Μου φαίνεται πως μεγαλώνουμε...

   Κάθε φορά που τα γενέθλιά μου πλησιάζουν, σκέφτομαι Παντελή Θαλασσινό:''Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος...''.Την βλέπω λιγάκι περίεργα, δεν θα 'λεγα αγχωμένα, αλλά ''κάπως''.Δεν περιγράφεται εύκολα.Το βιώνει ο καθένας μόνος του.
  Το φιλαράκι μου πάλι ο Κουκ, γνωστό πνεύμα αντιλογίας (ακροβατεί από τη σοφία του Σωκράτη, ως Αθηναϊκος οίστρος, εως την γραφικότητα του Τράγκα-αναλόγως τα κέφια του και τα δικά μου), μου ''χώνει'' Αλκίνοο και ''Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι-χρίτσι, μεγαλώνω...!!!''Υπερβολικός!!!
   Τα γόνατά μου σαφώς και δεν κάνουν χρίτσι-χρίτσι, αλλά ομολογώ πως ακούω περισσότερες φορές πια, το ''κύριος'' παρά το ''νεαρός''.Άσε που ο πληθυντικός δεν με κάνει πια να γυρίζω αριστερά-δεξιά για να βρω σε ποιόν απευθύνεται.Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για πληθυντικό ευγενίας· ευγενίας προερχόμενης όχι αποκλειστικά από τους συμμαθητές του γιού μου.
  Επομένως είτε μας το υπενθυμίζουν γενέθλια και πρωτοχρονιές, είτε μας το θυμίζουν οι φάτσες των γύρω μας, που κι αυτές αλλάζουν, το συμπέρασμα είναι πως μεγαλώνουμε.Εκτός κι αν κάποιος νομίζει, πως με τα νυστέρια ή με την φαντασιοπληξία έγινε Highlander. Ματαιότις. Εξ' άλλου μια ζωή τύπου Highlander είναι το λιγότερο τραγική.Θα ήταν πολύ λιγότερο το γούστο αν δεν άλλαζαν οι ηλικίες, οι φάτσες, οι συμπεριφορές.
   ''Τα πάντα ρει'' κατά τον Ηράκλειτο, κι έτσι πρέπει.Όσο κι αν δεν μας αρέσει.Όσο κι αν γυρνάμε προς τα πίσω αναπολώντας στιγμές από το παρελθόν μας.Ακόμη και στο Δημοτικό νοσταλγούμε στιγμές από το Νηπιαγωγείο.Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου.Ωραιοποιεί το παρελθόν, αφήνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τις τότε δυσκολίες.
  Μα όπως σοφά έγραψε ο ποιητής αξία έχει η διαδρομή.Να μεγαλώσουμε χωρίς να αναλωθούμε για τα πράγματα χωρίς αξία.Για τ' αμάξια και τα έπιπλα δια ''χειρός Βαράγκη'', που μας ρίξαν στο φαράγγι.Για τις πολυτέλειες με δανεικά που ροκανίζουν τα χρόνια μας.
   Και τώρα που μας ''έπιασε λάστιχο'', δυστυχώς, κινδυνεύουμε σοβαρά να χάσουμε τη ''δίψα'' μας και να αφυδατωθούμε.Τη δίψα για ζωή.Τη δίψα για δημιουργία.Από έναν λαχανόκηπο μέχρι τη Γκουέρνικα.Ό,τι μπορούμε κι ό,τι μας δίνει νόημα.Αυτός στ' αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.Μέσα στην κρίση και στα χρόνια που μας βαραίνουν, το να χάσουμε τη δίψα, είναι ό,τι χειρότερο.Η παραίτηση δεν ταιριάζει σε καμιά ηλικία.Γιατί όπως σοφά κάποιος φίλος ανέφερε, ένα χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο, ''η καλύτερη ηλικία είναι αυτή στην οποία βρίσκεσαι·όποια κι αν είναι αυτή!!!''