Μετά το τέλος του σχολείου, τον απογαλακτικσμό από την οικογένεια και την μετοίκηση σε πιο μεγάλο και πολυπληθέστερο τόπο, υπάρχει πάντα η ανάγκη ένταξης σε μια ομάδα. Άλλος με το πανεπιστήμιο, άλλος από την δουλειά την βολεύουν.
Πολλοί όμως από μας ακουμπήσαμε στον οπαδισμό. Δεν ήταν άσχημα! Γνωρίζεις ανθρώπους (καλούς και κακούς), έχεις θέμα συζήτησης, έχεις κοινές αγωνίες και θυμούς με πολλούς άλλους , ταξιδεύεις ενίοτε και περνάς ώρες μαζί τους, δημιουργώντας "κοινά βιώματα" τα οποία αμέσως σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είναι οι δικοί σου άνθρωποι. Σε κάνουν να λες "Εμείς".
Από αυτό το "Εμείς" αποσυνδέθηκα εκεί γύρω στο μακρινό 1999-2000. Αποσυνδέθηκα και από αυτό που ονομάζουν "Φίλαθλη ιδιότητα". Αποστροφή σχεδόν για κάθε είδους πρωταθλητισμό.
Λίγο το ατελέσφορο της φάσης, λίγο ότι στο πρόσωπο του πρωταθλητισμού καθρεφτίζεται ο πιο άγριος καπιταλισμός αφού όλα είναι θέμα χρημάτων, λίγο ότι γύρω από αυτόν συγχρωτίζεται ότι πιο διεφθαρμένο στοιχείο της κοινωνίας υπάρχει, όλα αυτά μαζί δημιουργούν συνθήκες αποσύνδεσης και αποχώρησης από τον χώρο. Αλλά αυτό που με έδιωξε τελείως ήταν η διαφορά που είχαμε στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους " Άλλους". Αυτή η χαοτική μας διαφορά στο πώς συμπεριφερόμαστε στους χώρους συνάθροισης με έκανε να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου.
Έκτοτε παρακολούθησα κάνα-δυό Finalfour στο Βόλεϊ σε Ελλάδα και έξω, έτσι για την Ηρακλήδικη παρέα.
Προϊόντος του χρόνου, μαθαίναμε, βλέπαμε και ακούγαμε από περιγραφές φίλων, ότι "έξω" γενικά οι συμπεριφορές στον χώρο του πρωταθλητισμού είναι διαφορετικές. Τόσα χρόνια, δεν επιδίωξα να το δω από κοντά.
Χθες, πάλι Ηρακλήδικη ήταν η παρέα που με τράβηξε να παρακολουθήσουμε το ποδοσφαιρικό ματς της τοπικής Duisburg ενάντια στην Ghemnitzer για την Γ΄κατηγορία της Γερμανίας. Έφτασα 2΄πριν αρχίσει το ματς και κλείδωσα το ποδήλατό μου στις θέσεις πάρκινγκ των ποδηλάτων. Αγορά εισιτηρίου και έλεγχοι σε 2΄και να ΄μαι μέσα σε ένα γήπεδο στολίδι 35.000 θέσεων ,πεντακάθαρο, σκεπασμένο για το σύνολο των θέσεων, με θύρες για μη καπνίζοντες, έτοιμος να δω άλλα πράγματα.
Το πέταλο των οπαδών να δίνει τον τόνο με τα συνθήματα τους, που μια και δεν καταλαβαίνω ακόμα τη γλώσσα ότι και να έλεγαν δεν με ενοχλούσαν. Η μουσική των συνθημάτων όμως οικεία και ευχάριστη. Το κοινό πολυπληθές, οικογένειες με παιδιά κάθε ηλικίας, παρέες και μοναχικοί, όλοι ευδιάθετοι και χαρούμενοι απολάμβαναν την Σαββατομεσημεριανή τους έξοδο. Ανακατευτήκαμε με τον κόσμο, ήπιαμε μπύρες -την τοπική Konig pilsener- και απολαύσαμε. Απολαύσαμε το να είμαστε ανάμεσα σε κόσμο που απλά βγήκε να διασκεδάσει και όχι να ξεδώσει.. Να χαλαρώσει παρακολουθώντας ένα θέαμα και όχι να αγχωθεί για την επίτευξη κάποιου στόχου-αποτελέσματος. Εξάλλου αυτό το παλεύει στη δουλειά του.
Στο ημίχρονο, ο αγωνιστικός χώρος γέμισε με λάβαρα και εμβλήματα της ομάδας και της πόλης και στήθηκε ένας γρήγορος αγώνας με αγόρια και κορίτσια της τζούνιορ κατηγορίας.
Μετά το ημίχρονο, όταν σηκώθηκαν οι αναπληρωματικοί για ζέσταμα της μεν γηπεδούχου πήγαν να το κάνουν μπροστά στο πέταλο των φιλοξενούμενων οπαδών, ενώ οι φιλοξενούμενοι πήγαν μπροστά στους φανατικούς της Duisburg. Και χειροκροτήθηκαν αμφότεροι!
Στο τέλος τους αγώνα, αφού στήθηκε το ανάλογο σκηνικό στο γήπεδο με λάβαρα και εμβλήματα, οι παίκτες και των δυο ομάδων ανέβηκαν στις κερκίδες με τους οπαδούς τους για να τους χαιρετήσουν προσωπικά. Μισή ώρα μετά τον αγώνα, οι παίκτες της Duisburg ήταν ακόμα πάνω στο πέταλο και με μαέστρο τον τερματοφύλακα που έδινε τον τόνο με έναν τηλεβόα, τραγουδούσαν και διασκέδαζαν με τον κόσμο, ενώ κάποιοι παίκτες της Chemnitzer ήταν ακόμα στο χόρτο και μιλούσαν στις κάμερες.
Μου άρεσε! Θα ξαναπάω
