Απεργία λοιπόν αποφάσισε για προχθές η μίσθαρνη ηγεσία του συνδικαλισμού στην Ελλάδα. Την δεκαετία του ΄80, όταν εργασιακά εξαρτιόμουν από άλλους , δεν απεργούσα ποτέ , παρ΄ότι το σωματείο έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μας σπρώξει όλους προς αυτή την κατεύθυνση. Αργότερα, το ΄90, όταν σιγά σιγά ανεξαρτητοποιήθηκα στη δουλειά , οι ιστορίες και η γαλουχία μεγαλύτερων, για τα καλά της απεργίας ήταν συχνά. Ασχολούμενοι με τα κοινά των σωματίων , ο μπαρμπά-Σαράφος ο Φούσκος στη Θεσσαλονίκη και ο Νικήτας ο Λαδόπουλος στην Αθήνα , με έσπρωχναν να κατεβαίνω στις απεργίες. Θέλησα λοιπόν να κατέβω κι εγώ σε κάποιες απεργίες για να δω τί πράγμα επιτέλους είναι αυτό. Την πρώτη φορά , ανεβαίνοντας την Αριστοτέλους και φτάνοντας στο άγαλμα του Βενιζέλου , σταμάτησα . Κόσμος , εξέδρες , μεγάφωνα , ντουντούκες, αγωνιστικοί χαιρετισμοί, κόκκινες σημαίες, εδώ λέω είναι η απεργία . Οποία έκπληξις και απογοήτευση όταν κατάλαβα ότι είναι η συγκέντρωση του Π.Α.Μ.Ε. το οποίο δεν μπορεί να συνυπάρξει με την ηγεσία του εργατικού κέντρου. Έτερη φορά πήγα στο εργατικό κέντρο , όμως πάλι κάτι δεν μου έκανε. Την επόμενη φορά στάθηκα κάπου στη μέση , εκεί κάτω από την αρχαία αγορά και προσπαθούσα να καταλάβω ποιοι είναι οι ορθόδοξοι της υποθέσεως και ποιοι οι ανορθόδοξοι. Θες λίγο τα νιάτα , θες λίγο το παραμύθι της ανερχόμενης ισχυρής Ελλάδας , παράτησα αυτού του είδους τις ανησυχίες και προβληματισμούς . Το ΄00 πλέον εκτός ότι δουλεύαμε νύχτα μέρα και δεν είχαμε χρόνο για τέτοια , είχε ξεφτίσει και το όνειρο· σε ποιανού απεργία να κατέβεις , στου Καννελόπουλου; στου Πρωτόπαπα ; στου Κουτρουμάνη;στου Μανώλη; στου Παναγόπουλου;
Από την ώρα όμως που άρχισε τα τερτίπια του με τα περίστροφα και τα μνημόνια εκείνος ο βλάκας, άρχισα ξανά να κατεβαίνω. Θα μου πεις τώρα είναι αργά; ε, έστω αργά. Πάλι όμως η πικρή γεύση της διάσπασης , πάνω τα συνδικάτα , κάτω το Π.Α.ΑΜ.Ε., με συμπλήρωμα αυτά τα καινούργια φρούτα των μπαχαλάκηδων . Αυτά τα παιδιά ντε, με τα σκούρα fly μπουφάν, τα ρόπαλα με το κόκκινο πανί στην άκρη τους εν είδη σημαίας και το κράνος στο κεφάλι .
Οι εντυπώσεις μου όσες φορές κατέβηκα; Οι απεργίες κηρυγμένες για την τιμή των όπλων από την συνέταιρο της εξουσίας, ηγεσία του συνδικαλισμού· αξιοπρεπείς(;) κύριοι με ασύρματο στα χέρια να δίνουν οδηγίες μπροστά μου και να καθοδηγούν τα παιδιά με το ρόπαλα για το πως θα κινηθούν· καταστροφή μαγαζιών και φυσικά μεγάλη σύγχυση για το ποια πορεία θα ακολουθήσω , του Π.Α.Μ.Ε.; του εργατικού κέντρου; του Σύριζα; των ανεξάρτητων; για τέτοια αγωνιστική σύμπλευση μιλάμε.
Η μεγαλύτερή μου απογοήτευση ήταν, όταν σε μια αντιμνημονιακή απεργία, επί δυόμισι ώρες οι ομιλίες των ιθυνόντων ήταν ένας ύμνος συμπαράστασης για τους 300 μετανάστες ,θεωρητικά απεργούς πείνας, του κτιρίου της Υπατίας. Όχι κύριοι , δεν το δέχομαι · εξαντλήστε ( πουλήστε) τα ( ακριβοπληρωμένα έτσι κι αλλιώς από το κράτος μέσω Μ.Κ.Ο.)φιλάνθρωπα αισθήματά σας σε άλλες πλατείες που το κοινό θα έρθει ( αν έρθει ) μόνο γι΄αυτό. Και όποιος θεωρητικός της φιλανθρωπίας έχει να αντιτείνει κάτι πάνω σ΄αυτό, αν είχε κλείσει το μαγαζί του ή είχε αφήσει την δουλειά του εκείνη την ημέρα και ήταν εκεί, για να ακούει πράγματα έξω από τον δικό του το αγώνα και αγωνία , να μου πει πως αισθάνθηκε.
Τέλος πάντων , απεργούμε ή δεν απεργούμε , αγωνιζόμαστε , σκεπτόμαστε, πορευόμαστε . Άι να δούμε
Κουκ
Από την ώρα όμως που άρχισε τα τερτίπια του με τα περίστροφα και τα μνημόνια εκείνος ο βλάκας, άρχισα ξανά να κατεβαίνω. Θα μου πεις τώρα είναι αργά; ε, έστω αργά. Πάλι όμως η πικρή γεύση της διάσπασης , πάνω τα συνδικάτα , κάτω το Π.Α.ΑΜ.Ε., με συμπλήρωμα αυτά τα καινούργια φρούτα των μπαχαλάκηδων . Αυτά τα παιδιά ντε, με τα σκούρα fly μπουφάν, τα ρόπαλα με το κόκκινο πανί στην άκρη τους εν είδη σημαίας και το κράνος στο κεφάλι .
Οι εντυπώσεις μου όσες φορές κατέβηκα; Οι απεργίες κηρυγμένες για την τιμή των όπλων από την συνέταιρο της εξουσίας, ηγεσία του συνδικαλισμού· αξιοπρεπείς(;) κύριοι με ασύρματο στα χέρια να δίνουν οδηγίες μπροστά μου και να καθοδηγούν τα παιδιά με το ρόπαλα για το πως θα κινηθούν· καταστροφή μαγαζιών και φυσικά μεγάλη σύγχυση για το ποια πορεία θα ακολουθήσω , του Π.Α.Μ.Ε.; του εργατικού κέντρου; του Σύριζα; των ανεξάρτητων; για τέτοια αγωνιστική σύμπλευση μιλάμε.
Η μεγαλύτερή μου απογοήτευση ήταν, όταν σε μια αντιμνημονιακή απεργία, επί δυόμισι ώρες οι ομιλίες των ιθυνόντων ήταν ένας ύμνος συμπαράστασης για τους 300 μετανάστες ,θεωρητικά απεργούς πείνας, του κτιρίου της Υπατίας. Όχι κύριοι , δεν το δέχομαι · εξαντλήστε ( πουλήστε) τα ( ακριβοπληρωμένα έτσι κι αλλιώς από το κράτος μέσω Μ.Κ.Ο.)φιλάνθρωπα αισθήματά σας σε άλλες πλατείες που το κοινό θα έρθει ( αν έρθει ) μόνο γι΄αυτό. Και όποιος θεωρητικός της φιλανθρωπίας έχει να αντιτείνει κάτι πάνω σ΄αυτό, αν είχε κλείσει το μαγαζί του ή είχε αφήσει την δουλειά του εκείνη την ημέρα και ήταν εκεί, για να ακούει πράγματα έξω από τον δικό του το αγώνα και αγωνία , να μου πει πως αισθάνθηκε.
Τέλος πάντων , απεργούμε ή δεν απεργούμε , αγωνιζόμαστε , σκεπτόμαστε, πορευόμαστε . Άι να δούμε
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου