Και, να σου πω και κάτι ακόμα: είμαστε συνομήλικοι. Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά - δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω - δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ΄ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ;
Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου... Γύρω από αυτά κλείνει ο κύκλος. Εγώ,τα ίδια χρόνια, έζησα τόσα συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις. Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντοτε νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας. Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί;
Πράγματα που για σένα θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα. Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι "πετυχημένος", ό,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς ολ’ αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος.
Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ΄ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι. Με φίλησε, μου έβαλε και δέκα χιλιάρικα στην τσέπη -μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή- και έφυγα. Το ξέρω πως είπα μεγάλα λόγια γιατί, παρ΄ όλα αυτά, είμαι ένθετος, τοποθετημένος και ταξινομημένος σε άλλους μηχανισμούς, σε μιαν άλλη λογική, σε μιαν άλλη τάξη πραγμάτων».
Το παραπάνω κείμενο απόσπασμα είναι από το αυτοβιογραφικό βιβλίο (το πρώτο) του Χρόνη Μίσσιου "...καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς". Ο Μίσσιος ως σύγχρονος Μακρυγιάννης, αφού στο δημοτικό πήγε μόνο μέχρι την δευτέρα τάξη αλλά έμαθε γράμματα στις φυλακές , στις εξορίες και στην διάρκεια του αγώνα του για ανθρώπινη λευτεριά, έγραψε άλλα τέσσερα υπέροχα βιβλία το ένα καλύτερο από το άλλο: Χαμογέλα, ρε... τί σου ζητάνε: ,Τα κεραμίδια στάζουν, Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι, ΝΤΟΜΆΤΑ ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΜΠΑΝΆΝΑΣ. Τα βιβλία του Μίσσιου, όταν τα διάβασα πριν είκοσι χρόνια επηρέασαν τόσο πολύ την θέαση μου για τον κόσμο όσο τίποτε άλλο . Ο ζεστός ανθρώπινος, καθημερινός και ταυτόχρονα ονειρικός λόγος του απογειώνει συναισθήματα και ορέξεις.
Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν συναντούσα ακόμα έναν άνθρωπο ( εκτός από την γυναίκα μου) που είχε διαβάσει και τα πέντε βιβλία του για να ανταλλάξουμε πραγματικότητες και φαντασίες.
Στους γρήγορους και φτηνούς καιρούς που ζούμε είναι άτοπο να προτείνω σε κάποιον να διαβάσει και τα πέντε βιβλία, δεν θα το κάνει κανένας. Μπορώ όμως να προτείνω στους αριστερίζοντες να διαβάσουν τα τρία πρώτα , το "...καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" Χαμογέλα, ρε... τί σου ζητάνε: και Τα κεραμίδια στάζουν, για να αποκτήσουν ένα ιστορικό υπόβαθρο, για ανέβει λίγο το ηθικό τους ή και για να προβληματιστούν από τους δοσμένους αγώνες της προηγούμενης γενιάς.
Για όποιον όμως έχει βαρεθεί να φοράει το παλτό της κατάθλιψης και θέλει να ζήσει( ναι με τα βιβλία του Χρόνη ζεις) κάτι πραγματικά ευχάριστο, για όποιον θέλει να δει ότι η ζωή υπάρχει ( αν όχι μόνο) και έξω από την θλιβερή πραγματικότητα που μετριέται μόνο με χρήμα, δεν έχει παρά να βουτηχτεί με τα μούτρα στις 500 σελίδες των άλλων δύο βιβλίων "Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι" και ΝΤΟΜΆΤΑ ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΜΠΑΝΆΝΑΣ. Θα παρακαλάει να υπήρχαν άλλες 500 και άλλες 500
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου