O δικός μου Μητροπάνος...

  Θα μπορούσα να ξοδέψω ολόκληρη τη μέρα μου ψάχνοντας να βρω ποιό τραγούδι, απ' τα εκατοντάδες απίστευτα τραγούδια του, θα ταίριαζε σ' αυτήν εδώ την ανάρτηση.Επιλέγω το παραπάνω γιατί μιλάει για ''σούστα'', για μάγκα και γιά φωτιές τ' Άϊ-Γιαννιού, στοιχεία που σε αφθονία είδα κι έζησα στα παιδικά μου χρόνια (αξέχαστες οι φωτιές στην υποδοχή του Αυγούστου, με το άξτος-παράξτος και τα μαλλιά και τα βλέφαρά μας τσουρουφλισμένα και ενίοτε καμμένα από τα παράτολμα πηδήματά μας  στις φωτιές!!!).Δεν φιλοδοξώ να γράψω τον επικήδειό του, ούτε να αποτιμήσω το τι πρόσφερε στην ελληνική μουσική.Αφ' ενός δεν είμαι αρμόδιος και  αφ' ετέρου δεν θα είμαι αντικεμενικός.Θα σας γράψω δυο αράδες για τον δικό μου Μητροπάνο.Αυτόν που είδα, άκουσα και θαύμασα όλ' αυτά τα χρόνια.
   Ο δικός μου Μητροπάνος, λοιπόν, αντηχούσε στ' αυτιά μου από τότε που κατάλαβα, λίγο-πολύ, τι είναι μουσική.Από τότε που επίσης κατάλαβα, πως αυτό που ακους, συνδυάζεται και υποβοηθάει το σκίρτημα για το κοριτσάκι του διπλανού θρανίου.Κάπου στην πρώτη ή τη δευτέρα δημοτικού, δεν θυμάμαι.
   Από το juke-box του Ντάλια δυνατά και παράφωνα, όπως σ' όλη του την καριέρα, έδινε ''εντολές'' για ζεμπεκιές στα φανταράκια του ΚΕΑΠ Ρεντίνας (που μοιάζανε τεράστιοι στα μάτια μας!) και στους οικοδόμους-παληκάρια της Ν.Μαδύτου.Όλοι με ρυθμό.Βαριά κι ασίκικα.Όχι σαν τα ''κατσίκια'' που χοροπηδάνε στα μπουζούκια του λουλουδοπόλεμου, αντράκια λωβοτομημένα, ''χωρίς μαγκιά και ήθος'' που λέει κι ο Τζιμάκος.Όχι σαν τις γκομενίτσες που κουνάν' τον κώλο τους και νομίζουν πως ''κλέβουν'' την παράσταση, ενώ ο κόσμος βλέπει το στριγκάκι τους κι όχι το χορό τους.
   Εξάλλου ο Μητσάρας απεφάνθη περί αυτού απλά και σταράτα, όπως πάντα: ''Το ζεϊμπεκικο είναι αντρικός χορός''.Δεν χορεύουν δέκα μαζί στην πίστα.Ένα παληκάρι χορεύει μόνο, πιωμένο κι έρημο.Η ζεμπεκιά δεν θέλει παρέα.Τα κοριτσάκια ας χορέψουν τσιφτετέλι να κουνήσουν τα κορμάκια τους να το 'φχαριστηθούμε όλοι!
  Το χωριό που μεγάλωσα (Ν.Μάδυτος, έξω από τη Θεσ/νίκη, για τους μη γνωρίζοντες), κατεξοχήν χωριό οικοδόμων, είχε πάντα το ζεϊμπέκικο σημείο αναφοράς.Νομίζω πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος τόπος που τόσοι πολλοί άντρες χορεύουν τόσο καλό ζεϊμπέκικο.Αυτός είναι ο λόγος που μέσα στα χρόνια ετούτα, απ' τη δικτατορία και το '71(χρονιά του πρώτου του δίσκου) μέχρι και σήμερα ο Μητροπάνος, ο άρχοντας του ζεϊμπέκικου αντηχεί σ' όλα τα ηχεία.Από το juke-box μέχρι PC και
MP 3.
   Δεν ξεχνώ με τίποτα το ''σε μια στίβα καλαμιές'' στου Ντάλια 6χρονα-7χρονα, πάντα με τον Γιάλεμ τον κολλητό μου, να 'χει ''ξεσηκώσει'' ήδη τις πρώτες φιγούρες και να σβουρίζεται με περισσή μαγκιά.Στην πορεία το εξέλιξε, μιας και ήταν γιός του ταβερνιάρη και η ζεμπεκιά του παρέμεινε ιδιαίτερη, αντάξια της καταγωγής του (Το παλικάρι στη συνέχεια, είχε και την ιδιαίτερη τιμή και τύχη να γνωρίσει  προσωπικά  τον καλλιτέχνη, λόγω επαγγελματος).Στην παραπάνω ταβέρνα υπό τους ήχους του αξεπέραστου Μητσάρα οι τζαμαρίες γινόταν θρύψαλα από τις σείρες που κατατάσσονταν  και τα τραπέζια ανατρέποταν μπροστά στ' αχόρταγα μάτια των κοριτσιών!Το θέμα δεν μπήκε σε τάξη ούτε με την περίφημη ανακοίνωση: ''Απαγορεύεται το σπάσιμο και οι ανάτροπες τραπεζιών.Εκ της Αστυνομίας''.Αριστερό το χωριό, φακελωμένοι όλοι, στα ''τέτοια'' μας και η Αστυνομία.Ανατροπές ξανά κι ο Μητσάρας να σκίζει τις καρδιές μας, παιδικές τότε κι εφηβικές λίγο αργότερα.
   Τα χρόνια πέρασαν και 16αρηδες πια, στην Αυγούστα (Σπυροκούκου), συνεχίζουμε να τον ακούμε στα Συναξάρια και στο ''κάτω, κάτω και πιο κάτω...'' εναλλάξ με Πουλόπουλο που επίσης τα ''σπάει'' εκείνη την εποχή.Φραπέ με παγωτό, καλοκαιρινό κυριακάτικο πρωϊνό μετα το hangover και τις μπόμπες του Σαββάτου στη θρυλική Make up της Ασπροβάλτας, έτοιμοι για την βουτιά στην Ολυμπιάδα.Δεν είχαμε ''chill out'' και ''cafe del mar'' τότε.Είχαμε Μητσάρα και ''σ' αγαπώ σαν αμαρτία''.Κι ας ήμασταν αναμάρτητοι ακόμη.
   Ο δικός μου Μητροπάνος, συνέχισε να τραγουδά ''Θεσσαλονίκη Σαββατόβραδο κι Απρίλης'' όταν κατεβαίναμε στην Κορομηλά με χοντροπάπουτσα Doc Martens και κολλημένο μαλλί και λίγο αργότερα όταν πετούσαμε χαρτοπετσέτες στα Λαδάδικα καταμεσήμερο.
   Τα τραγούδια του συντροφέψανε όλη, την ως τώρα ζωή μας.Τα χορέψαμε στις σούρες μας και στις καψούρες μας.Τα χορέψαμε στις άσπρες μας και στις μαύρες μας.
    Τον είδαμε στο Μύλο, στη Σαλονίκη πάντα, με τζην κι άσπρο πουκάμισο, σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού του, τον είδαμε στο FIX και δεν θυμάμαι που ακόμη.Τον θυμόμαστε, όμως, σε κάθε γειτονιά εδώ στη Σαλονίκη.Τις τραγούδησε όλες.Ήταν, και του άξιζε, πιο Σαλονικιός απ' όλους μας.Δεν θα με πείραζε στ' αλήθεια αν την προέκταση της Εγνατίας,αντί για Κ.Καραμανλή  την ονομάζαμε: ''Οδός Δ.Μητροπάνου''.Ή την παραλιακή της Αρετσούς στην Κρήνη, που την τραγούδησε κιόλας.Τι Ν.Πλαστήρα κι αηδίες!!!
   Τον θυμάμαι ν' απαντάει με τη φράση ''Άϊντε από 'δω ρε!!!'' στην προσπάθεια να του αποσπάσουν δήλωση για talent show και να πεθαίνω στα γέλια!!!Τον θυμάμαι επίσης να τραγουδάει στο ίδιο talent show ως guest, την επόμενη χρονιά, ως μέλος της εταιρίας του καναλάρχη.Σημεία των καιρών.Ουδείς αναμάρτητος.
   Μας ''τελείωσε'' και την ''κοπάνησε'' εύκολα, όπως θα το 'θελε πάνω-κάτω φαντάζομαι.Στα 64 του κι ας νομίζαμε, με βάση τα χρόνια που τραγουδούσε πως ήταν τουλάχιστον 74!Με τη φωνή ''σβηστή'' σχεδόν και ταλαιπωρημένη, μα με την περηφάνια και το αντριλίκι, που δεν του 'λειψε στιγμή.
    Συντροφεύει πια τον Χάρο που τόσες και τόσες φορές τραγούδησε.Δεν νομίζω άλλος τραγουδιστής να 'χει τόσες αναφορές στο Χάρο.Μέχρι, που δεν μου το βγάζεις απ' το μυαλό, πως μόλις ο μπάσταρδος γυρίσει απ' την παγανιά, θα τον βάλει να χορέψει και καμιά ζεμπεκιά....