Εκεί , στα τέλη του '70 προτού ανακαλύψουμε τα κούλουμα και τον καθωσπρεπισμό της Καθαράς Δευτέρας πετούσαμε το πλι και όχι τον χαρταετό, που πολύ αργότερα μάθαμε ότι λέγεται έτσι.
Με το που άνοιγε το τριώδιο άρχιζαν οι ετοιμασίες για την κατασκευή του. Στις πέριξ από τους μπαξέδες λόχμες από καλαμιές , στου ''Μέγκα'' και στα ''πεντάρια'' ή στο μπαξέ του μπάρμπα Νούφριου , γινόταν οι μεγάλες επιδρομές για τα καλάμια του σκελετού. Τα νάιλον τα βρίσκαμε εύκολα από τις συσκευασίες των λιπασμάτων , που ήταν πεταμένες παντού στον κάμπο ή έξω από τα σπίτια των κάθε λογής καλλιεργητών ή χρησιμοποιούσαμε αυτές που μας είχαν μείνει από τις χιονοτσουλήθρες του τελευταίου χιονιού. Για σπάγκο χρησιμοποιούσαμε το ψαρόνημα - ράμμα των οικοδόμων γονιών μας , που είχαν πάντα στα εργαλεία τους , στην αποθήκη . Αφού συγκεντρωνόταν το υλικό της σεζόν, το πλι ήταν έτοιμο μέσα σ' ένα απόγευμα. Και λέω το υλικό της σεζόν , γιατί ποτέ δεν μας έφτανε ένα πλι για όλη την εποχή που το πετούσαμε, αφού ή θα έσπαγε , ή θα κοβόταν το ράμμα και θα το χάναμε , είτε θα το ξεχνούσαμε και θα το παρατούσαμε κάπου.
Την τεχνική της κατασκευής του , ήμουν τόσο μικρός όταν μου την έδειξαν που δεν θυμάμαι ούτε ποιός ούτε πότε. Μου φαίνονταν τόσο φυσικό να το φτιάχνω , σα να περπατούσα . Καλάμια , τσουβάλια λίπασμα ,ράμμα και αλεύρι με νερό για τα κολλήματα. Ζύγια , ουρές, φύγαμε. Κρεμούσαμε το πλι στον ώμο και βουρ για το γήπεδο , το σημείο αναφοράς της εποχής εκείνης . Όλα εκεί γίνονταν.
Ανάλογα με την φορά του αέρα και τα πλια. Κατά δεκάδες στον ουρανό του γηπέδου . Κόντρες , ποιός αμολάει περισσότερο ράμμα, ποιανού πάει ποιο ψηλά. Τη μία στέλναμε γράμματα πάνω στον ουρανό.Το γράμμα ήταν ένα κομμάτι χαρτί που το βάζαμε χαμηλά στο ράμμα και ο αέρας το πήγαινε πάνω στον ουρανό , ευχή και τάμα. Την άλλη δερνόμασταν για το ποιο πλι μπέρδεψε τ' άλλα και τα 'ριξε . Και την τρίτη έβρισκε όλα τα ράμματα δεμένα στον τράφο του γηπέδου ή καρφωμένα στο χώμα . Τα πλια να πετάνε πάνω από το γήπεδο στον ουρανό και εμείς να επιδεικνύουμε την τέχνη μας στις ντρίπλες , τα τακουνάκια ΄, τα κλαδέματα και τα καλαμίδια στο χαλίκι της γης .
Το βιολί αυτό κρατούσε σχεδόν μέχρι το Πάσχα. Χωρίς μπαμπάδες να ζητάνε ευγενικά συγνώμη που μπλέχτηκε ο χαρταετός μας με του διπλανού και χωρίς μαμάδες να μας φωτογραφίζουν σε κάθε μας βήμα. Το ίδιο σκηνικό παντού γύρο από το χωριό , Σουλτάρα , βραχούδ , εκκλησάκια , Νεολαία.
Τα πλια μας πρωτόγονα , τετράγωνα συνήθως και φυσικού μεγέθους , καθότι χειροποίητα . Ώσπου μια χρονιά το θάμα . Εμφανίζεται ο γιος του έμπορα με το πρώτο ετοιματζίδικο . Στο μπόι μας σχεδόν , εξάγωνο, χάρτινο και πολύχρωμο. με σπάγκο πλέον και λαβή για να τον τυλίγεις . Χαρταετός σωστός . Τόσο μεγάλος που τον κρατούσαμε δυο- τρεις όταν πετούσε να μην τον πάρει ο αέρας . Για να τον κατεβάσουμε επιστρατευόταν ολόκληρο σχέδιο και ομάδα δράσης .
Με το κατέβασμα του χαρταετού πλέον , έπεσε και η αυλαία μιας ολόκληρης εποχής. Μας έφυγε κάθε όρεξη για τις απαρχαιωμένες κατασκευές μας . Είχαμε εμποτιστεί με το μικρόβιο της προόδου . Νέα ήθη θα έρχονταν πλέον στη ζωή μας σε κάθε επίπεδο . Φύγαμε από την ιδιοκατασκευή , από το χειροποίητο και περάσαμε στο ετοιματζίδικο , που έρχεται από κάθε γωνιά της γης. Το ένα δίνει ευτυχία , το άλλο άνεση .
Η ιστορία θα δείξει πιο δίνει μακροζωία.
Καλή Σαρακοστή!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου