Εσύ ποιόν λύκο ταΐζεις;

Εκείνο που φτάνεις στο αμήν και τα βάζεις με τον εαυτό σου που για ακόμη μια φορά συνομιλείς με έναν άνθρωπο που φοραει παρωπίδες και ξέρεις  πως είναι δώρων άδωρο να τον κάνεις να σε ακούσει -να σεβαστεί την γνώμη σου και αν διαφωνεί να το κάνει παρουσιάζοντας τα σωστά επιχειρήματα-  αλλά παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις γεμάτος αγανάκτηση ποτέ, δεν μου το δικαιολόγησα . Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να δέχονται – ακούν- σέβονται  την γνώμη του άλλου. Το βιώνεις καθημερινά. Στην οικογένεια , στην δουλεία, στους φίλους , παντού. Ποια να είναι άραγε η αιτία που ένας άνθρωπος συνεχίζει να μάχεται τόσο φανατικά ώστε να υπερασπίσει την άποψη του, ακόμα κι όταν τα επιχειρήματα του συνομιλητή του είναι πιο στιβαρά τεκμηριωμένα ενώ  τα δικά του μένουν στο ‘’ξέρω εγώ πολύ καλά δεν θα πεις εσύ έμενα’’  ;
Τι είναι; Ξεροκεφαλιά; Εγωισμός; Άμυνα του χαρακτήρα; Βλακεία; Όπως και να ονομάζεται, ένα είναι σίγουρο. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον όσο συνεχίζουμε να λειτουργούμε με κλειστά μυαλά. Είναι χρέος μας να αλλάξουμε επιτέλους, να μάθουμε από τα λάθη μας αλλά και από τα λάθη των προηγούμενων γενεών ώστε να δώσουμε τις σωστές βάσεις στα παιδιά μας. Είναι καιρός να μάθουμε να συζητάμε, να μάθουμε να διαφωνούμε, να μάθουμε να ανταγωνιζόμαστε δίχως μίσος, να μάθουμε βοηθάμε και  να αγαπάμε δίχως ανταλλάγματα.
Είναι λυπηρό να ακούς πως στην Νέα Μάδυτο τα ελάχιστα μαγαζιά που παλεύουν να κρατηθούν ανοιχτά,  έχουν ανοίξει έναν πόλεμο καταγγελιών και μηνύσεων μεταξύ τους.
Είναι λυπηρό να ακούς τόσα πικρόχολα σχόλια γιατί μια ομάδα ανθρώπων ασχολείται με αγάπη και μεράκι με τον παραδοσιακό χορό αλλά και τα πολιτιστικά δρώμενα ενός χωριού.
Είναι λυπηρό να ακούς πως ένας άλλος σύλλογος  αρνείται να δώσει  - παρά μόνο έναντι αμοιβής- τον μουσαμά που τοποθετείτε στην εξέδρα για να χορέψουν τα παιδιά του μπαλέτου και της ρυθμικής.
Είναι λυπηρό να μοιράζονται τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και την άλλη μέρα ένα χωρίο ολόκληρο να ασχολείται με το ποιος πήρε και αν τα είχε πραγματικά ανάγκη.
Είναι λυπηρό να ντρεπόμαστε επειδή αναδείξαμε σε τηλεοπτικό σταθμό την ανεργία που μαστίζει τον τόπο που ζούμε.
Είναι λυπηρό να μην αποδεχόμαστε την πραγματικότητα. O εχθρός δεν είναι ο γείτονας-σύντροφος-συνεργάτης μας αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Ένα ινδιάνικο ρητό μας λέει πως πάνω σε ένα βράχο συνομιλούσε ένας παππούς με τον εγγονό του. Ο πρώτος εξηγούσε  πως κάθε άνθρωπος κρύβει μες την ψυχή του δύο λύκους όπου είναι σε συνεχή μάχη μεταξύ τους.
Ο ένας αντιπροσωπεύει την κακία, το μίσος, την αλαζονεία, την διχόνοια, την προσβολή, την απληστία, το ψέμα, την ματαιοδοξία, την υπεροψία και το εγώ.
Ο άλλος αντιπροσωπεύει το καλό, την αγάπη, την ευγένεια, την ελπίδα, την ταπεινοφροσύνη, την ειρήνη, την αλήθεια, την ηρεμία, την φιλανθρωπία και την ευσπλαχνία.
Τότε, ο εγγονός του τον ρωτά γεμάτος απορία ‘’ και τελικά παππού; Ποιος κερδίζει; ’’
‘’Αυτός που ταΐζεις παιδί μου ’’
Εσύ ποιόν λύκο ταΐζεις;

                                                                                                                            Καπόνιας Δήμος