Να γιατί ο ντόρος για το έπος του πολυτεχνείου...

Γιατί τόσος ντόρος για το «έπος του Πολυτεχνείου ?
Ναι , υπήρξε μία θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της Νεολαίας …
Ναι τιμώ ειλικρινά την πρωτοβουλία των νέων …
Αλλά !!!
Όλοι γνωρίζουν για την πολιτική εκμετάλλευση της ψευτοαριστεράς .
Όλοι γνωρίζουν ότι δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας.
Όλοι γνωρίζουν ότι δεν έριξε την Δικτατορία το «έπος » …
Όλοι γνωρίζουν ότι τη δυνάμωσε και ώθησε πολλούς αξιωματικούς απογοητευμένους από την 1η δικτατορία, να συσπειρωθούν γύρω από τον Ιωαννίδη και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία...
Ναι ρε Χρήστο, στην πραγματικότητα αυτό το «έπος» δημιούργησε μόνο «ήρωες και ηρωίδες» τύπου Μελίνας… που μιά που είσαι εκεί που είσαι … το έπαιξε Πασιονάρια… και τύπου Μαρίας ... που με μια εκφώνηση στο ραδιόφωνο κατέχουν από μια περίλαμπρη θέση στο πάνθεον των ηρώων της νεώτερης ελληνικής ιστορίας . Η Μαρία φαντάζομαι γνωρίζεις ότι αμείβεται με μόνο 560 χιλιάδες ευρώ το χρόνο !!! Θα συνεχίσω με ηγετικά στελέχη της εξέγερσης … Ανδρουλάκη, Λαλιώτη και θα σταματήσω γιατί δεν ξέρω πόσους ακόμη μπορώ να χωρέσω στο σχόλιό μου …
Ναι Χρήστο … αυτοί ξεκίνησαν την πολιτική αθλιότητα !!!
Αυτοί για εφτά χρόνια λούφαζαν, και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί , και το «έπος » έγινε ένα το ισχυρό τους άλλοθι !!!
Και ναι … χαίρομαι που επιτέλους ένα έπος ελάχιστα επικό, ξεφούσκωσε σιγά-σιγά …

ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ …
Θα αντιπαραθέσω στοιχεία … την υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου, την μαρτυρία του πρύτανη Ε.Μ.Π. Κονοφάγου , τις συντάξεις που παρέμειναν αζήτητες ,τη μαρμάρινη πλάκα του Παπανδρέου στο χώρο ..."της θυσίας" με τα δεκαοκτώ ονόματα φοιτητών που έδωσαν την ζωή τους 1941-1944" ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων στο χώρο" της θυσίας" και την "θλιβερή" ιστορία της Ηλένια …
Όλοι γνωρίζουν ότι τα θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθηκαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς δώδεκα … και ευτυχώς που ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης έλεγε μαλακιές που βεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήταν τόσοι πολλοί ώστε η χούντα τους έθαψε σε ...ομαδικούς τάφους με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του Ζωγράφου…
 Δράτωντας την ευκαιρία από το παραπάνω σχόλιο του Χ. Γιανακούδη  στο άρθρο του "apo sponta" Χ. Ρίζου "Ο κόσμος σου είναι ότι μπορείς και ότι αντέχεις" , ας κουβεντιάσουμε λίγο.

  Κατ' αρχήν ας αφήσουμε απ' έξω τις μεγαλειώδεις και μεγαλοπρεπείς  τηλεοπτικές   ταμπέλες τύπου "έπος" . Καμία σοβαρή ιστορική αναφορά δεν το χαρακτηρίζει έπος και επειδή Χριστόδουλε ανέφερες ιστορικά στοιχεία, ας μείνουμε σ' αυτό το επίπεδο και ας μην κατρακυλήσουμε στο τί λέει η τηλεόραση. 

  Γεγονότα του Πολυτεχνείου , ονομάζουμε  "την αναταραχή"  που έλαβε χώρα  στην Αθήνα όλη εκείνη την εβδομάδα του Νοεμβρίου, με επίκεντρο τον χώρο της Πολυτεχνικής σχολής του Μετσόβιου.  Οπότε τα θύματα που δεν ήταν κατ΄ανάγκη μέσα στο "χώρο" γιατί πρέπει να τα αφήσουμε έξω από την καταμέτρηση; ( πόσο ψυχρή λέξη). Μήπως δεν δολοφονήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής ενός επιβεβλημένου καθεστώτος;. Η μήπως η αξία ενός αγώνα των νέων ή ενός λαού για να κερδίσει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του μετριέται με τον αριθμό των νεκρών και σε πιο στενό σκοτώθηκαν; Δεν είναι αστείο, αντί να κάνουμε σημαία τον αγώνα της προηγούμενης γενιάς ενάντια στα δικά μας δεινά , να καθόμαστε και να ερίζουμε για αριθμούς και τοποθεσίες;

  Στο "Πολυτεχνείο" συμμετείχε μαζικά κόσμος που δεν είχε σχέση με τους φοιτητές, οι φοιτητές ήταν κλεισμένοι μέσα. Απ΄έξω ήταν οι οικοδόμοι με το συνδικάτο τους , όσοι είχαν απολυτήρια από την ΕΑΤ-ΕΣΑ , οι γιατροί και οι νοσοκόμες που περιέθαλπαν  τους βάναυσα χτυπημένους και τραυματίες και όλο αυτό το πλήθος που δείχνουν τα ιστορικά ντοκουμέντα. 

  Επειδή λοιπόν μια ομάδα, οργανωμένα ή μεμονωμένα, καπηλεύτηκε και "εξαργύρωσε" αυτό τον άδολο αγώνα των Ελλήνων της εποχής , εμείς δεν πρέπει να τον τιμάμε γενικότερα; Η ελληνική  επανάσταση γέννησε έναν Κωλέττη και τους Κουντουριωταίους που δεκαπλασίασαν την περιουσία τους μέσα από τα δάνεια της εποχής και τους Μαυρομιχαλαίους που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια· δεν πρέπει λοιπόν εμείς γι' αυτό τον λόγο να τιμούμε γεγονότα και πρόσωπα της εποχής; Αντί  λοιπόν, τα μελανά πρόσωπα να γίνονται παραδείγματα αποφυγής τέτοιων  συμπεριφορών , πρέπει να αποφεύγουμε να τιμάμε τα γεγονότα για χάρη τους;  

  Σαφώς και δεν έριξε την δικτατορία το Πολυτεχνείο. Όμως αλίμονο αν ξέραμε ότι κάθε  ενέργειά μας θα έφερνε αποτέλεσμα. Καθημερινούς αγώνες δίνουμε , μικρούς και μεγάλους, οι οποίοι  στην τελική τους σούμα φέρνουν αποτέλεσμα. Καμία "στιγμή" στην παγκόσμια ιστορία δεν άλλαξε τον κόσμο και το ρου των γεγονότων. Ούτε η  τετράχρονη "τρομοκρατία" των Ιακωβίνων που πέρασε από την Γκιλοτίνα όλο το γαλάζιο αίμα της Γαλλίας έδωσε στους φτωχούς ψωμί· ούτε ακόμα ακόμα οι ατομικές βόμβες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τελειώσαν τον ήδη τελειωμένο πόλεμο. Ούτε ξύπνησαν  μια μέρα του 20ου αιώνα,  τα πολιτικοοικονομικά αφεντικά της Ευρώπης και έστησαν το κοινωνικό κράτος που απολαμβάναμε μέχρι χτες. Το έστησαν οι Παρισινές Κομμούνες , οι μεγάλες Αμερικανικές απεργίες και η σοσιαλιστική επανάσταση που σάρωσε απ' άκρη σ' άκρη την Ευρώπη από το 1918 μέχρι το '25       (μέχρι που την ισοπέδωσε ο φασισμός), με μάχες ενός αιώνα . Και εμείς αδικούμε το πολυτεχνείο που δεν κατάφερε  να ρίξει την χούντα;  

  Με την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη δεν κερδήθηκε ο αγώνας της Ελληνικής επανάστασης, αλλά ούτε χάθηκε με την καταστροφή της μάχης του Πέτα· ούτε οι αγωνιστές της εποχής δεν συνέχισαν τον αγώνα από τον φόβο μην τυχών έρθει ο σκληροπυρηνικός  Μπραϊμης και τους σφίξει τα λουριά όπως οι αξιωματικοί του Ιωαννίδη. 

 Πρέπει να κάνουμε ντόρο με το Πολυτεχνείο και με κάθε Πολυτεχνείο που συμβολίζει τον αγώνα των καθημερινών ανθρώπων για να κερδίσουν την αξιοπρέπεια τους.

 Τα Πολυτεχνεία είναι τα βάθρα που μας ψηλώνουν  και που  που πάνω τους πατάμε για να σηκώνουμε το ανάστημά μας. Είναι τα λαμπρά αστέρια που μας δείχνουν το δρόμο. Είναι οι σημαίες που υπό τη σκέπη τους συναθροιζόμαστε και παίρνουμε δύναμη. Είναι οι φλόγες της συλλογικής μας μνήμης  που πρέπει να κρατάμε άσβεστες  για να μας φωτίζουν τους επόμενους αγώνες μας και το μέλλον .

                                                                                                                                                      Κουκ