Εορταστικό , αποκριάτικο και καρναβαλίστικο το τριήμερο που μας πέρασε , για όλη την Ελλάδα. Παγανιστικό ξεφάντωμα - δοξασία για την πολυπόθητη αναζωογόνηση της μάνας γης και τον κατακρημνισμό στα τάρταρα , του μαύρου χειμώνα και της απραξίας του . Εξού και ο Διονυσιακός χαρακτήρας της γιορτής , τα φαλλικά σύμβολα και οι συχνές αναφορές στην γενετήσια πράξη .Στο ύπαιθρο όπου το θρησκευτικό αίσθημα , θρησκοληψία , παραδόσεις και παγανιστικές δοξασίες συμβαδίζουν , συμβαίνουν παράξενα και ωραία πράγματα .
Ένα μείγμα όλων των παραπάνω είναι το έθιμο της ''Γκαμήλας'' , το οποίο στη Μάδυτο , έχουν αναλάβει την ιερή υποχρέωση της τήρησής του τα 18χρονα αγόρια που την επόμενη χρονιά θα ντυθούν στο χακί. Η εξήγηση του εθίμου και η ιστορία του χάνεται Κύριος οίδε σε ποια χώρα Οθωμανών , βυζαντινών ή ακόμα ακόμα , των Θρακών . Ανεπίσημες λαογραφικές μελέτες το συνδέουν με τον ερχομό της άνοιξης . Το ξόανο της καμήλας φτιάχνεται με ότι υλικό υπάρχει πρόχειρο . Σε υπερφυσικό μέγεθος, κεφάλι από κρανίο κάποιου ζώου , κρέμασμα κουδούνα στον λαιμό , τα παλικάρια από κάτω να την σηκώνουν και να φαίνονται μόνο τα πόδια τους και ... '' γκιχ γκαμήλα'' . Μπροστά ο καμηλιέρης, είτε καβαλικεύοντας κάποιο γαϊδούρι , είτε πεζή , την κρατάει από ένα σχοινί δεμένο στο λαιμό της και δίνει παραγγέλματα . Γύρω γύρω όλοι οι υπόλοιποι ντυμένοι "μτσούνες" , κάνοντας σαματά με παλιοντενεκέδες που χτυπούν , με σφυρίχτρες και φωνές .Αφού λοιπόν στηθεί το σκηνικό , ξεκινάει το καραβάνι να διασχίσει όλο το χωριό. Στο διάβα του και σαν ουρά σέρνει την ''μαρίδα" της κάθε γειτονιάς, η οποία το συνοδεύει μέχρι τα όριά της και μετά αναλαμβάνει η επόμενη .Η κάπως μεγαλούτσικη "μαρίδα", γιατί τα νήπια άμα τη εμφανίση του παράξενου και φασαριατζίδικου τούτου σιναφιού μπήγουν φωνή , που σηκώνει και την κατάκοιτη γιαγιά τους από το κρεβάτι. Σ'αυτήν την περιήγηση στους δρόμους του χωριού , οι ταμίες της υποθέσεως , με έναν κουβά στο χέρι , περνάνε από κάθε σπίτι και πέρνουν ρεγάλο τα πρώτα αυγά της άνοιξης, τα οποία στο τέλος κατά το μεσημεράκι τα πουλάνε στους μπακάληδες και τα μετατρέπουν σε κρασί και κοψίδια . Είναι η πρώτη τους δημόσια εμφάνιση με κρασί , τελετή ενηλικίωσης και η ένταξή τους πλέον στους μεγάλους .
Είναι ένα γνήσιο ζωντανό έθιμο που τηρείται άπαυτα χρόνια και χρόνια τώρα , που ευτυχώς δεν το έχουν αναλάβει τίποτα "φορείς" να το στιλιζάρουν και να το κάνουν μουσειακού είδους δρώμενο.
Αυτή η νότα φρεσκάδας και νεανικότητας όμως από μόνη της δεν σώζει το χωριό . Οι φωτογραφίες και η ειδησεογραφία από τα γύρω χωριά του δήμου , λένε ότι παρ' όλο τον ψυχολογικό και οικονομικό βιασμό που υφιστάμεθα σε Εθνικό επίπεδο , όταν δοθεί ευκαιρία για γλέντι , με καλούς μεζέδες , μπόλικο κρασί , με πολύ σκωπτική διάθεση και δυο μούντζες προς το καθεστώς , καταφέρνει ο κόσμος να ξεχαστεί και να περάσει καλά . Όχι όμως οι Μαϋτιανοί . Η Μάδυτος εδώ και πάρα πολύ καιρό βιώνει στο πετσί της την Μεγάλη Σαρακοστή και τη συνέχεια αυτής , τα "Πάθη", για να επανέλθουμε στην θρησκευτική διάσταση του απερχόμενου τριημέρου. Αυτός πρέπει να είναο ο τίτλος του αρχαϊκού δράματος , που εκτυλίσσεται και λαμβάνει χώρα στο χωριό. Το χωριό που είναι βυθισμένο στην ανεργία και στην κατάθλιψη .
Μικρή η συμμετοχή στην χοροεσπερίδα του Ελλησπόντου , ευτυχώς με ικανοποιητικό ταμείο ελέω "μεγάλων" συμμετεχόντων .
Αξιέπαινη και χειροκροτητέα η διοργάνωση του ΚαθαροΔευτεριάτικου εθίμου των κούλουμων από τον Δήμο; την αντιδημαρχία; ή την κοινότητα; και των ανθρώπων που δούλεψαν γι' αυτήν , αλλά η ατμόσφαιρα έμοιαζε περισσότερο με διανομή συσσιτίου παρά με γιορτή . Χωρίς διάθεση από κανέναν μας να έχει κάνει την προετοιμασία για να γυρίσουμε το κλικ(ι), χωρίς διάθεση και συμμετοχή από τα παιδιά για να γυρίσουν το γαϊτανάκι . Να το ξεπεράσουμε βαυκαλιζόμενοι ότι έφταιγε ο άσχημος καιρός;
Το εορταστικό κλίμα των ημερών το έσωσαν οι παρέες με τα κατ' οίκον γλέντια . Στο μαστιζόμενο από την ανεργία χωριό μας τα δημόσια γλέντια δεν ευδοκιμούν πλέον...
Αυτά είναι τα της Αποκριάς-Μεγάλης Σαρακοστής διαρκείας που βιώνει η Νέα Μάδυτος.
Για τα "Πάθη" και την κορύφωση του δράματος που ακολουθεί , την "Σταύρωση", θα τα πούμε στα επόμενα...
Ένα μείγμα όλων των παραπάνω είναι το έθιμο της ''Γκαμήλας'' , το οποίο στη Μάδυτο , έχουν αναλάβει την ιερή υποχρέωση της τήρησής του τα 18χρονα αγόρια που την επόμενη χρονιά θα ντυθούν στο χακί. Η εξήγηση του εθίμου και η ιστορία του χάνεται Κύριος οίδε σε ποια χώρα Οθωμανών , βυζαντινών ή ακόμα ακόμα , των Θρακών . Ανεπίσημες λαογραφικές μελέτες το συνδέουν με τον ερχομό της άνοιξης . Το ξόανο της καμήλας φτιάχνεται με ότι υλικό υπάρχει πρόχειρο . Σε υπερφυσικό μέγεθος, κεφάλι από κρανίο κάποιου ζώου , κρέμασμα κουδούνα στον λαιμό , τα παλικάρια από κάτω να την σηκώνουν και να φαίνονται μόνο τα πόδια τους και ... '' γκιχ γκαμήλα'' . Μπροστά ο καμηλιέρης, είτε καβαλικεύοντας κάποιο γαϊδούρι , είτε πεζή , την κρατάει από ένα σχοινί δεμένο στο λαιμό της και δίνει παραγγέλματα . Γύρω γύρω όλοι οι υπόλοιποι ντυμένοι "μτσούνες" , κάνοντας σαματά με παλιοντενεκέδες που χτυπούν , με σφυρίχτρες και φωνές .Αφού λοιπόν στηθεί το σκηνικό , ξεκινάει το καραβάνι να διασχίσει όλο το χωριό. Στο διάβα του και σαν ουρά σέρνει την ''μαρίδα" της κάθε γειτονιάς, η οποία το συνοδεύει μέχρι τα όριά της και μετά αναλαμβάνει η επόμενη .Η κάπως μεγαλούτσικη "μαρίδα", γιατί τα νήπια άμα τη εμφανίση του παράξενου και φασαριατζίδικου τούτου σιναφιού μπήγουν φωνή , που σηκώνει και την κατάκοιτη γιαγιά τους από το κρεβάτι. Σ'αυτήν την περιήγηση στους δρόμους του χωριού , οι ταμίες της υποθέσεως , με έναν κουβά στο χέρι , περνάνε από κάθε σπίτι και πέρνουν ρεγάλο τα πρώτα αυγά της άνοιξης, τα οποία στο τέλος κατά το μεσημεράκι τα πουλάνε στους μπακάληδες και τα μετατρέπουν σε κρασί και κοψίδια . Είναι η πρώτη τους δημόσια εμφάνιση με κρασί , τελετή ενηλικίωσης και η ένταξή τους πλέον στους μεγάλους .Είναι ένα γνήσιο ζωντανό έθιμο που τηρείται άπαυτα χρόνια και χρόνια τώρα , που ευτυχώς δεν το έχουν αναλάβει τίποτα "φορείς" να το στιλιζάρουν και να το κάνουν μουσειακού είδους δρώμενο.
Αυτή η νότα φρεσκάδας και νεανικότητας όμως από μόνη της δεν σώζει το χωριό . Οι φωτογραφίες και η ειδησεογραφία από τα γύρω χωριά του δήμου , λένε ότι παρ' όλο τον ψυχολογικό και οικονομικό βιασμό που υφιστάμεθα σε Εθνικό επίπεδο , όταν δοθεί ευκαιρία για γλέντι , με καλούς μεζέδες , μπόλικο κρασί , με πολύ σκωπτική διάθεση και δυο μούντζες προς το καθεστώς , καταφέρνει ο κόσμος να ξεχαστεί και να περάσει καλά . Όχι όμως οι Μαϋτιανοί . Η Μάδυτος εδώ και πάρα πολύ καιρό βιώνει στο πετσί της την Μεγάλη Σαρακοστή και τη συνέχεια αυτής , τα "Πάθη", για να επανέλθουμε στην θρησκευτική διάσταση του απερχόμενου τριημέρου. Αυτός πρέπει να είναο ο τίτλος του αρχαϊκού δράματος , που εκτυλίσσεται και λαμβάνει χώρα στο χωριό. Το χωριό που είναι βυθισμένο στην ανεργία και στην κατάθλιψη .
Μικρή η συμμετοχή στην χοροεσπερίδα του Ελλησπόντου , ευτυχώς με ικανοποιητικό ταμείο ελέω "μεγάλων" συμμετεχόντων .
Αξιέπαινη και χειροκροτητέα η διοργάνωση του ΚαθαροΔευτεριάτικου εθίμου των κούλουμων από τον Δήμο; την αντιδημαρχία; ή την κοινότητα; και των ανθρώπων που δούλεψαν γι' αυτήν , αλλά η ατμόσφαιρα έμοιαζε περισσότερο με διανομή συσσιτίου παρά με γιορτή . Χωρίς διάθεση από κανέναν μας να έχει κάνει την προετοιμασία για να γυρίσουμε το κλικ(ι), χωρίς διάθεση και συμμετοχή από τα παιδιά για να γυρίσουν το γαϊτανάκι . Να το ξεπεράσουμε βαυκαλιζόμενοι ότι έφταιγε ο άσχημος καιρός;Το εορταστικό κλίμα των ημερών το έσωσαν οι παρέες με τα κατ' οίκον γλέντια . Στο μαστιζόμενο από την ανεργία χωριό μας τα δημόσια γλέντια δεν ευδοκιμούν πλέον...
Αυτά είναι τα της Αποκριάς-Μεγάλης Σαρακοστής διαρκείας που βιώνει η Νέα Μάδυτος.
Για τα "Πάθη" και την κορύφωση του δράματος που ακολουθεί , την "Σταύρωση", θα τα πούμε στα επόμενα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου