Ξεσκαλίζοντας τα gigabit μου προχθές, ανακάλυψα το βιντεάκι που είχα φτιάξει με τις φωτογραφίες από τους περσινούς λουκμάδες· Η λογοκρισία όμως του Mark ένεκα συμμετοχής των Κατσιμιχαίων, κάτι ψέλλισε για πνευματικά δικαιώματα και έδωσε λαβή σε διάφορους σκώπτες της ομήγυρης για σχόλια και like . Δεν πειράζει όμως, το βιντεάκι βρήκε το δρόμο του προς τη δημοσιότητα από πιο βατούς και δημοκρατικούς δρόμους όπως είναι του youtube.
Η φωτογραφία είναι τέχνη. Τέχνη που δεν έχει να κάνει με τις τεχνολογικές εξελίξεις που την περιβάλουν και την κάνουν φτηνή και εύκολα προσβάσιμη από τις πλατιές μάζες. Η τέχνη της, έγκειται στο καλλιτεχνικό μάτι του δημιουργού της· η τεχνική της στην εκμάθηση. Η φαντασία και το καλό παράθυρο που θα δει ο δημιουργός - φωτογράφος είναι ισάξιο τεχνούργημα με άλλες μορφές τέχνης.
Όμως η γενεσιουργός αιτία και λόγος της ύπαρξης της, ήταν και είναι η αποτύπωση της στιγμής που σε βάθος χρόνου αποκτά μεγάλη ιστορική και συναισθηματική αξία. Οι φωτογραφίες τον αιώνα που μας πέρασε, έπαιξαν τον ρόλο τους ως ιστορικός καταγραφέας, όπως οι αναπαραστάσεις πάνω στα κεραμικά αγγεία άλλων εποχών. Μας δώσανε στιγμές από την καθημερινή ζωή που ίσως δεν κατέγραψε κανένα άλλο μέσο. Μέσα από τα φωτογραφικά στιγμιότυπα , βάζοντάς τα το ένα δίπλα στο άλλο αναπλάθουμε έναν ολόκληρο κόσμο και τον τρόπο ζωής των προηγούμενων γενεών.
Προς αυτή την ιστορική καταγραφή είχε κινηθεί η προηγούμενη άρχουσα αιρετή ομάδα του χωριού μας. Μέσα από προσπάθειες ετών,έφτασε να έχει ένα αξιόλογο και πλούσιο φωτογραφικό αρχείο της προπολεμικής και μεταπολεμικής Νέας Μαδύτου. Οι κάτοικοι του χωριού και όχι μόνο, συμμετείχαν αθρόα στις εκκλήσεις του δημάρχου, να προσκομίσουν τις οικογενειακές τους φωτογραφίες, που βγάζοντας τες από τα μπαούλα τους ( τα πραγματικά όχι αυτά τα των gigabit) και συνενώνοντας τες με των άλλων μέσω του δήμου, δημιούργησαν κάτι μεγάλο . Κάτι που ως ιστορική καταγραφή , δεν υπάρχει άλλη στο χωριό. Το αρχείο περιέγραφε στιγμιότυπο το στιγμιότυπο, όλη τη ζωή του χωριού. Το πως χτίστηκε, τα πρώτα σπίτια του, την εκκλησία , το σχολείο, τους ανθρώπους και την καθημερινή ζωή τους, τα γλέντια τους , τις δουλειές τους , τις ιδιωτικές και τις δημόσιες συνευρέσεις τους. Έτυχα σε κάποιες από τις εκθέσεις (θεματικές ή γενικές αυτού του υλικού) που οι ηλικιωμένοι δακρύζανε περιγράφοντας και εξηγώντας στους νεότερους το τι έλεγε η κάθε φωτογραφία .
Στην εποχή της κοσμογονίας , στο πέρασμα από τον Καποδίστρια στον Καλλικράτη , ο καθ' ένας προσπαθούσε κάτι να σώσει ή να θάψει. Από το πόστο μου ως μέλος του Δ.Σ. του πολιτιστικού συλλόγου, το τάμα μου ήταν να σώσω αυτό το αρχείο. Να καταγραφεί ηλεκτρονικά, να ταξινομηθεί , να διευρυνθεί και να αποδοθεί ξανά στον κόσμο του χωριού είτε ως εκδοθέν λεύκωμα, είτε ηλεκτρονικά, είτε στήνοντας γραπτά την ιστορία του χωριού πάνω σ' αυτό. Καθ' οιονδήποτε τρόπο επεξεργαζόταν και αποδίδονταν , δεν έπαυε να είναι η ιστορική κληρονομιά του χωριού. Μάταιη όμως η προσπάθειά μου αφού το αρχείο χάθηκε (θέλω να πιστεύω όχι στη λήθη του χρόνου) στα μονοπάτια της διοικητικής μετεξέλιξης.Κοινώς ήρθαν άλλοι στα πράγματα.
'Όσο περνούσε ο καιρός και ενώ είχα απευθυνθεί σε όποιον είχε σχέση μ' αυτό , είτε με την δημιουργία του , είτε με την αποθήκευση του , Καποδιστριακούς και Καλλικρατικούς , κανένας δεν ήξερε να μου πει τί είχε απογίνει . Όταν έγινα φορτικός με το θέμα, κάποιος υψηλά ιστάμενος στην αιρετή νέα τάξη πραγμάτων , με ανασηκωμένο το φρύδι και είκοσι κιλά καχυποψία με ρώτησε: και τί το θες το αρχείο εσύ ρε Κουκ;
Είναι μερικές φορές που τα αυτονόητα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις και σιωπάς.
Κουκ
Η φωτογραφία είναι τέχνη. Τέχνη που δεν έχει να κάνει με τις τεχνολογικές εξελίξεις που την περιβάλουν και την κάνουν φτηνή και εύκολα προσβάσιμη από τις πλατιές μάζες. Η τέχνη της, έγκειται στο καλλιτεχνικό μάτι του δημιουργού της· η τεχνική της στην εκμάθηση. Η φαντασία και το καλό παράθυρο που θα δει ο δημιουργός - φωτογράφος είναι ισάξιο τεχνούργημα με άλλες μορφές τέχνης.
Όμως η γενεσιουργός αιτία και λόγος της ύπαρξης της, ήταν και είναι η αποτύπωση της στιγμής που σε βάθος χρόνου αποκτά μεγάλη ιστορική και συναισθηματική αξία. Οι φωτογραφίες τον αιώνα που μας πέρασε, έπαιξαν τον ρόλο τους ως ιστορικός καταγραφέας, όπως οι αναπαραστάσεις πάνω στα κεραμικά αγγεία άλλων εποχών. Μας δώσανε στιγμές από την καθημερινή ζωή που ίσως δεν κατέγραψε κανένα άλλο μέσο. Μέσα από τα φωτογραφικά στιγμιότυπα , βάζοντάς τα το ένα δίπλα στο άλλο αναπλάθουμε έναν ολόκληρο κόσμο και τον τρόπο ζωής των προηγούμενων γενεών.
Προς αυτή την ιστορική καταγραφή είχε κινηθεί η προηγούμενη άρχουσα αιρετή ομάδα του χωριού μας. Μέσα από προσπάθειες ετών,έφτασε να έχει ένα αξιόλογο και πλούσιο φωτογραφικό αρχείο της προπολεμικής και μεταπολεμικής Νέας Μαδύτου. Οι κάτοικοι του χωριού και όχι μόνο, συμμετείχαν αθρόα στις εκκλήσεις του δημάρχου, να προσκομίσουν τις οικογενειακές τους φωτογραφίες, που βγάζοντας τες από τα μπαούλα τους ( τα πραγματικά όχι αυτά τα των gigabit) και συνενώνοντας τες με των άλλων μέσω του δήμου, δημιούργησαν κάτι μεγάλο . Κάτι που ως ιστορική καταγραφή , δεν υπάρχει άλλη στο χωριό. Το αρχείο περιέγραφε στιγμιότυπο το στιγμιότυπο, όλη τη ζωή του χωριού. Το πως χτίστηκε, τα πρώτα σπίτια του, την εκκλησία , το σχολείο, τους ανθρώπους και την καθημερινή ζωή τους, τα γλέντια τους , τις δουλειές τους , τις ιδιωτικές και τις δημόσιες συνευρέσεις τους. Έτυχα σε κάποιες από τις εκθέσεις (θεματικές ή γενικές αυτού του υλικού) που οι ηλικιωμένοι δακρύζανε περιγράφοντας και εξηγώντας στους νεότερους το τι έλεγε η κάθε φωτογραφία .
Στην εποχή της κοσμογονίας , στο πέρασμα από τον Καποδίστρια στον Καλλικράτη , ο καθ' ένας προσπαθούσε κάτι να σώσει ή να θάψει. Από το πόστο μου ως μέλος του Δ.Σ. του πολιτιστικού συλλόγου, το τάμα μου ήταν να σώσω αυτό το αρχείο. Να καταγραφεί ηλεκτρονικά, να ταξινομηθεί , να διευρυνθεί και να αποδοθεί ξανά στον κόσμο του χωριού είτε ως εκδοθέν λεύκωμα, είτε ηλεκτρονικά, είτε στήνοντας γραπτά την ιστορία του χωριού πάνω σ' αυτό. Καθ' οιονδήποτε τρόπο επεξεργαζόταν και αποδίδονταν , δεν έπαυε να είναι η ιστορική κληρονομιά του χωριού. Μάταιη όμως η προσπάθειά μου αφού το αρχείο χάθηκε (θέλω να πιστεύω όχι στη λήθη του χρόνου) στα μονοπάτια της διοικητικής μετεξέλιξης.Κοινώς ήρθαν άλλοι στα πράγματα.
'Όσο περνούσε ο καιρός και ενώ είχα απευθυνθεί σε όποιον είχε σχέση μ' αυτό , είτε με την δημιουργία του , είτε με την αποθήκευση του , Καποδιστριακούς και Καλλικρατικούς , κανένας δεν ήξερε να μου πει τί είχε απογίνει . Όταν έγινα φορτικός με το θέμα, κάποιος υψηλά ιστάμενος στην αιρετή νέα τάξη πραγμάτων , με ανασηκωμένο το φρύδι και είκοσι κιλά καχυποψία με ρώτησε: και τί το θες το αρχείο εσύ ρε Κουκ;
Είναι μερικές φορές που τα αυτονόητα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις και σιωπάς.
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου