Borsigplatz

Ένας ακόμα σταθμός στην εδώ και ενάμισι χρόνο έξοδο από την Ελλάδα. Το Dortmund είναι μια ήσυχη μικρομέγαλη επαρχιακή πόλη του κρατιδίου της NorthReinaWestfalen της Γερμανίας.
Λίγο έξω από τον κεντρικό δακτύλιο της πόλης,  βρίσκεται η Borsigplatz. Ίσως το πιο καυτό και ζωντανό σημείο της πόλης.
 Η ιστορία της πλατείας και της ευρύτερης περιοχής είναι μακρά και πήρε το όνομά της από τον Alberd Borsig που ίδρυσε και εγκατέστησε εκεί ένα εργοστάσιο. Έκτοτε εγκαταστάθηκαν μεγάλα εργοστάσια που άφησαν το στίγμα τους.
Εδώ, σ' αυτήν την ζωντανή περιοχή ιδρύθηκε η ποδοσφαιρική ομάδα του Dortmund η Borusia. To στολίδι και το κόσμημα της πόλης. Κάθε φορά που παίζει η Borousia εντός έδρας, η πόλη τζιράρει εκατομμύρια! Τα ξενοδοχεία και τα σπίτια από την Airbnb έχουν πληρότητα 100%. Οι επισκέπτες  έρχονται από όλη την Γερμανία και την Ευρώπη είτε για να ζήσουν τις μαγικές στιγμές εντός του Signal Induna Park είτε για περιηγηθούν στην πόλη που έχει γιορτινή διάθεση. Και αυτό συμβαίνει σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι της ομάδας.
Πίσω λοιπόν στην πλατεία μας όπου είχε και το πρώτο γήπεδο η ομάδα. Όταν ήρθαν οι Ναζί απαλλοτρίωσαν το χώρο για να στήσουν ένα τεράστιο χαλυβουργείο και έτσι η έδρα της ομάδας μεταφέρθηκε στα νότια της πόλης. Πρώτα σε ένα μικρό γήπεδο που σήμερα παίζουν τα μικρά και οι γυναίκες της ομάδας και αργότερα, στο ίδιο πάρκο, στο σημερινό υπερσύγχρονο γήπεδο. Εδώ στην πλατεία πανηγυρίζουν τα τρόπαια και τις επιτυχίες της ομάδας. Πάνω από την πλατεία και τον συγκεντρωμένο κόσμο έκανε τρεις γύρους το αεροπλάνο της ομάδας όταν έφερνε το κύπελλο τον Μάιο και εκεί κατέληξε με το ανοιχτό λεωφορείο η ομάδα για να το παρουσιάσει στους φιλάθλους της.
 Το παλιό γήπεδο, παλιό πλέον εργοστάσιο, που είναι μια ανάσα από την πλατεία, είναι σήμερα  ένα τεράστιο πάρκο-δάσος με πισίνες και γήπεδα ποδοσφαίρου για το κοινό, γήπεδα τένις, μπέιζμπολ και Αμερικάνικου ποδοσφαίρου που φιλοξενούν αγώνες από τις liges της χώρας. Θα προσπαθήσω να  παρακολουθήσω κάποια στιγμή έναν ολόκληρο  αγώνα μπείζμπολ για  να καταλάβω περί τίνος πρόκειται .
 Τα παλιά εργοστάσια και η ζήτησή τους σε ανθρώπινο δυναμικό δημιούργησαν και την ανθρωπογεωγραφία της Borsigplatz. Παλιά εγκαθίστανται εδώ εργάτες που έρχονταν από παντού για να δουλέψουν. Σήμερα, σε συνέχεια αυτής της κατάστασης, οι κάτοικοι της περιοχής είναι πλέον από όλη την Ευρασία. Είναι η πιο multi culti περιοχή της πόλης.
Κυρίαρχο το Τούρκικο στοιχείο αλλά δεν σταματά εκεί. Τα Τούρκικα γυράδικα, οι μυρωδιές τους και ο κόσμος τους στέκουν σχεδόν σε κάθε γωνία των έξι δρόμων που ξεχύνονται  στην πλατεία. Τα kiosk που τα έχουν Τούρκοι είναι τα στέκια της περιοχής. Bar κάθε λογής, εθνικότητας και κουλτούρας που ξημερώνονται τα Σαββατοκύριακα το καθένα με το στίγμα του. Τα ανατολίτικα αργελετζίδικα κλειστά με τον κόσμο μέσα. Τα Ελληνικά καφενεία με τα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο με τη φράπα και τα τσίπουρα. Τα μαγαζιά των νέγρων κλειστά από παντού να μην φαίνεται τίποτα μέσα. Τα διάφορα Ηellas,  Pamir, Anadolu  και Kabul Markt δίνουν το στίγμα για τους κατοίκους, δίνουν χρώμα και μυρουδιές από τις πραμάτειες τους και είναι τα κέντρα συνάντησης των επιμέρους εθνικών ομάδων.
Μαύροι από όλη την Αφρική, μελαψοί Ασιάτες, Έλληνες, πρώην Γιουγκοσλάβοι, μεθυσμένοι, άστεγοι, κατσίβελοι και κατσιβέλες με τα πολύχρωμα φορέματα από την Ρουμανία, μαγαζιά με τζόγο, Κορίτσια, δώσε πάρε ντρόγκες και τσαμπουκάδες. Ένα συνεχές και ασταμάτητο πήγαινε-έλα από τα σπίτια-στέκια στα μαγαζιά της πλατείας. Κάθε Σαββατοκύριακο τα πάρτι στα σπίτια και στα μικροσκοπικά μπαλκόνια που βλέπουν στις πίσω αυλές  φεγγοβολάν και δίνουν τον τόνο με τις μουσικές τους και τα γέλια των παρευρισκομένων.
 Είναι το μόνο μέρος στην Γερμανική μου περιήγηση που βλέπω τον κόσμο σταματημένο έξω από τα μαγαζιά να μιλάει μεταξύ του. Είμαστε  γνωστοί μεταξύ μας . Είμαστε  οι θαμώνες και οι κάτοικοι της Borsigplatz.

                                                                                                                        Κουκ

συνέχεια »

Ποδηλατοδρομίες

  Η ιστορία πάνω στα πετάλια ξεκινάει όπως των περισσότερων, με τα μικρά τρίκυκλα ποδηλατάκια. Περιορισμένος στην βεράντα  για να μην ''μετρήσω'' τα σκαλοπάτια, έφερνα βόλτες και ονειρευόμουν πότε θα ήμουνα έτοιμος να ξανοιχτώ μέχρι το τρίτο πεύκο στην άκρη του οικοπέδου!
  Όταν ήρθε ο καιρός, με ένα δανικό μικροσκοπικό 14" ή 16'', άρχισα να ισορροπώ. Δεν μπορούσα όμως να σταματήσω και έπεφτα πάνω σε μια στοίβα αμμοχάλικου για να σταματήσω και να να ξαναξεκινήσω.
   Έφτασε κάποια στιγμή η ηλικιακή ολοκλήρωση για να αποκτήσω επιτέλους το δικό μου κανονικό ποδήλατο! Εικόνα χαραγμένη ανεξίτηλα στην περιοχή των παιδικών αναμνήσεων. Άνοιξη με τα σχολεία στο τελείωμα τους. Δεν θυμάμαι τον λόγο που βρέθηκα με τους γονείς μου στην Θεσσαλονίκη. Απλά θυμάμαι ότι βρέθηκα μέσα σε ένα ποδηλατάδικο να δοκιμάζω μεγέθη και στυλ ποδηλάτων. Διάλεξα ένα Universal 20'' με κόντρα. Το συγκεκριμένο μοντέλο έπαιξε πολύ εκείνη την εποχή. Το έφερε και ο Μαθιός (ο επίσημος ποδηλατάς του χωριού μας)  και το είχανε σίγουρα και ο Βλάχος και ο Ραμπότας. Από το ποδηλατάδικο, μάλλον κάπου κοντά στην Κολόμβου, το πήγα καβάλα, με τις βοηθητικές εννοείτε, μέχρι το πρακτορείο των ΚΤΕΛ. Το παλιό, εκείνο που ήταν πάνω στην πλατεία Αντιγονιδών πριν μετακομίσει στην ιστορική οδό Ειρήνης. Εκεί το ποδήλατο φορτώθηκε στην οροφή του πράσινου λεωφορείου και ταξιδέψαμε μέχρι το χωριό. Περιττό να πω ότι μέχρι να φτάσουμε δεν ξεκόλλησα τα μάτια μου από τον ουρανό βλέποντας νοητά το αντικείμενο που θα με ταξίδευε και θα με οδηγούσε σε δρόμους μακρινούς.
Σε πολύ λίγες μέρες οι βοηθητικές ήταν παρελθόν και από κει και μετά άρχισε το μεγάλο ταξίδι.
  Δεν ξέρω πως είναι τώρα με τα παιδιά αλλά τότε το ποδήλατο ήταν μέσο κοινωνικοποίησης. Με το ποδήλατο έφτανες στα σημεία συγκέντρωσης της τσακαλοπαρέας και μ' αυτό γίνονταν πλέον όλες οι εξορμήσεις. Δεύτερη φύση το ποδήλατο. Πηγαίναμε παντού πλην του δημόσιου (του μόνου ασφαλτοστρωμένου δρόμου του χωριού δηλαδή) που μας απαγόρευαν την πρόσβαση λόγω της κίνησης  των αυτοκινήτων. Οι παιδικές καλοκαιρινές μνήμες είναι απόλυτα συνυφασμένες με το ποδήλατο.
  Σε μια  εξόρμηση τεσσάρων ατόμων προς την Κοκαλού, κάπου εκεί στις αμυγδαλιές του Σέσουλα μας την έπεσαν τα τσοπανόσκυλα. Οι τρεις "ψαγμένοι" δεν τρέξαμε. Ο ένας που έτρεξε, τον πήγαν καροτσάκι για κανά χιλιόμετρο. Όταν φτάσαμε τελικά όλοι μαζί στην Κοκαλού αποφασίσαμε να χωριστούμε. Δύο θα ξαναγυρίζαμε από τον χωματόδρομο και δύο τολμηροί από την δημοσιά. Στην συνάντησή μας πίσω στο χωριό, αφηγούμενοι την περιπέτειά μας, λες και κάναμε  διαγωνισμό του πιο ευφάνταστου ψέματος! Εμείς οι δύο στα χωράφια. συναντήσαμε λέει  έναν λύκο και ατρόμητοι περάσαμε δίπλα του χωρίς να τον ενοχλήσουμε και να μας ενοχλήσει. Οι άλλοι δύο είχανε μια περιπέτεια με το 100 που τους σταμάτησε αλλά αγέρωχοι οι δεκάχρονοι  φίλοι μας τους εξήγησαν το εξερευνητικό μας project και συνέχισαν κανονικά!
  Μια φορά, καμιά εικοσαριά ποδήλατα είχαμε φτάσει μέχρι την 6 στροφή της Βαρβάρας. Στο κατέβασμα, στην τρελή κατηφόρα  και πριν μια στροφή σχεδόν 180° φωνάζω : παίδες ελέγξτε τα φρένα σας. Τί τα θες. Με πούλησε η κόντρα και έγινα χαλκομανία πάνω σε μια σκουτζιά από πουρνάρια.
  Πετάγματα σε αυτοσχέδιες πίστες, κόντρες και κονταροχτυπήματα. Αλητείες και τσαμπουκάδες. Μελανιασμένα και γδαρμένα γόνατα και χέρια. Πρωινές και νυχτερινές εξορμήσεις. Το ποδήλατο είχε λόγο σε όλα. Και κάποια στιγμή μέσα σε όλο αυτό, έκαναν και την εμφάνισή τους τα πρώτα BMX. Σημάδι ότι άρχιζε κάπως να εκσυγχρονίζεται η φάση
Όταν η πρώτη αθωότητα άρχισε να υποχωρεί και να  δίνει την θέση της σε πιο περίπλοκα πράγματα, άρχισε να σπάει η φάση και πλέον πηγαίναμε  στην δουλειά αλλά πάντα με το ποδήλατο. Στο  κτήμα του Μαλιαρού,  στα ροδάκινα και στα αχλάδια του Μάκου ή αργότερα στην "πρέσα", στην βιοτεχνία τούβλων που ήταν το τελευταίο απομεινάρι μιας ανθούσας χειροτεχνίας  του χωριού μας.
  Το ποδήλατο το κρεμούσε κάθε χρόνο ο πατέρας μου στο υπόγειο με το που άρχιζαν τα σχολεία.
Έμενε εκεί μέχρι τις επόμενες καλοκαιρινές βόλτες. Βλέπετε η  κρατούσα άποψη εκείνη την εποχή ήταν ότι το ποδήλατο είναι μόνο για παιχνίδι και  μέσο παραγωγής σκανταλιάς και ανεμελιάς. Οπότε όταν άρχιζε η σοβαρή περίοδος του σχολείου, αυτό δεν είχε θέση. Τρομάρα μας! Γι αυτό μίσησα και συνεχίζω να μισώ τις σοβαρές "περιόδους" και τις καθώς πρέπει στιγμές και κοινωνικότητες.
  Πέρασαν οι εποχές, έδωσε "ο διάολος χαμπάρι" και το ποδήλατο, από το κέντρο του κόσμου μου, έγινε ένα  αντικείμενο που απλά έπιανε τόπο στο υπόγειο.
  Όμως στο σπίτι γενικώς είχαμε μια κάποια ποδηλατική κουλτούρα. Θυμάμαι πολύ καλά το σιδερένιο 28άρι από τα χρόνια του παππού μου που κυκλοφορούσε εκεί στο σπίτι. Έτσι κάποια στιγμή, όταν το δικό μου uUniversal παρατήθηκε αφού είχε φάει τα ψωμιά του, ο πατέρας μου πήρε για τον εαυτό του ένα μεγάλο 26άρι universal. Κυριλέ, με φτερά, δυναμό, φανάρια και σχάρα αλλά δεν το πολυκαβαλούσα γιατί είχα "άλλες" ασχολίες.
  Μια φορά πήγαινα στα αλώνια, και κάπου εκεί στη Σουλτάρα, εξείχε μια λεία πέτρα. Από υπερβολική σιγουριά και από γινάτι περνούσα πάντα από πάνω της για κανά ψιλοπεταγματάκι.. Αυτήν την φορά,το τράνταγμα έστειλε το δυναμό μέσα στις ακτίνες της μπροστινής ρόδας... Η συνέχεια... δύσκολη!
   Πέρασαν τα χρόνια και το ποδήλατο βγήκε τελείως από το κάδρο. Όπως βγήκε από την Ελληνική ζωή γενικότερα. Από τα μέσα των 80' και μετά η Ελλάδα άρχισε να ζει στον ρυθμό του life style και του αυτοκινήτου και το ποδήλατο δεν είχε καμία θέση στον νέο αυτόν τρόπο ζωής. Έτσι το ποδήλατο γενικότερα παρέμεινε στάσιμο και τα μόνα ποδήλατα που κυκλοφορούσαν ήταν οι κούρσες αυτών που έτρεχαν με τους συλλόγους.
  Ξαναέκαναν την εμφάνισή τους μετά το '90, όταν τα ξέθαψαν από τα υπόγεια οι Αλβανοί μετανάστες. Λαός με ποδηλατική κουλτούρα, όχι την βορειοΕυρωπαική, αλλά  με μια δικιά του, που την δημιουργούσε η ανάγκη για ανέξοδη μετακίνηση. Γέμισαν τα γιαπιά στον Εύοσμο και στην Τούμπα και τα θερμοκήπια και τα ανθοκήπια πέριξ της πόλης  με τα ποδήλατα των Αλβανών εργατών. Ψευτομάουντεν και ότι να 'ναι που τα είχαν ξεθάψει από τα υπόγεια των σπιτονοικοκύριδων τους.
  Εκεί περίπου στο '97, αγοράζει ένας φίλος ένα ότι να 'ναι μάουντεν 26'' από την ποδηλατούπολη, με σκοπό να πηγαινοέρχεται  δουλειά-σπίτι από το Παπάφειο στον Αγ. Σπυρίδωνα στην Τριανδρία ευελπιστώντας να χάσει κανένα κιλό. Το έκανε μια φορά, κοντέψαμε να τον χάσουμε αφού ήταν τελείως απροπόνητος και με τσιγάρο στο pic. Αυτό ήταν! Με 15.000 δρχ ήταν δικό μου. Έκτοτε δεν έμεινα ποτέ ξανά χωρίς ποδήλατο!
 Μικρές αναγνωριστικές βόλτες στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Έρημη και απόμερη τότε η νέα παραλία δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό στολίδι. Μετά από λίγο καιρό γνωριζόμουν με όλους τους γραφικούς (μαζί και 'γω) που ποδηλατούσαμε. Αυτό το ποδήλατο είχα όταν κάποια στιγμή έξω από τον Θερμαϊκό πίνοντας μπύρες μου είπε κάποιος φίλος: γρήγορα θα το βαρεθείς να ξέρεις. Γελούσα από μέσα μου γιατί ήξερα ότι μόλις είχε ξεκινήσει κάτι που θα κρατούσε.
   Δεν πήγε για πολύ με αυτό, πως θα μπορούσε άλλωστε να πάει πολύ με ένα ποδήλατο από την ποδηλατούπολη. Βέβαια τελείωσε άδοξα και πήρα την πρώτη μου κρυάδα. Μου το έκλεψαν από το πατάρι της εισόδου της οικοδομής που μένω.
   Άρχισα να ψάχνομαι. Πολύ λίγες οι επιλογές εκείνη την εποχή και επέλεξα την  σταθερή αξία τον Θεοτόκη. IDEAL BOOMAX 26''  350€. Μερτσέντα ρε φίλε! Simano, V-break και τέτοια. Ελληνικά ποδήλατα φτιαγμένα στην Πάτρα.   Ειδικά πετάλια- σετ με παπούτσια simano που κουμπώνουν πάνω για να τραβάς κιόλας το πετάλ , όχι μόνο να πατάς Λίγο καλύτερη κλειδαριά και αποθήκευση στο κλειδωμένο υπόγειο πλέον.Έβαλα πάνω κοντεράκι και ξεκίνησα να γράφω χιλιόμετρα.
  Μια φορά πάνω στο ανάχωμα του Αξιού πηγαίνοντας προς το Δέλτα, μου την έπεσε μια αγέλη σκυλιών. Εκεί που προσπαθούσα να γλιτώσω βάζοντας το ποδήλατο ανάμεσα σε μένα και σ' αυτά, βγαίνει ένας αρχάνθρωπος μέσα από μια καλύβα και ενώ τα σκυλιά λυσσομανούσαν, με ρωτάει : ρε ντερβίσι μήπως είσαι τίποτα από αυτούς τους οικολόγους;
  Πήγα μια φορά από Θεσσαλονίκη μέχρι τη Νέα Μάδυτο. 70χιλ απόσταση. Ανέβηκα από την Νεάπολη, Μετέωρα και πίσω από το γήπεδο του Κεραυνού πήρα τον δρόμο μέσα από το Σέιχ Σου που παρακάμπτει το Ρετζίκι και  το Ασβεστοχώρι , περνάει από το Φιλίππειο  και βγαίνει στο Παπανικολάου. Από 'κει μέχρι την είσοδο του χωριού του Χορτιάτη που αριστερά ο χωματόδρομος τραβερσάρει το βουνό και καταλήγει στο Αδραμέρι. Από 'κει από χωματόδρομους με κατηφόρα έφτασα μέχρι τον Γερακαριώτικο λάκο. Οι τσομπανόσκυλοι που μπήκαν στο καταπόδι μου μόνο τη σκόνη μου έβλεπαν στην κατηφόρα. Ποιο 'κει όμως στους παραλίμνιους χωματόδρομους που το ποδήλατο βούλιαζε στην άμμο, ο σκύλος που βγήκε στο κατόπι μου ήταν ένα μπόι με το ποδήλατο. Πως σώθηκα; ε, εγώ το ξέρω.
 Μια άλλη φορά, από τις κεραίες στο Χορτιάτη έκανα τραβέρσα όλο το βουνό μέσα από χωματόδρομους και ξαναγύρισα στο ίδιο σημείο. Κάπου εκεί στην Περιστερά έξω από ένα μαντρί τα σκυλιά που μου την έπεσαν νομίζω ήταν περισσότερα κι  από τα κατσίκια του κοπαδιού. Για καλή μου τύχη, με έσωσε μια γριούλα 80+ που βγήκε μέσα από την καλύβα και τα λιοντάρια που πριν  ήθελαν να με κατασπαράξουν,  μπροστά της έγιναν αρνάκια.
  Με το BOOMAX στον γύρο της Κερκίνης,  θαύμασα το εικονικό  χωριό που είχε στήσει μέσα στα αβαθή νερά της ο Αγγελόπουλος για της ανάγκες μιας από τις πανάκριβες ταινίες του, και τα περίφημα βουβάλια της και τους βοσκότοπους τους που είναι κοινοί με δεκάδες ήδη πουλιών.
  Στον γύρο της Βόλβης είδα άλογα, πολλά ζευγάρια κύκνων, πελεκάνους, μαυροπελαργούς, φλαμίνγκο και Ρωμαϊκά  ή Οθωμανικά λουτρά να στέκουν ερείπια γεμάτα σκουπίδια από τα παρακείμενα ανθοκήπια. Εκεί έπαθα λάστιχο και καθ΄ότι απροετοίμαστος, σήκωσα κάποιον από την μπιρίμπα να έρθει να με φορτώσει.
  Καταπληκτική διαδρομή και ατελείωτα χιλιόμετρα πάνω στη σέλα ήταν  από την Μάδυτο με την τρελή  ασφάλτινη ανηφόρα προς τη Βαρβάρα, συνέχεια από χωματόδρομους  μέσα από τα καταπληκτικά δάση Οξιάς του Στρατωνικού Όρους με κατάληξη στις πανέμορφες παραλίες στο Ζέπκο. Άσφαλτο μέχρι την διασταύρωση του Σταυρού και μετά ξανά χώμα μέσα από τον Ρήχειο και του Μοδιού το λάκο.
 Μια φορά κατέβηκα  από τα Στάγιρα μέσα από του χωματόδρομους και τα ρέματα του Κάκαβου προς της παραλίες της Ιερισσός, πολύ πριν αυτό το πανέμορφο βουνό μπει στο στόχαστρο της ανάπτυξης. Χαμηλά εκεί που ηρεμεί το ποτάμι και λίγο πριν βγει από το δάσος, θαύμασα μια βίδρα!
 Μετά από λίγο, σε μια στένωση του ρέματος συνάντησα ένα μαντρί που το φυλούσαν τα δεύτερα πιο κακά και άγρια σκυλιά που συνάντησα στην περιήγησή μου σε βουνά και κάμπους. Τα πιο κακά τα συνάντησα κάποτε στην ορειβατική μου καριέρα στα 2000m στην Αστράκα αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο . Τέλος πάντων, εκεί στον Κάκαβο υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι τελείωσα με το ποδήλατο στα βουνά και στις εξοχές γιατί με τα σκυλιά είχα αρχίσει να έχω πρόβλημα αφού εκτός τον σοβαρό κίνδυνο που διέτρεχα για την σωματική μου ακεραιότητα,  άρχισαν να με επισκέπτονται και στους εφιάλτες μου.
  Εκείνη την εποχή ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης είχε δημιουργήσει ένα μικρό δίκτυο ποδηλατόδρομων συνολικού μήκους  12χιλ. Τότε ήταν η άνοιξη του ποδηλάτου για την Θεσσαλονίκη.  Τα ποδηλατάδικα άνοιγαν το ένα πίσω από το άλλο και τα ποδήλατα συνωστίζονταν στους λίγους ποδηλατόδρομους. Τότε μας πλάσαραν τα treking. Το BOOMAX λοιπόν στο χωριό και το καινούριο treking μου έτοιμο. Ένα Cube χάρμα ιδέσθαι με 600€ που έκανε να μοιάζει οτιδήποτε είχα μέχρι τώρα με κάρο! Ασφάλτινα πλέον τα χιλιόμετρα κατά εκατοντάδες. Μακριά από επικίνδυνα σκυλιά και περίεργους τύπους αλλά αγκαλιά με τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
  Πολλά χιλιόμετρα σε μικρό διάστημα. Λάστιχα δεν πρόλαβα να αλλάξω ακόμα και ήρθε το δεύτερο χτύπημα. Μου το έκλεψαν μαζί με το ζευγάρι του, το γυναικείο Cube άλλα 600€, μέσα από κλειδωμένο υπόγειο στην οικοδομή. Τρελή μπάζα τα σαΐνια.
 Αμέσως σχεδόν επέλεξα πάλι ένα treking. Ένα Ghost με 550€ γιατί ήταν μοντέλο προηγούμενης χρονιάς. Καλό αλλά Cube δεν είναι. Τώρα το κλείδωνα με καλή κλειδαριά σε κλειδωμένη πόρτα με μύλο ασφαλείας και καλό λουκέτο έξτρα.Λίγα χιλιόμετρα μ' αυτό. Με φόβιζαν πλέον τα αυτοκίνητα που περνούσαν δίπλα μου και η αναπνοή τους μου πάγωνε το σβέρκο. Με το φαντασματάκι σχεδόν μόνο χαλαρές βόλτες στον ασφαλή ποδηλατόδρομο της παραλίας.
  Όσπου...
           
                                                                                                                               Κουκ

συνέχεια »