Τους την πατάς τη γραμμούλα;

Βέλγιο, Απρίλιος 2013.

Ρυθμοί αργοί, νωθροί, ανθρώπινες φιγούρες σιγομίλητες. Οι σφυγμοί στο ελάχιστο δυνατό όριο, ώστε να χαρακτηρίζεται ζωή. Κυκλοφορία ελάχιστη στους δρόμους, ακόμα και σε ώρες αιχμής – που μποτιλιάρουν κάποια σημεία, από το τόσο άσκοπο οδικό δίκτυο, που υπάρχει για να μη διασταυρώνονται πολλά αυτοκίνητα – κανείς δεν νευριάζει, κανείς δεν διαμαρτύρεται για κάτι. Και πάνω που μόλις έχει ξεμπερδέψει ο άλλος (με το αυτοκίνητό του) από την κίνηση, στέκεσαι στην άκρη του δρόμου μπροστά στη διάβαση, αυτός σταματάει μηχανικά, ήρεμα, αδιαμαρτύρητα. Σε περιμένει να περάσεις τη διάβαση. Αναγκάζεσαι να προχωρήσεις. Δεν είχες σκοπό να περάσεις το δρόμο. Απλά να χαζέψεις λίγο ακόμα, όσο πιάνει το μάτι σου, ανθρώπους να κινούνται με τον ίδιο ρυθμό, σαν να έδινε το σκοπό μουσική υπόκρουση κάποιας βορειοευρωπαϊκής συμφωνικής ορχήστρας.

Αλλά, αφού σταμάτησε και περιμένει, πρέπει να διαβείς τον δρόμο. Αν δεν το κάνεις θα δημιουργήσεις μποτιλιάρισμα. Κρίμα είναι. Γιατί να τους το κάνεις αυτό; Αλλά και γιατί να μην το κάνεις; Ο Remi Gaillard το έκανε στο people are strange (http://www.youtube.com/watch?v=_b3XxWYBxGo).

Το βλέμμα θολό, σίγουρο γι' αυτό που ζει, για την πραγματικότητά του. Σίγουρο γι' αυτό που του έχουν μάθει από την ώρα που γεννήθηκε. Σίγουρο γι' αυτό που του δείχνουν τα ΜΜΕ του. Βέβαια, η σιγουριά, για την πραγματικότητα του καθενός, καταρρίφθηκε πρόσφατα από μια ελληνική παραγωγή που δίχασε: “Ο Κυνόδοντας”. Μια άλλη έκφραση του ίδιου ερωτήματος με αυτό του τίτλου: Τους τον σπας τον κυνόδοντα; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να βγει κανείς απ' την δίκη του πραγματικότητα και να δει την πραγματικότητα κάποιου άλλου; Ποια είναι η κοινή “αληθινή” πραγματικότητα; Αξίζει τον κόπο, τον πόνο του σπασμένου κυνόδοντα; Αξίζει τη διατάραξη του, τόσο καλά μελετημένου, τρόπου ζωής;

Κάποιος θα έλεγε ότι στην Ελλάδα θα αποφάσιζαν πολλοί άνθρωποι να σπάσουν τον κυνόδοντά τους. Είναι μέρος αυτών, που τους άρεσε η ταινία. Όπως και πολλοί θα τους την πατούσαν τη γραμμούλα, για να δημιουργήσουν κομφούζιο σε μια πόλη. Είναι μέρος αυτών που τους αρέσει το “..θα κάνω στάση στη διπλή γραμμή του δρόμου..”.

Όμως πόσοι απ' αυτούς, θα τολμούσαν να δουν την “αληθινή” πραγματικότητα, πέρα απ' αυτή που τους διδάσκεται με κατηχητικό τρόπο τα τελευταία χρόνια; Ακούστε το τραγούδι του Μητροπάνου (Μια στάση εδώ), δείτε την ταινία του Λάνθιμου και απαντήστε. Αφού απαντήσετε στον εαυτό σας, αφιερώστε λίγο χρόνο στο να βρείτε τη γραμμή ή τον κυνόδοντα της δικής σας πραγματικότητας.

* Καθώς επέστρεφα στην Ελλάδα, στη πτήση από Μόναχο για Θεσσαλονίκη, καθόμουν δίπλα σε έναν Γερμανό. Ήταν νευρικός, ανήσυχος, αλλά είχε όρεξη για κουβέντα. Δεν ήθελε και πολύ για να αρχίσει να μου μιλάει για το ότι του την “έδωσε”. Πήρε 3 βδομάδες άδεια, φόρτωσε ένα σάκο ρούχα, ένα σάκο βιβλία, έβαλε τη μηχανή του σε ένα τρένο για Ελλάδα και πήρε το αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη. Στο βλέμμα του φαινόταν ο πρόσφατος πόνος απ' το σπάσιμο του “κυνόδοντά” του. Ο ίδιος έλεγε ότι οι τρεις βδομάδες “πραγματικής” ζωής είναι σίγουρες. Το πρόβλημα θα ήταν η επιστροφή του στην προηγούμενη πραγματικότητα. Δεν φαινόταν διατεθειμένος να συμβιβαστεί ξανά... Χάρηκα πολύ για την περίπτωσή του.

                                                                                                                                             Γ.Χ.Κ.