ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
«Δούλευε, δούλευε γυναίκα
πολέμα μια ψυχή για δέκα
από το σπίτι στο εργαστήρι
μεσ’ στο χιονιά, μεσ’ στο λιοπύρι
δίχως να βρεις αναπαυμό.
Γυναίκα της αγάπης το λουλούδι
του βίου χάδι και τραγούδι
πιστή συντρόφισα γλυκειά
πολέμα για να ζήσης τα παιδιά σου
πολέμα για τη λευτεριά σου»
Δώρη Άνθη
Η καταπληκτική κινηματογραφική ταινία "Νο" που παίζεται αυτήν την εποχή στις σκοτεινές αίθουσες, μας μεταφέρει την αληθινή ιστορία ενός νεαρού διαφημιστή που βασιζόμενος στην δύναμη της τηλεόρασης αντέστρεψε τη θέληση του Χιλιανού λαού.
Το '88 μετά από την αφόρητη διεθνή πίεση, ο δικτάτορας Πινοσέτ, διενεργεί δημοψήφισμα για το αν θα συνεχίσει να κρατάει ή όχι την εξουσία στη Χιλή. Παραχωρεί από 15 λεπτά τηλεοπτικό χρόνο στο Si και στο No για τις επόμενες 27 μέρες, που τα πετάει στην μεταμεσονύχτια τηλεοπτική ζώνη, αφού πιστεύει ότι επειδή κοιμάται αυτός, κοιμούνται όλοι και έτσι δεν θα τα δει κανένας. Η αντιπολίτευση συστρατεύεται και με μπροστάρη τον νεαρό διαφημιστή προβάλει την χαρά και το μέλλον. Μέσα σε 27 μέρες, το 87 τις εκατό της αποχής γίνεται 57 τις εκατό Νο κατά της χουντικής εξουσίας.
Στην Ελλαδική κατ΄όνομα δημοκρατία, απέχουμε πόρρω από το να έχουμε έστω κι αυτό το δεκαπεντάλεπτο αληθινής εικόνας. Έτσι, καταπίνουμε αμάσητα τα προπαγανδιστικά τούβλα της "μαζικής ενημέρωσης". Νέοι άνθρωποι, καταπίνουμε αμάσητα τα περί δικτατορίας του Τσάβες. Ενός ηγέτη που κέρδισε 14 εκλογικές αναμετρήσεις, που το μότο του ήταν "ψωμί για όλους τους υποσιτιζόμενους Βενεζολάνους πρωί, μεσημέρι, βράδυ, υγεία και παιδεία για όλους". Ενός ηγέτη που κατάφερε σταθερή ανάπτυξη 4,5 τα εκατό τα τελευταία 10 χρόνια· που παρ' ότι πετρελαιοπαραγωγός χώρα, ισοσκέλισε τα έσοδα του προϋπολογισμού έτσι ώστε πετρέλαιο-φόροι να αποφέρουν τα ίδια, κάτι που δείχνει οικονομική ευφυία. Έναν ηγέτη που κατάφερε να κατεβάσει το εξωτερικό χρέος στο 14 τις εκατό του Α.Ε.Π., η χρεοκοπημένη Ε.Ε. που ο μέσος όρος του εξωτερικού της χρέους είναι στο 87 τις εκατό, τον αποκαλεί δικτάτορα και σνομπάρει την κηδεία του μη στέλνοντας αντιπρόσωπο της. Και εμείς, αναμασούμε τα λόγια της προπαγάνδας της.
Όπως αναμασούμε την προπαγάνδα περί γιορτής της γυναίκας. Μία ημέρα μνήμης, σύμβολο του ταξικού αγώνα των Νεοϋορκέζων γυναικών για καλύτερες συνθήκες εργασίας, την μετατρέπουμε σε φαλλική γιορτή συμπάθειας προς την γκόμενα, την μητέρα και την κόρη. Μία ημέρα σύμβολο του αγώνα των εργαζομένων για αξιοπρεπή διαβίωση, που την όρισε ο Αμερικάνικος και διεθνής σοσιαλισμός 65 χρόνια πριν τον Ο.Η.Ε., την μετατρέπουμε σε γυναικείο πάρτι και σε απλές αναφορές της "μαζικής ενημέρωσης" σε κάποιους αγώνες για δήθεν χειραφέτηση των γυναικών.
Όπως επίσης καταπίνουμε αμάσητη την προπαγάνδα περί "επενδύσεων" , όπως ονόμασε το καθεστώς, τις ληστρικές-αποικιοκρατικές συμβάσεις που υπέγραψε ο Πάχτας και ο Παπακωνσταντίνου με την Καναδική πολυεθνική. Το γη και ύδωρ που πρόσφερε το καθεστώς στους Καναδούς, με λίγες κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας για αντάλλαγμα, δεν πρέπει να μας εφησυχάζει. Και δεν πρέπει να μας εφησυχάζει γιατί το διακύβευμα δεν είναι ούτε οικολογικό, ούτε περιβαλλοντικό. Είναι η υποταγή που θέλουν να μας επιβάλουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις μας απέναντι στους διεθνείς χρυσοθήρες· απέναντι στα θέλω μας. Είναι ότι οι μόνοι κερδισμένοι από την υπόθεση είναι οι Κεφαλαιούχοι και τα ντόπια πολιτικά λαμόγια. Γι αυτό λοιπόν, το Νο στην προπαγάνδα που βάζει μπροστά τους 1000 μεροκαματιάρηδες εργαζομένους και όχι την οικονομική ευμάρεια σύσσωμου του πληθυσμού , πρέπει να είναι ηχηρό και αδιαπραγμάτευτο.
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου