Η δουλειά στο γιαπί είναι δύσκολη από τη φύση της.Οι συνθήκες καύσωνα που διανύουμε την κάνουν τόσο δύσκολη , σε σημείο που να γονατίζει ανθρώπους θεριά. Το χειμώνα όταν οι θερμοκρασίες είναι οι ελάχιστες, κατά περίπτωση, ούτε έξω από το γιαπί δεν περνάμε . Το καλοκαίρι όμως είναι ντροπή να μην πάμε στη δουλειά ή να φύγουμε λόγω ζέστης .Τί να πω πρώτο; για το αίσθημα αποπληξίας; για το ότι σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου λόγω ζέστης (κοινώς "κόβεσαι") ; για το ότι κολλάει ο ασβέστης πάνω σου , σε καίει και σου ρουφάει το δέρμα σαν βεντούζα χταποδιού; ή ότι φορτώνεσαι τα 30-40 κιλά στην πλάτη και βάζεις ρότα για τα ψηλά πατώματα . Αν απαριθμήσω ειδικότητες και δυσκολίες μέσα στο γιαπί δεν θα έχουμε τελειωμό. Όσοι κάνουνε αυτή την δουλειά και οι άνθρωποι τους , ξέρουν. Ξέρουν με πόση καθημερινή σκληρότητα σμιλεύονται κορμιά και χαρακτήρες. Κι αν σκεφτείς ότι 8-9.000 μέρες τέτοιας σκληρής δουλειάς , αποδίδουν μόνο 700-800 € στους απόμαχους , σε πιάνει απελπισία
Σήμερα το "καθήκον " με έφερε κάπου εκεί στις παρυφές της Θέρμης , στις "Κορυφές" περίπου· απόμερη γειτονιά εχόντων . Η ζέστη αφόρητη και ο ήχος από τα πλατς και ξανά πλατς από τις συνεχείς βουτιές των γειτόνων στην ιδιωτική πισίνα τους, όχι τόσο ενοχλητικός , όσο σαν μια λύτρωση από τον αντικατοπτρισμό που νόμιζα ότι έβλεπα , την τεράστια πισίνα περικυκλωμένη από σκιερά πεύκα.
Στο έργο που δούλευα και έτυχε (;) να είμαι ο μόνος σήμερα , δεν υπήρχε παροχή νερού. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος · το ζήτημα είναι ότι ο ιδιοκτήτης ή ο μηχανικός πάμπολλων τέτοιων περιπτώσεων , δεν υπολογίζουν τους εργαζόμενους που θα χτίσουν την οικοδομή τους , ούτε ένα παρά. Οι διαμορφωθείσες συνθήκες τα δύο-τρία τελευταία χρόνια έχουν υποβαθμίσει τους εργαζόμενους στην οικοδομή , σε σύγχρονους δουλοπάροικους. Προφανώς συμβαίνει σε όλο το φάσμα της αγοράς εργασίας , αλλά εγώ ξέρω σίγουρα τί συμβαίνει στην οικοδομή. Ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία στο χείριστα υποβαθμισμένο από τους εργοδότες εργασιακό περιβάλλον .
Θα μου πεις τώρα ρε Κουκ , δε φτάνει που βρίσκουμε καμιά δουλειά και κάνουμε πού και πού κάνα μεροκάματο , ζητάς και τα ρέστα. Τα ρέστα φίλοι μου πρέπει να τα ζητάμε πάντα , γιατί είναι η ίδια μας η ζωή. Τα ρέστα είναι ο καθημερινός μας αγώνας , από όποιο μετερίζι μπορεί ο καθένας, για καλύτερη ζωή. Να διεκδικούμε αυτά που αξίζουν στην ανθρώπινη υπόστασή μας για να παραμείνουμε άνθρωποι...
Κουκ
Σήμερα το "καθήκον " με έφερε κάπου εκεί στις παρυφές της Θέρμης , στις "Κορυφές" περίπου· απόμερη γειτονιά εχόντων . Η ζέστη αφόρητη και ο ήχος από τα πλατς και ξανά πλατς από τις συνεχείς βουτιές των γειτόνων στην ιδιωτική πισίνα τους, όχι τόσο ενοχλητικός , όσο σαν μια λύτρωση από τον αντικατοπτρισμό που νόμιζα ότι έβλεπα , την τεράστια πισίνα περικυκλωμένη από σκιερά πεύκα.
Στο έργο που δούλευα και έτυχε (;) να είμαι ο μόνος σήμερα , δεν υπήρχε παροχή νερού. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος · το ζήτημα είναι ότι ο ιδιοκτήτης ή ο μηχανικός πάμπολλων τέτοιων περιπτώσεων , δεν υπολογίζουν τους εργαζόμενους που θα χτίσουν την οικοδομή τους , ούτε ένα παρά. Οι διαμορφωθείσες συνθήκες τα δύο-τρία τελευταία χρόνια έχουν υποβαθμίσει τους εργαζόμενους στην οικοδομή , σε σύγχρονους δουλοπάροικους. Προφανώς συμβαίνει σε όλο το φάσμα της αγοράς εργασίας , αλλά εγώ ξέρω σίγουρα τί συμβαίνει στην οικοδομή. Ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία στο χείριστα υποβαθμισμένο από τους εργοδότες εργασιακό περιβάλλον .
Θα μου πεις τώρα ρε Κουκ , δε φτάνει που βρίσκουμε καμιά δουλειά και κάνουμε πού και πού κάνα μεροκάματο , ζητάς και τα ρέστα. Τα ρέστα φίλοι μου πρέπει να τα ζητάμε πάντα , γιατί είναι η ίδια μας η ζωή. Τα ρέστα είναι ο καθημερινός μας αγώνας , από όποιο μετερίζι μπορεί ο καθένας, για καλύτερη ζωή. Να διεκδικούμε αυτά που αξίζουν στην ανθρώπινη υπόστασή μας για να παραμείνουμε άνθρωποι...
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου