Στα μέσα της δεκαετίας του '90 η Ελλάδα ήταν μια χώρα νοικοκυραίων , που δούλευαν , επιχειρούσαν και συναλλάσσονταν μέσω των τραπεζών χωρίς αυτές να είναι κυρίαρχα αφεντικά στις δουλειές. Το πρωτοεμφανιζόμενο την προηγούμενη δεκαετία είδος prasinofrrrourous, δεν είχε εξελιχθεί ακόμα στο είδος lamogious στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Έτσι λοιπόν η Ελληνική κοινωνία ήταν απλοϊκή σε σχέση με αυτές τις άγριας δύσης. Αγοράζαμε αυτοκίνητα , σπίτια , συσκευές, αρχίζαμε να ταξιδεύουμε δειλά-δειλά εσωτερικά και εξωτερικά, όλα με δικά μας χρήματα χωρίς να επιτρέπουμε στις τράπεζες να μπαίνουν ανάμεσα στις ιδιωτικές μας υποθέσεις.Υπήρχε μια αξιοπρέπεια στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού·όποιος ήθελε να δουλέψει δούλευε και λίγο πολύ όλοι πορευόμασταν , με ασήμαντα ποσοστά φτώχειας και γηγενούς εγκληματικότητας. Το 1995 οι άστεγοι δεν ήταν φαινόμενο , ήταν περιπτώσεις.
Σ' ένα ταξίδι μου τότε στην σύγχρονη Ρώμη , στο Λονδίνο, ημέρες γιορτών καλή ώρα, μου έκαναν εντύπωση πρώτα απ' όλα οι πάρα πολλοί άστεγοι, μεμονωμένοι, ζευγάρια και οικογένειες κάθε ηλικίας, αλλά και οι πολλές επιτροπές υποστήριξης τους. Σε όποια pub καθόμασταν , περνούσαν αυτές οι επιτροπές υποστήριξης αστέγων και με διάφορα hapenigs που έστηναν στο λεπτό , στο δρόμο ή μέσα στα μαγαζιά, προέτρεπαν τον κόσμο να βοηθήσει με τις προσφορές τους το έργο τους. Μου φαινόταν τόσο εξωπραγματικό όλο αυτό από την Ελληνική ρουτίνα... Στις εκεί συζητήσεις μας όμως μεταξύ μας στην παρέα , καταλήγαμε ότι αυτά είναι αποτελέσματα της (τότε) Ε.Ο.Κ. και του άκρατου καπιταλισμού, που αυτή διαχέει σε κάθε γωνιά των κοινωνιών που εισβάλει.Οπότε καλομελέτα...
Δεκέμβριος του 2012. Η εικόνα που με συγκλόνισε σήμερα και θα συνοδεύει τα όνειρα και τις σκέψεις μου για πάρα πολύ καιρό. Γωνία Αριστοτέλους με Βασιλέως Ηρακλείου , λίγα μόλις μέτρα από την σειρά του κόσμου πίσω από το ΑΤΜ της Εθνικής, είναι ένας ηλικιωμένος άστεγος, καθισμένος κάτω στο τσιμέντο του πεζοδρομίου με τα συμπράγκαλα δίπλα του. Ήταν σχετικά καλοντυμένος. Φορούσε και ήταν σκεπασμένος με ένα μαύρο παλτό.Φαινόταν μόνο το ένα χέρι του ,που ήταν άσπρο καθαρό και περιποιημένο· χέρι δουλευτή γραφιά. Ήταν κουλουριασμένος, γυρισμένος προς τον τοίχο και έκλαιγε γοερά. Έκλαιγε σαν μωρό παιδί για την χαμένη ζωή του ή για ό,τι άλλο· αλλά οι λυγμοί του δεν συγκίνησαν κανέναν από τις μερικές εκατοντάδες συνανθρώπων του που περάσαμε από δίπλα του. Κανένας δεν έσκυψε να του μιλήσει για ένα λεπτό για να του απαλύνει λίγο τον πόνο.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ και δεν συχωρώ τον εαυτό μου που δεν έκανα κάτι.
Κουκ
Σ' ένα ταξίδι μου τότε στην σύγχρονη Ρώμη , στο Λονδίνο, ημέρες γιορτών καλή ώρα, μου έκαναν εντύπωση πρώτα απ' όλα οι πάρα πολλοί άστεγοι, μεμονωμένοι, ζευγάρια και οικογένειες κάθε ηλικίας, αλλά και οι πολλές επιτροπές υποστήριξης τους. Σε όποια pub καθόμασταν , περνούσαν αυτές οι επιτροπές υποστήριξης αστέγων και με διάφορα hapenigs που έστηναν στο λεπτό , στο δρόμο ή μέσα στα μαγαζιά, προέτρεπαν τον κόσμο να βοηθήσει με τις προσφορές τους το έργο τους. Μου φαινόταν τόσο εξωπραγματικό όλο αυτό από την Ελληνική ρουτίνα... Στις εκεί συζητήσεις μας όμως μεταξύ μας στην παρέα , καταλήγαμε ότι αυτά είναι αποτελέσματα της (τότε) Ε.Ο.Κ. και του άκρατου καπιταλισμού, που αυτή διαχέει σε κάθε γωνιά των κοινωνιών που εισβάλει.Οπότε καλομελέτα...
Δεκέμβριος του 2012. Η εικόνα που με συγκλόνισε σήμερα και θα συνοδεύει τα όνειρα και τις σκέψεις μου για πάρα πολύ καιρό. Γωνία Αριστοτέλους με Βασιλέως Ηρακλείου , λίγα μόλις μέτρα από την σειρά του κόσμου πίσω από το ΑΤΜ της Εθνικής, είναι ένας ηλικιωμένος άστεγος, καθισμένος κάτω στο τσιμέντο του πεζοδρομίου με τα συμπράγκαλα δίπλα του. Ήταν σχετικά καλοντυμένος. Φορούσε και ήταν σκεπασμένος με ένα μαύρο παλτό.Φαινόταν μόνο το ένα χέρι του ,που ήταν άσπρο καθαρό και περιποιημένο· χέρι δουλευτή γραφιά. Ήταν κουλουριασμένος, γυρισμένος προς τον τοίχο και έκλαιγε γοερά. Έκλαιγε σαν μωρό παιδί για την χαμένη ζωή του ή για ό,τι άλλο· αλλά οι λυγμοί του δεν συγκίνησαν κανέναν από τις μερικές εκατοντάδες συνανθρώπων του που περάσαμε από δίπλα του. Κανένας δεν έσκυψε να του μιλήσει για ένα λεπτό για να του απαλύνει λίγο τον πόνο.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ και δεν συχωρώ τον εαυτό μου που δεν έκανα κάτι.
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου