Περίεργο θα σας φανεί, φαντάζομαι, που σε στιγμές οικονομικής κρίσης, κυβερνητικής ασυνεννοησίας και ''ελευθερίας του παραλόγου'' εμένα μ' απασχολεί η μπάλα.Είναι περίεργο στ' αλήθεια μα κι αν μ' απασχολήσουνε τ' άλλα θα βγει κάτι?Το πολύ-πολύ να με ''κόψουν'' σαν τον Αρβανίτη από τη ΝΕΤ ή να με ''μπαγλαρώσουν'' σαν το Βαξεβάνη για να μάθω να μιλάω ''χαμηλόφωνα''.
Τη μπάλα σκέφτηκα λοιπόν, χαζεύοντας σήμερα το πρωί 3-4 πιτσιρίκια 7-8 χρονών, μες στη χαρά της εκδρομής, να την κλωτσάνε.Καθόλου δεν γουστάρω να βλέπω το ελληνικό κλοτσοσκούφι-απότοκο της κρίσης με ασχετούληδες πιτσιρίκους και αποτυχημένους μαυρούληδες-πωλητές cd.Και πριν την κρίση το ελληνικό πρωτάθλημα-παρωδία, μια αηδία μου προκαλούσε.Τώρα ένα παραπάνω.
Ταλαιπωρημένο από Βαρδινογιάννηδες,Κοκκαλομαρινάκηδες και Πιλάβιους το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο ήθελε πάντα γερό στομάχι και Ιώβεια υπομονή για να το παρακολουθήσεις.Ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης με τη διαστημική Μπαρτσελόνα και την απίστευτη Ρεάλ, με τι κολλύρια να δεις το δικό μας χάλι?
Πάντα το ποδόσφαιρό μας ήταν αντίστοιχο της εικόνας μας ως κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Γι αυτό λοιπόν κι εγώ θα θυμηθώ τα παιδικά μας ματς, με τις μπάλες πλαστικές και τα εξωτερικά (οι δερμάτινες μπάλες λεγόταν εξωτερικά).Αυτά και μόνον αυτά.
Στο παλιό δημοτικό, στο γηπεδάκι με τα πευκάκια ξεκινούσε η μύηση στο άθλημα.Στην Α' δημοτικού έπαιζες ήδη το πρώτο σου διπλό και μετείχες στη διαδικασία ντριπλαρίσματος του αντιπάλου αλλά και του δέντρου, όχι πάντα με επιτυχία.Τα τρακαρίσματα ήταν συχνότατα μιας και τα πεύκα ήταν πυκνοφυτεμένα.Η τεχνική μ' αυτόν τον τρόπο αναπτύσσοταν ταχύτατα.Οι μπάλες πλαστικές κι ασπρόμαυρες συνήθως (προς μεγάλη μου στεναχώρια) δεν διαρκούσαν πάνω από 2-3 ματς.Καταλήγαν τρυπημένες και παρατημένες στον ήλιο μήπως και ''τουμπανιάσουν'' λιγάκι για να τις ξαναπαίξουμε.Οι συγκρούσεις κεφάλι με κεφάλι συχνές, μα σχεδόν ποτέ δεν κατέληγαν σε γιατρούς και φαρμακεία.ΑΝΟΞΕΙΔΩΤΟΙ!!!
Μετά το πρώτο ''βάπτισμα'' στο δαιδαλώδες κατηφορικό πευκοφυτεμένο γήπεδο, κατεβαίναμε στις μηλιές για το ενδιάμεσο στάδιο πριν ολοκληρωθούμε ποδοσφαιρικά στο Γουέμπλει της κάτω πλευράς του παλιού Δημοτικού (προς Γυμνάσιο).Εκεί βγάζαμε όλο το ποδοσφαιρικό μας είναι.Βιαστικά στα διαλείμματα και στην ώρα της γυμναστικής, και πιο άνετα στα μαραθώνια αγωνιστικά απογεύματα.
Δεν είχε πλούσιους και φτωχούς, εργαζόμενους και άνεργους εκεί.Δεν είχε καλούς και κακούς μαθητές.Όλοι ήμασταν τα παιδιά του ίδιου Θεού και μετρούσε το πόσο καλά κλοτσούσαμε το τόπι.
Χωρισμένοι τάξη-τάξη ή γειτονιά με γειτονιά τα δίναμε πραγματικά όλα.Ψυχή και σώμα.Λερώνοντας τα παντελόνια στα χορτάρια κι αναμένοντας βαρύ τον πέλεκυ, από τις αγανακτισμένες μανάδες μας.
Εκείνα τα θρυλικά ''διπλά'' θα μου μείνουν αξέχαστα όσα χρόνια κι αν περάσουν.Με τα δοκάρια-μπουφάν και τους πονηρούς τερματοφύλακες που τα μίκραιναν σε ανύποπτο χρόνο.Με τα ματς που δεν τελείωναν ποτέ αν δεν έπεφτε βαθύ σκοτάδι, αφού συνεχώς παρατείναμε τη διάρκειά τους με δικαιολογίες.Με τις διαφωνίες, ήταν-δεν ήταν γκολ, φάουλ κ.λ.π., που κατέληγαν σε αψιμαχίες, ξυλοδαρμούς, συμφιλιώσεις και συνέχεια του παιχνιδιού.Απίστευτες στιγμές.
Πανέμορφα γκολ, διαστημικές ντρίπλες και φαλτσαριστά σουτ.Όλα τα 'χε ο μπαξες.Μαστοράκια της μπάλας οι περισσότεροι, νομίζω πως θα καταλήγαμε στα γήπεδα της Α' εθνικής αν μας μαζεύανε τίποτε σκάουτερς.Αντ' αυτού μας μαζεύανε οι μπαμπάδες μας γιατί νύχτωνε ή ο δάσκαλος γιατί χαλούσαμε τον κήπο του σχολείου.
Όταν ανοίξιαζε ή καλοκαίριαζε και φορούσαμε τα κοντά παντελόνια τα πόδια μας γινόντουσαν πραγματικοί χάρτες απ' τη βρώμα (λούβα-λουβιάρηδες).Γδαρμένα πόδια, κοκκαλιάρικα κορμιά κι ατίθασες ψυχές.Μαγκάκια αληθινά κι αμάσητα, χιλιόμετρα μπροστά από τα παιδάκια-λουκουμαδάκια που 'ρχότανε απ' τη Σαλονίκη ή την Αθήνα για να πάρουν μια γεύση από χωριό στις διακοπές του σχολείου.
Οι κανονισμοί του παιχνιδιού είναι ό,τι πιο αστείο θυμάμαι από το όλο πανηγύρι.Διαιτητής δεν υπήρχε ποτέ κι έτσι οι διαφορές λυνόταν επί τόπου.Φάουλ (φάολ στη γλώσα μας) δινόταν μόνο σε περίπτωση απόπειρας δολοφονίας, ενώ το ''θύμα'' αν έκλαιγε ή ήταν δική του η μπάλα έπαιρνε χαριστικά πέναλτυ (μπενάλτ) -ακόμη κι αν το φάουλ ήταν στο κέντρο-, το οποίο εκτελούσε ο ίδιος.Δική μας εφεύρεση επίσης το φαολμπενάλτ.Ελεύθερο κτύπημα, χωρίς καμιά διαφορά απ' τα φάουλ, εκτός του ότι ήταν κοντινό.Προσπαθούσε ο φουκαράς ο πατέρας μου μάταια να μου εξηγήσει την μη ύπαρξη του όρου, αλλά ήμουν ανένδοτος.ΦΑΟΛΜΠΕΝΑΛΤ.
Εννοείται πως δεν υπήρχε οφσάιντ.Μπερδεμένα πράγματα δεν τα θέλαμε.Στα ίσια και παληκαρίσια.
