Σήμερα η παγκόσμια φτωχολογιά θρηνεί ένα πρωτοπαλίκαρο της. Τον μπροστάρη της Ούγκο Τσάβες. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας που μέχρι πριν από λίγο καιρό εκλεγόταν παμψηφεί από τον φτωχό λαό της, ήταν ένα σύμβολο όλων των αδυνάτων και των φτωχών της γης. Ανέλαβε μία καθημαγμένη χώρα από τον νεοφιλελευθερισμό της σχολής του Σικάγου, που έπληξε όλη την Λατινική Αμερική με 85 τοις εκατό πληθυσμό κάτω από το όριο της φτώχειας και την παρέδωσε ρίχνοντας αυτό το ποσοστό στο 35. Κατοχύρωσε συνταγματικά την εθνικοποίηση όλου του πλούτου της χώρας και άσκησε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική διώχνοντας τις Αμερικάνικες βάσεις από το έδαφός της. Με λίγα λόγια άσκησε πολιτική που απέβλεπε στο να καλυτερέψει τη ζωή των πολιτών βγάζοντας την γλώσσα σε πολυεθνικά συμφέροντα και συμμαχίες.
Βλέποντας το Λατινοαμερικάνικο φαινόμενο του Τσάβες- Μοράλες από την απόσταση των χιλιάδων χιλιομέτρων που μας χωρίζουν, οι γηγενείς καρεκλοκένταυροι Έλληνες, νομίζουμε ότι κάποια στιγμή εμφανίστηκαν από το πουθενά δύο παλιοί ινδιάνικοι Θεοί που κάνοντας την επανάσταση από πάνω προς τα κάτω, προσπαθούν να σώσουν τον λαό τους. Γι' αυτό λοιπόν δεν είναι παράξενο σήμερα, που στο διαδίκτυο όλοι οι Ελληναράδες εξυμνούμε τον Τσάβες. Τον Τσάβες που ένας ολόκληρος λαός ξύπνησε κάποια στιγμή από τον λήθαργό του και τον ψήφισε. Κάτι για το οποίο στην Ελλάδα μας πιάνει κρύος ιδρώτας στη σκέψη και μόνο να ψηφίσουμε ανθρώπους και παρατάξεις που διακηρύσσουν την εθνικοποίηση ( όχι κρατικοποίηση) του πλούτου που βρίσκεται εντός συνόρων και Α.Ο.Ζ. Μας πιάνει κρύος ιδρώτας και μόνο που σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν παρατάξεις στην Ελλάδα, που στο αξιακό τους σύστημα δεν υπάρχει το "ευχαριστώ την Αμερική" αλλά το "δουλεύω για την ευημερία των ανθρώπων που κατοικούν σ' αυτή τη χώρα". Μας πιάνει κρύος ιδρώτας και μόνο να σκεφτούμε να ζητήσουμε από τους αρχόντους μας την αναδιανομή του πλούτου, όπως έκαναν οι κολίγες στο Κιλελέρ τον Μάρτη του 1910.
Ας όψεται. Έτσι κι αλλιώς ζούμε στη πιο τρελή χώρα του κόσμου. Στην χώρα που μέχρι χθες ψήφιζε κατά 80 τοις εκατό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ταυτόχρονα ήμασταν οι πιο περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένοι πολίτες της Ε.Ε. Είμαστε αυτοί που χθες ψηφίζαμε κατά 60 τα εκατό Παπαγεωργόπουλο και Ψωμιάδη και σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας που να παραδέχεται ότι υπήρξε ψηφοφόρος τους. Είμαστε αυτοί που βγάλαμε έναν αναστεναγμό ανακούφισης που ο Σύριζα δεν έκοψε πρώτος το νήμα τον Ιούνιο αλλά τώρα οι φωτογραφίες του Τσάβες κάνουν παρέλαση.
Υ.Γ. Ο τίτλος είναι στίχος της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου
Κουκ
Βλέποντας το Λατινοαμερικάνικο φαινόμενο του Τσάβες- Μοράλες από την απόσταση των χιλιάδων χιλιομέτρων που μας χωρίζουν, οι γηγενείς καρεκλοκένταυροι Έλληνες, νομίζουμε ότι κάποια στιγμή εμφανίστηκαν από το πουθενά δύο παλιοί ινδιάνικοι Θεοί που κάνοντας την επανάσταση από πάνω προς τα κάτω, προσπαθούν να σώσουν τον λαό τους. Γι' αυτό λοιπόν δεν είναι παράξενο σήμερα, που στο διαδίκτυο όλοι οι Ελληναράδες εξυμνούμε τον Τσάβες. Τον Τσάβες που ένας ολόκληρος λαός ξύπνησε κάποια στιγμή από τον λήθαργό του και τον ψήφισε. Κάτι για το οποίο στην Ελλάδα μας πιάνει κρύος ιδρώτας στη σκέψη και μόνο να ψηφίσουμε ανθρώπους και παρατάξεις που διακηρύσσουν την εθνικοποίηση ( όχι κρατικοποίηση) του πλούτου που βρίσκεται εντός συνόρων και Α.Ο.Ζ. Μας πιάνει κρύος ιδρώτας και μόνο που σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν παρατάξεις στην Ελλάδα, που στο αξιακό τους σύστημα δεν υπάρχει το "ευχαριστώ την Αμερική" αλλά το "δουλεύω για την ευημερία των ανθρώπων που κατοικούν σ' αυτή τη χώρα". Μας πιάνει κρύος ιδρώτας και μόνο να σκεφτούμε να ζητήσουμε από τους αρχόντους μας την αναδιανομή του πλούτου, όπως έκαναν οι κολίγες στο Κιλελέρ τον Μάρτη του 1910.
Υ.Γ. Ο τίτλος είναι στίχος της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου
Κουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου