Ως πότε θα τρώμε τις σάρκες μας;

Οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς, οι μαθητές με τους εκπαιδευτικούς, οι γονείς με τα παιδιά, οι νέοι με τους γέρους, οι δημόσιοι (υπάλληλοι) με τους ιδιώτες, η αστυνομία με τους διαδηλωτές, οι εργοδότες με τους εργαζομένους, οι πτυχιούχοι ΑΕΙ με αυτούς των ΤΕΙ, οι ιδιοκτήτες με τους ενοικιαστές, οι έμποροι με τους χοντρέμπορους, οι έμποροι με τους πελάτες, οι ταξιτζήδες με τους υπόλοιπους, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ με τους υπόλοιπους, οι εφοριακοί με τους φορολογούμενους, οι τελωνιακοί με τους εισαγωγείς, οι εφοριακοί με τους τελωνιακούς, οι συνδικαλιστές με τους εργαζομένους, οι εργολάβοι με τους υπόλοιπους, οι αυθαίρετοι με τους νόμιμους, οι λαθραίοι με τους νόμιμους, οι γνήσιοι με τους σικέ, οι οδηγοί αυτοκινήτου με τους μοτοσυκλετιστές, οι ποδηλάτες με τους πεζούς και τα αυτοκίνητα, οι οικολόγοι με τις πολυεθνικές, οι θεωρητικοί με τους πρακτικούς, οι χριστιανοί με τους μουσουλμάνους ή τους προτεστάντες, οι πιστοί με τους άπιστους, οι άνεργοι με τους εργαζόμενους, οι ΠΑΟΚτζήδες με τους Αριανούς, οι Γαύροι με τους Βάζελους, οι Βένετοι με τους Πράσινους, οι trendy με τους emo, οι MAC-maniac με τους “παραθυρόφιλους”, οι αισιόδοξοι με τους απαισιόδοξους... (Μπορείτε να συνεχίσετε μόνοι σας, είμαι σίγουρος μπορείτε...)

Αυτό που θέλω να πω απλά είναι ότι η οπαδοποίηση γύρω από δυο ή τρεις πόλους (όρος που χρησιμοποιείται περισσότερο απο τα ΜΜΑποβλάκωσης παρά από τους φυσικούς) και ο αλληλοσπαραγμός, που προκύπτει κάθε φορά, σηκώνουν τόση σκόνη, όση χρειάζεται για να καλυφθεί το πραγματικό πρόβλημα. Ο φανατισμός των πόλων δεν αφήνει να εξελιχθεί κάποιος διάλογος. Και χωρίς διάλογο δε βρίσκεις ούτε καν τι είναι αυτό, πραγματικά, που σου φταίει, πόσο μάλλον τη λύση. Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η απόσπαση της προσοχής και η εξάντληση της σκέψης στην επιβίωση/νίκη του ενός εκ των δυο. Αν κατά λάθος υποπέσει στην αντίληψή τους το πραγματικό πρόβλημα είναι τόσο εξαντλημένοι, ώστε να ψελλίσουν “εγώ θα το λύσω αυτό;”

Εντάξου, παραδώσου σε μια ομάδα, φανατίσου, είμαι σίγουρος ότι έχεις βρει μια ομάδα για κάθε περίπτωση διαφωνίας – πόλωσης. Και νομίζεις θα φτιάξεις το προφίλ σου αθροίζοντας τις ομάδες στις οποίες είσαι ενταγμένος... Νομίζεις ... Η ζωή δεν είναι μέσο “κοινωνικής δικτύωσης”, είναι η παρουσία σου μέσα σε πραγματικές κοινωνικές ομάδες. Οι άνθρωποι που μπαίνουν σε καλούπια, όταν στεγνώσει η ουσία τους, γίνονται τοίχοι. Περίμενε το επόμενο βάψιμό σου. Άλλοι θα διαλέξουν το χρώμα που θα πάρεις. Άλλοι θα διαλέξουν το κάδρο που θα σου κρεμάσουν. Κι αν σε ξεχάσουν κάνε παρέα με αράχνες....

ΥΓ: 20 Ιουλίου 2013: 39 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο. Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ανέφεραν σχεδόν τίποτα για τη μαύρη αυτή επέτειο. Γιατί τις ημέρες αυτές ήταν απασχολημένα με τις “βόμβες” που έπεφταν για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τις επισκέψεις ξένων πολιτικών στη χώρα κι άλλα άσχετα- σχετικά...

Στην Κύπρο έχει διενεργηθεί επίσημη έρευνα για το τι πραγματικά συνέβη την περίοδο εκείνη. Έτσι συντάχθηκε ο λεγόμενος “Φάκελος της Κύπρου”. Ο οποίος φτάνει σε συμπεράσματα για το ποιοι ευθύνονται, ποιοι υπέγραφαν συμφωνίες, ποιοι επωφελήθηκαν και επωφελούνται ως σήμερα. Στις ΗΠΑ έχουν αποχαρακτηριστεί τα έγγραφα που αποδεικνύουν το ποιοι έστηναν τη σκακιέρα πάνω στη Κύπρο. Ο Φάκελος αυτός στάλθηκε στην Ελλάδα, διαψεύστηκε – αμφισβητήθηκε το πόρισμά του από τα ελληνικά ΜΜΕ, χωρίς να δημοσιοποιηθεί το περιεχόμενό του στους Έλληνες πολίτες και τελικά μπήκε σε κάποιο συρτάρι. Αν δημοσιευτεί ποτέ αυτή η έρευνα, η οποία συνεχίζεται, οι Έλληνες θα καταλάβουν τι συμβαίνει από τότε ως σήμερα στη χώρα. Θα αλλάξουν πολλά πράγματα στην νεότερη ιστορία της χώρας...

                                                                                                                                              Γ.Χ.Κ

 http://youtu.be/ZT-r0XlwJOs