Στη δικιά μας κοινωνία (ξανά)ζούμε άλλη αγωνία, μην πας στη Γερμανία!

Το 'χω ξαναπεί. Το εργασιακό περιβάλλον των οικοδόμων και η συναδελφικότητα είναι κάτι που δεν συναντάς σε κανέναν άλλο  χώρο. Θες το πολύ δύσκολο της δουλειάς,  θες ότι δεν υπάρχει προϊστάμενος για να "γλύψεις" μιας και ότι καταφέρνεις το καταφέρνεις μόνος σου και με πολύ δουλειά, πάντως οι συμπεριφορές απέναντι σε συναδέλφους είναι οι πιο ντόμπρες όλων των εργασιακών χώρων.
 Ψιλοκουβεντούλα μπροστά στη βρύση στο τέλος μιας ακόμα δύσκολης μέρας:
 - Χρηστάρα πως τα ψιλοβολεύεις από δουλειές; Ο Χρήστος έκλεισε πριν ένα χρόνο μια μικρή εταιρεία κατασκευής προκατασκευασμένων σπιτιών.
 - Άσε ρε Κουκ. Πέρυσι άφησα πίσω την οικογένεια και τα παιδιά και πήγα πέντε μήνες στη Γερμανία σε ένα παλιό μου αφεντικό και μαύρισε η ψυχή μου. Εκμετάλλευση και μαυρίλα. Περιμένω μια απάντηση για μια δουλειά εδώ, αλλιώς θα σφίξω πάλι την καρδιά μου, θα χαιρετίσω την οικογένεια και θα φύγω στην Γερμανία.
 - Γιατί δεν παίρνεις και την οικογένεια πάνω, να βρει μια δουλειά η γυναίκα...
 - Ρε Κουκ δεν μπορώ άλλο. Οι παππούδες μου φύγαν με ένα βρακί από την Καππαδοκία  και πήγαν στο Σοχούμι. Δεν πρόλαβαν να καλοριζώσουν, τους πήρε ένα βράδυ ο Στάλιν και με τα ρούχα που φορούσαν, τους πέταξε στο Καζακστάν. Από 'κει ο πατέρας μου με το παντελόνι που φορούσε πέρασε στη Σιβηρία. Από 'κει μόλις ξεπετάχτηκα εγώ, έβαλα το σακάκι μου και ήρθα στην Ελλάδα δήθεν για να ριζώσω. Δεν μπορώ να πάρω τα παιδιά μου και να τα πάω αλλού. Πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή αυτό!