χρόνια, από κάποια όχι και τόσο περίεργη ασθένεια για την χώρα με τις ανύπαρκτες υποδομές υγείας, για τους μη έχοντες.
   Είμαι σίγουρος πως ο Άγιος Δομίνικος, η Αϊτή, η Βενεζουέλα και  πολλές πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, είναι γεμάτες από Ερνέστους, το ίδιο ηρωικούς και χαμογελαστούς όπως ο διάσημος συνονόματός τους...
                                                                                                          C.R.

συνέχεια »

Πάμε άλλη μία...

  Δεν είναι που ''τσιγκλίστηκα'' απ' την ανάρτηση, μεσ' το κατακαλόκαιρο, του ''Αρχιτέκτονα'' του ΜΑΔΥΤΙΑΝΟΣ, για το που πάει το blog. Μέσα στην ''τούρλα του Σαββάτου'', ίσα που πρόλαβα να την διαβάσω κι όχι να την σκεφτώ...
  Κι όμως το να ξαναγράψουμε, το να επανενεργοποιήσουμε το blog, ήταν μια σκέψη που για άλλη μια φορά ''κούμπωσε'' στη δική μου. Ήθελα από καιρού εις καιρόν να ξαναγράψω. Και να ξαναδιαβάσω αναρτήσεις άλλων συνοδοιπόρων, επίσης το ζητούσα που και που. Για να συμφωνήσω, να διαφωνήσω, για να ''στραβώσω'', για να δω στην τελική αν διαβάζει κανείς τους συλλογισμούς μας κι αν οι προβληματισμοί μας, για το δικό μας Χωριό ή για το Παγκόσμιο Χωριό είναι προβληματισμοί κι άλλων.
  Ηλίου φαεινότερον το ότι ζούμε στην εποχή της ατάκας, που και πιο ξεκούραστη είναι και χρόνο δεν χρειάζεται. Το Twitter έχει γίνει πλατφόρμα διαλόγου Καλλιτεχνών, Συγγραφέων μέχρι Υπουργών και Πρωθυπουργών. Των πάντων. Ο καθένας που μπορεί να συμπυκνώσει την σκέψη του και διαθέτει και λιγάκι χιούμορ (άσπρο ή μαύρο), βγαίνει στ' ανοικτά του Twitter και γεμίζει ακόλουθους και ανακόλουθους.
   Ποιος να καθήσει λοιπόν, στους καιρούς που η ροή των γεγονότων (ο Θεός να τα κάνει γεγονότα) των εκατοντάδων ή και χιλιάδων ''φίλων'' του f/b τρέχει με χίλια, να διαβάσει ανάρτηση με περισσότερες από 100 λέξεις? Πιθανόν λίγοι. Λίγοι και ρομαντικοί. Γι' αυτούς τους λίγους και τους ρομαντικούς θα προσπαθήσουμε να ξαναγεμίσουμε το blog Maditianos, με αναρτήσεις, ας ελπίσουμε, ενδιαφέρουσες.
   3-4 χρόνια μετά, όλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο ίδια. Τα μικρά και τα μεγάλα. Το πιο μικρό κι ασήμαντο: το παγκάκι μπρος στο ''Κρεπάκι'' στην Τσιμισκή (στη Διαγώνιο), έχει αφαιρεθεί για άγνωστους λόγους. Ήμασταν που ήμασταν λειψοί λόγω της (παροδικής ή μόνιμης???) ξενιτιάς μας ξήλωσαν και ''Το πιθάρι του Διογένη''....
   Ας είναι. Καλό Χειμώνα, καλές αναρτήσεις και καλές αναγνώσεις!!!
                                                                                                                             C.R.

συνέχεια »