Ο Κόσμος σου είναι ό,τι μπορείς κι ό,τι αντέχεις.

   Την πολύ ξεχωριστή φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου θυμήθηκα σ' αυτό το μάλλον άγνωστο τραγούδι του Θανου Μικρούτσικου και του Οδυσσέα Ιωάννου, που μιλά για χαρτογράφους και γι' άγνωστους κόσμους. Για δράκους και για σύνορα πραγματικά και φανταστικά.
   Πώς μου 'ρθαν όλ' αυτά βραδιάτικα σ' ένα ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, που ειρήσθω εν παρόδω, ετοιμάζεται να πάρει τον μακρύ κι αβέβαιο δρόμο της ανεξαρτησίας? Χαζεύοντας τις αναρτήσεις και τον διάλογο που άνοιξε, με την ευκαιρία της επετείου του Πολυτεχνείου. Με την ανάγνωση του πολύ ωραίου κειμένου του συνμπλογκιστή μου Κουκ αλλά και των ανεκδιήγητων Μιχαλολιακόπαιδων που βάλθηκαν να μας πείσουν πως είμαστε αγελαδίτσες και πρέπει να βοσκήσουμε χορταράκι αμάσητο.
   Επιχειρήματα που στερούνται λογικής, και ύφος που δεν σηκώνει αντιρρήσεις από τα παιδιά του ''εγέρθουτου'' για το αυτονόητο, για το καταγεγραμμένο πια, ιστορικό γεγονός. Ναι παλικάρια μου, υπήρξαν νεκροί. Άλλο αν δεν συμφωνείτε με τους λόγους για τους οποίους ''ξόδεψαν'' τη ζωή τους. Άλλο αν απογοητευτήκατε κι εσείς όπως κι εμείς από την συμπεριφορά και την πορεία κάποιων εκ των πρωταγωνιστών, όταν ''ήρθαν στα πράγματα''. Άλλο για το αν οι εκφωνήτριες και οι εκφωνητές του πρόχειρου ραδιοφωνικού σταθμού εκείνων των ημερών ''στάθμευσαν'' στας Ευρώπας ως παχυλόμισθες επίτροποι, μετά τις αλά Κομανέντσι κωλοτούμπες τους στην εγχώρια πολιτική σκηνή, ή ως απόμαχοι κομματάρχες μετράν τα εκατομμύρια που μάζεψαν, ξεπουλώντας τις ζιβάγκο.Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
 Η πίστη και η φλόγα στα μάτια σας για την αλήθεια των πιστεύω σας μου θυμίζει τους αμετανόητους συγγενείς των Ναζί που μετά την κατάρρευση του Ναζισμού και τις δίκες, υποστήριζαν μετά βδελυγμίας, πως ούτε κρεματόρια υπήρξαν, ούτε φόνοι Εβραίων και τσιγγάνων.Απλά αποφάσισαν ξαφνικά οι παραπάνω πως βαρέθηκαν την ζωή τους κι σκέφτηκαν να μπουν στους φούρνους για να γίνουν μοσχοσάπουνα και υγρό για τα πιάτα! Βλέποντας φυσικά τους βομβαρδισμούς στη Γάζα κι όλα τα εγκλήματα των Εβραίων στην σύγχρονή τους ιστορία κι εγώ εξοργίζομαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρξε γενοκτονία πριν 70 χρόνια. Μην μπερδευόμαστε!
   Σ' ένα προηγούμενο κείμενο είχα ξαναγράψει πως πρέπει να φοβάσαι τον άνθρωπο που διαβάζει ένα και μόνο βιβλίο. Είναι επικίνδυνος. Με φανατισμό και χωρίς ορίζοντες. Με σκέψεις που   φτάνουν σ' ό,τι υπάρχει χαρτογραφημένο στο στενό του κεφάλι. Είναι έτοιμος να υποστηρίξει πως δεν άνοιξε μύτη στην επταετία, πως ο Χίτλερ προκάλεσε ασήμαντες παράπλευρες απώλειες και πως ο πατερούλης Στάλιν έδινε μπατσάκια στα κακομαθημένα παιδάκια του για να τα συνετίσει.
 '' Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε''.Το έγραψε πολύ ευστοχα ο Πιραντέλλο και δικαιώνεται καθημερινά. Δυστυχώς η ευτυχώς υπάρχει μια πραγματικότητα για τον καθένα. Ποτέ η ίδια για όλους. Μια πραγματικότητα για τον Γαλιλαίο που υποστήριζε πως η Γη κινείται και μια για τους Ιεροεξεταστές που έβλεπαν δράκους και ''καινά δαιμόνια'' στη θεωρία του. Μια πραγματικότητα για τους αμετανόητους νοσταλγούς του μεγαλύτερου δολοφόνου που γέννησε η ανθρωπότητα και μια για τα δύο αδέλφια, τέκνα εξέχοντος στελέχους του Ναζισμού (του Χίμλερ, αν δεν κάνω λάθος) που υποβλήθηκαν σε στείρωση μην αντέχοντας να φέρουν στον κόσμο ανθρώπους με το αίμα του εγκληματία πατέρα τους.
    Δυο πραγματικότητες επίσης για την πανέμορφη Βαρκελώνη του Gaudi και του Messi:
Catalunya si. España también ???   o   Catalunya independent ???