Che Guevara θα νομίσεις. Λογικό. Τουλάχιστον για όσους με ξέρουν έστω και λίγο....
Χρόνια ''περιφερόμενος'' στην Αριστερά, με τον Τσε στο εφηβικό μου δωμάτιο, φτιαγμένο από τα χρυσά χέρια της Ντίνας της Ρούσσου (παλιάς, αγαπημένης συμμαθήτριας), με Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας και την αδιαπραγμάτευτη μαγκιά του Τσε να τριγυρνάει στην ψυχή, όλη την ζωή μας, τί πιο φυσιολογικό από το να γράψω κι εγώ πέντε αράδες για τον πιο άφθαρτο ήρωα της εφηβείας και όχι μόνο;
Ε, λοιπόν όχι! Δεν έχει Τσε το κειμενάκι. Μόνο Ernesto έχει. Δομινικανός, κοντοχωριανός του Τσε, πάνω-κάτω. Με την ίδια νοοτροπία πάνω κάτω.
Συστηθήκαμε και κουβεντιάσαμε μια-δυο φορές πριν καμιά 20ρια μήνες όταν βρεθήκαμε στην ίδια παρέα σ' ένα ταξίδι μoυ στον Άγιο Δομίνικο, μια μικρή χώρα-νησί στην κόψη Ατλαντικού και Καραϊβικής, καμιά 10ρια ώρες με το αεροπλάνο από τη χώρα μας και καμιά ωρίτσα από το Μαϊάμι-Γη της Επαγγελίας για όλους τους λαούς, της εκεί περιοχής. Φτώχια μαύρη στην τουριστική αυτή χώρα, που μοιράζεται το ίδιο νησί με την Αϊτή, η οποία παρεμπιπτόντως βρίσκεται σε πολύ-πολύ χειρότερη μοίρα από τον Άγιο-Δομίνικο. Οι κάτοικοι σκούροι εώς κατάμαυροι, γνωστοί από χρόνια στην πατρίδα μας, κυρίως οι γυναίκες, για την ''εισαγωγή'' τους είτε ως σύζυγοι ναυτικών, είτε ως δυναμικά στελέχη των επαρχιακών στρηπτηζάδικων των '80ς. Όχι ιδιαίτερα όμορφες, με σωματότυπο που παραπέμπει στους μακρινούς προγόνους από την Αφρική. Πρώτη βιομηχανία της χώρας ο τουρισμός, δεύτερη, η εξαγωγή ανδρών και γυναικών στην Εσπερία, κυρίως, με πιο πολιτισμένο τρόπο αυτή τη φορά. Παντρεύονται Κεντροευρωπαίους-ες, στέλνουν μηνιάτικο στην οικογένεια που περιμένει στην πατρίδα κι όταν συμπληρώσουν τον απαιτούμενο χρόνο, νομιμοποιούνται στην νέα χώρα διαμονής τους και συνήθως αποχαιρετούν τους συντρόφους τους. Αυτή η διαδρομή των περισσοτέρων, με φωτεινές εξαιρέσεις, όπως είναι φυσικό.
Μακρύς ο πρόλογος, απαραίτητος νομίζω, για να θέσω σε γενικές γραμμές τον τρόπο ζωής του Ερνέστο. Εργαζόμενος στην TUI (ο μεγαλύτερος Παγκόσμιος Τουριστικός Οργανισμός), με μισθό γύρω στα 350 ευρώ, ιδιαίτερα προνομιούχος για τα δεδομένα της χώρας. Πρόσφατα χωρισμένος από πολύμηνη σχέση με την Ιταλίδα συνάδερφό του, ξεκίνησε με τα λίγα ιταλικά του και τα πολύ καλύτερα αγγλικά του να μου περιγράφει τη ζωή του, κυρίως απαντώντας σε ερωτήσεις μου.
Γύρω στα 35 , ψηλός , αδύνατος και πολύ χαμογελαστός όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της χώρας. Με την όχι και μικρή πείρα μου στα του τουρισμού, άρχισα να φαντάζομαι το γενικό προφίλ του τύπου. Καλούτσικος μισθός, εμφάνιση μέτρια, ηλικία σωστή για να είναι το σούπερ καμάκι της ''κουρασμένης'' Ευρωπαίας που ψάχνει λιμάνι. Μεθύσια εδώ κι εκεί, αλλαγές στα κρεβάτια, ανεμελιά, με λίγα λόγια η χαρά της ζωής. Γι αυτό χαμογελάει όλη την ώρα σκέφτηκα, έμπειρος γαρ.
Όσο προχωρούσε η κουβέντα, τόσο μου 'ρχότανε οι κεραμμύδες κατακέφαλα. Ο Ερνέστο προσπαθεί να θρέψει την χήρα μάνα του, προσπαθεί να ξεχρεώσει ένα σπίτι με ενάμισυ δωμάτιο (δάνειο για τα επόμενα 15 χρόνια) και μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της αδερφής του, από τρεις διαφορετικούς άνδρες παρακαλώ. Μη βιαστείτε να τα ''χώσετε'' στην αδερφή, συμβαίνει κατά κόρον το παραπάνω φαινόμενο στην Δομινικανή κοινωνία.
Χαίρεται που τα καταφέρνει ο Ερνέστο κι ας δουλεύει κάθε μέρα κανένα δεκάωρο. Είναι περήφανος που η μάνα του δεν είναι στο δρόμο. Φουσκώνει σα διάνος, όταν λέει πως τα ανήψια του δεν είναι σε κάποιο από τα υποτυπώδη ιδρύματα-κολαστήρια της χώρας. Τα μάτια του λάμπουν όταν μιλάει για της ομορφιές της πατρίδας του. Ντρέπεται για την -όχι άδικη- φήμη των συμπατριωτών του. Ευχαριστεί τον Θεό (Καθολικός) κάθε 5 λεπτά ο Ερνέστο. Χαμογελάει πλατιά σε κάθε ευκαιρία ο Ερνέστο με τα κάτασπρα, σχεδόν αφρικανικά, δόντια του. Τον ήξεραν όλοι στην παρέα (Ευρωπαίοι όλοι, εργαζόμενοι στην ίδια εταιρία) τον Ερνέστο και τον συμπαθούσαν, όχι άδικα.
Πάντα πρώτος στη δουλειά του, πάντα ευδιάθετος κι ας ήταν σχεδόν σίγουρος πως η Ιταλίδα πρώην του, τον ''έστειλε'' γιατί δεν έπαψε ποτέ να τον θεωρεί λιγάκι παρακατιανό κι ας ήξερε πως πολλοί απ' την ευρωπαϊκή παρέα μας σκέφτοταν περίπου το ίδιο.
Το χαμόγελο του Ερνέστο χάθηκε μόνο για ένα λεπτό, όταν η ιστορία της ζωής του πήγε στον (οκτάχρονο) γιό που έχασε πριν έξι χρόνια, από κάποια όχι και τόσο περίεργη ασθένεια για την χώρα με τις ανύπαρκτες υποδομές υγείας, για τους μη έχοντες.
Είμαι σίγουρος πως ο Άγιος Δομίνικος, η Αϊτή, η Βενεζουέλα και πολλές πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, είναι γεμάτες από Ερνέστους, το ίδιο ηρωικούς και χαμογελαστούς όπως ο διάσημος συνονόματός τους...
C.R.
Χρόνια ''περιφερόμενος'' στην Αριστερά, με τον Τσε στο εφηβικό μου δωμάτιο, φτιαγμένο από τα χρυσά χέρια της Ντίνας της Ρούσσου (παλιάς, αγαπημένης συμμαθήτριας), με Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας και την αδιαπραγμάτευτη μαγκιά του Τσε να τριγυρνάει στην ψυχή, όλη την ζωή μας, τί πιο φυσιολογικό από το να γράψω κι εγώ πέντε αράδες για τον πιο άφθαρτο ήρωα της εφηβείας και όχι μόνο;
Ε, λοιπόν όχι! Δεν έχει Τσε το κειμενάκι. Μόνο Ernesto έχει. Δομινικανός, κοντοχωριανός του Τσε, πάνω-κάτω. Με την ίδια νοοτροπία πάνω κάτω.
Συστηθήκαμε και κουβεντιάσαμε μια-δυο φορές πριν καμιά 20ρια μήνες όταν βρεθήκαμε στην ίδια παρέα σ' ένα ταξίδι μoυ στον Άγιο Δομίνικο, μια μικρή χώρα-νησί στην κόψη Ατλαντικού και Καραϊβικής, καμιά 10ρια ώρες με το αεροπλάνο από τη χώρα μας και καμιά ωρίτσα από το Μαϊάμι-Γη της Επαγγελίας για όλους τους λαούς, της εκεί περιοχής. Φτώχια μαύρη στην τουριστική αυτή χώρα, που μοιράζεται το ίδιο νησί με την Αϊτή, η οποία παρεμπιπτόντως βρίσκεται σε πολύ-πολύ χειρότερη μοίρα από τον Άγιο-Δομίνικο. Οι κάτοικοι σκούροι εώς κατάμαυροι, γνωστοί από χρόνια στην πατρίδα μας, κυρίως οι γυναίκες, για την ''εισαγωγή'' τους είτε ως σύζυγοι ναυτικών, είτε ως δυναμικά στελέχη των επαρχιακών στρηπτηζάδικων των '80ς. Όχι ιδιαίτερα όμορφες, με σωματότυπο που παραπέμπει στους μακρινούς προγόνους από την Αφρική. Πρώτη βιομηχανία της χώρας ο τουρισμός, δεύτερη, η εξαγωγή ανδρών και γυναικών στην Εσπερία, κυρίως, με πιο πολιτισμένο τρόπο αυτή τη φορά. Παντρεύονται Κεντροευρωπαίους-ες, στέλνουν μηνιάτικο στην οικογένεια που περιμένει στην πατρίδα κι όταν συμπληρώσουν τον απαιτούμενο χρόνο, νομιμοποιούνται στην νέα χώρα διαμονής τους και συνήθως αποχαιρετούν τους συντρόφους τους. Αυτή η διαδρομή των περισσοτέρων, με φωτεινές εξαιρέσεις, όπως είναι φυσικό.
Μακρύς ο πρόλογος, απαραίτητος νομίζω, για να θέσω σε γενικές γραμμές τον τρόπο ζωής του Ερνέστο. Εργαζόμενος στην TUI (ο μεγαλύτερος Παγκόσμιος Τουριστικός Οργανισμός), με μισθό γύρω στα 350 ευρώ, ιδιαίτερα προνομιούχος για τα δεδομένα της χώρας. Πρόσφατα χωρισμένος από πολύμηνη σχέση με την Ιταλίδα συνάδερφό του, ξεκίνησε με τα λίγα ιταλικά του και τα πολύ καλύτερα αγγλικά του να μου περιγράφει τη ζωή του, κυρίως απαντώντας σε ερωτήσεις μου.
Γύρω στα 35 , ψηλός , αδύνατος και πολύ χαμογελαστός όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της χώρας. Με την όχι και μικρή πείρα μου στα του τουρισμού, άρχισα να φαντάζομαι το γενικό προφίλ του τύπου. Καλούτσικος μισθός, εμφάνιση μέτρια, ηλικία σωστή για να είναι το σούπερ καμάκι της ''κουρασμένης'' Ευρωπαίας που ψάχνει λιμάνι. Μεθύσια εδώ κι εκεί, αλλαγές στα κρεβάτια, ανεμελιά, με λίγα λόγια η χαρά της ζωής. Γι αυτό χαμογελάει όλη την ώρα σκέφτηκα, έμπειρος γαρ.
Όσο προχωρούσε η κουβέντα, τόσο μου 'ρχότανε οι κεραμμύδες κατακέφαλα. Ο Ερνέστο προσπαθεί να θρέψει την χήρα μάνα του, προσπαθεί να ξεχρεώσει ένα σπίτι με ενάμισυ δωμάτιο (δάνειο για τα επόμενα 15 χρόνια) και μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της αδερφής του, από τρεις διαφορετικούς άνδρες παρακαλώ. Μη βιαστείτε να τα ''χώσετε'' στην αδερφή, συμβαίνει κατά κόρον το παραπάνω φαινόμενο στην Δομινικανή κοινωνία.
Χαίρεται που τα καταφέρνει ο Ερνέστο κι ας δουλεύει κάθε μέρα κανένα δεκάωρο. Είναι περήφανος που η μάνα του δεν είναι στο δρόμο. Φουσκώνει σα διάνος, όταν λέει πως τα ανήψια του δεν είναι σε κάποιο από τα υποτυπώδη ιδρύματα-κολαστήρια της χώρας. Τα μάτια του λάμπουν όταν μιλάει για της ομορφιές της πατρίδας του. Ντρέπεται για την -όχι άδικη- φήμη των συμπατριωτών του. Ευχαριστεί τον Θεό (Καθολικός) κάθε 5 λεπτά ο Ερνέστο. Χαμογελάει πλατιά σε κάθε ευκαιρία ο Ερνέστο με τα κάτασπρα, σχεδόν αφρικανικά, δόντια του. Τον ήξεραν όλοι στην παρέα (Ευρωπαίοι όλοι, εργαζόμενοι στην ίδια εταιρία) τον Ερνέστο και τον συμπαθούσαν, όχι άδικα.
Πάντα πρώτος στη δουλειά του, πάντα ευδιάθετος κι ας ήταν σχεδόν σίγουρος πως η Ιταλίδα πρώην του, τον ''έστειλε'' γιατί δεν έπαψε ποτέ να τον θεωρεί λιγάκι παρακατιανό κι ας ήξερε πως πολλοί απ' την ευρωπαϊκή παρέα μας σκέφτοταν περίπου το ίδιο.
Το χαμόγελο του Ερνέστο χάθηκε μόνο για ένα λεπτό, όταν η ιστορία της ζωής του πήγε στον (οκτάχρονο) γιό που έχασε πριν έξι χρόνια, από κάποια όχι και τόσο περίεργη ασθένεια για την χώρα με τις ανύπαρκτες υποδομές υγείας, για τους μη έχοντες.
Είμαι σίγουρος πως ο Άγιος Δομίνικος, η Αϊτή, η Βενεζουέλα και πολλές πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, είναι γεμάτες από Ερνέστους, το ίδιο ηρωικούς και χαμογελαστούς όπως ο διάσημος συνονόματός τους...
C.R.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου