Μαουτχάουζεν, άλλη μια φορά.

   Τρεις φορές σε 5 χρόνια, μ' έχει φέρει ο δρόμος στο Μαουτχάουζεν. Τρεις φορές να βλέπω τα ίδια και τα ίδια. Τρεις φορές να νιώθω τα ίδια και τα ίδια. Θλίψη, πόνος, οργή κι άλλα πολλά συναισθήματα συγκεχυμένα κι απρόβλεπτα. Πριν γράψω τις αράδες μου, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Να πάτε μαζί με τα παιδιά σας (αν έχετε) και με το μυαλό σας ανοιχτό διάπλατα για να ζήσετε αυτήν την εμπειρία. Στο Μαουτχάουζεν, στο Νταχάου, στο Άουσβιτς ή όπου βολέψει. Το χρωστάμε σ' αυτούς που χάθηκαν, το χρωστάμε στην Ιστορία.
  Ούτε περιγραφή χρειάζεται, ούτε εξιστόρηση των γεγονότων του στρατόπεδου συγκέντρωσης. Αν γκουγκλάρετε, εξάλλου, στο Βικιπαίδεια τα λέει όλα σύντομα και περιεκτικά, αν έχετε ακόμη ακόμη την όρεξη να διαβάσετε το ομώνυμο βιβλίο του Καμπανέλλη τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο φωτεινά.
   Δυο αράδες θα γράψω εγώ για τα πρωτόγνωρα που σου 'ρχονται σαν κόμπος στο λαιμό αντικρύζοντας τα κρεματόρια. Τις ντουζιέρες και τους φούρνους. Τις αίθουσες και τον προαύλιο χώρο. Τα τείχη και τον μουντό ουρανό. Δεν ξέρω γιατί, μα ο ουρανός νομίζω πως εκεί είναι πάντα μουντός κι έτσι θα μείνει εις τους αιώνας των αιώνων, μη μπορώντας να ξεχάσει αυτά που είδε. Είναι στ' αλήθεια ξεχωριστά αηδιαστικό το να βλέπεις τους φούρνους που καιγόνταν άνθρωποι (όταν είχαν πια γεμίσει τα γύρω νεκροταφεία) να μοιάζουν τόσο με τους ξυλόφουρνους της πίτσας. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να βλέπεις τις πλάκες με τα χιλιάδες χαραγμένα ονόματα. Ονόματα ανθρώπων, ξεχωριστές οντότητες που μεταμορφώθηκαν σε αριθμό, στην αρχή σε κάποια φόρμα κρατουμένου και μετά σε κάποια βιβλία νεκρών (να που οι νεκροί έχουν ονόματα!!!). Δεν μπορείς να ψελλίσεις μια κουβέντα, όταν βλέπεις τον τοίχο ακόμη λεκιασμένο απ' τα αίματα των εκτελεσμένων με πιστόλι στον κρόταφο, στο Δωμάτιο Εκτελέσεων. Πώς μπορείς αδιάφορα να δεις τους χώρους που στοιβάζονταν όλοι μαζί -ανθρώπινα κουρέλια- άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας και κάθε φυλής. Πώς μπορείς να μην σκεφτείς πως τα κορίτσια του Μαουτχάουζεν και του Μπέλσεν μέχρι πριν φτάσουν εκεί, ζούσαν την καθημερινότητα. Είχαν φίλους, φίλες, αγόρι, αδέρφια, γονείς. Πιθανώς να δούλευαν ή να πήγαιναν σχολείο. Μπορεί να ετοιμαζότανε για κάποιο εφηβικό πάρτυ ή για μια εκδρομή. Ποιος ξέρει...
  Αρκεί μια στιγμή παύσης του audio guide και τους φαντάζεσαι να περιφέρονται στην αυλή ή στους θαλάμους άσαρκοι, με μάτια βαθουλωμένα, ζωντανοί νεκροί. Γιατί??? Επειδή ήταν Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, τσιγγάνοι, αντιφρονούντες και δεν ξέρω τι άλλο. Ακόμη και σ' αυτούς τους αιχμαλώτους πολέμου δεν αξίζει τέτοια τύχη. Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια τύχη. Ούτε καν σ' αυτούς που διέπρατταν όλα αυτά τα απίστευτα εγκλήματα. Σ' αυτούς που πήραν, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, τον τίτλο των Χειρότερων Ανθρώπων που γνώρισε ο Πλανήτης. Ίσως σε κάποιες αφρικανικές ή ασιατικές χώρες να 'χουν συμβεί εξίσου στυγνές κι απάνθρωπες πράξεις και γεγονότα, όμως εδώ μιλάμε για το πιο πολιτισμένο σημείο του Πλανήτη. Μιλάμε για τη χώρα που ήταν για 200 περίπου χρόνια η φυσική συνέχεια του ελληνικού πνεύματος σε φιλοσοφία, τέχνη και επιστήμες, κι όμως βρέθηκε κάποιος μισότρελος να ξυπνήσει όλα τα ένστικτά τους περί  ανωτερώτητας της φυλής και Αριανισμού. Περί ανάγκης εξόντωσης των διαφορετικών και περί ''καθαρότητας''.

   Αυτές κι άλλες πολλές σκέψεις γυρνάνε στο κεφάλι μου κάθε φορά που ξανάρχομαι στο παγωμένο στρατόπεδο, Είκοσι σελίδες νομίζω πως γεμίζουν άνετα με μια παρουσία τριών ωρών στο Μαουτχάουζεν, μα ξέρω πως το πολύ διάβασμα κουράζει και θα το κλείσω εδώ παρακινώντας σας άλλη μια φορά να κάνετε αυτήν την επίσκεψη.
   Επίσκεψη που την κάνουν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ και δωρεάν όλα τα σχολεία της Αυστρίας και της Γερμανίας. Επίσκεψη που θα υπενθυμίσει εμφατικά τι σημαίνουν ακόμη και στις μέρες μας οι σβάστικες στα μπράτσα, στις σημαίες και στους εγκεφάλους κάποιων.
   Κι όταν καταφέρετε αυτήν την επίσκεψη ή ακόμη και πριν, κάντε τον κόπο να διαβάσετε το κείμενο του, ''δεξιού'' και πολυαγαπημένου Μάνου Χατζηδάκη, που είναι για μένα ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί για τον νεοναζισμό, τον ρατσισμό και τον φασισμό. Γιατί απλά εδώ δεν υπάρχουν κόμματα και παρατάξεις. Υπάρχουν άνθρωποι και μισάνθρωποι.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!!




ομοφυλόφιλοι