ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
Χθες ήταν η χαριστική βολή σ' αυτή την κρατική οντότητα που λέγεται Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η χθεσινή απόφαση των δύο Εφιαλτών ( παλαιών συγκατοίκων ) και η επιβολή της σ' άλλους 200 μικρόνοες . Είναι και ο τρόπος που επιβλήθηκε σ' εμάς . Καιρό τώρα ακούγαμε και διαβάζαμε για μονάδες επιβολής της τάξης και διαχείρισης πλήθους , άρτια εκπαιδευμένες , που μας είχαν στείλει οι πάτρωνες μας Ολλανδοί - Γερμανοί , αλλά φανταζόμουν κάτι ποιο συντεταγμένο και όχι αυτά τα ανθρωπόμορφα ορκς .
Δεν είναι τόσο η απόφαση που πήραν . Είναι ότι μας έχουν ακυρώσει ως πολίτες. Είναι ότι από σήμερα σου ανακοινώνουν με τον ποιο ξεκάθαρο τρόπο , ότι τέλος ρε φίλε τραβάμε διαφορετικό δρόμο . Κατά 'δω πάμε εμείς με τις περιουσίες μας (σας) , όπου στα κομμάτια θέλετε πάτε εσείς . Μόνοι , ανοργάνωτοι , χωρίς κοινωνική συνοχή , χωρίς ηγέτες και δύσπιστοι σε κάθε ηγέτη ,ανερμάτιστοι και βορά στις ορέξεις όποιου επιβουλεύεται τα εναπομείναντα .
Χθες το βράδυ έπεσαν οι τίτλοι τέλους αυτού του υπέροχου ταξιδιού που είχε ξεκινήσει με πάθος 190 χρόνια πριν . Απομείναμε μόνοι μας χωρίς κανέναν να μας εμπνέει και να μας μαζεύει γύρω του. Μέχρι πριν δυο χρόνια είχαν την δύναμη και τον τρόπο να το κάνουν αυτοί οι δύο Εφιάλτες κλέβοντας το 80% των ψήφων , τώρα ούτε αυτοί . Πολύ θα ήθελα να ήμουν ανάμεσα σ' αυτούς που πιστεύουν ότι : κάντε κουράγιο θα περάσει η ''κρίση'' και θα είμαστε κατά κάποιο τρόπο και πάλι καλά . Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι οτί αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών .
Ο κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό και πνίγει . Η καρδιά παγωμένη . Συναισθήματα που ανταγωνίζονται έντονες προσωπικές στιγμές . Τα διλήμματα μεγάλα . Τώρα τί; Καινούργια ζωή ξανά από την αρχή . Πού όμως και πώς; Εδώ , το μέλλον σε ατομικό -προσωπικό επίπεδο μαύρο κι άραχλο . Δεν μας θέλουν εδώ. Ξυπνάει ο εφιάλτης της Ελληνικής κοινωνίας του ΄60 , '' μην πας στη Γερμανία'' .
Η πρώτη ''εύκολη'' σκέψη , η φυγή σε μια βόρεια σκοτεινή χώρα και η καθημερινή πάλη για τον επιούσιο . Δεν με φοβίζει αυτό ,δε με φόβιζε ποτέ . Ίσα ίσα είναι το ζητούμενο . Η καθημερινή εργασία και η αξιοπρέπεια που αυτή σου εξασφαλίζει . Η δουλειά και η ζωή σε μια ξένη χώρα με όχι καλή γνώση της γλώσσας της , ίσως είναι καλό για αρχή . 'Όχι ενσωμάτωση , όχι ταύτιση , και μακριά από τα όποια προβλήματά της . Είναι καλό για όσο καιρό πάρει ως αποτοξίνωση από τον δικό μας βαρβαρισμό. Αυτό που ζούμε τα τελευταία πολλά χρόνια ( ίσως και τα 190) , αρχίζει να ξεπερνάει τις δυνάμεις μου . Ίσως λόγω ιδιοσυγκρασίας και στραβής οπτικής να τα βλέπω εγώ έτσι . Ίσως λιποτακτώ; Ίσως να ομολογώ κάτι που όλοι έχουμε στο μυαλό μας αλλά κανένας δεν το λέει . Δεν ξέρω Δεν ξέρω αν θα αντέξω την χαριστική βολή . Την χαριστική βολή που θα μου δώσουν οι κομματικά πειθαρχημένοι ψηφοφόροι ξαναβάζοντας τους Εφιάλτες και τους δορυφόρους τους στη βουλή . Αισθάνομαι ανήμπορος και ανυπεράσπιστος απέναντι σ΄αυτό το ύπουλο χτύπημα .
Πολλά χρόνια ψάχνω μία ''Εθνική σημαία'' που υπό την σκέπη της θα μπορούσε να μας οδηγήσει..Ένα ''όραμα'' που να μας κάνει να παλέψουμε για την πραγματοποίηση του . Έστω μία ρητορική που θα προτάσσει το Εθνικό και στο όνομα αυτού να προσπαθήσουμε να πάμε μπροστά, να κομίσουμε πρόταση στη διεθνή σκηνή και όχι να είμαστε ουραγοί και εκτελεστές αποφάσεων άλλων . Έναν αέρα που θα μας συνεπαίρνει και θα μας κάνει να βροντοφωνάζουμε παρόν στο διεθνές πολιτικό , οικονομικό και κοινωνικοπολιτισμικό γίγνεσθαι . Αντ'αυτού ο δηλητηριασμός της κοινωνίας μας . Το μεγαλύτερο μέρος αυτής λειτουργεί με την σκέψη : η δουλειά μου να πηγαίνει καλά , εγώ θα λύσω το πρόβλημα ;
Πολλές φορές όταν υπάρχει Εθνικός σκοπός , η ηγεσία αναφωνεί το <<Μολών Λαβέ >> και η κοινωνία υποστηρίζει διακηρύσσοντας << Ή ταν ή επί τας>>. Όταν πάλι σε έχει προδώσει η ηγεσία κατ' επανάληψη , λιποτακτείς όπως κατά δεκάδες χιλιάδες λιποτακτούσαν οι Ιρακινοί στρατιώτες στον πρώτο πόλεμο του κόλπου .
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι διεργασίες έχουν αρχίσει για όλους και για όλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου