Έχε το νου σου στο παιδί...

Όσο κι αν το ψάχνω, όσο κι αν προβληματίζομαι, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. ''Μόνο αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα''.
  Η ζωή μας σ' ένα τόπο που ο καθένας μας θεωρεί φυσιολογικό το να παίρνει φακελάκι ο γιατρός, μίζα ο πολιτικός και λάδωμα ο πολεοδόμος, ο κτεατζής και ο κάθε δημόσιος λειτουργός, μπορεί ν' αλλάξει μόνο αν μεγαλώσουμε διαφορετικά τα παιδιά μας.
  Το σκουπιδαριό στους δρόμους τις παραλίες και στα μυαλά μας επίσης μπορεί να αλλάξει μόνο αν τα παιδιά μας αγανακτήσουν απ' αυτό που δυστυχώς δεν μας αγανακτεί πια.
  Η ανικανότητα, η αναξιοκρατία και ο θρίαμβος του τίποτα θα πάψει οριστικά, όταν θα προκαλέσει τάση προς εμετό στα παιδιά μας· όχι σε μας.
  Δεν είναι που απελπίστηκα. Δεν είναι πως βαρέθηκα. Απλά όταν στο D.N.A. σου από πιτσιρικάς έχει περάσει όλο αυτό το χάλι λίγα μπορείς να κάνεις. Εξάλλου είναι τόσο πολλά αυτά που θέλουν ξήλωμα και ξαναφτιάξιμο που απελπίζεσαι.
  Κι ας θεωρήσουμε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Ψάξε να βρεις την αρχή. Είναι άραγε οι υπουργοί που εκόντες-άκοντες ξεπούλησαν τη χώρα ή ο δασκαλάκος που μιζάρεται 20 ευράκια απ' το βιβλιοπωλείο που του πουλάει μολύβια για το σχολείο? Προσωπικά δεν περιμένω ούτε απ' τον πρώτο να κάνει αυτό που πρέπει για να πάει η χώρα ένα βήμα μπροστά, ούτε απ' τον δεύτερο να διδάξει πέντε σωστά πράγματα στο παιδί μου. Άιντε το πολύ-πολύ να του εμφυσήσει το πως θα γίνει φίτσουλας για να ξεπερισσέψει κανένα φραγκοδίφραγκο για να κάνει δωράκι στην παράνομη σχέση.
   Βαθύ το πηγάδι. Άπατο. Εκεί είναι το μυστικό. Είναι τόσα πολλά τα στραβά στην πανέμορφη χώρα μας που σε κομπλάρουν. Μικροί-μεγάλοι απατεώνες όλοι μας, με μπούσουλα το βόλεμα, επιτρέψαμε στον υπέρβαρο ατακαδόρο πολιτικό να μας εμπλέξει στο μεγάλο φαγοπότι. Και μετά την πρώτη αγανάκτηση και αντίδραση, η δεύτερη σκέψη λέει πως δεν έχει και τελείως άδικο. Φυσικά και δεν φάγαμε τις ίδιες ποσότητες. Άλλωστε διαφέρουν και οι κοιλιές μας.
   Δεν αισθανθήκαμε όμως κλέφτες όταν πήραμε μαϊμού αναπηρική σύνταξη κι όταν τις μισές μέρες στη δουλειά μας χτυπούσαν άλλοι τις κάρτες.Βρήκαμε άλλοθι στις μεγαλοαπατεωνίες των πολιτικών μας, όταν ως γιατροί γεμίσαμε φακκελάκια κι ως δικηγόροι δεν πληρώσαμε φράγκο στην εφορία. Όταν ως μικρομέγαλοι αγρότες φτιάχναμε πισίνες με τα λεφτά των επιδοτήσεων και μετά καίγαμε λάστιχα στους δρόμους. Όταν πιάσαμε την κάθε γωνία στο δημόσιο απλά και μόνο γιατί δεν θέλαμε να ταράξουμε την τεμπελια μας κι όταν ως Δήμαρχοι νυν και πρώην τ' αρπάζουμε σε σακκούλες σκουπιδιών για να μην μολύνουμε τα άσπηλα χέρια μας. Πάνε είκοσι χρόνια κι ακόμα θυμάμαι έναν υπάλληλο του θρυλικού Ο.Δ.Δ.Υ. να έχει αρπάξει πάνω από 500.000δρχ. σε μια μέρα έχοντας κι έναν σταυρό στην κολοτσέπη για παν ενδεχόμενο. Μπλέκουμε και τον Εσταυρωμένο στις βρωμιές μας!!!Βατοπέδιο style!!!
  Γι αυτό σου λέω! Δεν τελειώνει με τίποτε. Λερναία Ύδρα χωρίς ΗΡΑΚΛΗ η κατάσταση!(εμ αφου μας ρίξατε κατηγορία καλά να πάθετε!!!)
  Τουλάχιστον να μη μεγαλώσουν έτσι τα παιδιά μας. Με τη λογική του βολέματος και του ''δε βαριέσαι''. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει διαφορετική παιδεία. Κυρίως απ' το σπίτι. Κι όταν ζητώ παιδεία δεν θέλω αοριστολογίες και γενικότητες. Ανατροφή με  σεβασμό στη φύση, στη χώρα, στο συνάνθρωπο, στη διαφορετικότητα.
Είναι τεράστια η δύναμη ενός γονιού και φυσικά ενός δασκάλου. Παράγει παιδιά δολοφόνους στ΄Αμερικανικά σχολεία και στις γειτονιές της Ξάνθης. Δημιουργεί ανθρωπάρια που με χαρά ξυλοκοπούν φοβισμένους μετανάστες. Γεννάει ανθρώπους που θα πατήσουν κυριολεκτικά και μεταφορικά σε πτώματα γιατί αυτή είναι η αγωγή τους.
   Στο χέρι μας είναι άλλα πράγματα να θεωρήσουν αυτονόητα τα παιδιά μας.
   Γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...