«… Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτύνανε αρκετά, αποφασίσανε να τακτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατεία τους είπανε: “Ψηλά τα χέρια! Θέλουμε το καλό σας (…) Είσαστε λεύτεροι! (…) Ο κυρίαρχος λαός θα ‘σαστε εσείς! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε. Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας – μ’ ένα λόγο για τη λευτεριά σας. Σεις θα δουλεύετε (…) Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε τα κόπια σας (…)
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Κάποιες φορές όμως, όταν οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι αυτού το κόσμου δεν το δέχονται, αντιδρούν, επαναστατούν και προσπαθούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους· άλλες φορές έχοντας σχέδιο μέσα στο μυαλό τους για το πως θα μοιράσουν πλούτο και εξουσία , ενώ άλλες απλά αγανακτούν με τους κλέφτες και βγαίνουν στο δρόμο για να δηλώσουν τα συναισθήματά τους.
Στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία, ο Δεκέμβρης μας έχει δώσει τέτοιες αντιδράσεις του Ελληνικού λαού. Το '44 βγαίνοντας από τον πόλεμο , παρ' όλη την καταστροφική του μανία , το φρόνημα των φτωχών αγωνιστών ενάντια στην κάθε είδους κατοχή ήταν υψηλό.Είχαν αντισταθεί και συμμετείχαν με μεγάλη επιτυχία στην προσπάθεια αυτοδιάθεσης. Είχαν όνειρα για το μέλλον τους, τα οποία δυστυχώς όμως δεν ταίριαζαν με τα σχέδια των πλουσίων αυτού του κόσμου και γι' αυτό κάθε προσπάθεια για ελευθερία κατεστάλη άγρια από την παγκόσμια αυτοκρατορία που πλασαριζόταν ως σύμμαχος.
Ακολούθησαν μέτρα συμμόρφωσης και αναμόρφωσης των μαζών που πίστεψαν ότι μπορούν να ονειρεύονται .
Τον Δεκέμβριο του 2008 η Ελληνική κοινωνία παρ' ότι τελούσε εν υπνώσει , μπουκωμένη με δανεικό φαγητό, τζιν και γυαλιστερά αυτοκίνητα, οι υγιείς δυνάμεις της έβραζαν. Έβραζαν από αγανάκτηση για τα επερχόμενα. Αυτά που δεν μπορούσε να δει το βολεμένο κομμάτι της , αλλά τα έβλεπαν πολύ καλά οι νέες γενιές. Στο πρόσωπο, το κορμί και την ψυχή του έφηβου Γρηγορόπουλου , η εξουσία των πλουσίων δολοφονούσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το μέλλον αυτής της γενιάς , αυτής της οργανωμένης κοινωνίας όπως την ξέραμε. Εξέγερση. Μαθητές , φοιτητές , νέοι άνεργοι , οι γονείς τους, και πολλοί άλλοι στους δρόμους. Σε όλη την Ελλάδα , σε μεγάλες και μικρές επαρχιακές πόλεις. Για δύο βδομάδες ο όγκος του κόσμου που βγήκε ακηδεμόνευτος από κομματικές σημαίες στους δρόμους της Ελλάδας για να διεκδικήσει το μέλλον του, κάνει την συμμετοχή στο Πολυτεχνείο να μοιάζει με προσυγκέντρωση.
Τον Μάιο του 2010, ΣΟΚ. Η επίσης δολοφονία των εργαζομένων στη Marfin, ξεκίνησε έναν άλλο κύκλο τρομοκράτησης του λαού που έβαλε τα πράγματα στην θέση τους, αποτρέποντας την λαϊκή συμμετοχή στις αντιδράσεις για τις "δράσεις τους". Έκτοτε παρακολουθούμε απαθείς και αμέτοχοι την κοινωνική και οικονομική μας κατρακύλα αναμένοντας κάποιον άλλον να μας σώσει.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Τριάντα οχτώ χρόνια σήμερα από τον Θάνατο του μεγάλου μας ποιητή Κ. Βάρναλη. Η πρώτη παράγραφο είναι από την "Αληθηνή απολογία του Σωκράτη" και η τελευταία στροφή από το ποίημα "Οι Μοιραίοι"
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου