Απρίλη ψεύτη...

 Να στήσουμε εξέδρες στην παραλία στη Σαλονίκη, να στήσουμε και μπροστά στη Βουλή (προσφορά από την ''Panos stageland''). Στο Ηρώον του χωριού μας να μαζευτούμε όλοι. Σε κάθε μικρό χωριό ή μεγάλη πόλη της επικράτειας να το γιορτάσουμε. Κάθε ιερωμένος στο τέλος της λειτουργίας την Κυριακή να πει κι αυτός δυο κουβέντες, μήνυμα των Δεσποτάδων. Να μη λείψει κανείς απ' τη γιορτή που μας αρμόζει. Τη γιορτή που μας εκφράζει. Την Πρωταπριλιά.
  Δικαιωματικά την ύψιστη τιμή του κρατήματος της σημαίας θα την παραχωρήσουμε σ' αυτούς που χωρίς κόπο την κέρδισαν. Στους πολιτικούς και τους δημάρχους με τις μεγάλες κοιλιές,-στηρίγματα για την βάση του κονταριού της γαλανόλευκης-με τις μεγάλες γλώσσες, που κόκκαλα δεν έχουν και κόκκαλα τσακίζουν και τα μικρά μυαλά. Σ' αυτούς αξίζει πρώτοι να περελάσουν σ΄αυτή την ιδιαίτερη νεοελληνική γιορτή που φαντάζομαι.
  Παραστάτες φοβεροί, όλοι οι παρατρεχάμενοι. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Οι οργανωτές του πάρτυ που τόσα χρόνια κράτησε. Οι υποστηρικτές και οι δημοσιοσχεσίτες που γέμιζαν το μαγαζί. Οι D-Js που είχαν δυνατά τη μουσική, ωστέ να μην ακούμε τίποτε άλλο και τίποτε να μην μπορούμε να συζητήσουμε. Οι μπάτσοι που κάνανε τα στραβά μάτια για την υπέρβαση ωραρίου τσιμπώντας κι αυτοί το χαρτζηλικάκι τους! Όλοι τους γύρω-γύρω, άλλος κοντύτερα κι άλλος μακρύτερα στη σημαία-σύμβολο της πατρίδας, που τόσο πολύ μας λέγανε πως αγαπούσαν.
  Δοιμιρίτες οι γνωστοί (και τελευταίως αλλαξοπιστήσαντες) μπλε και πράσινοι γοβιοί που στήριξαν αυτό το τεράστιο ψέμα, αυτήν την τεράστια κλοπή που κι όλο το μήνα να την ''γιορτάζαμε'' θα ΄τανε λίγο. Αυτοί που το πίστεψαν (ή έκαναν πως το πίστεψαν για να τσιμπήσουν κι αυτοί τους καρπούς του ψεύτη του Απρίλη!).
  Και τέλος, θεατές άβουλοι και χειροκροτητές όλων αυτών, εμείς οι προσφάτως εξοργισμένοι με ό,τι κινείται. Εμείς που γουστάρουμε να πετάμε ντομάτες σ' αυτούς που, μέχρι πριν από λίγο, εκλιπαρούσαμε να μας πετάξουν καμιά μπανανούλα, ως άλλες μαϊμουδίτσες.
  Ζαλισμένο πόπολο, όλοι εμείς, που μας έμεινε ν' αναρωτιόμαστε αν πρέπει αντίστοιχα να γιορτάσουμε μια τέτοια μέρα. Αν ήταν τόσο μεγάλο το σφάλμα μας να λαδώσουμε τον γεωπόνο στον συνεταιρισμό για τις επιδοτήσεις και τον επίτροπο για την μαϊμού αναπηρική. Αν δικαιούμασταν λόγω ανυπαρξίας κράτους και παροχών να φοροδιαφεύγουμε και να κάνουμε τις μικρές μας απάτες. Από το να πληρώνουμε για το δίπλωμα οδήγησης μέχρι το να γράφουμε αλλά αντί άλλων φάρμακα στα βιβλιάριά μας.
  Καμιά όρεξη δεν έχω να παραθέσω ξανά-μανά, όλη τη γκάμα πολυεπίπεδης λοβιτούρας που σκαρφίστηκε το πολυμήχανο ελληνικό μυαλό. Είναι μάταιο. Δεν φτάνει ούτε η Πάπυρους Λαρούς Μπριτάνικα. Ένα θα πω και φτάνει. Αξίζει σ' όλους μας-εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων-να συμμετάσχουμε σ' αυτήν την παρέλαση. Την παρέλαση της Πρωταπριλιάς. Μας αξίζει για όλα τα ψέματα και τις κλοπές. Για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας. Για τις δικαιολογίες μας. Για όλα.
  Μόνο που όλα θα 'χουν αξία αν μετά το τέλος μιας τέτοιας παρέλασης μιμήθούμε μια απ' τις τελευταίες σκηνές της υπέροχης ταινίας του Μάικλ Λη, ''Μυστικά και Ψέματα''. Εκεί που ο ένας αντίκρυ στον άλλον εξομολογείται τα ψέματα στα οποία έκτισε τη ζωή του. Τα ψέματα που ''πλήγωσαν'' τους άλλους γύρω του.
  Αντίκρυ στον καθρέφτη μας μάγκες! Εκεί να σταθούμε μέχρι να δούμε ένα πραγματικό πρόσωπο, κι όχι μια τρύπα! Το 'πε κι ο Αλκίνοος...