Και δεν είναι μόνο τα υπέροχα αγόρια και κορίτσια που πηγαινοέρχονται στα έδρανα και τα κανάλια προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο γι' αυτά που δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Είναι και τα χίλια δυό απολιθώματα σε τέχνη, πολιτισμό, αθλητισμό και δεν ξέρω σε τι άλλο, που μου προκαλούν πλήξη αφόρητη.
Και για να τα πάρουμε με τη σειρά ''εν αρχή ην η Βουλή'' που τη θαυμάσαμε (γι' αυτό το λίγο που μπορέσαμε) γι' άλλη μια φορά χθες βράδυ. Νεοδημοκράτες όψιμοι σωτήρες, με σοβαρό ύφος στο στενό τους κεφάλι και Συνασπιστές σαστισμένοι απ' την απρόσμενη έξοδό τους στο Τσάμπιονς Λινγκ. Πασόκοι με φρέσκο παρελθόν, υποβιβασμένοι όντες ν' αναζητούν σανίδα σωτηρίας. Κομμουνιστές απ' την κατάψυξη και Ανεξάρτητοι Έλληνες με έκδηλο τον φόβο μήπως δεν είναι ανεξάντλητοι. Χρυσαυγίτες ''γαμάω και δέρνω όπου με παίρνει'' και ντροπιασμένα Κουβελόπαιδα συνθέτουν ένα σκηνικό που μου προκαλεί τόσο ενδιαφέρον, όσο θα μου προκαλούσε μια τσόντα με πρωταγωνίστρια την Όλγα Τρέμη!(που τέτοια τύχη η κρύα!!!).
Χάλια αδιόρθωτα. Ασορτί με τη χώρα. Δεν εμπνέουν με τίποτα και φαίνεται. Βάλε και το ότι έχουμε λίγο-πολύ πειστεί, πως δεν περνάνε και πολλά πράγματα απ' τα χέρια τους και τα χέρια μας κι όλα μοιάζουν σχεδόν αδιάφορα. Άντε να εξαιρέσω εν μέρει τον Αλέξη και την παρέα του, που δίνουν κάποια ψήγματα ελπίδας· αδύναμα όμως, θαρρείς σχεδία κόντρα σ' ορμητικά νερά.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα η όλη φάση φέρνει λιγάκι ναυαγούς σ' έρημο νησί. Λίγα τα αγαθά και μεγάλη η ταλαιπωρία του να ζεις σε τέτοιο τόπο. Ζεις περιμένοντας το μοιραίο (με τις τακτικές των κυβερνώντων) ή τολμάς να σαλπάρεις με τη σχεδία του Αλέξη κι ο θεός βοηθός?
Τους Νέους Κόσμους οι τολμηροί τους ανακάλυψαν αλλά και οι καρχαρίες με τους τολμηρούς χορταίνουν συνήθως.
Το σενάριο να σε βρει καράβι στο νησί το αποκλείω γιατί δεν σε ψάχνει κανείς.(Επίσης εννοείται πως στο νησί δεν βρίσκεται η αγαπημένη μου Σαρλίζ, γιατί δεν είναι Ελληνίδα να τραβάει κανένα ζόρι!)
Και για να συνεχίσω να απαριθμώ το τι βαρέθηκα, θα πάω στα κανάλια. Αήδια και πλήξη ανάμικτα, μου προκαλούν οι ειδήσεις τους και οι συζητήσεις τους. Στημένες, κομμένες και ραμένες. Με δοτούς δημοσιογράφους, με δοτές ερωτήσεις και ανώδυνες απαντήσεις. Κουραστικό επίσης το να ψάχνεις μια ζωή να βρεις τι κρύβεται πίσω από κάθε τους ανακοίνωση και κάθε τους απόφαση. Ψυχοφθόρο το να αναζητάς ποιο ''λάκκο έχει η φάβα''. Το να πρέπει να γίνεις δημοσιογράφος ο ίδιος για ν' ανακαλύψεις την αλήθεια, αφού ο Βαξεβάνης είναι ένας και οι απάτες εκατοντάδες. Κι όσο για τα blogs, άλλο δράμα. Ψάχνεις να δεις πώς πορεύονται, από πού εκπορεύονται και αν εκπορνεύονται? Όταν φυσικά δεν ασχολούνται με τα δίδυμα της Καλομοίρας και το σκισμένο καλσόν της Βανδή. Χάλια!!!
Κι άντε να ξεφύγουμε για μιά στιγμή απ' την πολιτική. Δεν θ' αλλάξει και πολύ το όλο θέμα. Ο Νταλάρας, ο Πάριος και η Αλεξίου προσπαθούν να σπάσουν τα νεύρα του Τζιμάκου που πριν 30 χρόνια φώναζε ''όχι άλλο Νταλάρα,Πάριο κι Αλεξίου''. Δεν τα παρατάνε με τίποτε. Ντούρασελ. Κι ο Τζιμάκος επίσης. Τους χτύπησε το ασφαλιστικό, η αφραγκιά ή η απληστία δεν ξέρω, μα τους βαρέθηκα. Αρκετά. Τα ονόματα φυσικά είναι ένα μικρό δείγμα όλων αυτών που με σβησμένη φωνή και ανύπαρκτη διάθεση περιφέρονται ανα την Επικράτεια. Και δεν είναι λίγοι.
Και στο σανίδι τα ίδια. Ο Βουτσάς κι η Καραγιάννη χωρίς κότερο και χωρίς βόλτα. Ο Κωνσταντίνου χωρίς χιούμορ. Φτάνει. Ινάφ!!!
Μας γεμίσανε πλήξη και στον αθλητισμό τα χιλιάδες λαμόγια που μας κάνανε ερευνητές στημένων παιχνιδιών και ντοπαρισμένων ρέκορντμαν. Που μας φτιάξανε πρωταθλητές-Γάβρους σε άδεια γήπεδα και χωρίς αντιπάλους. Με ''κοράκια'', με στημένα και υποκλοπές. Τι να είμαστε λοιπόν? Ντέντεκτιβς, δικαστές ή φίλαθλοι? Κουράστηκα, κι ας πηγαίνω Καυτανζόγλειο στην Ηρακλάρα, λόγω παθολογικής αγάπης.
Την σακατέψανε τη χώρα μάγκες. Τη γονατίσανε. Κάθε πτυχή της πύο αναβλύζει. Χάθηκε η εμπιστοσύνη σ' όλους τους τομείς κι όχι άδικα. Τα σκάνδαλα και οι ρεμούλες από τον τελευταίο πολίτη, μεχρι τους κορυφαίους υπουργούς. Η αναξιοσύνη παντού και πάντα.
Παρέλαση ατάλαντων και διατηρητέων στην τέχνη, παρέλαση λαμόγιων στα υπόλοιπα.
Κι εμείς να βρίσκουμε αποκούμπι σε κάτι τραγούδια σαν κι αυτό του προλόγου με τον καλό τον Παπακωνσταντίνου. Τον Θανάση. Όχι τον συνάδερφό του τον Βασίλη που κούρασε και τον άλλο τον πρώην υπουργό που χάνει τα στικάκια.
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει..."