Πριν από 4-5 χρόνια περίπου , η 31 του Ιούλη ήταν Παρασκευή. Εκείνα τα χρόνια είχε αρχίσει να ανεβαίνει αισθητά το φεστιβάλ της Βαρβάρας , με χορηγούς επικοινωνίας τον Μύθο fm και να έρχεται πολύς κόσμος από την Θεσσαλονίκη.
Μόλις έχει πέσει ο ήλιος και σκοτείνιασε, άρχισε το παγανιστικό προαιώνιο φεστιβάλ της Μαδύτου· φωτιές εξαγνισμού ανάβανε σε κάθε σταυροδρόμι από μικρούς και μεγάλους. Οι επισκέπτες στον δρόμο προς Βαρβάρα , χαμένοι από την φυσιολογική έλλειψη πινακίδων, γύριζαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα μέσα στο χωριό, αφού περιδινήζονταν ανάμεσα στις φωτιές , κάποια στιγμή βρίσκανε τον δρόμο τους και τότε σταματούσαν να ρωτήσουν γι' αυτές.
Οι φωτιές λοιπόν ανάβουν στη Μάϋτο την παραμονή του Αυγούστου από αρχαιοτάτων χρόνων. Άναβαν για εξορκισμό των κακών πνευμάτων ,για τα τελεσίμια και τις Λάμιες· άναβαν επίσης και για την κάθαρση της ατμόσφαιρας από τα νοσογόνα σπέρματα όπως πρότεινε ο Ιπποκράτης , γιατί ο Αύγουστος θεωρούνταν ο πιο νοσογόνος μήνας ένεκα των υψηλών θερμοκρασιών .Στη φωτιά καίγανε και την αποξηραμένη πλέον πρωτομαγιάτικη ανθοδέσμη που οι δοξασίες την ήθελαν να προστατεύει το σπίτι από τις αρρώστιες. Οι φωτιές είναι γιορτή για τον κάθε μαχαλά. Κατά την διάρκεια της φωτιάς ο κόσμος περνάει από πάνω λέγοντας: "Άκστος παράξτος καλός μας ήρτε ο Άκστος". Το πήδημα της φωτιάς είναι λείψανο Διονυσιακών μυστηρίων κατά τα οποία οι Βακχίδες ,εστεμμένες με κισσό και κρατώντας ξύλινα ομοιώματα του Διονύσου μαζί με πυρσούς, πηδούσαν τη φωτιά σκωπτόμενες και θορυβούσες λέγοντας διάφορες συμβολικές φράσεις όπως μας λέει ο Πλάτων: "Κισσού και πυρσών και άλλων η πόλις ην πλέα".
Μέσα στις προσφυγικές αποσκευές λοιπόν , ήταν και αυτό το έθιμο όπως μύρια άλλα πράγματα που κουβαλούσαν στο μυαλό τους και στην ψυχή τους οι πρόσφυγες παππούδες μας και που δεν μπόρεσε κανένας "συνωστισμός" να τους απαγορεύσει να τα κουβαλήσουν · Τα φέραν μαζί τους και τα άφησαν ως ιερή παρακαταθήκη στους επόμενους.
Στη Νέα Μάδυτο πλέον οι φωτιές ανάβουν απαρέγκλιτα κάθε παραμονή που μπαίνει ο Αύγουστος. Όχι πια για να κάψει τελεσίμια , Λάμιες και αρρώστιες . Τα παλιότερα χρόνια ήταν ύμνος στα μποστάνια που με αυτά ήταν γεμάτα ο κάμπος· με τα καρπούζια στην εποχή τους πια , τα κουφώναμε από μέσα , σχεδιάζαμε στόμα , μύτη , μάτια και τα κόβαμε · από μέσα στερεώναμε ένα αναμμένο κερί , βάζαμε το καπάκι από πάνω και το κρατούσαμε με μια συρμάτινη λαβή, σαν φαναράκι με πρόσωπο δηλαδή. Μ' αυτό το Διονυσιακό και μυστηριώδες φανάρι γυρίζαμε από φωτιά σε φωτιά. Σήμερα οι φωτιές σε πολλά σταυροδρόμια είναι πάρτι με ψησταριές , σουβλάκια και τα συναφή...
Με όποιο τρόπο κι αν γιορτάζετε ο Άκστος , είναι σίγουρα μια ωδή στο καλοκαίρι. Σε κάθε σταυροδρόμι λοιπόν σήμερα στη Νέα Μάδυτο, όλοι οι κάτοικοι από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο ηλικιωμένο , όλοι θα σηκώσουν το πόδι τους πάνω από την φωτιά και θα ευχηθούν : Άκστος παράκστος καλώς μας ήρτε ο Άκστος!!!
Κουκ
Μόλις έχει πέσει ο ήλιος και σκοτείνιασε, άρχισε το παγανιστικό προαιώνιο φεστιβάλ της Μαδύτου· φωτιές εξαγνισμού ανάβανε σε κάθε σταυροδρόμι από μικρούς και μεγάλους. Οι επισκέπτες στον δρόμο προς Βαρβάρα , χαμένοι από την φυσιολογική έλλειψη πινακίδων, γύριζαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα μέσα στο χωριό, αφού περιδινήζονταν ανάμεσα στις φωτιές , κάποια στιγμή βρίσκανε τον δρόμο τους και τότε σταματούσαν να ρωτήσουν γι' αυτές.
Οι φωτιές λοιπόν ανάβουν στη Μάϋτο την παραμονή του Αυγούστου από αρχαιοτάτων χρόνων. Άναβαν για εξορκισμό των κακών πνευμάτων ,για τα τελεσίμια και τις Λάμιες· άναβαν επίσης και για την κάθαρση της ατμόσφαιρας από τα νοσογόνα σπέρματα όπως πρότεινε ο Ιπποκράτης , γιατί ο Αύγουστος θεωρούνταν ο πιο νοσογόνος μήνας ένεκα των υψηλών θερμοκρασιών .Στη φωτιά καίγανε και την αποξηραμένη πλέον πρωτομαγιάτικη ανθοδέσμη που οι δοξασίες την ήθελαν να προστατεύει το σπίτι από τις αρρώστιες. Οι φωτιές είναι γιορτή για τον κάθε μαχαλά. Κατά την διάρκεια της φωτιάς ο κόσμος περνάει από πάνω λέγοντας: "Άκστος παράξτος καλός μας ήρτε ο Άκστος". Το πήδημα της φωτιάς είναι λείψανο Διονυσιακών μυστηρίων κατά τα οποία οι Βακχίδες ,εστεμμένες με κισσό και κρατώντας ξύλινα ομοιώματα του Διονύσου μαζί με πυρσούς, πηδούσαν τη φωτιά σκωπτόμενες και θορυβούσες λέγοντας διάφορες συμβολικές φράσεις όπως μας λέει ο Πλάτων: "Κισσού και πυρσών και άλλων η πόλις ην πλέα".
Μέσα στις προσφυγικές αποσκευές λοιπόν , ήταν και αυτό το έθιμο όπως μύρια άλλα πράγματα που κουβαλούσαν στο μυαλό τους και στην ψυχή τους οι πρόσφυγες παππούδες μας και που δεν μπόρεσε κανένας "συνωστισμός" να τους απαγορεύσει να τα κουβαλήσουν · Τα φέραν μαζί τους και τα άφησαν ως ιερή παρακαταθήκη στους επόμενους.
Στη Νέα Μάδυτο πλέον οι φωτιές ανάβουν απαρέγκλιτα κάθε παραμονή που μπαίνει ο Αύγουστος. Όχι πια για να κάψει τελεσίμια , Λάμιες και αρρώστιες . Τα παλιότερα χρόνια ήταν ύμνος στα μποστάνια που με αυτά ήταν γεμάτα ο κάμπος· με τα καρπούζια στην εποχή τους πια , τα κουφώναμε από μέσα , σχεδιάζαμε στόμα , μύτη , μάτια και τα κόβαμε · από μέσα στερεώναμε ένα αναμμένο κερί , βάζαμε το καπάκι από πάνω και το κρατούσαμε με μια συρμάτινη λαβή, σαν φαναράκι με πρόσωπο δηλαδή. Μ' αυτό το Διονυσιακό και μυστηριώδες φανάρι γυρίζαμε από φωτιά σε φωτιά. Σήμερα οι φωτιές σε πολλά σταυροδρόμια είναι πάρτι με ψησταριές , σουβλάκια και τα συναφή...
Με όποιο τρόπο κι αν γιορτάζετε ο Άκστος , είναι σίγουρα μια ωδή στο καλοκαίρι. Σε κάθε σταυροδρόμι λοιπόν σήμερα στη Νέα Μάδυτο, όλοι οι κάτοικοι από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο ηλικιωμένο , όλοι θα σηκώσουν το πόδι τους πάνω από την φωτιά και θα ευχηθούν : Άκστος παράκστος καλώς μας ήρτε ο Άκστος!!!
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου