Υποστήριξα εν ολίγοις-και όπως φαίνεται δικαιώνομαι-πως δεν πρόκειται για μια κρίση παροδική, για μια πρόσκαιρη φουρτούνα στις ζωές μας, που θα περάσει και θα μείνει άσχημη ανάμνηση και ωφέλιμο δίδαγμα. Υποστήριξα τότε πως οι ζωές μας θ' αλλάξουν εκ βάθρων με τρόπο βίαιο και χρόνο αόριστο-πιθανώς μόνιμο. Ακολούθησαν κι άλλες αναρτήσεις, πολλές μάλιστα ανακόλουθες με την πρώτη. Σε κάποιες ενθουσιασμένος ονειρευόμουν επαναστάσεις, σ' άλλες πάλι απογοητευμένος, φανταζόμουν καταστροφές.
Το τέλος δεν το ξέρουμε ακόμη, μα τώρα πια μπορούμε με αρκετή ακρίβεια να το προβλέψουμε. Δεν θα ψάξω αν ο Ερμής είναι ανάδρομος ή αν η Αφροδίτη μπήκε σε παράδρομο. Δεν χρειάζεται. Θα πάω με τη λογική. Την λογική που ακολουθεί κι ακολουθείται απ'τη σοφία των τοίχων. Μέσα στα χιλιάδες ''βασανίζομαι'' που γέμισαν την Ελλάδα και τις κατάρες στην ''Εμμανουέλα Αγγουράκη που τον έκανε τάρανδο'', υπήρχε ένα σύνθημα, (στον δρόμο προς τον ναό, το Καυτανζόγλειο) που 'γραφε ''ούτε Μαρξ, ούτε Ροκφέλερ''. Ούτε επανάσταση θα κάνεις, αφού δεν είσαι κουρελής κι απελπισμένος, ούτε τρελά πακέτα θ' αποκτήσεις τώρα πια. Θα κάτσεις και θα τη φας, όπως κι έγινε.
Ο άνθρωπος είναι το πιο δυνατό ον του πλανήτη. Ζει χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, χωρίς σεξ, χωρίς φαί, χωρίς νερό, χωρίς αξιοπρέπεια. Όλα τα μπορεί. Άλλα για μικρότερα διαστήματα, άλλα για μεγαλύτερα, άλλα για πάντα.
Σε παρατάει η γκόμενα(ος) και νιώθεις πως η Γη σταμάτησε να γυρίζει. Βγαίνεις να πηδήξεις απ΄το μπαλκόνι, είναι έκτος όροφος, λες άστο, δεν το κάνεις και σ' ένα χρόνο ή ένα μήνα είσαι ερωτευμένος(η) αλλού και ίσως περισσότερο. Ζεις με 3.000 το μήνα, σε πάνε στα μισά λες: πεθαίνω! Βλέπεις γύρω-γύρω την φτώχεια την πραγματική και λες: δε βαριέσαι καλά είμαι. Βλέπεις ανθρώπους στα σκουπίδια ή στους κάδους ανακύκλωσης και με τη δεύτερη ή την τρίτη ματιά συμπεραίνεις πως οι περισσότεροι εξ' αυτών είναι Βούλγαροι Ρομά, πράγμα που σημαίνει πως είμαστε σε σαφώς καλύτερη θέση απ' τους γείτονές μας. Κάτι είναι κι αυτό.
Ο πολυτάλαντος Έλλην θα βρει το δρόμο του. Με συντάξεις γερόντων, με δανεικά ή με φυγή σ' άλλες πατρίδες εντός ή εκτός χώρας θα τη βρούμε την άκρη μας. Θα προσαρμοστούμε στο χάλι μας και την καταδίκη μας (και μη μου πείτε πως δεν είναι καταδίκη η ξενιτιά εν έτει 2013!).
Βλέπω τον κόσμο γύρω μου όχι τόσο τρομαγμένο πια. Ίσως γιατί είναι πιο εφιαλτικό το να περιμένεις κάτι, από το να σου συμβεί. Ίσως γιατί το συνηθίσαμε και προσαρμοστήκαμε. Ίσως γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς και το πήραμε απόφαση.
Μονάχα στο χωριό (Ν.Μάδυτος-Θεσ/νίκης) τα πράγματα είναι 3-4 κλικ χειρότερα. Η ''μονοκαλλιέργεια'' στην οικοδομή όσο ευεργετικά αποτελέσματα είχε σε καιρούς άνθησης, τόσο καταστροφική μοιάζει τώρα. Άνθρωποι που μάθανε από μωρά παιδιά στην πιο σκληρή δουλειά, χωρίς βαρυγκομιά και παράπονα, μείνανε άνεργοι μακροχρόνια και χωρίς προοπτική. Δεν ξέρω τι μπορεί να δώσει λύση. Είναι μια κουβέντα που θα πάρει σε μάκρος, και θα 'ταν καλό να συμμετέχουν περισσότεροι και πιο κατατοπισμένοι στο θέμα. Μπορεί η καλλιέργεια της γης (ξανά-μανά!), μπορεί τα μεταλλεία (μ' ό,τι κουβαλάνε!) μπορεί η ξενιτιά, μπορεί κάτι άλλο ή κι όλα μαζί. Πάντως κι ενώ στην υπόλοιπη χώρα το πράγμα δείχνει να ισορροπεί (κυρίως ψυχολογικά γιατί ουσιαστικά δεν έγινε τίποτε), στο χωριό τα πράγματα πηγαίνουν ολοένα και χειρότερα. Μακάρι κάτι να γίνει πριν καταλήξουμε χωριό-φάντασμα.
Και για να κλείσω αναφερόμενος ξανά στην γενική κατάσταση, έχω την εντύπωση πως γνώριζαν και γνωρίζουν ακόμη τα όρια. Ξέρουν τις αντοχές, το λίπος και τ' αποθέματα. Μέχρι που αντέχουν οι λαοί. Μέχρι που δεν επαναστατούν. Τι δόση φόβου, τρόμου και φασισμού πρέπει να πάρουν. Πόσο μπορούν να υποχωρούν και τι ανακούφιση νιώθουν, όταν μετά τους 67 νέους φόρους αφαιρέσουμε τον έναν. Σαν την ιστορία του Χότζα που παραπονιότανε για το μικρό του σπίτι. Τον συμβουλέψανε να βάλει και καμιά 10ρια ζώα μέσα να καραστριμωχθεί σαν κι εμάς. Κάθε ζώο που 'βγαινε απ' το σπίτι του πρόσφερε μεγάλη ανακούφιση.
Όση ανακούφιση προσφέρει η δουλειά των 400 ευρώ(γιατί τα 586 είναι θεωρία), όταν πριν 3χρονάκια απαξιώναμε το μισθό των 700 ευρώ.
Και μη χειρότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου