Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα βασίλειο του νότου, υπήρχε ένας τελάλης που δούλευε μοναχός του, ήταν αποκομμένος και δε δεχόταν μπαχτσίσι από τους άρχοντες αργυραμοιβούς και τους υποτακτικούς τους, όπως σχεδόν όλο το υπόλοιπο ισνάφι του .
Κάποια στιγμή, έφτασε στα χέρια του ένα κατάστιχο από έναν αργυραμοιβό, που περιέγραφε πόσο έκλεβαν το βασίλειο κάποιοι προύχοντες . Βγήκε λοιπόν, όπως έπρεπε να κάνει, αφού αυτή ήταν η δουλειά του, και το τελάλησε σε όλο το κόσμο. Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου στον άρχοντα Μπενιζέλαρο, ο οποίος αντί να πιάσει τους κλέφτες, να πάρει πίσω τα κλεμμένα και να τα κάνει δουλειές να έχει να δουλεύει ο κόσμος, προτίμησε να πιάσει και να βάλει φυλακή τον τελάλη και να στείλει ακόμα μια καραβιά με νέους να δουλέψουν στην ξενιτιά μακριά από τις οικογένειες και τον τόπο τους . Μ' αυτή λοιπόν την ιστορία, έμαθε ο κόσμος ότι δεν είναι ο κακός αυτός που κλέβει αλλά αυτός που δείχνει και φωνάζει "Αυτός είναι ο κλέφτης". Σ' αυτό λοιπόν το βασίλειο, υπήρχε μια συνήθεια, να μαζεύονται οι προύχοντες και να ψηφίζουν για τον Πρώτο. Ο Πρώτος ήταν ένας απόμαχος προύχοντας που όλοι κάνανε σα να ήταν α ανώτερος άρχοντας. Για να κάνουν και το λαό να το πιστέψει, του δίνανε ένα μεγαλόπρεπο παλάτι και πολύ παχυλό εισόδημα από το υστέρημα του κοσμάκη. Κανένας νοήμων όμως δεν γελιόταν, γιατί όλοι ξέραν ότι η εξουσία ήταν στα χέρια του Σατράπη. Ο Σατράπης όμως ήθελε να βολέψει έναν δικό του στη θέση του Πρώτου για να μην πάνε χαράμι παλάτια και εισοδήματα. Κάποια στιγμή λοιπόν εκεί που ήταν μαζεμένοι και ψήφιζαν, ένας προύχοντας, μην έχοντας μάλλον διδαχθεί τίποτα από την προηγούμενη περιπέτεια του τελάλη, βγήκε και είπε με αποδείξεις ότι ο Σατράπης και οι αργυραμοιβοί του δίνανε μεγάλο μπαχτσίσι, για να ψηφίσει για Πρώτο, τον εκλεκτό του Σατράπη. Σεισμός. Ο Σατράπης τον έστειλε στο δικαστήριο και τα τσιράκια του τον αποκαλούσαν τσιρκολάνο και θεατρίνο . Οι αργυρώνητοι τελάληδες, που έπρεπε να το φέρουν με το γάντι, ανακρίνοντάς τον προσπαθούσαν να τον βγάλουν τρελό και φταίχτη, γιατί ψεύτη δεν μπορούσαν να τον πουν, αφού, είπαμε, τα στοιχεία ήταν αδιάσειστα. Πες πες, Σατράπης, τσιράκια και αργυρώνητοι τελάληδες, κάνανε τον κοσμάκη να αναρωτιέται στις συναναστροφές του στις αγορές των πόλεων και των χωριών, αν ζει στην πραγματική ζωή ή σε ένα μεταφυσικό Σατραπικό όνειρο. Σ' αυτό λοιπόν το σάπιο βασίλειο του νότου , αποδείχθηκε περίτρανα ακόμα μια φορά ότι ουρλιάζουν οι κλέφτες και λουφάζουν οι νοικοκύρηδες. Κι έπειτα η ζωή συνεχίστηκε και ζήσανε οι κλέφτες καλά και ο λαός χειρότερα.
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου