Άλλοι φιλάνε οροθετικούς κι άλλοι τους κλωτσάνε...

Ο Φερνάντο Αγιούτι έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο εχθές 9/1/2019. Γι' αυτούς που θα βαρεθούν να διαβάσουν τον βίο και την πολιτεία του, να σας πω εν ολίγοις πως εκτός από τις επιτυχίες του στην έρευνα, κυρίως των λοιμώξεων και ειδικά του AIDS, ο επιστήμονας με το χαρακτηριστικό επώνυμο (στα ιταλικά ''aiuti'' σημαίνει ''βοηθάς'') έγινε πασίγνωστος όταν το μακρινό '91, φίλησε στο στόμα μια 25χρονη Ιταλίδα οροθετική, δείχνοντας στην, διστακτική εώς άκρως ρατσιστική τότε ανθρωπότητα, πως οι άνθρωποι με την νόσο δεν είναι για την  Σπιναλόνγκα. Μπορούν να ζήσουν αρκετά φυσιολογικά, μπορούν να αγγίξουν, να πάνε στον οδοντίατρο, να φιληθούν, να συναναστραφούν με κόσμο. Ο εξαίρετος λοιμωξιολόγος έζησε μια ζωή αφιερωμένη στην επιστήμη και στον συνάνθρωπο κι ευτύχησε να βλέπει ανθρώπους με τη νόσο, μα και την ίδια την κοπέλλα που φίλησε (52χρονη πιά), να ζούνε πολλά πολλά χρόνια. Με λίγα λόγια είδε το AIDS που κυριολεκτικά ''θέριζε'' κόσμο, να γίνεται μια χρόνια ασθένεια, τουλάχιστον για τον πολιτισμένο κόσμο.
  Δεν ξέρω αν ο Dottore πέρασε στην απέναντι όχθη, ηθελημένα ή όχι. Στα 83 του, με περίπου 20 ημέρες μακριά από τα εργαστήρια και το νοσοκομείο του, κανείς δεν ξέρει αν ο θάνατός του οφείλεται σε ατύχημα ή αυτοκτονία. Και οι δυο εκδοχές πιθανές, μα ίσως δεν έχει και μεγάλη σημασία. Το πέρασμά του απ' τη Γη, έτσι ή αλλιώς ήταν σπουδαίο.
  Δεν ξέρω επίσης, πότε θ' αρχίσει τα ραντεβού του στον Άλλο Κόσμο και ποιους θα δει. Ποιους συναδέλφους και ποιους ασθενείς. Τον Φλέμμινγκ ίσως με την πενικιλίνη του, τον Παστέρ με τα εμβόλιά του, τον Ερρίκο Ντυνάν με τον σπουδαίο Ερυθρό Σταυρό του ή θα το πάει παλιότερα και θα βρει τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό. Άγνωστο. Άγνωστο κι ενδιαφέρον. Πόσα θα πούνε απλά και καθημερινά μα κι άλλα ακαταλαβίστικα, μα σημαντικά. Ίσως να βρει τον Ροκ Χάτσον, τον πρώτο επώνυμο που έφυγε στιγματισμένος, να τα πούνε λιγάκι για το πόσο εύκολα ο κόσμος ξεχνάει και περιθωριοποιεί. Πόσο εύκολα απομακρύνεται, κοιτώντας την δουλίτσα του.
  Δεν υπάρχει περίπτωση φυσικά, ένας τέτοιος γιατρός να μην δει τον τεράστιο, από κάθε άποψη Φρέντυ Μέρκιουρι. Να μην του μιλήσει με τις ώρες, να μην τον φιλήσει φιλικά, να μην του πει πόσο άτυχος ήτανε που του 'ρθε το μικρόβιο νωρίς και δεν μας έγραψε καμιά κατοσταριά τραγούδια ακόμη για να γουστάρουμε.
  Είμαι σίγουρος πως ο Dottore θα μιλάει με τις ώρες με τον κάθε ασθενή, τον κάθε ανώνυμο ή επώνυμο, που άφησε τα εγκόσμια νωρίς και άδοξα, για ν' ακούσει ιστορίες απ' τον καθένα με δάκρυ και πόνο, ιστορίες γεμάτες απόγνωση και ενοχή. Ιστορίες με βλέμματα δικών και ξένων, πνιγμένα στην άγνοια και στον φόβο.
   Εδώ άλλαξε δραματικά τη πορεία της νόσου, αλλά και της ποιότητας ζωής των ασθενών ο γιατρός Φερνάντο. Μ' εκείνο το απίθανο φιλί του διέλυσε τον αναίτιο φόβο και την ντροπή. Εκεί θα συνεχίσει ν' αναζητά και να επουλώνει πληγές . Νομίζω πως θα βρει και τον Ζακ. Δεν ξέρω αν θα 'ναι ντυμένος  "χλωμή βασίλισσα " ή "αλλιώτικο παιδάκι ". Δεν έχει σημασία νομίζω.  Ίσως ν' ακούσουνε παρέα τον Παυλίδη και το υπέροχο τραγούδι του, που βρίσκεται στην κορυφή της ανάρτησης. Ίσως να πούνε κι άλλα ,παρά το χάσμα γενεών που τους χωρίζει, μα σίγουρα θα συμφωνήσουν πως σ' όποιο σημείο της Ζωής κι αν περπατάς , έχεις ανάγκη να σε φιλάνε κι όχι να κλωτσάνε...