Ιερόσυλος και καταδικαστέος όποιος είχε δική του μπάλα και για x λόγους την έπαιρνε κι έφευγε!!!Οι κατάρες μας τον ακολουθούσαν ως την επόμενη μέρα.
Τα Χαβάκια απ' την πάνω γειτονιά ήταν η μόνη ομάδα που έπαιζε στα ίσια, εμάς τα παιδιά της πλατείας.Με τον Μπίλυ και τις απίστευτες ντρίπλες του (θύμιζε Βάσια ώρες-ώρες) και τον Γιάλεμ με τις μεταγραφές του απ' τη μια ομάδα στην άλλη.Η πλατεία και τα πέριξ όμως, με μπροστάρη τον Ινδιάνο, είχαν πάντα ταλέντο κι έτσι οι μάχες ήταν πολύ-πολύ αμφίρροπες.
Απ' αυτά τα γηπεδάκια κάποιοι έφτασαν στην Α'και στη Β', κι άλλοι (οι περισσότεροι) παίξαμε στην ομάδα του χωριού, τον Ελλήσποντο.Συγκρινόμενοι με τα σημερινά πιτσιρίκια και τις οργανωμένες ποδοσφαιρικές ακαδημίες-εμπόριο, διαπιστώνω πως είχαμε απείρως περισσότερο ταλέντο, τσαμπουκά και χαρά στο παιχνίδι μας.Λογικό κι επόμενο μιας και η μπάλα για μας ήταν όλη μέρα-κάθε μέρα κι όχι το διάλειμμα απ' τα φροντιστήρια και τους υπολογιστές, όπως συμβαίνει στα σημερινά παιδιά.
Αργότερα στα πρώτα εφηβικά μας χρόνια, ήρθε η εγγραφή στη μεγάλη ομάδα, τα πολλά μαθήματα και τα κοριτσάκια που άρχισαν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα κι έτσι μοιραία δώσαμε χώρο στα επόμενα πιτσιρίκια, για να ζήσουν κι αυτά, αν όχι τις καλύτερες, σίγουρα τις πιο ξένοιαστες στιγμές της ζωής τους.
Υ.Γ.Περιμένω σχόλια και περιγραφές των συνηθειών και των περιστατικών που δεν αναφέρω!!!
Τη μπάλα σκέφτηκα λοιπόν, χαζεύοντας σήμερα το πρωί 3-4 πιτσιρίκια 7-8 χρονών, μες στη χαρά της εκδρομής, να την κλωτσάνε.Καθόλου δεν γουστάρω να βλέπω το ελληνικό κλοτσοσκούφι-απότοκο της κρίσης με ασχετούληδες πιτσιρίκους και αποτυχημένους μαυρούληδες-πωλητές cd.Και πριν την κρίση το ελληνικό πρωτάθλημα-παρωδία, μια αηδία μου προκαλούσε.Τώρα ένα παραπάνω.
Ταλαιπωρημένο από Βαρδινογιάννηδες,Κοκκαλομαρινάκηδες και Πιλάβιους το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο ήθελε πάντα γερό στομάχι και Ιώβεια υπομονή για να το παρακολουθήσεις.Ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης με τη διαστημική Μπαρτσελόνα και την απίστευτη Ρεάλ, με τι κολλύρια να δεις το δικό μας χάλι?
Πάντα το ποδόσφαιρό μας ήταν αντίστοιχο της εικόνας μας ως κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Γι αυτό λοιπόν κι εγώ θα θυμηθώ τα παιδικά μας ματς, με τις μπάλες πλαστικές και τα εξωτερικά (οι δερμάτινες μπάλες λεγόταν εξωτερικά).Αυτά και μόνον αυτά.
Στο παλιό δημοτικό, στο γηπεδάκι με τα πευκάκια ξεκινούσε η μύηση στο άθλημα.Στην Α' δημοτικού έπαιζες ήδη το πρώτο σου διπλό και μετείχες στη διαδικασία ντριπλαρίσματος του αντιπάλου αλλά και του δέντρου, όχι πάντα με επιτυχία.Τα τρακαρίσματα ήταν συχνότατα μιας και τα πεύκα ήταν πυκνοφυτεμένα.Η τεχνική μ' αυτόν τον τρόπο αναπτύσσοταν ταχύτατα.Οι μπάλες πλαστικές κι ασπρόμαυρες συνήθως (προς μεγάλη μου στεναχώρια) δεν διαρκούσαν πάνω από 2-3 ματς.Καταλήγαν τρυπημένες και παρατημένες στον ήλιο μήπως και ''τουμπανιάσουν'' λιγάκι για να τις ξαναπαίξουμε.Οι συγκρούσεις κεφάλι με κεφάλι συχνές, μα σχεδόν ποτέ δεν κατέληγαν σε γιατρούς και φαρμακεία.ΑΝΟΞΕΙΔΩΤΟΙ!!!
Μετά το πρώτο ''βάπτισμα'' στο δαιδαλώδες κατηφορικό πευκοφυτεμένο γήπεδο, κατεβαίναμε στις μηλιές για το ενδιάμεσο στάδιο πριν ολοκληρωθούμε ποδοσφαιρικά στο Γουέμπλει της κάτω πλευράς του παλιού Δημοτικού (προς Γυμνάσιο).Εκεί βγάζαμε όλο το ποδοσφαιρικό μας είναι.Βιαστικά στα διαλείμματα και στην ώρα της γυμναστικής, και πιο άνετα στα μαραθώνια αγωνιστικά απογεύματα.
Δεν είχε πλούσιους και φτωχούς, εργαζόμενους και άνεργους εκεί.Δεν είχε καλούς και κακούς μαθητές.Όλοι ήμασταν τα παιδιά του ίδιου Θεού και μετρούσε το πόσο καλά κλοτσούσαμε το τόπι.
Χωρισμένοι τάξη-τάξη ή γειτονιά με γειτονιά τα δίναμε πραγματικά όλα.Ψυχή και σώμα.Λερώνοντας τα παντελόνια στα χορτάρια κι αναμένοντας βαρύ τον πέλεκυ, από τις αγανακτισμένες μανάδες μας.
Εκείνα τα θρυλικά ''διπλά'' θα μου μείνουν αξέχαστα όσα χρόνια κι αν περάσουν.Με τα δοκάρια-μπουφάν και τους πονηρούς τερματοφύλακες που τα μίκραιναν σε ανύποπτο χρόνο.Με τα ματς που δεν τελείωναν ποτέ αν δεν έπεφτε βαθύ σκοτάδι, αφού συνεχώς παρατείναμε τη διάρκειά τους με δικαιολογίες.Με τις διαφωνίες, ήταν-δεν ήταν γκολ, φάουλ κ.λ.π., που κατέληγαν σε αψιμαχίες, ξυλοδαρμούς, συμφιλιώσεις και συνέχεια του παιχνιδιού.Απίστευτες στιγμές.
Πανέμορφα γκολ, διαστημικές ντρίπλες και φαλτσαριστά σουτ.Όλα τα 'χε ο μπαξες.Μαστοράκια της μπάλας οι περισσότεροι, νομίζω πως θα καταλήγαμε στα γήπεδα της Α' εθνικής αν μας μαζεύανε τίποτε σκάουτερς.Αντ' αυτού μας μαζεύανε οι μπαμπάδες μας γιατί νύχτωνε ή ο δάσκαλος γιατί χαλούσαμε τον κήπο του σχολείου.
Όταν ανοίξιαζε ή καλοκαίριαζε και φορούσαμε τα κοντά παντελόνια τα πόδια μας γινόντουσαν πραγματικοί χάρτες απ' τη βρώμα (λούβα-λουβιάρηδες).Γδαρμένα πόδια, κοκκαλιάρικα κορμιά κι ατίθασες ψυχές.Μαγκάκια αληθινά κι αμάσητα, χιλιόμετρα μπροστά από τα παιδάκια-λουκουμαδάκια που 'ρχότανε απ' τη Σαλονίκη ή την Αθήνα για να πάρουν μια γεύση από χωριό στις διακοπές του σχολείου.
Οι κανονισμοί του παιχνιδιού είναι ό,τι πιο αστείο θυμάμαι από το όλο πανηγύρι.Διαιτητής δεν υπήρχε ποτέ κι έτσι οι διαφορές λυνόταν επί τόπου.Φάουλ (φάολ στη γλώσα μας) δινόταν μόνο σε περίπτωση απόπειρας δολοφονίας, ενώ το ''θύμα'' αν έκλαιγε ή ήταν δική του η μπάλα έπαιρνε χαριστικά πέναλτυ (μπενάλτ) -ακόμη κι αν το φάουλ ήταν στο κέντρο-, το οποίο εκτελούσε ο ίδιος.Δική μας εφεύρεση επίσης το φαολμπενάλτ.Ελεύθερο κτύπημα, χωρίς καμιά διαφορά απ' τα φάουλ, εκτός του ότι ήταν κοντινό.Προσπαθούσε ο φουκαράς ο πατέρας μου μάταια να μου εξηγήσει την μη ύπαρξη του όρου, αλλά ήμουν ανένδοτος.ΦΑΟΛΜΠΕΝΑΛΤ.
Εννοείται πως δεν υπήρχε οφσάιντ.Μπερδεμένα πράγματα δεν τα θέλαμε.Στα ίσια και παληκαρίσια.
Ιερόσυλος και καταδικαστέος όποιος είχε δική του μπάλα και για x λόγους την έπαιρνε κι έφευγε!!!Οι κατάρες μας τον ακολουθούσαν ως την επόμενη μέρα.
Τα Χαβάκια απ' την πάνω γειτονιά ήταν η μόνη ομάδα που έπαιζε στα ίσια, εμάς τα παιδιά της πλατείας.Με τον Μπίλυ και τις απίστευτες ντρίπλες του (θύμιζε Βάσια ώρες-ώρες) και τον Γιάλεμ με τις μεταγραφές του απ' τη μια ομάδα στην άλλη.Η πλατεία και τα πέριξ όμως, με μπροστάρη τον Ινδιάνο, είχαν πάντα ταλέντο κι έτσι οι μάχες ήταν πολύ-πολύ αμφίρροπες.
Απ' αυτά τα γηπεδάκια κάποιοι έφτασαν στην Α'και στη Β', κι άλλοι (οι περισσότεροι) παίξαμε στην ομάδα του χωριού, τον Ελλήσποντο.Συγκρινόμενοι με τα σημερινά πιτσιρίκια και τις οργανωμένες ποδοσφαιρικές ακαδημίες-εμπόριο, διαπιστώνω πως είχαμε απείρως περισσότερο ταλέντο, τσαμπουκά και χαρά στο παιχνίδι μας.Λογικό κι επόμενο μιας και η μπάλα για μας ήταν όλη μέρα-κάθε μέρα κι όχι το διάλειμμα απ' τα φροντιστήρια και τους υπολογιστές, όπως συμβαίνει στα σημερινά παιδιά.
Αργότερα στα πρώτα εφηβικά μας χρόνια, ήρθε η εγγραφή στη μεγάλη ομάδα, τα πολλά μαθήματα και τα κοριτσάκια που άρχισαν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα κι έτσι μοιραία δώσαμε χώρο στα επόμενα πιτσιρίκια, για να ζήσουν κι αυτά, αν όχι τις καλύτερες, σίγουρα τις πιο ξένοιαστες στιγμές της ζωής τους.
Υ.Γ.Περιμένω σχόλια και περιγραφές των συνηθειών και των περιστατικών που δεν αναφέρω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου