Ο βολεμένος πρέπει να βγάζει το σκασμό???

    Είναι καιρός που μ' απασχολεί το παραπάνω ερώτημα. Κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, μα κάτι καινούριο θα με κάνει ξανά ν' αναρωτηθώ. Ο βολεμένος πρέπει να βγάζει τον σκασμό? Πρέπει να κάθεται στ' αυγά του? Δεν πρέπει ν' ασχολείται μ' ό,τι συμβαίνει γύρω του, όταν δεν τον αγγίζει? Κι όταν δεν ασχολείται, είναι ένας φιλήσυχος πολίτης ή ένας άχρηστος κυρ-Φασουλής?
    Όπως μαντέψατε η απάντηση που δίνω είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ. Πάντα. Έχεις μυαλό και πρέπει να σκεφτείς, έχεις φωνή και πρέπει να φωνάξεις. Άσχετα αν πολλά παιχνίδια μοιάζουν στημένα κι εκ των προτέρων χαμένα. Άσχετα αν αγανακτείς καμιά φορά ακόμη και με τους συνοδοιπόρους σου, κι αν αμφιβάλλεις για την αποτελεσματικότητα των δράσεων σου.
  Ο πολύ μεγάλος άνθρωπος και συνθέτης Μάνος Χατζηδάκις τόλμησε να υψώσει φωνή κόντρα στον φασισμό, στην απαξίωση και στον ρατσισμό κι ας είχε χρήματα για δυό ζωές. Κι ας τον αποκαλούσαν ''κίναιδο'' απ' το πρωί ως το βράδυ. Ξεκάθαρα δήλωνε πως ο επώνυμος δεν έχει το δικαίωμα να μείνει σιωπηλός σ' ό,τι συμβαίνει γύρω του.
  Η σιωπή και η αταραξία είναι συνενοχή. Συνενοχή στην πείνα και τις αρρώστιες τις Αφρικής, στο ξήλωμα των δασών του Αμαζονίου και του βουνού της Βαρβάρας (αν και η υπόθεση σηκώνει πολλή συζήτηση). Συνενοχή στη δημιουργία των ανθρώπων-πεινάω (που το είδαμε γραμμένο σε χαρτόνι) και των ανθρώπων-φοβάμαι (κι ας μην το είδαμε ακόμη γραμμένο σε χαρτόνι, παρά μόνο σε μάτια).
   Δεν μπορώ να μην θαυμάσω τους Γιατρούς χωρίς σύνορα ή τους Γιατρούς του κόσμου. Δεν μπορώ να μη θαυμάσω έναν γνωστό μου χειρουργό από τη Βόρεια Ιταλία, που κάθε χρόνο ''σπαταλάει'' την άδειά του χειρουργώντας δωρεάν παιδάκια στις φαβέλες του Σαο Πάολο.
   Μ' αρέσει πραγματικά η δράση της ActionAid κι ας έχουν ακουστεί τόσα για τις Μ.Κ.Ο. και τις δράσεις τους. Ακόμη και για τη δράση της Μπακογιάννη και την κοινωνική βιτρίνα του Μητσοτακέικου. Δεν είναι η δουλειά μου να ψάξω την καθαρότητά τους. Ας το ψάξουν αυτοί που πρέπει. Και την Action και τη Unicef θαυμάζω και δεν θα σταματήσω να παίρνω τετράδιά της, γιατί κάποιος αμφέβαλλε για το ποιόν κάποιων μελών της.
   Μόνο μπράβο θα πω στον καθένα, είτε λέγεται Αντζελίνα Ζολί, Μπραντ Πητ και Ντέιβιντ Μπέκαμ. Κι ας τους κατηγορούν ότι διαφημίζονται με τις πράξεις τους. Δεν με πειράζει καθόλου. Ας το κάνουν όλοι κι ας διαφημίζονται. Ας μην στάζουμε χολή στα πάντα.
   Και για να το προεκτείνω και στα καθημερινά μας και σ' αυτά που ζούμε στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα, θ' αναφέρω τον σεβασμό μου σ' αυτούς που αλληλέγγυα στέκονται δίπλα σε συνανθρώπους μας που υποφέρουν. Στις νοικοκυρές που μαγειρεύουν στα συσσίτια και στους παπάδες που θυμήθηκαν πως η αποστολή τους δεν είναι να τσιμπάνε 50ρικα στα βαφτίσια.
  Κι ακόμη-ακόμη τον θαυμασμό μου σ' όλους αυτούς που ύψωσαν φωνή κι οργάνωσαν δράσεις κόντρα σ' αυτό που περνάμε, ενώ έχουν λυμένο το προσωπικό τους πρόβλημα. Φυσιολογικό να βγεις στον δρόμο να φωνάξεις και να διεκδικήσεις όταν δεν έχεις να φας και να ζεσταθείς. Επαινετέο το να διεκδικείς πράγματα για τους συνανθρώπους σου. Επαινετέο να 'χεις ιδανικά.
   Και μην ξεχνάμε πως αν οι βολεμένοι καθότανε στ' αυγά τους μπορεί να 'χαμε ακόμη Τουρκοκρατία ή ελέω Θεού βασιλιάδες. Ξεσηκώνεται ο λαός και κατακτά, σίγουρα, μα οι μπροστάρηδες συνήθως έχουν κάποια μόρφωση, που ιδίως σε άλλες εποχές, απαιτούσε οικονομική επιφάνεια.
   Και για να κλείσω, ένα θέμα που δεν κλείνει έτσι εύκολα, θα πω: ΔΡΑΣΗ.
Γιατί μόνο η δράση θα μας οδηγήσει στην από-δραση απ' αυτό που περνάμε.