1η του Μάη ή το τέλος της κρίσης

  <<Σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσω να είμαι με τον Σπάρτακο, ποτέ με τους Καίσαρες, και θα διατηρήσω, ακόμα και κόντρα στην ιστορία, την εμπιστοσύνη μου στην ικανότητα των εργαζόμενων μαζών να τινάξουν από πάνω τους τον ζυγό του καπιταλισμού, αφού όποιος έχει δει αυτές τις μάζες σε δράση, ξέρει πως είναι εφικτό.>>
      Από τον οπορτουνιστή Λ. Τρότσκι για όλους εμάς τους εργαζομένους. Μέρα που είναι!

Τρία χρόνια κλείσανε το μήνα που μας πέρασε, από τότε που ο πρωθυπουργός που εμείς είχαμε εκλέξει  ( δηλ. το 46 τοις εκατό) μας ανακοίνωνε με δακρύβρεχτο ύφος από το Καστελόριζο, ότι πλέον δεν θα ορίζουμε εμείς τις τύχες μας και ότι από 'δω και πέρα κουμάντο θα κάνουνε κάποιοι τύποι με γκρί κοστούμια*, που ούτε θα τους ψηφίζουμε, ούτε θα έχουν καμία σχέση με 'μας, αλλά και δεν θα κουμαντάρουν με γνώμονα το κοινό καλό ( λες και το έκανε κανένας μέχρι τώρα, αλλά τέλος πάντων) .
 Από 'κείνη τη μέρα και μέχρι σήμερα , αυτό που βιώσαμε το ονομάσαμε "κρίση". Γενικώς και αορίστως.
 Δεν ήταν κρίση που τα παιδιά του σχολείου και οι φοιτητές δεν μπορούσαν και δεν μπορούν  να γράψουν μία λέξη με Ελληνικά γράμματα στο πληκτρολόγιο ή στο χαρτί. Δεν είναι κρίση  οι γεμάτες σκουπίδια πόλεις και παραλίες. Επίσης δεν συνιστά κρίση η οδηγική μας συμπεριφορά, αλλά και η συνήθειά μας να στέλνουμε για χρόνια στη βουλή τον κάθε Γιακουμάτο και  Πρωτόπαπα. Κρίση ονομάσαμε την επιστροφή των δανεικών. Ας όψεται.
 Μέσα σ' αυτά τα τρία χρόνια, δοκιμάσανε πάνω μας την πολιτική του μαστιγίου και του καρότου. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του δόγματος του Σοκ πέρασε από πάνω μας σαν οδοστρωτήρας. " Θα σας στύψουμε μέχρι να αδειάσετε και μετά θα σας ξαναγεμίσουμε με τους εαυτούς μας" γράφει ο Τζ. Όργουελ στο προφητικό και ανεπανάληπτο  1984.
 Και ήρθε η στιγμή που έχουμε αδειάσει τελείως.
  Η κατάσταση πλέον δεν είναι "κρίσιμη". Τα πράγματα έχουν ηρεμήσει. Έχουμε μάθει να δουλεύουμε  (όσο δουλεύουμε ),  ανασφάλιστοι και για πενιχρές απολαβές. 'Έχουμε μάθει να διαβιούμε με τα ολίγιστα  και να  τα βγάζουμε πέρα. Σιγουρευτήκαμε  ότι δεν θα φύγουμε από το ευρώ  ( αυτή τη μεγάλη λαϊκή κατάκτηση )  και πλέον αρχίζουμε να σκεφτόμαστε σιγά σιγά ποιόν μαλάκα ( χαϊδευτικά αποκαλούμενο) θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές.
 Εδώ λοιπόν αρχίζουν και μας γεμίζουν με τους εαυτούς τους.  Το 2013 καταφέρανε να  ακυρώσουν μία επετειακή ημέρα μνήμης των εργαζομένων, μια δική μας μέρα, κατάδική μας, κάνοντάς την τσίρκο.  Και το κατάφεραν αυτό χωρίς  απολύτως καμία αντίδραση από μας.
 Οπότε σήμερα, 1η του Μάη,  ας ξεχάσουμε την κρίση.  Μ' αυτήν πλέον θα ασχοληθεί η ιστορία. Από σήμερα  και στο εξής θα ζούμε σε μία βατή κατάσταση που τα αφεντικά θα διατάζουν και εμείς θα υπακούμε. Καλό μήνα!

 * "Ανώτατος άρχοντας, είναι αυτός που αποφασίζει πότε υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης"
                                                                                                                              Paul Joseph Goebbels

                                                                         Κουκ