Ερωτήματα-ξυράφια Σωκρατικού επιπέδου για το αν υπάρχει Θεός, για το τι αξίζει στη ζωή και ποια είναι τα όρια της γνώσης και της λογικής έχουν απασχολήσει κι άλλους εκτός από μένα και είμαι σίγουρος γι' αυτό. Ερωτήματα, επίσης του τύπου:''γιατί δεν φτάνουν τα λεφτα?'' ή ''γιατί μ' έστειλε η γκόμενα?'' δεν παύουν ν' απασχολούν τους πάντες και είμαι το ίδιο σίγουρος και γι' αυτό.
Ένα απ' τα ερωτήματα, λοιπόν, που δεν λέει να μ' αφήσει, απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι το ''ποιος κάνει κουμάντο?'' ''ποιος κινεί τα νήματα?'' Ποιος ταλαιπωρεί σπίτια, κοινωνικές ομάδες και λαούς ολόκληρους εν γένει? Ποιος είναι πίσω απ' την κουρτίνα του δράματος? Ποιος το κορυφώνει (όπως στις μέρες μας) και ποιος το χαλαρώνει για να δώσει ανάσα στους πρωταγωνιστές? Πόσο μακριά φτάνουν οι ''θεωρίες συνωμοσίας'' σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης ζωής?
Ξεκινάς τη ζωή σου με την απλοϊκή σκέψη πως το κουμάντο όλου του κόσμου το κάνει η μαμά με την υψηλή επιστασία του μπαμπά. Μετά η νηπιαγωγός και ο δάσκαλος και κάπου εκεί τελειώνουν τα εύκολα. Μπαίνεις στην εφηβεία κι ακούς τις πρώτες κάπως εμπεριστατωμένες θεωρίες και υποθέσεις, που δεν σ' αγγίζουνε αρκετά γιατί εσύ έχεις ανακαλύψει την δική σου αλήθεια. Την απόλυτη εξουσία την έχει το απέναντι κοριτσάκι, που έχει ό,τι ακριβώς ονειρεύεσαι. Το σύμπαν σου είναι εκεί. Η αρχή και το τέλος του.
Όταν τα πράγματα μπουν σε μια σειρά με το κοριτσάκι, αρχίζουν άλλοι βαθύτεροι συλλογισμοί, διανθισμένοι με φήμες, που τώρα πια με το διαδίκτυο κάνουν πάρτυ.
Κι αν στη αμορφωσιά των προηγούμενων δεκαετιών ο χωροφύλαξ και οι λοιποί εκφραστές της εξουσίας ήταν όλος μας ο ορίζοντας, με την πάροδο των χρόνων ακολούθησε μια πραγματική παρέλαση ονομάτων-λαών-τάξεων, που συνωμοτούσαν αόρατα για να μας οδηγήσουν στο χείλος του γκρεμού.
Για κάποιες δεκαετίες-και όχι άδικα-όλο το μένος συγκέντρωνε ο Αμερικανός Πρόεδρος και οι εδώ τοποτηρητές του. Από την διπλωματική ακολουθία μέχρι τους υπουργούς μας και τους πρωθυπουργούς μας, που έπαιζαν άψογα τον ρόλο του ''γες μεν''. Πονηρέψαμε κι αποφασίσαμε πως κι αυτός είναι πιόνι των Εβραίων, των Μασσόνων, του Διεθνούς Κεφαλαίου, των Τραπεζικών Λόμπυ και των πετρελαϊκών εταιριών.
Τελευταίως που τρώμε τις σφαλιάρες από Γερμανία, ΔΝΤ και μνημόνια το 'χουμε χάσει λιγάκι εως πάρα πολύ. Τα κουμάντα τελικά τα 'χουν οι Γερμανοί, με τη σταθερή οικονομία και τη δύσκαμπτη λογική? Κανείς δεν ξέρει. Ή για να το πούμε καλύτερα, κανείς δεν είναι σίγουρος.
Ό,τι μπορέσει και δει ο καθένας μας, επηρεάζει την άποψή του. Βλέπεις τις ανοησίες κάποιου ''πανέξυπνου'' στο You tube, τις μαθαίνεις παπαγαλία, τις ασπάζεσαι και πουλάς και μούρη ως παντογνώστης. Ξέρεις ποιος μας κατάντησε έτσι, ξέρεις γιατί μείναμε άφραγκοι κι αγέλαστοι, ξέρεις γιατί λιώνουν οι πάγοι στην Ανταρκτική, ξέρεις και γιατί δεν λιώνουν οι γκόμενες με τη γοητεία σου. Γέμισε ο κόσμος παντογνώστες. Όλοι τα ξέρουν όλα. Σε περίληψη φυσικά γιατί ελάχιστοι έχουν πια την υπομονή να διαβάσουν ή να σκεφτούν μεγάλα κείμενα ή βιβλία. Σπιντάκια δίγραμμα θέλουν όλοι έξυπνα και πιασάρικα. Και μάγκας και ξεκούραστος.
By the way κι επειδή ξέφυγα απ' το θέμα, να πω πως μέσα στα πράγματα που κουμαντάρουν τον πλανήτη, κάποια στιγμή, (προφανώς επηρεασμένος κι από τον τόπο διαμονής μου το μεγαλύτερο διαστημα του χρόνου) είχα σκεφτεί το χρήμα(κυρίως το βρώμικο) και την κόκα. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σ' ολόκληρη τη Γη αυτά βρίσκεις. Και τα βρίσκεις εκεί που δεν φαντάζεσαι.
Μα στο τέλος αν τα ζυγίσεις όλα σωστά και ψύχραιμα κι αυτά δεν είναι τίποτα παρά το ''μέσον'' για να ζεις καλύτερα(θεωρητικά πάντα) και για να νεκρώνεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Αν δεν το θες ο ίδιος λοιπόν κι αν δεν το επιτρέψεις, κανείς εκτός από σένα δεν μπορεί να ορίσει τη ζωή σου. Αυτό κατάλαβα με τον καιρό και με τις αλλαγές στον τρόπο σκέψης, που φέρνουν τα χρόνια και οι εμπειρίες. Όσες ανατροπές κι αν ζήσεις, όσες φυλακές κι αν χτίσουν γύρω σου, αν το ''νου σου είν' αληταριό, πάντα θα δραπετεύει...''
Υ.Γ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μήπως τελικά τα κουμάντα τα κάνουν οι κόρες μας??? Εμένα πάντως η δική μου με κάνει ό,τι θέλει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου