Από τον Πινοσέτ ως τον Τσάβες.

   Από τον Πινοσέτ ως τον Τσάβες είναι ένα τσιγάρο δρόμος. ''Τσιγάρο ατέλειωτο'', που λέει κι ο Μάλαμας, νοτιοαμερικάνικο και μπερδεμένο, θα πω εγώ. Μεγάλη κουβέντα άνοιξε, τώρα που ο μεγάλος(?) ηγέτης έφυγε για τον άλλο κόσμο, για το αν οι αφίσες στα εφηβικά δωμάτια πρέπει να μοιραστούν στη μορφή του μεγάλου Τσε και την δική του. Θα το δείξει η ιστορία.
   Πάντως εμείς, εμφανώς οργισμένοι (γιαλαντζί και κομπιουτερέ) με όλους και με όλα και γουστάροντας τρελά αυτούς που πάνε κόντρα στα κατεστημένα, τον ανακυρήξαμε ηγέτη-παράδειγμα για τον αντιαμερικανισμό του και την ιδιαίτερη πορεία του. Στείλαμε και τον Αλέξη στην κηδεία του χωρίς να φοβόμαστε για την προφορά του στ' αγγλικά, μια και στη Λατινική Αμερική σπάνια θα βρεις καλύτερα αγγλικά απ' τα δικά του. Ο Κάστρο (ο αδερφός του Φιντέλ) τον υποδέχθηκε ως τον Ευρωπαίο επαναστάτη, η χήρα του Τσάβες τον αγκάλιασε θερμά και το προφίλ του Αλέξη εξισορρόπησε, μετά το πλήγμα που δέχθηκε από τις συναντήσεις του με συστημικούς Γερμανούς κι Αμερικανούς. Παρεμπιπτόντως, για τον εν δυνάμει πρωθυπουργό μας, πιστεύω πως βαδίζει σωστά κι ας τον χαρακτηρίζουν οι μισοί συστημικό κι οι άλλοι μισοί εξτρεμιστή. Ηγέτες τύπου Αχμαντινετζάντ ή Τσάβες είναι αδύνατο να υπάρξουν στην προηγμένη Ευρώπη κι ας πιστεύουμε πως έχουμε εξαθλιωθεί αρκετά. Βρισκόμαστε ακόμη στην 35η θέση των πλουσιότερων χωρών. Ηγέτες τέτοιου τύπου ίσως να ταίριαζαν στην Ελλάδα του '50, όπως ταιριάζουν τώρα σε χώρες, που η εξασφάλιση των βασικών αγαθών επιβίωσης σε μεγάλο αριθμό πολιτών αρκεί για ν' αναδείξει τον μεγάλο πολιτικό άνδρα.
   Τέτοια χώρα ήταν και είναι και η Βενεζουέλα. Με πολύ κόσμο κάτω από τα όρια της φτώχειας και μ' ένα Καράκας που πρέπει να 'ναι η πόλη με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον κόσμο. Σ' αυτή τη χώρα ευδοκίμησε ο Hugo κάνοντας ''θαύματα'', όσον αφορά την παιδεία την υγεία την αναδιανομή της γης και γενικά την μείωση του ποσοστού ανθρώπων που ζει κάτω απ' τα όρια της φτώχειας. Σ' αυτή τη χώρα έκανε αποτυχημένα στρατιωτικά πραξικοπήματα, στην αρχή της καριέρας του κι απ' αυτή τη χώρα δεν έπαψε να πουλάει πετρέλαιο στους δαίμονες-Αμερικανούς. Αυτής της χώρας την εξουσία εκμεταλευόμενος ενίσχυσε το προφίλ του και κατηύθυνε τα Μ.Μ.Ε. για να μπορεί να κερδίζει τις επανειλημμένες εκλογικές αναμετρήσεις(που πιθανώς να τις κέρδιζε ούτως ή άλλως, ίσως με μικρότερη πλειοψηφία) και μ' αυτή την εξουσία άφησε κενά όσον αφορά την τύχη αρκετών αντιφρονούντων. Με ελεύθερους σκοπευτές αυτής της χώρας, στην απεργία των συνδικάτων του 2002, άφησε πίσω του 17 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Κι αν όλα αυτά μας βολεύει να πούμε πως είναι αμερικανική προπαγάνδα, θα σας θυμίσω πως τα παρουσίασε η Διεθνής Αμνηστία, της οποίας τα συμπεράσματα πολύ συχνά χρησιμοποιούμε (αριστεροί και δεξιοί).
  Μπορούμε να πούμε φυσικά πως αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέττα δεν γίνεται. Δεν θα πρέπει, σύμφωνα μ' αυτή τη λογική κάποιοι αντιφρονούντες να καταστρέφουν το κοινό καλό. Έτσι λοιπόν ο Hugo όπως κι ο Φιντέλ, προκειμένου για την ευτυχία και την ευημερία των υπολοίπων να ''ξεπάστρεψε'' μερικούς. Σταλινική η λογική. Απαράδεκτη. Ή για να πλησιάσουμε σε χώρο και χρόνο, Πινοσετική. Διαφέρει σαφώς ο αριθμός νεκρών και αγνοουμένων. Άλλο 100.000 κι άλλο 17 ή 50 άνθρωποι. Σίγουρα. Και σίγουρα θα 'ταν ιεροσυλία να συγκρίνουμε ένα τέρας που βύθισε στη θλίψη μια ολόκληρη χώρα (ακόμη θυμάμαι τις διηγήσεις φίλης Χιλιανής για την καθημερινότητα των εξαφανίσεων και του θανάτου) μ' έναν ηγέτη που αν μη τι άλλο οδήγησε την χώρα του αποφασιστικά και θαρραλέα πολύ-πολύ μπροστά. Αξίζει να αναφέρω πάντως πως και για τον αχρείο τον Πινοσέτ, δεν ήταν λίγες οι φορές που Χιλιανοί σε συζητήσεις μαζί μου, αναφέρθηκαν με πολύ κολακευτικά λόγια στην πρόοδο(?) που συντελέστηκε στη χώρα τους. Πιθανότατα σαν τις δικές μας αναφορές στις γέφυρες και τα αρδευτικά έργα της Χούντας. Να λείπει το βύσσινο.
   Αλλά για να το πάρουμε ξανά απ' την αρχή: απλά διαφωνώ στο να κάνουμε πόστερ για το δωμάτιο τον κάθε Τσάβες. Ας μείνουμε με τον Μέσσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο.
  Όχι τίποτα, αλλά μη βρεθούμε σαν τους κομμουνιστές των προηγούμενων δεκαετιών, να υποστηρίζουμε τον κάθε Πολ-Ποτ και στο τέλος να μάθουμε πως δολοφόνησε τη μισή Καμπότζη.
  Αυτοί οι ελέω Θεού ηγέτες με τρομάζουν Κι ας φωνάζουμε για Χούντα όταν τρώμε τα δακρυγόνα. Κι ας φωνάζουμε για Χούντα όταν οι εθνικοί μας εργολάβοι με τα κανάλια τους και τις εφημερίδες τους δηλητηριάζουν τα μυαλά μας. Κι ας εξοργιζόμαστε, όταν για ένα κομμάτι ψωμί ξεπουλάνε τα Σκουριασμένα και τα ξεσκούριαστα.
  Αν δεν τους γουστάρουμε μπορούμε να τους στείλουμε στον αγύριστο, χωρίς να κινδυνεύουμε να βρεθούμε διακοπές στη Γυάρο και τη Μακρόνησο σαν τον παλιό καλό καιρό, απ' τους δικούς μας Πινοσέτ και Τσαουσέσκου.
  Κι ας μη μοιάζει (ευτυχώς) ο Αλέξης τόσο πολύ στον συγχωρεμένο τον Τσάβες...