Λαμπάδα με πορτοκάλι

Στα παλιά τα χρόνια, εκεί περίπου στην δεκαετία του '70, αλλά φαντάζομαι και πολύ παλαιότερα και ελπίζω και  πολύ πιο μετά, η παραμονή των Φώτων στη Μάυτο είχε μια ιδιαιτερότητα για μας τα παιδιά. Εκτός από τα καθιερωμένα κάλαντα, που μετά από τόσα χρόνια τα ξέχασα και καλά έκανε η Κατερίνα και τα διόρθωσε, περιμέναμε να μας στείλει η νονά μας και την λαμπάδα μας . Ήταν μια απλή άσπρη λαμπάδα, που την περνούσαν μέσα σε ένα πορτοκάλι. Γύρω-γύρω στο πορτοκάλι κάρφωναν εναλλάξ γλειφιτζούρια και φραγκοδίφραγκα (οι έχοντες ενίοτε και τάλιροδεκάρικα). Την λαμπάδα που την ανάβαμε την άλλη μέρα στην εκκλησία, στην γιορτή των Φώτων δηλαδή, την συνόδευε και το δώρο των εορτών. Ο συμβολισμός αυτής της "κατασκευής" (αν υπήρχε τέτοιος) , άρχιζε και τελείωνε για μας τα παιδιά στα καρφωμένα γλειφιτζούρια και φραγκοδίφραγκα και για τους νονούς-ες στο ότι με ένα φρούτο της εποχής δείχνανε την αγάπη τους χωρίς να χρειάζεται να  περάσουν από τα υπερπαιχνιδάδικα της Θεσσαλονίκης.

 Όλα αυτά βέβαια μέχρι την εποχή που αναγκαστήκαμε να υπακούσουμε σε νόρμες και ντιρεκτίβες. Από την μια των δεσποτάδων για να μην ανάβουμε λαμπάδες μέσα στις εκκλησιές.

 Από την άλλη, όταν μπήκαν στις ζωές μας ( ή όταν αποθέσαμε τις ζωές μας; ) στα διευθυντήρια των διαφόρων W.T.O. και Ε.Ο.Κ. Που με τα διάφορα Μάαστριχ και Λισσαβόνες,  μας μήνυσαν ότι σιγά σιγά πρέπει να αρχίζουμε να παγκοσμιοποιούμαστε και να ομογενοποιούμαστε. Τέρμα μας είπαν η διαφορετικότητα των φτηνών και ανακυκλώσιμων παιχνιδιών του κάθε χωριού που εξύπταν φαντασία και δημιουργικότητα. Από τούδε και στο εξής, τα παιχνίδια σας θα τα κατασκευάζουν σκλάβοι. Οπότε όλοι Jambo, όλοι gran tourism, όλοι pro. Τέρμα μας είπαν το φτηνό Χριστουγεννιάτικο φαγητό σας.Τέρμα το σελινάτο (λαχανικό της εποχής) από τον μπαξέ του Μίτσιγκαν ή του Καραΐσκάκη. Από τούδε και στο εξής, θα τρώτε την κατάλληλη και πανάκριβη κούρκα. Και ει δυνατόν να είναι (ακόμα πιο ακριβή) από την Αμερικάνικη γεωργική σχολή· γι' αυτόν το το λόγο βέβαια μας στείλαν και στρατιές τηλεοπτικών σεφ που μας μαθαίνουν την διεθνή κουζίνα.

  Τέρμα τα κάλαντα σκέτα ή το πολύ πολύ με ένα μεταλλικό τρίγωνο. Τώρα πρέπει να συνοδεύονται από  αμφιέσεις και σκουφάκια στο χρώμα της κόκα κόλα και να κρατάμε μεταλλόφωνα και αρμόνικες. 

 Θα μου πεις τώρα και τί να κάνουμε, ο κόσμος αλλάζει, προοδεύει.
 Θα σου πω ότι η αλλαγή είναι σίγουρη, αλλά η πρόοδος μάλλον όχι.

                                                                                                                                          Δον Κουκ