Με τα μάτια μιας νεοφερμένης

Η πρώτη συνάντηση με τη Μάδυτο ήταν καλοκαίρι τέλη δεκαετίας ΄70. Ήμουν 6 και κάτι χρόνων, νεοφερμένη από την πρωτεύουσα. Δεν ήξερα από χωριό και όλα ήταν πρωτόγνωρα και ταυτόχρονα εντυπωσιακά για μένα!

Είχα την τύχη να μένω μεν σ΄ένα παλιό και κακοδιατηρημένο σπίτι αλλά ήταν στο κέντρο της Μαδύτου!!!!! Όλος ο εμπορικός σύλλογος στα πόδια μου!!!!

Δίπλα μου είχα τη Βάσω την Αλγιαννάκη με σκουλαρίκια και κολώνιες, απέναντί μου Βλαχοπέτρος, (εννοείται ότι αγόρασα το φορεματάκι της βιτρίνας αλλά σε λίγο καιρό είδα ότι τα μισά κοριτσάκια φόραγαν το ίδιο),Κώστας Βούλγαρης με το Υπερμάρκετ, κολλητά ο Μανώλιας ο κρεοπώλης και το καθαριστήριο Κότογλου. Αυτό το μαγαζί το κρατούσε ένας πολύ cool παππούς που όλο κάπνιζε και δεν έριχνε ποτέ τη στάχτη του με αποτέλεσμα να μένει όλη η στάχτη στο χέρι του! Μagic!!!!!

Λίγο πιο πάνω ήταν το μπακάλικο της Κατσκάδενας (τότε ήταν που έμαθα κι εγώ ότι δεν ήμουν η Βίλλη Λαυρίτσου αλλά η κορ’ του Τσολιά) Σ’ αυτό το μαγαζί περνούσα αρκετές ώρες γιατί καθώς ψώνιζα έριχνα και μια ματιά σε όλα τα περιοδικά!

Απέναντι από εκεί ήταν το περίπτερο (πόσο μου λείπει…), το είχε ο πιο αγαπημένος, εχέμυθος, καλοσυνάτος άνθρωπος του χωριού, ο Γιάννης ο Κούμπουρλης! Στην πλατεία ήταν πάντα θαμώνας μια γλυκιά μανούλα ….η Κατίνα η Χαϊβά με το γιο της το Χρήστο. Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν πάντα εκεί, αλλά θυμάμαι πόσο τρυφερά μιλούσε στο γιο της.

Επίσης υπήρχαν και επαγγελματίες στη Μάδυτο που δεν είχαν μαγαζιά. Ήταν ο Γκιμς ο ντελάλης και ο Καπόνιας ο γαλατάς που πέρναγε με την άμαξα και πουλούσε το αγελαδινό γάλα door to door. Εγώ παιδί του ΝΟΥ-ΝΟΥ και του Carnation ούτε ν’ ακούσω δεν ήθελα. Βέβαια μετά από λίγα χρόνια το τίμησα δεόντως.

Λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μου ήταν (ταβέρνα για μένα, για τους υπόλοιπους) το καφενείο του Ντάλια. Κάθε απόγευμα έβρεχαν το δρόμο, συγνώμη το «δημόσιο» ήθελα να πω, υπό τη μουσική του juke-box και το τραγούδι «καρδιά μου το βήμα κόψε» (αγαπημένο μου, το ξέρω μέχρι σήμερα όλο απ’ έξω, καταγράφηκε στο σκληρό!!!!). Παρακάτω, η καφετερία τς Αυγούστας. Εκεί έτρωγα κάθε Σάββατο την τουλούμπα μου (το σκέφτομαι και μου τρέχουν τα σάλια….)

Θέλω να αναφέρω κι άλλα δυο μαγαζιά θρύλοι για μένα και πιστεύω και για τη γενιά μου ήταν ο Φρόιν και το δισκάδικο της κα Λένης τς Καβάτσενας αλλά άνοιξαν αρχές του ¨80 και βέβαια είναι κεφάλαια από μόνα τους!!!!

Το πιο εντυπωσιακό και μαγικό πράγμα που γινόταν στη γειτονιά μου και ποτέ δεν πήρα εξηγήσεις γι αυτό, ήταν ο γείτονάς μου και φίλος μου ο Λασπάς. Κάθε μεσημέρι (ενίοτε και ο Γιώργος) πήγαινε στoν περιστερώνα που είχε σε μια ταράτσα και άφηνε τα περιστέρια ελεύθερα, και το απόγευμα έκανε κάτι μαγικά με τα χέρια κι όλα ξαναγύριζαν κοντά του. Ήταν φανταστικό!!!!! Εγώ ένα καναρίνι είχα φέρει απ’ την Αθήνα που μου έφυγε και δεν ξανάρθε ποτέ! Αυτός πως το έκανε κάθε μέρα????

Αυτό που μου μένει αξέχαστο απ’ την πρώτη μου επαφή με τη Μάδυτο ήταν ότι είχε πάρα πολύ κόσμο!!!!!! Συγκεκριμένες ώρες, αλλά είχε κόσμο στο δρόμο.

Το πρώτο γκρουπ ήταν στις 12μμ όταν έκαναν διάλειμμα οι βιοτεχνίες, μετά το Γυμνάσιο-Λύκειο που φιλοξενούσε μαθητές απ’ όλη την περιοχή εκεί να δεις κόσμο και λαό να ξεχύνεται στο δρόμο!!!! Αργότερα το απόγευμα πάλι τα κορίτσια της βιοτεχνίας και τα εργατικά. Καθώς σουρούπωνε να ‘σου κι οι φαντάροι απ΄το ΚΕΑΠ.

Κι όλος ο κόσμος το βράδυ έκανε βόλτα στο δημόσιο πάνω- κάτω, πάνω-κάτω. Είχε πολύ πλάκα!!!

Γενικά θυμάμαι ένα χωριό γεμάτο ΖΩΝΤΑΝΙΑ!!!!

Δεν θα ξεχάσω μια μέρα στου Ντάλια το μαγαζί που ήταν μαζεμένοι κάποιοι άντρες (τους έβλεπα τότε, τώρα θα έλεγα παιδάκια) στο δρόμο κι όλο έπιναν, χόρευαν, έσπαγαν κι όλο το χωριό μαζεμένο να κλαίει και το juke-box να παίζει ξανά και ξανά το τραγούδι «τώρα που θα πας φαντάρος και θα βάλεις το χακί….» Όταν ρώτησα τι γίνεται μου είπαν ότι θα τους πάρουν φαντάρους, κι εγώ με τόσο κλάμα που έπεφτε νόμιζα ότι θα πάνε σε πόλεμο!!!!!! Μετά από λίγα χρόνια κατάλαβα ότι πήγαιναν για εκπαίδευση.

Γλέντια παντού, στα μαγαζιά, στο δρόμο, στην πλατεία και για χαρά και για λύπη. Τα τελευταία χρόνια κατάλαβα γιατί χρησιμοποιούμε μόνο εμείς ( δε γνωρίζω αν εμείς τη εφηύραμε) τη θεϊκή λέξη Ξ Ε Π Α Θ Ι Α Ζ Ω ( για μένα δεν υπάρχει καλύτερη) για να εκφράσεις την ευχαρίστησή σου. Γιατί μόνο εμείς ξέρουμε να βγάζουμε τα πάθος και να ξαναγεννιόμαστε!!!!!!

Αυτή είναι η δική μου ΜΑΔΥΤΟΣ. Μακριά από μιζέρια και κατήφεια (δε ταιριάζουνε σε λέω, τόσο αντικειμενικά το λέω….) μακριά από φοβίες για το καινούργιο και το άγνωστο!!!!!

Μόνο αν ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω θα προχωρήσουμε γρήγορα και με σωστά βήματα μπροστά!

Άλλωστε ποτέ δε φημιζόμασταν για τα πλούτη μας, γιατί ποτέ μα ποτέ δεν είχαμε σχέση με λαμογιές και golden boy. Για το μόνο που φημιζόμασταν ήταν για την εργατικότητά μας, τις μεγάλες παρέες μας και τα γλέντια μας. Εξάλλου όπως προ… έγραψα μόνο εμείς ξέρουμε να ΞΕΠΑΘΙΑΖΟΥΜΕ….

                                                                                                                           Βίλλη