Πήραν και δώσανε οι ευχές μελένιες, χρυσαφένιες και κοραλλένιες. Τώρα είναι και πιο εύκολες. F/b γαρ. ''Ξεσηκώνουμε'' μια φώτο από ένα χιονισμένο δενδράκι, από έναν κόκκινο Αγιοβασιλάκη ή από έναν αέρινο τάρανδο, τη στολίζουμε κατάλληλα και με τις πιό όμορφες ευχούλες και την ποστάρουμε να μαζέψει like! Νέες τακτικές. Ανώδυνες. Κάποτε παίρναμε και κανένα τηλέφωνο...
Δεν είναι εκεί το θέμα φυσικά. Ή μάλλον δεν είναι μόνο εκεί. Μου τη ''δίνουν'' οι ευχές, το καταλάβατε. Νομίζω πως δεν έχουν νόημα. Άλλωστε τελευταίως και οι πολιτικοί μας τις έχουν ψιλοκόψει. Μέχρι εκεί, τους έκοψε!!! (αλήθεια ποιος ήταν ο τελευταίος ευφυής και όχι τεμπέλης πρωθυπουργός μας?). Προτιμώ την σκέψη και τον προβληματισμό και ταυτίζομαι με τον συνμπλογκιστή μου στις απόψεις που παρέθεσε σε ένα προηγούμενο κείμενό του με τίτλο:''Σκεφτείτε. Η μόνη ευχή''. Τώρα θα μου πείτε:''Εντάξει, ρε μάγκα θα σε πάρω στη γιορτή σου και αντί για χρόνια πολλά θα σου πω, πως προβληματίζομαι κι ανησυχώ!!!'' Και καθόλου να μη με πάρεις δεν τρέχει τίποτε. Η εκτίμηση και η αγάπη έχει χίλιους τρόπους να φανερωθεί.
Πιστεύω πως όλο αυτό το εορταστικό πάρε-δώσε ανέκαθεν είχε ένα μίγμα ''δαγκωμένης χαράς'' και μελαγχολίας γι' αυτούς που δεν ζουν σε ''θερμοκοιτίδες ή σε χωριά''. Γι αυτούς που δεν είναι παιδιά ή ανέμελοι ορεσίβιοι (με την καλή την έννοια). Ένα ανακάτεμα αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Είναι οι μέρες που αυτή η ''μάχη'' κάνει πάρτυ μέσα μας. Ειδικά στις εποχές που ζούμε.
Τραγουδούσε ο Μόρισον για τον ''κόσμο που θέλαμε αμέσως'' και μας άρεσε, μα φτάσανε οι σημερινοί πιτσιρικάδες να μην έχουν ούτε 400 το μήνα, όχι τον κόσμο ολόκληρο.
Στην άλλη όχθη του ποταμού ''απειλεί'' ο Νίτσε για την ''άβυσσο που αν την κοιτάξεις για πολλή ώρα, στο τέλος η άβυσσος θα κοιτάξει μέσα σου...''.
Μεταξύ των δύο, σαφώς και προτιμούμε τον Μόρισον κι ας φανούμε γραφικοί. Η αισιοδοξία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.Είναι σαφώς πολύ δύσκολο στις μέρες μας να αισιοδοξούμε, μα και με την απαισιοδοξία τι βγαίνει? ''Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε το μυστικό των άστεριων ούτε ταξίδεψε σε μια άγνωστη γη'' θα γράψει η Κέλερ, μα ποιος έχει όρεξη για τέτοια αστρικά μυστικά? Άντε το πολύ-πολύ να ανακαλύψουμε αν ο Ερμής είναι ανάδρομος!(που τελευταία μόνο ανάδρομος είναι!).
Κι ο Επίκουρος αισιόδοξα σκέφτεται πως αν έχεις φίλους, είσαι ελευθερος και με σκέψη αντιμετωπίζεις τα της ζωής, έχεις κάθε λόγο να μην είσαι γεμάτος μαύρες σκέψεις. Φυσικά αν έχουμε κατάλυμα, τροφή και ένδυση. Όχι βίλα, όχι αστακούς, όχι Louis Vouitton. Τα απλά και καθημερινά.
Υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο μας και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αν δεν μας συμβαίνει κάτι τραγικό πρέπει να είμαστε κατα βάση αισιόδοξοι. Άλλωστε είναι παροιμιώδεις οι ρήσεις του Μπόγκαρτ πως ''τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν!!!''
Οπότε δόξα τω θεώ να λέμε, ελπίζοντας πως μπήκε επιτέλους τελεία στη φράση ''πιάσαμε πάτο''. Γιατί σ' αυτήν τη φράση μπαίνει συνήθως ερωτηματικό....
Υ.Γ. Πολλά από τα ''έξυπνα λόγια σοφών'' που παρέθεσα, τα απαλλοτρίωσα από την τελευταία σελίδα της ''Εφημερίδας των συντακτών'' (πρώην Ελευθεροτυπία, στο πιο ανεξάρτητο) της προηγούμενης Παρασκευής. Αξίζει να διαβάζεται.
Δεν είναι εκεί το θέμα φυσικά. Ή μάλλον δεν είναι μόνο εκεί. Μου τη ''δίνουν'' οι ευχές, το καταλάβατε. Νομίζω πως δεν έχουν νόημα. Άλλωστε τελευταίως και οι πολιτικοί μας τις έχουν ψιλοκόψει. Μέχρι εκεί, τους έκοψε!!! (αλήθεια ποιος ήταν ο τελευταίος ευφυής και όχι τεμπέλης πρωθυπουργός μας?). Προτιμώ την σκέψη και τον προβληματισμό και ταυτίζομαι με τον συνμπλογκιστή μου στις απόψεις που παρέθεσε σε ένα προηγούμενο κείμενό του με τίτλο:''Σκεφτείτε. Η μόνη ευχή''. Τώρα θα μου πείτε:''Εντάξει, ρε μάγκα θα σε πάρω στη γιορτή σου και αντί για χρόνια πολλά θα σου πω, πως προβληματίζομαι κι ανησυχώ!!!'' Και καθόλου να μη με πάρεις δεν τρέχει τίποτε. Η εκτίμηση και η αγάπη έχει χίλιους τρόπους να φανερωθεί.
Πιστεύω πως όλο αυτό το εορταστικό πάρε-δώσε ανέκαθεν είχε ένα μίγμα ''δαγκωμένης χαράς'' και μελαγχολίας γι' αυτούς που δεν ζουν σε ''θερμοκοιτίδες ή σε χωριά''. Γι αυτούς που δεν είναι παιδιά ή ανέμελοι ορεσίβιοι (με την καλή την έννοια). Ένα ανακάτεμα αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Είναι οι μέρες που αυτή η ''μάχη'' κάνει πάρτυ μέσα μας. Ειδικά στις εποχές που ζούμε.
Τραγουδούσε ο Μόρισον για τον ''κόσμο που θέλαμε αμέσως'' και μας άρεσε, μα φτάσανε οι σημερινοί πιτσιρικάδες να μην έχουν ούτε 400 το μήνα, όχι τον κόσμο ολόκληρο.
Στην άλλη όχθη του ποταμού ''απειλεί'' ο Νίτσε για την ''άβυσσο που αν την κοιτάξεις για πολλή ώρα, στο τέλος η άβυσσος θα κοιτάξει μέσα σου...''.
Μεταξύ των δύο, σαφώς και προτιμούμε τον Μόρισον κι ας φανούμε γραφικοί. Η αισιοδοξία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.Είναι σαφώς πολύ δύσκολο στις μέρες μας να αισιοδοξούμε, μα και με την απαισιοδοξία τι βγαίνει? ''Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε το μυστικό των άστεριων ούτε ταξίδεψε σε μια άγνωστη γη'' θα γράψει η Κέλερ, μα ποιος έχει όρεξη για τέτοια αστρικά μυστικά? Άντε το πολύ-πολύ να ανακαλύψουμε αν ο Ερμής είναι ανάδρομος!(που τελευταία μόνο ανάδρομος είναι!).
Κι ο Επίκουρος αισιόδοξα σκέφτεται πως αν έχεις φίλους, είσαι ελευθερος και με σκέψη αντιμετωπίζεις τα της ζωής, έχεις κάθε λόγο να μην είσαι γεμάτος μαύρες σκέψεις. Φυσικά αν έχουμε κατάλυμα, τροφή και ένδυση. Όχι βίλα, όχι αστακούς, όχι Louis Vouitton. Τα απλά και καθημερινά.
Υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο μας και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αν δεν μας συμβαίνει κάτι τραγικό πρέπει να είμαστε κατα βάση αισιόδοξοι. Άλλωστε είναι παροιμιώδεις οι ρήσεις του Μπόγκαρτ πως ''τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν!!!''
Οπότε δόξα τω θεώ να λέμε, ελπίζοντας πως μπήκε επιτέλους τελεία στη φράση ''πιάσαμε πάτο''. Γιατί σ' αυτήν τη φράση μπαίνει συνήθως ερωτηματικό....
Υ.Γ. Πολλά από τα ''έξυπνα λόγια σοφών'' που παρέθεσα, τα απαλλοτρίωσα από την τελευταία σελίδα της ''Εφημερίδας των συντακτών'' (πρώην Ελευθεροτυπία, στο πιο ανεξάρτητο) της προηγούμενης Παρασκευής. Αξίζει να διαβάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου