Καθυστερημένα και γεμάτος αμφιβολία,ως συνήθως, το πήρα απόφαση να γράψω πέντε αράδες για ένα θέμα-ταμπού της ελληνικής νεώτερης ιστορίας. 17 Νοέμβρη και Πολυτεχνείο, τί πιστεύαμε, τί πιστεύουμε, πόσο μύθος έμοιαζε, πόσο απογοήτευση ήρθε και εν γένει πόσο ''λάστιχο'' έγινε στο τέλος το όλο θέμα.
Η αμφιβολία που προανέφερα, (και σύμφωνα με λόγια του απίθανου Μπουκόφσκυ, είναι γνώρισμα των σκεπτόμενων, την στιγμή που οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση) έπρεπε να ξεπεραστεί κι αυτό μου πήρε μέρες. Άλλωστε, αυτή η αμφιβολία και η αναποφασιστικότητα δεν αφήνουν τις κοινωνίες να κάνουν βήμα, οπότε ας μην είμαστε τόσο σίγουροι για την χρησιμότητα τους, εμείς οι δήθεν σκεπτόμενοι.
Στο Πολυτεχνείο λοιπόν. Στο Πολυτεχνείο που τόσο μαγικό και ηρωϊκό μας έμοιαζε στις αρχές του '80. Με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. άρτι αφιχθέν η τρίωρη σεμνή σχολική τελετή μεταμορφώθηκε σε ολοήμερη grande fiesta, για να τιμήσουμε αυτούς που το άξιζαν αλλά κι αυτούς που δεν το άξιζαν ούτε μια στάλα.
Κι όλοι εμείς στην πρώτη εφηβεία, ενθουσιασμένοι απ' τις κασσέτες με την τσιριχτή φωνή της Μαρίας Δαμανάκη και την δυναμική παρουσία του Κώστα Λαλιώτη, βρήκαμε νέα είδωλα. Μας έμοιαζε υπεράνθρωπο το να μιλάει κάποιος σ' αυτόν τον πρόχειρο ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά μας έμοιαζε εξίσου ηρωϊκό το ότι κάποιος πέρασε απ' τον επάνω δρόμο, το ότι καποιος είχε ένα κουμπάρο που φώναξε ''Κάτω η Χούντα'' και κάποιος άλλος άκουσε στα γουόκμαν (που δεν υπήρχαν τότε) Θοδωράκη.
Όλοι ήρωες, όλοι για αδριάντα. Χωρίς κοσκίνισμα και χωρίς κρίση. Γι' αυτό κι αυτοί στην πιο λάιτ εκδοχή αλλάξανε δυο-τρία κόμματα, μέχρι να γίνουν ευρωβουλευτές και να κονομάνε το εικοσαρικάκι κάθε μήνα, και στην πιο hard αγοράσανε χωρίς λεφτά την μισή Πλατεία Βάθης. Πάντως τότε ήτανε στο απυρόβλητο και μόνον εκεί. Διάδοχοι του Μικρού Ήρωα. Γιώργος Θαλάσσης και Κατερίνα ένα πράγμα. Σπίθας κανένας. Όλοι πανέξυπνοι.
Οι περισσότεροι των ''ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών'' σε βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τί εστί πολιτική. Πολιτικοί ''τιμής ένεκεν'', με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με τόση αχλή να τους περιβάλλει, εύκολα ένιωσαν πανίσχυροι. Χωρίς φόβο και χωρίς έλεγχο πέσανε με τα μούτρα στη μαρμίτα κι αμαυρώσανε χωρίς μεγάλο κόπο, ό,τι πραγματικά αξιόλογο, παράτολμο και ηρωϊκό συνέβη εκείνον τον Νοέμβρη.
Κι όταν ήρθαν τα μνημόνια και το απίστευτο οικονομικό και κοινωνικό πισωγύρισμα, ο θυμόσοφος λαός δεν άργησε να βρει τον φταίχτη για όλα. Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτή και μόνον αυτή. Υπερβολικό. Κι ο Ανδρέας κι ο Καραμανλής ο Κωνσταντίνος κι ο Μητσοτάκης κι ο Ράλλης, αλλά κι ο νερόβραστος ο Σιμήτης πολύ λίγη σχέση έχουν με το Πολυτεχνείο και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω του ότι οι περισσότεροι εξ' αυτών κάνανε αντίσταση από το εξωτερικό, σκίζοντας το ένα καλσόν μετά το άλλο. Φυσικά και πολλά στελέχη τους, (κυρίως στο ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ) άνηκαν σ' αυτήν τη γενιά, μα το καράβι το βουλιάζει ο καπετάνιος κι όχι ο μούτσος.
Και κλείνοντας αυτό το κειμενάκι με τις σκόρπιες σκέψεις μου, θα σας πω πως πιστεύω ότι είχαμε μια σχετικά λάιτ Χούντα σε σχέση μ' αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν ακόμη σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Αν ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους όπως τον Ιούλη του '43, 400.000 στην κατεχόμενη Αθήνα ( κόντρα στους Γερμανούς που δεν υπολόγιζαν τίποτα) η Χούντα θα 'χε πέσει σε μια εβδομάδα. Όταν όμως ήμασταν όλοι κλεισμένοι στα σπιτάκια μας και οι ηγέτες στα Παρίσια και τις Σουηδίες, οι πιο ανεγκέφαλοι και δειλοί δικτάτορες της Παγκόσμιας Ιστορίας παρέμειναν στην εξουσία επτά μαύρα χρόνια.
Σαφώς και υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Σαφώς και βασανίστηκε κόσμος στα κρατητήρια. Σαφώς και υπήρξαν εξορία, βία και διακρίσεις, δεν το συζητώ. Η εντύπωση που μου 'χει μείνει όμως (και φαντάζομαι σε πολλούς από εσάς), είναι πως αυτοί που βασανίστηκαν, που πλήρωσαν για τα πιστεύω τους κι αυτοί που στ' αλήθεια αγωνίστηκαν για την πτώση της Χούντας, βρίσκοταν πάντα σε μια γωνιά να παρακολουθούν με πίκρα όλα αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν ακόμη στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης....
Η αμφιβολία που προανέφερα, (και σύμφωνα με λόγια του απίθανου Μπουκόφσκυ, είναι γνώρισμα των σκεπτόμενων, την στιγμή που οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση) έπρεπε να ξεπεραστεί κι αυτό μου πήρε μέρες. Άλλωστε, αυτή η αμφιβολία και η αναποφασιστικότητα δεν αφήνουν τις κοινωνίες να κάνουν βήμα, οπότε ας μην είμαστε τόσο σίγουροι για την χρησιμότητα τους, εμείς οι δήθεν σκεπτόμενοι.
Στο Πολυτεχνείο λοιπόν. Στο Πολυτεχνείο που τόσο μαγικό και ηρωϊκό μας έμοιαζε στις αρχές του '80. Με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. άρτι αφιχθέν η τρίωρη σεμνή σχολική τελετή μεταμορφώθηκε σε ολοήμερη grande fiesta, για να τιμήσουμε αυτούς που το άξιζαν αλλά κι αυτούς που δεν το άξιζαν ούτε μια στάλα.
Κι όλοι εμείς στην πρώτη εφηβεία, ενθουσιασμένοι απ' τις κασσέτες με την τσιριχτή φωνή της Μαρίας Δαμανάκη και την δυναμική παρουσία του Κώστα Λαλιώτη, βρήκαμε νέα είδωλα. Μας έμοιαζε υπεράνθρωπο το να μιλάει κάποιος σ' αυτόν τον πρόχειρο ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά μας έμοιαζε εξίσου ηρωϊκό το ότι κάποιος πέρασε απ' τον επάνω δρόμο, το ότι καποιος είχε ένα κουμπάρο που φώναξε ''Κάτω η Χούντα'' και κάποιος άλλος άκουσε στα γουόκμαν (που δεν υπήρχαν τότε) Θοδωράκη.
Όλοι ήρωες, όλοι για αδριάντα. Χωρίς κοσκίνισμα και χωρίς κρίση. Γι' αυτό κι αυτοί στην πιο λάιτ εκδοχή αλλάξανε δυο-τρία κόμματα, μέχρι να γίνουν ευρωβουλευτές και να κονομάνε το εικοσαρικάκι κάθε μήνα, και στην πιο hard αγοράσανε χωρίς λεφτά την μισή Πλατεία Βάθης. Πάντως τότε ήτανε στο απυρόβλητο και μόνον εκεί. Διάδοχοι του Μικρού Ήρωα. Γιώργος Θαλάσσης και Κατερίνα ένα πράγμα. Σπίθας κανένας. Όλοι πανέξυπνοι.
Οι περισσότεροι των ''ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών'' σε βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τί εστί πολιτική. Πολιτικοί ''τιμής ένεκεν'', με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με τόση αχλή να τους περιβάλλει, εύκολα ένιωσαν πανίσχυροι. Χωρίς φόβο και χωρίς έλεγχο πέσανε με τα μούτρα στη μαρμίτα κι αμαυρώσανε χωρίς μεγάλο κόπο, ό,τι πραγματικά αξιόλογο, παράτολμο και ηρωϊκό συνέβη εκείνον τον Νοέμβρη.
Κι όταν ήρθαν τα μνημόνια και το απίστευτο οικονομικό και κοινωνικό πισωγύρισμα, ο θυμόσοφος λαός δεν άργησε να βρει τον φταίχτη για όλα. Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτή και μόνον αυτή. Υπερβολικό. Κι ο Ανδρέας κι ο Καραμανλής ο Κωνσταντίνος κι ο Μητσοτάκης κι ο Ράλλης, αλλά κι ο νερόβραστος ο Σιμήτης πολύ λίγη σχέση έχουν με το Πολυτεχνείο και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω του ότι οι περισσότεροι εξ' αυτών κάνανε αντίσταση από το εξωτερικό, σκίζοντας το ένα καλσόν μετά το άλλο. Φυσικά και πολλά στελέχη τους, (κυρίως στο ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ) άνηκαν σ' αυτήν τη γενιά, μα το καράβι το βουλιάζει ο καπετάνιος κι όχι ο μούτσος.
Και κλείνοντας αυτό το κειμενάκι με τις σκόρπιες σκέψεις μου, θα σας πω πως πιστεύω ότι είχαμε μια σχετικά λάιτ Χούντα σε σχέση μ' αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν ακόμη σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Αν ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους όπως τον Ιούλη του '43, 400.000 στην κατεχόμενη Αθήνα ( κόντρα στους Γερμανούς που δεν υπολόγιζαν τίποτα) η Χούντα θα 'χε πέσει σε μια εβδομάδα. Όταν όμως ήμασταν όλοι κλεισμένοι στα σπιτάκια μας και οι ηγέτες στα Παρίσια και τις Σουηδίες, οι πιο ανεγκέφαλοι και δειλοί δικτάτορες της Παγκόσμιας Ιστορίας παρέμειναν στην εξουσία επτά μαύρα χρόνια.
Σαφώς και υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Σαφώς και βασανίστηκε κόσμος στα κρατητήρια. Σαφώς και υπήρξαν εξορία, βία και διακρίσεις, δεν το συζητώ. Η εντύπωση που μου 'χει μείνει όμως (και φαντάζομαι σε πολλούς από εσάς), είναι πως αυτοί που βασανίστηκαν, που πλήρωσαν για τα πιστεύω τους κι αυτοί που στ' αλήθεια αγωνίστηκαν για την πτώση της Χούντας, βρίσκοταν πάντα σε μια γωνιά να παρακολουθούν με πίκρα όλα αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν ακόμη στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου